เฉียวโม่หยูไม่ได้รับรู้ถึงความคิดที่เปลี่ยนไปของเย่เป่ยเฉิง เธอยังจมอยู่กับความรู้สึกที่เพิ่งค้นพบ ความรู้สึกว่างเปล่าไม่ได้ผ่านเข้ามาในคราแรกอย่างที่เธอเคยรู้สึกในชีวิตที่ผ่านมา

ในอดีต เธอและพี่ของเธอเรียนศิลปะการต่อสู้ด้วยกัน ถึงแม้เธอจะเรียนรู้ได้เร็วกว่าเขานั่นเป็นเพราะความรู้สึกที่ว่างเปล่าที่ถูกซ่อนอยู่ในส่วนลึกที่สุดของเธอ

แต่ตัวเธอดันเป็นผู้หญิงประเภทขี้เกียจและไม่ตั้งใจฝึกซ้อม เธอจึงไม่เคยสู้ชนะพี่ชายสักครั้ง ทั้งที่ก็ฝึกเคลื่อนไหวและใช้เทคนิคแบบเดียวกัน

'ตอนนี้พี่ชายเธอจะตามหาเธอเหมือนคนบ้าอยู่ไหมนะ?'​ เธออดคิดไม่ได้

เมื่อเฉียวโม่หยูเดินออกจากฉากไป เธอไม่เฉลียวใจสักนิดว่าตัวเธอนั้นวางเพลิงกองเล็กๆในเว่ยป๋อเข้าแล้ว ในวันเดียวกันหลังจากถ่ายทำ เธอไปยังร้านเค้กเพื่อซื้อเค้กรูปปั้นหิมะกลับไปฝากลั่วลั่ว

เมื่อกลับมาถึงบ้าน พี่เลี้ยงหยูกำลังทำอาหารอยู่ในครัวขณะที่เด็กชายเล่นของเล่นอยู่ในห้องนั่งเล่น เด็กน้อยกำลังถอดชิ้นส่วนรถของเล่นออกเป็นชิ้นๆ 

เฉียวโม่หยูเปลี่ยนมาสวมรองเท้าใส่ในบ้าน เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวหน้าประตูทางเข้า เด็กชายตัวน้อยมองไปยังของเล่นที่เขาทิ้งไว้เกลื่อนกลาดที่พื้น เขาหมุนตัววิ่งไปยังห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว รีบหยิบหนังสือภาพออกมาแล้วแสร้งทำเป็นอ่านอยู่

เมื่อเฉียวโม่หยูผลักประตูให้เปิดออก เธอเห็นเหงื่อซึมที่หน้าผากของเขา มุมปากเธอยกขึ้นและเอ่ยว่า

"ลั่วลั่ว หนังสือของลูกกลับหัวอยู่" 

สิ้นเสียงเธอ ดวงตาของเด็กชายตัวน้อยเบิกกว้างออกอย่างกับคนที่ถูกจับได้ว่าทำผิด เขารีบพลิกหนังสือมาอีกด้าน "ลั่วลั่วแค่คิดว่าทำแบบนั้นมันดูดีกว่า!" 

เธอไม่อยากจับไต๋เด็กน้อยตอนนี้ จึงแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อไปว่า "โอ้ แม่รู้สึกว่ากำลังมองลงมาจากบนฟ้า ทุกอย่างข้างล่างช่างสวยงาม แต่มีมนุษย์ต่างดาวมาจากท้องฟ้ารึเปล่านะ ดูเหมือนว่ารถในห้องนั่งเล่นของเราถูกแยกชิ้นส่วนโดยมนุษย์ต่างดาว!" 

ลั่วลั่ววางหนังสือลง วิ่งไปยังประตูแล้วยกมือปิดปากตัวเองไว้ "ไม่นะ มนุษย์ต่างดาวเป็นคนดีหรือคนไม่ดี ลั่วลั่วกลัวจัง!" 

เขาเอามือเล็กกลมป้อมปิดปากน้อยๆของตัวเองขณะที่ดวงตาของเขาเบิกกว้างออกด้วยความตกใจ การแสดงออกของเขาเกือบทำให้เฉียวโม่หยูหัวเราะออกมา

จะว่าไปแล้ว ทักษะการแสดงของเขาเกือบจะคล้ายสไตล์ของราชาจอแก้ว

เธอจึงร่วมเล่นละครกับเขา

"แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้มนุษย์ต่างดาวได้หนีไปแล้ว เราออกไปข้างนอกไปดูรถของเล่นกันดีไหมจ๊ะ?" 

ลั่วลั่วพยักหน้า "ได้ฮะ อยู่ในนี้ก็ไม่มีอะไรที่เราทำได้" 

เด็กชายวิ่งไปยังห้องนั่งเล่นด้วยขาสั้นๆ เขาเริ่มประกอบชิ้นส่วนรถของเล่นเข้าด้วยกัน

เฉียวโม่หยูแปลกใจกับทักษะที่มีของลูกชายเธอ ช่วงเวลาสั้นๆ เขาก็สามารถประกอบรถของเล่นกลับคืนสู่สภาพเดิมได้

เธอยกนิ้วให้เขาแล้วพูดว่า "ลั่วลั่วเก่งที่สุด แม่จะให้รางวัลเป่าเป้ยด้วยการหอมแก้ม!" 

ลั่วลั่วมองไปทางอื่นแล้วพูดขึ้นว่า "ของง่ายๆ" 

"แต่สำหรับแม่มันยากมากเลยนะ ดังนั้นแม่ยังต้องมอบรางวัลให้ลั่วลั่ว" เฉียวโม่หยูอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน เธอยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วหอมไปยังแก้มเด็กน้อยสองที

ทันใดนั้นเด็กชายก็ประท้วงเธอ

"โอ้ ขอแม่หอมอีกครั้งนะลั่วลั่ว ทำไมลูกไม่หอมแม่คืนล่ะ?" 

"เด็กชายเอามือวางทับหน้าตัวเองและเอ่ยขึ้นว่า" แม่ทำผิด แม่หอมสองครั้งแทนที่จะครั้งเดียว" 

เขาพึมพำในขณะที่เอนตัวไปข้างหน้าจากนั้นก็หอมแก้มเฉียวโม่หยู จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและวิ่งหนีไป

เฉียวโม่หยูสังเกตเห็นใบหูของเด็กชายเปลี่ยนเป็นสีชมพูจางๆ