"ท่านเวโรนิก้า ๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงโห่ร้องของเหล่าแวมไพร์ดังกึกก้องอีกครั้ง 

พร้อมกับเสียงชื่นชมที่หัวหน้าสาวของพวกมัน

สามารถกำราบพรีสสาวได้อย่างราบคราบ

 "ท่านเวโรนิก้าสุดยอด ผมเชื่ออยู่แล้วว่าท่านต้องจัดการมันได้"

"พวกเจ้าเงียบปากไปเลย หนอยแน่ะ

 ตอนข้าโดนเขี่ยหีพวกเจ้ายืนดูกันสบายอารมณ์เลยน่ะ

 อยากเห็นข้าน้ำแตกมากเลยเหรอไง"

 เวโรนิก้าหยอกเหย้าเหล่าลูกน้องอย่างสบายอารมณ์

 พร้อมกับเหวี่ยงร่างเปลือยเปล่าของวิเวียนเข้ามาข้างใน

 ร่างของวิเวียนตอนนี้ขาวใสเหมือนเดิมแล้ว

 ริ้วรอยจากแส้โดนลบหายไปหมด 

แต่สภาพเธอก็ใช่ว่าจะดูดีนัก

 สองมือของเธอโดนกุญแจมือที่ทำจากทรายล็อกไพล่หลังอยู่

 เธอเลยพยามดิ้นรนอย่างเต็มที่เพื่อจะสลัดเจ้ากุญแจมือนี้ให้ได้

"อ้าวๆๆ แล้วกัน จะดิ้นทำไมนักหนา ดูสิ ข้อมือแดงหมดแล้ว

 ให้ตายสิอย่าให้ข้าเสียเวลาเปล่าได้ม่ะ

 ไอ้เรารึก็อุตส่าห์รักษาแผลให้ตั้งนาน" เวโรนิก้าร้องโวย

"ก็ไม่ได้ขอนี่"

 วิเวียนตอบโต้ในขณะเดียวกันก็พยามกระชากกุญแจมือออกให้ได้

"เอ้า พูดจาไม่เข้าหูเลยน่ะ ข้าหวังดีน่ะเนี่ย .......

 เพราะอีกเดี๋ยวเจ้าจะต้องโดนฝูงแวมไพร์รุมโทรม 

โอกาสพิเศษๆแบบนี้

 เจ้าก็ควรจะเนื้อตัวสวยๆให้สมกับเป็นเจ้าสาว จริงม่ะ .......

 ดังนั้นเลิกดิ้นได้แล้ว พลังมาน่าของเจ้าแค่นี้ดึงมันไม่ขาดหรอกน่า"

 สิ้นเสียงตอบของเวโรนิก้า

 วิเวียนทำได้แต่จ้องมองแวมไพร์สาวอย่างสุดแค้น

 ก่อนจะหันซ้ายขวาเพื่อมองหาชายหนุ่ม ในที่สุดก็เจอ

 เขานอนหลับใหลไม่ห่างออกไปนั่นเอง

 เธอยิ้มดีใจออกมาทันทีก่อนจะหันไปขู่กลับเหล่าแวมไพร์

"ถ้าพวกเจ้าทำอะไรอาร์ตน่ะ ข้าไม่เอาพวกเจ้าไว้แน่"

 แม้สภาพเธอตอนนี้ไม่น่าจะไปขู่อะไรใครได้ก็ตาม

"ฮู้ .........."เวโรนิก้าทำเสียงสูงล้อเลียนวิเวียนอย่างสนุกสนาน

 ก่อนทิ้งให้พรีสสาวนอนกระฟัดกระเฟียดอยู่ที่เดิม

 เธอเดินไปหาเหล่าลูกสมุนก่อนจะเริ่มสั่งงานทันที

"เดี๋ยวข้าจะเข้าบริษัทล่ะ ดูแลที่นี่กันเองน่ะ"

"แล้วเจ้าพวกนี้ท่านเวโรนิก้าจะให้ทำยังไงครับ"

"เจ้ามนุษย์นั่นเก็บไว้ก่อน ส่วนนังพรีส จัดการได้ตามสบาย"

 เหล่าลูกสมุนของเวโรนิก้าได้ยินคำนั้น

ก็ร้องออกมาคำหนึ่งด้วยความยินดี

 ก่อนที่จะหันไปมองพรีสสาวตาลุกวาวอย่างหื่นกระหาย

 ส่วนเวโรนิก้าก็เดินช้าๆกลับไปหาวิเวียนเพื่อบอกลา

"เสียดายน่ะ จริงๆข้าก็อยากอยู่เล่นกับเจ้าเหมือนกัน 

แต่ทำไงได้ล่ะ งานก็ต้องมาก่อนจริงม่ะ"

 พูดจบเธอก็ค่อยๆก้มไปกระซิบข้างหูวิเวียน

 "ดังนั้นก่อนที่ข้าจะกลับ อย่าตายซะก่อนล่ะ ......"

ณ. ใจกลางเมืองหลวง ที่นี่จัดเป็นย่านธุรกิจสำคัญ

 ผู้คนมากมายจึงพากันเดินควักไขว่ให้ทั่ว 

ทั้งติดต่อธุรกิจจนไปถึงช็อบปิ้ง

 ทำให้พื้นที่เล็กๆที่รายล้อมไปด้วยตึกสูงใหญ่โต

 ดูแออัดไปถนัดตา แต่ในหมู่ตึกสูงใหญ่โตนั้น

 มีอยู่หลังหนึ่งที่โดดเด่นกว่าใคร 

ตึกสูงขนาด 40 ชั้นที่มีสถาปัตยกรรมที่สวยงาม

แค่แฝงไว้ด้วยความแข็งแรง ตึกสูงที่รายล้อมไปด้วยกำแพงหนาราวกับ

จะแยกตัวออกมาจากโลกภายนอก 

ตึกสูงที่มีระบบรักษาความปลอดภัยอย่างดี

จนทำให้คนภายนอกไม่อาจล่วงรู้ข้างในได้เลย

หญิงสาวสุดเซ็กซี่ที่สวมใส่แค่เพียง

ชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำเดินก้าวเข้ามาในตึกช้าๆ 

ใบหน้าที่สวยคมโดดเด่น รูปร่างที่เย้ายวน

 การแต่งกายด้วยชุดบางเบาเซ็กซี่ปราศจากชุดชั้นใน

 รวมไปถึงท่าเดินช้าๆแต่ทรงพลังราวกับเป็นนางพญา 

สิ่งต่างๆเหล่านี้ดึงดูดในทุกสายตาในตึกสูงมองที่เธอเป็นตาเดียว

 หลังจากนั้นทุกคนในตึกก็ลุกยืนขึ้นพร้อมกับก้มหัวโค้งคำนับเธอทันที 

"ท่านเวโรนิก้า"

เวโรนิก้าก้มหัวเล็กน้อยเพื่อตอบรับคำเรียกขานเหล่านั้น

 ก่อนที่เธอจะเดินไปยังลิฟต์แก้วด้านหน้า

 ก่อนจะเอ่ยสั่งกับพนักงานกดลิฟต์ "ไปห้องควบคุมชั้นบนสุด"

"ค่ะ" พนักงานสาวรับคำก่อนจะกดลิฟต์ตามที่เวโรนิก้าสั่ง

 หลังจากกดแล้วลิฟต์แก้วก็พาทั้งคู่ขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

"เจ้าชื่ออะไร ทำไมข้าไม่เคยเห็นหน้า"

 เวโรนิก้าถามอีกฝ่ายที่ยืนตัวสั่นอยู่อีกด้าน

"ขะ ... ข้าชื่อ นิเกีย ค่ะ" 

หญิงสาวตอบกลับโดยที่ยังมีอาการสั่นไม่หยุด

"พึ่งมาจาก wonderland เหรอ นิเกีย"

 เวโรนิก้าถามเสร็จก็จ้องมองไปที่ต้นคอของอีกฝ่าย

 นางมีอักขระแบบเดียวกันกับเธอ นางเองก็เป็นแวมไพร์เช่นกัน

"ข้ามาที่นี่ 5 ปีแล้วค่ะ แต่พึ่งเข้ามาอยู่ในบริษัทราวๆ 2 เดือนค่ะ"

"ตัวสั่นเชียว เจ้ากลัวข้าเหรอ"

"ปะ ..... เปล่าค่ะท่านเวโรนิก้า

 ข้าแค่ตื่นเต้นที่ได้เจอท่านใกล้ๆแค่นั้นเองค่ะ"

"ตื่นเต้น ? เจอข้าเนี่ยน่ะ ทำไมต้องตื่นเต้น"

 เวโรนิก้าถามเสียงสูงเล็กน้อย

"เพราะท่านเวโรนิก้าคือฮีโร่ของพวกเราน่ะสิค่ะ"

 เวโรนิก้าจ้องมองไปที่สายตาของนิเกีย

 สายตาของนางเต็มไปด้วยความเทิดทูนบูชา

 เหตุที่นางเทิดทูนตัวเธอเช่นนี้ เพราะมีสิ่งหนึ่งที่เธอและนางเหมือนกัน

 นั่นก็คือเราทั้งคู่ต่างเป็นแวมไพร์ตีตรา

 แวมไพร์ที่ครั้งนึงเคยเป็นมนุษย์มาก่อน

แวมไพร์ตีตราเหล่านี้ถึงจะเป็นแวมไพร์เหมือนกัน

 แต่ก็โดนเหล่าแวมไพร์แท้กดไว้อยู่อีกระดับเสมอ

 เพราะในสายตาของพวกแวมไพร์แท้

 แวมไพร์ตีตรามันก็เหมือนอาหารที่ได้รับยกเว้น

 เหมือนกับหมูที่เอามาใส่ปลอกคอเป็นสัตว์เลี้ยง

 พวกแวมไพร์ตีตราเหล่านี้จึงพยามหาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ

 และผู้ที่ได้รับเกียรตินั้นก็คือแวมไพร์ตีตราที่เก่งกาจที่สุด

 ซึ่งก็คือเธอนั่นเอง

"ข้าไม่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นหรอก ว่าแต่เจ้าเถอะ ทำไมมาเป็นแวมไพร์"

 เวโรนิก้ากล่าวเปลี่ยนเรื่องเสียงเรียบ

"ตั้งแต่ข้าจำความได้ ข้าก็โตมาในซ่องแล้วล่ะค่ะ

 ผ่านไปไม่กี่ปีข้าก็ต้องรับแขกคนแรก

 ทุกๆวันข้าเหมือนต้องตกอยู่ในนรก ข้าอยากหนีจากที่นั่นใจจะขาด

 แต่ข้าก็ไม่พลังมากพอ

 จนกระทั่งวันหนึ่งข้าได้เจอกับท่านแวมไพร์ชั้นขุนพล

 เขาเปลี่ยนให้ข้าเป็นแวมไพร์ 

ทำให้ข้าสามารถหนีออกจากนรกแห่งนั้นได้ ตั้งแต่นั้นมา

 ข้าก็ขอใช้ชีวิตเป็นแวมไพร์แบบนี้ตลอดไป ............ แล้วท่านละค่ะ

 ทำไมท่านเวโรนิก้าถึงมาเป็นแวมไพร์"

"ถึงชั้นข้าแล้ว ขอบใจที่คุยด้วยน่ะ"

 แต่เวโรนิก้าขอเลือกที่จะไม่คำถามนั้น 

พร้อมกับกล่าวก้าวเดินออกมาช้าๆ

เวโรนิก้าเดินตามทางที่ทอดยาวไปเรื่อยๆจนมาถึงห้องโถงใหญ่

 ห้องนี้มีจอมอนิเตอร์ต่างๆมากมายและจอเหล่านั้น

ก็แสดงภาพต่างๆทั่วทุกซอกทุกมุมของตึกแห่งนี้

 โดยมีเจ้าหน้าที่จำนวนหนึ่งคอยควบคุมสังเกตการณ์อยู่ด้านหน้า

เจ้าหน้าที่เหล่านี้เป็นแวมไพร์ ไม่ใช่แค่นั้น 

ทั้งตึกนี้ก็เป็นแวมไพร์กันหมด

 แท้จริงแล้วตึกนี้ก็คือฐานบัญชาการใหญ่

ที่คอยสั่งการเหล่าแวมไพร์ที่ข้ามมิติมาจาก wonderland นั่นเอง

 และนอกจากจะใช้เป็นฐานบัญชาการแล้ว

 ตึกแห่งนี้ยังแบ่งออกเป็นห้องต่างๆเพื่อใช้ทดลองในงานวิจัยอีกด้วย

 ภาพการทดลองจากห้องต่างๆ

 ก็จะส่งขึ้นมาที่หน้าจอมอนิเตอร์เหล่านี้

 เป็นอีกหน้าที่ที่นอกจากจะใช้ดูแลเรื่องความปลอดภัยอย่างเดียว

"ยอดเยี่ยมไปเลยใช่ไหมครับท่านเวโรนิก้า

 งานวิจัยที่นี่ก้าวหน้ามากกว่าที่ wonderland เสียอีก"

 แวมไพร์ตนหนึ่งที่เป็นหัวหน้าของเจ้าหน้าที่เหล่านั้น

เข้ามารายงานความคืบหน้ากับแวมไพร์สาวทันที

 ส่วนเธอก็หันมายิ้มให้อย่างพึงพอใจ

"ทำได้ดีมาก แฟรงกินส์ เอาล่ะเจ้าช่วยจัดการลิงค์ไปที่ 

wonderland ทีสิ ข้าต้องการคุยกับท่านลินคอร์น" 

หลังจากสั่งงานจบ 

เวโรนิก้าก็เดินไปที่ห้องโถงด้านในสุดทันที

 ห้องนี้เป็นห้องโล่งๆที่มืดมิดปราศจากแสงภายนอกที่จะลอดเข้ามา

 ภายในห้องนั้นมีเพียงจอมอนิเตอร์ขนาดยักษ์ตั้งอยู่เท่านั้น

 แวมไพร์แฟรงกินส์ที่ได้รับคำสั่งจากหัวหน้าสาว

 เดินแยกไปอีกด้าน มันตรงเข้าไปป้อนคำสั่งบนคีย์บอร์ดทันที

ไม่นานนัก หน้าจอมอนิเตอร์ก็สว่างจ้า ทำให้ห้องที่มิดมิดเมื่อครู่

 สว่างไสวขึ้นมาทันที ภาพที่ยังล้มอยู่บนหน้าจอ

 เมื่อโดนแฟรงกินส์ปรับจูนเล็กน้อย 

ภาพนั้นก็ชัดเจนขึ้นมาทันที 

เผยให้เห็นภาพแวมไพร์ร่างยักษ์ที่อยู่อีกด้าน ร่างกายที่สูงใหญ่

 ใบหน้าที่เหี้ยมหาญดั่งขุนพลเจนศึก

 มัดกล้ามที่แน่นหนาแข็งแรง

 แม้แวมไพร์ตนนี้จะสวมใส่ด้วยเสื้อผ้าสำรองสบายๆ

 แต่ก็ไม่ทำให้ความน่าเกรงขามของเขาลดน้อยลงไปเลย

เวโรนิก้าเอามือทาบอกพร้อมโน้มตัวลงต่ำเพื่อแสดงความเคารพ

 จากนั้นเธอก็เอ่ยออกมาอย่างนอบน้อมต่อชายตรงหน้า 

"คารวะท่านลินคอร์นค่ะ"