และผมก็ใช้ไม้ตายคือซอยยับตอนพี่แก๋มถึงนี่หละ 

 ที่กำลังเสียว มันเลยทบทวีคูณ ความเสียวท่วมท้นจนพี่แก๋มร้องลั่น

  และถึงจุดตามมาติดๆอีกครั้ง ผมใกล้มากแล้ว ผมเร่งอีกที

  พี่แก๋มหมดแรงต่อสู้แล้ว ทำท่าเหมือนจะสลบ

  พี่แก๋มเกร็งตัวกระตุกแรงอีกครั้ง ผมไม่ไหวแล้ว

 ดึงลำควยออกจากตัวพี่แก๋มอย่างเร็ว

  ผมรูดอีกเพียงแค่สามครั้ง

  น้ำกามก็พุ่งกระจายไปที่หน้าพี่แก๋ม....

  หน้าที่สวยงามของพี่สาวคนพิจิตรตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำกามที่มากมายจน

จำหน้าพี่แก๋มไม่ได้เลย....

   "ใครวะ...เปิดไฟทิ้งไว้อีกแล้ว..."

   ผมตกใจสุดขีด ดึงตัวพี่แก๋มลุกขึ้น

  ทำสัญญาณรีบให้พี่แก๋มแต่งตัวและไปที่อ่างล้างมือ พี่แก๋มรู้ดี

  ผมยัดอุปกรณ์ของผมกลับเข้าที่

  พอจัดการได้เสร็จเท่านั้นแหละ

   "อ้าว คุณก้องเอง ผมคิดว่าใครไม่ปิดไฟสนามอีกแล้ว

  อยู่ข้างล่างเห็นเลยรีบขึ้นมา กลัวนายด่าอีก"

   "เฮ้ย ไม่มีไรพี่มุ ลงไปเหอะ ผมพาพี่แก๋มมาพักล้างหน้าให้หายเหนื่อย"

   อย่างที่บอก พี่มุก็ไม่ธรรมดา มองหน้าผม

 มองส่วนล่างของผมและมองพี่แก๋ม แล้วพี่มุก็ยิ้ม

   "ตามสบายครับคุณก้อง ระวังคนอื่นแล้วกันครับ

 สำหรับผมแล้ว คุณก้องยังไงก็ได้ครับ..."

   ผมพยักหน้า ผมว่าแค่กลิ่นน้ำกามผม พี่มุก็รู้ว่าพี่แก๋มโดนไรมา

  พี่แก๋มล้างหน้าจริงๆด้วย แต่น้ำกามมันล้างออกยาก

  ผมเอาผ้าขนหนูส่งให้พี่แก๋มเช็ดหน้า

   "พี่แก๋มนะ คืนนี้ผมหลับสบายแน่เลย พี่แก๋มนอนกะผมมั๊ย"

   "ไม่เอาแล้ว... พี่ตายชัวร์ หื่นซะขนาดนี้ โอ้ว

 วันนี้รอดมาได้...พี่ก็จะแย่หละ เดี๋ยวพี่อาบน้ำก่อน แล้วก็กลับเลยนะ"

   ผมอาบน้ำในห้องผม พี่แก๋มก็อาบน้ำในอีกห้อง ง่วงจังวันนี้

   แต่ด้วยความเป็นคนดี เป็นน้องที่น่ารักของพี่แก๋ม 

  ผมจะไปส่งพี่แก๋ม แต่ใจจริงผมมีเป้าประสงค์อื่นแฝงอยู่

   แม้วันนี้ไม่มีแรง...พรุ่งนี้ยังไงผมก็มีแรง...

   ผมขับรถพี่แก๋มออกบ้านไปราวสี่ทุ่มครึ่ง มืดมากแล้ว ถนนเริ่มโล่ง

  ผมมาถึงคอนโดพี่แก๋มใน 15 นาที

   "อ้าว แล้วจะกลับไงเนี่ย"

   "กลับยากแล้วครับพี่ ....เอ่อมมมม... ผมนอนบ้านพี่นะ พรุ่งนี้ค่อยกลับ"

   "เฮ้ย... ไม่เอาแล้ว วันนี้เหนื่อยแล้ว"

   ลิฟท์ยังไม่ถึงชั้นพี่แก๋มเลย คนโทรเข้ามาหาผม

   พี่ต้นข้าวเอง...ไรอีกวะเนี่ย วันนี้มันอะไรกันเยอะแยะวะ ผมกดทิ้งไป

 เพื่อลดความวุ่นวายยามราตรีและคำถามอีกมากมายจากพี่แก๋ม

   "ใครอ่ะ ลับๆล่อๆ ยัยแอลเหรอ แหมๆๆๆ.... จากกันไม่ได้เลยนะ"

   "ไม่ใช่ครับ..พี่ แบมโทรมาหา ถามผมว่าจะกลับหรือเปล่าจะล้อคบ้าน...."

   ลื่นไหลสไตล์ผม ยังไม่ทันจะพูดไร พี่ต้นข้าวโทรเข้ามาอีกครั้ง 

   "แล้วคราวนี้ใคร"

   "เอ่ออม พี่ต้นข้าวครับ...เดี๋ยวรับแพรบนะครับพี่"

   "ก้อง.... ช่วยพี่ด้วยก้อง พี่กลัว....."

   "เฮ้ย...พี่ข้าว เป็นไร...."

        เสียงและสีหน้าตกใจของผม เล่นเอาพี่แก๋มสนใจ

   "ช่วยด้วย พี่อยู่ไหนไม่รู้ ... ช่วยพี่ด้วย...ฮือๆๆๆ ที่ไหนวะเนี่ย"

   "โอเคพี่ เดี๋ยวผมไป รอแพรบนะ"

   ผมกอดลาและหอมแก้มพี่แก๋มอย่างรวดเร็ว

  บอกพี่แก๋มว่าผมไปก่อนนะ แล้วรีบพรวดพราดลงลิฟท์ไป

 ปล่อยให้พี่แก๋มยืนงง พอลงมาข้างล่างคอนโด ผมเรียกแท๊กซี่ทันที

   "พี่ต้นข้าว พี่บอกผมหน่อย...พี่อยู่ไหน"

   "พี่อยู่ริมถนนใหญ่ แต่ถนนอะไรไม่รู้... ช่วยพี่ด้วย..."

   "พี่ถามคนแถวนั้นหน่อย พี่ ไม่งั้นผมไปไม่ถูก"

   "มันไม่มีคนเลย เออ...เดี๋ยวตรงนั้นมีไฟ  

รอแป๊บนะ เอ่อ....บางปู....เอ่อ..สถานที่พักตากอากาศบางปู"

   "พี่แท็กซี่ครับ ไปบางปูครับ สถานที่พักตากอากาศบางปู"

   ผมยังไม่รู้เลย บางปูอยู่ตรงไหน แต่เหมือนพี่แท็กซี่รู้จัก

 พาผมขึ้นทางด่วนไป ผมจำถนนบางนาตราดได้  

แต่มันยังไม่ถึง "บางปู" สักที ผ่านไปแล้วเกือบชั่วโมง

 ผมมาอยู่ถนนที่ไฟมืดมาก 

   "ถึงแล้วน้อง ตรงไหนล่ะ แฟนน้องเค้ารอที่ไหน"

   "พี่ วนๆหาป้ายหน่อย ผมว่าเค้าอยู่แถวนี้แหละ"

   ผมเห็นผู้หญิงคนนึงนั่งกอดเข่าตรงตู้ยาม 

ผมจำเสื้อที่พี่ข้าวใส่เมื่อเย็นได้ พอผมลงจากแท็กซี่

  พี่ข้าววิ่งเข้ามากอดผม ท่าทางดีใจ  

พี่ข้าวยกมือไหว้พี่ยาม ก่อนตามผมมาขึ้นรถในรถแท็กซี่

  ผมไม่ถามอะไรพี่ข้าวทั้งนั้น 

 เพราะพี่ข้าวนั่งตัวสั่น จับมือผมบีบแน่น

  ผมว่าจิตใจพี่เค้าไม่น่าปกติ ดูจากเนื้อตัวแล้ว

 เหมือนพี่ข้าวไปฝึกร.ด.ภาคกลางคืนมา 

 ผมเผ้ายุ่งเหยิง เนื้อตัวมอมแมม

เกือบตี 2 ที่ผมกลับมาถึงคอนโด มันดึกมากแล้ว

  ผมให้พี่ข้าวเข้าไปนอนอีกห้องที่เมื่อกี้พี่แก๋มเพิ่งอาบน้ำ 

   "คืนนี้พี่นอนที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่อาบน้ำที่นี่ เดี๋ยวผมเอาเสื้อมาให้"

"พี่คงนอนไม่หลับอ่ะ...ก้อง"

"โอเคพี่ งั้นเดี๋ยวผมมาอยู่เป็นเพื่อน"

ผมมานั่งรอที่โซฟา

  ความง่วงที่ก่อตัวตั้งแต่รบกะเจ้าแม่แก๋มเสร็จเริ่มมาจู่โจมผม

  แอร์ที่เย็นทำให้ผมหลับไป นานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่ามีคนมากอดผม

  ผมลืมตาดูนาฬิกา ตีสามแล้ว คนที่กอดผมไม่ใช่ใครเลย พี่ข้าวเอง

  พี่สาวของกอหญ้าหลับคาอกผม เธอใส่เสื้อยืด

 กางเกงวอร์มที่ผมเอามาให้ ผมขยับตัวช้าๆ

  ผมยังไม่รู้เลยอะไรเกิดขึ้นกับพี่เค้า

  แต่ที่แน่นอนคือแม้กระทั่งหลับ พี่ต้นข้าวยังนอนสะดุ้งเป็นระยะ

  เธอต้องไปเจออะไรมาแน่ 

ผมพยายามจับพี่ข้าวออกจากตัวผมอย่างช้าๆ

  และให้นอนที่โซฟาแทน ผมลุกขึ้นไปเอาผ้าห่มมาห่มให้

 แต่พอกลับมาพี่ข้าวลุกขึ้นมานั่งแล้ว 

"ก้อง..พี่ขอบคุณมากนะ"

"พี่ไปนอนในห้องดีกว่ามั๊ยครับ"

"ไม่อ่ะ พี่กลัว"

"ผมอยู่ด้วยก็ได้"

พอผมประคองพี่ข้าวถึงเห็นหน้าตาพี่ข้าวชัดเจนว่าหน้าตาอิดโรยมาก

"ก้องพอมีไรให้พี่กินมั๊ย"

   "พี่หิวเหรอ ผมมีแต่มาม่านะ แต่เดี๋ยวผมดูให้"

   เรามานั่งกันที่โต๊ะกินข้าว 

 ผมจัดมาม่าให้สองห่อใส่ไส้กรอกไป 4 ท่อน

  พี่ข้าวท่าทางจะหิวอย่างมาก กินโดยไม่พูดจา 

   "พี่ไปทำอะไรที่บางปู???"

   "โอ๊ย น่ากลัว... คือหลังจากออกจากคอนโดก้อง

  พี่ก็โทรฟาแฟนพี่ ไอ้กอฟแม่งก็ไม่รับสาย

  มันไม่รับสายพี่ตั้งแต่พี่ลงเครื่องแล้ว  

พี่เลยต้องมาบ้านก้องไง พี่โทรอยู่นานมาก 

 ก็เลยกะว่าไปบ้านมันเลย พี่ก็ไม่เคยไปนะ รู้แต่ว่ามันอยู่เตาปูน

  พี่ก็เรียกแท็กซี่ไป พอขึ้นรถ แท็กซี่มันพาพี่ขึ้นทางด่วน

  แล้วพี่ก็ง่วงหลับไป มาตื่นอีกที พี่อยู่ที่บ้านไอ้แท๊กซี่แล้ว 

 พี่ร้องกรี๊ดลั่น แต่มือพี่โดนมัดไว้ กระเป๋าอะไรหายไปหมด

  มันมาตบหน้าพี่แล้วก็จะข่มขืนพี่..."

   พี่ต้นข้าวหยุดไปยาว จนผมต้องยื่นมือออกไปจับมือพี่ข้าวแล้วบีบเบาๆ

 ให้กำลังใจพี่สาวของกอหญ้า

   "ไม่เป็นไรแล้วพี่ ตอนนี้พี่อยู่บ้านผมแล้ว พี่ไม่ต้องเล่าแล้วกัน"

        การสัมผัสมือมันส่งถึงความรู้สึกนะ 

  และถ้าพี่ข้าวรู้สึกได้จริง คงรู้ว่าผมรู้สึกยังไงตอนนี้

   "ไม่เป็นไร...เล่าได้ พอพี่โครมคราม เพื่อนมันมาอีกตัว  

ช่วยกันจับพี่ แต่พี่ดิ้นจนเชือกหลุด

 แล้วพี่ก็เห็นมีดที่โต๊ะพี่เลยคว้ามาฟาดไปทั่ว

  ปรากฏว่าคนนึงโดนมีดที่ข้อมือ ส่วนไอ้แท๊กซี่พี่แทงไปที่น่องมัน

  แล้วพี่ก็วิ่งหนีออกมาอย่างไม่คิดชีวิต ไม่รู้ว่ามันคือที่ไหนยังไง

  พี่วิ่งกว่าชั่วโมง สะเปะสะปะ จนหมดแรง

 พี่นึกได้ว่ามีโทรศัพท์อยู่ในกางเกง  

เอาขึ้นมาดูก็จอแตกยับ กดก็ไม่ค่อยได้

 พี่จำเบอร์ไอ้กอฟไม่ได้แต่มีกระดาษที่

กอหญ้าเขียนเบอร์ก้องอยู่ในกางเกง

  พี่เลยโทรมา โชคดีที่ยังใช้ได้..."

พี่ข้าวเล่าอย่างตื่นเต้น ถ้าเป็นคนอื่นคงเสร็จไอ้กากเดนสองตัวนั่นแล้ว

  แต่นี่เป็นพี่ข้าวผู้กล้าแกร่ง ระดับหัวหน้าค่ายฝ่ายพัฒน์

  ผมนึกในใจว่าไอ้สองตัวนั่นยังโชคดี ผมว่าในโอกาสนั้น

 ถ้าพี่เค้าฆ่ามันได้ คงฆ่ามันไปแล้ว

   "แล้วพี่เป็นอะไรมากมั๊ย ไปหมอกันมั๊ย"

   "ไม่มีไรหรอก มันยังไม่ทำไรพี่ 

แต่พี่กลัว..ไม่อยากอยู่คนเดียว มันหลอนอ่ะ..."

   ผมดูนาฬิกา มันตีสี่แล้ว ไม่ต้องถามผมว่าง่วงขนาดไหน

  ผมไปส่งพี่ข้าวที่ห้องและจะไปนอน

  แต่พี่ข้าวดึงมือผมไว้ให้ผมนอนเตียงเดียวกะเธอ

  ถ้าวันนี้ผมไม่เจอศึกหนักมาตลอดช่วงเย็น

 พี่ข้าวคงไม่รอดเงื้อมมือผมไปได้ แต่สำหรับตอนนี้แล้ว "ปลุก" ก็ไม่ "ตื่น"  

ผมนอนข้างพี่ข้าวในห้องเล็กนั้น ไม่นานนักผมก็หลับไป....

   ผมมารู้สึกตัวอีกที ก็เพราะฟ้าผ่า 

 ฝนตกอย่างหนักมากข้างนอก นาฬิกาบอกว่าจะแปดโมงแล้ว

  แต่ฟ้ามืดราวกับหกโมงเช้า พี่ข้าวยังคงหลับสนิท

  ในท่าที่เอามือมากอดผม ปากอันสวยงามของพี่ข้าวห่างผมไม่ถึงฟุต

  ผมเอียงหน้ามาดูหน้าพี่ข้าว ก็น่ารักดีนะ