ตื่นในกรงมืด

 

กลิ่นอายความเย็นเฉียบจากหินเย็นๆ ซึมผ่านผิวกายจนอลิสาต้องขยับตัวหนี… แต่ข้อมือกลับติดอะไรบางอย่าง

 

'กริ๊ก… กริ๊ก…'

 

เสียงโซ่กระทบกันเบาๆ ดังขึ้นทุกครั้งที่เธอขยับ

เปลือกตาค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างช้าๆ ภาพตรงหน้าเป็นห้องหินสีดำมืดทึบ ประดับด้วยตะเกียงไฟสีม่วงอ่อน บรรยากาศมืดครึ้มและอบอวลไปด้วยอะไรบางอย่างที่ ไม่ปกติ

 

"หืมม...?"

เธอขมวดคิ้ว สะบัดศีรษะเล็กน้อย แต่ก็ยังงุนงง

 

"นี่มัน... ห้องทรมานเรอะ?"

เสียงแหบของตัวเองทำให้ใจเธอสะดุ้งวาบ

 

"หรือฉันดูซีรีส์มากไปวะเมื่อคืน... โอ๊ยยยย! ข้อมือฉัน!!"

เธอก้มลงมอง แล้วก็ตกใจจนตาโต ข้อมือทั้งสองข้างถูกล่ามไว้ด้วยโซ่เหล็กเส้นโต ปลายอีกข้างฝังอยู่ในพื้นหินสีดำ!

 

"เห้ยยย!! ใครล้อเล่นวะ! ถ้าเป็นกล้องแอบถ่ายนะ ฉันฟ้องนะ!!"

 

เสียงหัวเราะของเธอที่แฝงด้วยความเครียด ถูกกลืนหายไปกับเสียงก้าวเท้าหนักแน่นที่ดังใกล้เข้ามา

'ตึก... ตึก... ตึก...'

 

"เงียบเสียที"

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น ก่อนที่ร่างของชายคนหนึ่งจะปรากฏเบื้องหน้า

 

เขาสวมเสื้อคลุมสีดำยาวถึงพื้น หน้ากากเงินครึ่งหน้าปิดบังใบหน้าไว้เพียงบางส่วน แต่ดวงตาสีเงินเข้มนั่น... เหมือนมีพลังสะกดหัวใจให้หยุดเต้นชั่วขณะ

 

“ยินดีต้อนรับ... ของเล่นชิ้นใหม่” เสียงทุ้มเย็นชาเอ่ยขึ้นเหนือหัว

 

“นี่... อย่าบอกนะว่า... นายคือจอมมารในเกมที่ฉันเพิ่งเล่นเมื่อคืน?”

 

“…”

 

“พระเจ้า... เอาอีกแล้วสินะ ฝันทะลุมิติใช่มั้ย! ได้ค่ะ! จะฝันก็ฝันให้สุด!”

 

เขาก้าวเข้ามาใกล้ มือข้างหนึ่งกระตุกโซ่เหล็กที่พันข้อมือเธอไว้ เสียงคลิกจากกุญแจที่ล็อกแน่น ทำให้เธอสะดุ้ง น้ำเสียงเย็นเฉียบเอ่ยอีกครั้ง

 

"เจ้าคือของขวัญจากมิติเวลา... ของเล่นชิ้นใหม่ที่ฟ้าส่งมาให้ข้า"

"ของเล่นบ้านนายสิ!"

อลิสาตะโกนสวนกลับทันที ทั้งที่ในใจสั่นระรัว

 

"ข้าชื่อคาเซียร์ จอมมารแห่งอาณาจักรดาร์เคลอว์"

"อ๋อเหรอคะท่านจอมมาร งั้นหนูขอกลับบ้านก่อนนะคะ เดี๋ยวแมวหนูจะเหงา"

 

'เพี๊ยะ!'

 

เสียงฝ่ามือตบลงบนต้นขาเธออย่างแรง ไม่ใช่แบบทำร้าย แต่แบบ… ลงโทษ

 

"ขะ… แก!"

"เจ้าเป็นของข้า อย่าคิดเถียง ถ้าไม่อยากถูก ‘ลงโทษ’ หนักกว่านี้"

 

อลิสานิ่งค้าง มือสองข้างสั่นเล็กน้อย... ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะ... ใจเต้นแรงจนหน้าแดงวาบ

 

'นี่มัน... ฝันใช่มั้ย? แล้วฉันจะฝันแบบนี้อีกได้มั้ยทุกคืน?!'

 

เสียงโซ่ที่ลากไปตามพื้นหินดัง “ครืด... ครืด...” อย่างน่าขนลุก

อลิสาถูกจูงไปตามทางเดินยาวใต้ปราสาทมืดด้วยปลอกคอหนังสีดำมันวาวที่จอมมารคาเซียร์ใส่ให้เธอด้วยมือของเขาเอง

 

“ชะ... ใช่สิ ฝันใช่มั้ย…? แต่ทำไมมันทั้งหนัก ทั้งเสียว ทั้ง… หวิวอย่างนี้วะ”

เธอคิดอย่างมึนๆ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งที่กลัว แต่ร่างกายกลับไม่ยอมขัดขืนเลยสักนิด

 

ในที่สุด เขาก็พาเธอมาหยุดที่ห้องหนึ่ง ห้องที่มีเพียงโซ่ แส้ เก้าอี้ไม้ และโครงเหล็กประหลาดๆ

กลิ่นหนังแท้ แอลกอฮอล์ และเวทมนตร์ลอยอวลอยู่ในอากาศ

 

“เจ้าคิดว่าเจ้าอยู่ในฝัน...?” เขาพูดเสียงเรียบ ขณะดึงโซ่เธอให้เข้ามาใกล้ “งั้นข้าจะให้เจ้ารู้... ว่าฝันของเจ้าจะไม่มีทางลืมลง”

 

“เดี๋ยวสิ นายจะทำอะไรอะ—”

 

'เพี๊ยะ!!'

 

เสียงแส้หนังเส้นยาวฟาดลงบนต้นขาเธอเสียงดัง

อลิสาสะดุ้ง ร่างทั้งร่างเกร็งด้วยความช็อก แต่... ตาเธอกลับเริ่มพร่ามัวเพราะความรู้สึกแปลกประหลาดที่กำลังซ่านไปทั่ว

 

“เจ้าต้องเรียนรู้ว่าสิ่งใดคือ ‘การเชื่อฟัง’”

 

“แต่ว่า”

 

'เพี๊ยะ!'

 

“และสิ่งใดคือ ‘การดื้อด้าน’ ที่ต้องได้รับโทษ”

 

เขาค่อยๆ ลากเธอไปที่เสาไม้สูงกลางห้อง แล้วล็อกมือเธอขึ้นเหนือหัวด้วยกุญแจเวทมนตร์

ร่างบางถูกบังคับให้ยืนเหยียดในท่วงท่าที่ทั้งอับอายและยั่วยวนโดยไม่ได้ตั้งใจ

แสงไฟจากตะเกียงสีม่วงส่องสะท้อนกับเหงื่อบางๆ ที่เริ่มเกาะผิวเธอ

 

คาเซียร์เดินวนรอบเธอช้าๆ สายตาเย็นเยียบแต่กลับเต็มไปด้วยแรงข่มขู่เร้าอารมณ์

ในมือของเขา... แส้หนังเส้นนั้นยังคงถูกวาดวนเบาๆ บนบั้นท้ายเธอ

 

“บอกข้ามา อลิสา... เจ้าเป็นของใคร?”

 

“…ฝะ… ฝัน...”

 

'เพี๊ยะ!!'

 

“พูดใหม่”

 

“…ขะ…ของ…” เธอกัดริมฝีปาก “…ของท่าน…”

 

“ดีมาก”

เขากระซิบใกล้หู จนลมหายใจร้อนๆ เป่ารดซอกคอ

 

"บทเรียนแรกคือ การยอมสยบ... เจ้าจะผ่านมันไปได้ ถ้ารู้จัก 'เพลิดเพลินกับการถูกควบคุม' "

 

🥵🥵ตอนต่อไป…..

 

“อุปกรณ์ชิ้นถัดไปที่เจ้าจะได้รู้จัก คือ ‘บัลลังก์แห่งการลงโทษ’... เจ้ายังไม่รู้หรอก ว่ามันสามารถทำให้เจ้าสั่นสะท้านได้ขนาดไหน”