ไปเที่ยวเหมือนเมื่อก่อนนี้แก้วก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิคะ" หนุ่ม "โธ่เมียจ๋า ผัวเลิกเที่ยวแล้วจ้ะ" แก้ว "ไม่ต้องเอาอย่างดาราก็ได้นะคะ พอแต่งงานมีเมียก็เลิกเที่ยว เที่ยวอย่างเดิมแก้วก็ไม่ว่าหรอกค่ะ" หนุ่ม "แต่ห้ามมีอีหนู?" พี่หนุ่มเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แก้วยืดตัวมองพี่หนุ่มตรงๆๆ จ้องไปในดวงตาที่ออกแววท้าทาย แก้ว "อยากมีก็มีไปเถอะค่ะ พี่หนุ่มควรรุ้ว่า ทำอย่างไรจะมีแก้วไว้ได้ตลอดชีวิต" พี่หนุ่มกอดแก้วแน่นขึ้น หนุ่ม "แหม ไม่มีหรอกจ้ะอีหนงอีหนู" แก้ว "ทันทีที่มีเราเลิกกัน" ขู่ได้แล้วค่ะ อิอิ เพราะว่าจดทะเบียนแล้ว สมบัติได้ชัวร์ งกๆๆๆ พี่หนุ่มขยับจะพูดแต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน พี่หนุ่มเลยกดรับ แก้วเบนตัวออกนิดๆๆ เพราะตั้งแต่แก้วมาอยู่กับพี่หนุ่มก็ไม่เคยปรากฏว่ามีสาวๆๆโทรมาหาพี่หนุ่มเลย เพื่อนรุ่นพี่สมัยเรียนโทรมา พี่หนุ่มเลยคุยยาวเลย แก้วเลื่อนตัวออกจากอ้อมกอดของพี่หนุ่มแล้วก็เอนตัวลงนอนข้างๆๆ (ภาคพิเศษ สำหรับพี่AHAตามที่บอกนะคะ) "น้องแก้วๆๆๆ" แก้วหันไปมองด้วยความงุนงง คนที่เรียกแก้ว เป็นผู้ชายสูงวัย ร่างหนา มีวี่แววใจดี แต่แก้วมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน จึงขมวดคิ้วอย่างต้องการจะระลึกความทรงจำว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เคยรู้จักกันมาจากไหน เป็นลูกค้าของบริษัท หรือว่าญาติผู้ใหญ่ของเพื่อนคนไหนหรือเปล่า แก้วใช้ความทรงจำที่มีอยู่ในระยะเวลาจำกัด แต่ก็จำไม่ได้ จึงได้แต่ฉีกยิ้มให้ "หวัดดีค่ะ" อาจจะเป็นเพราะสีหน้างุนงงของแก้วด้วยกระมังที่ทำให้ชายแปลกหน้าในความรู้สึกของแก้ว เอื้อมมือมาจับที่ข้อศอกของแก้ว แต่เปนไปในแบบที่สุภาพ เพราะว่าจับข้างที่แก้วไม่ได้สะพายกระเป๋าเงิน แก้วเลยวางใจไปได้เปราะนึง "ระวังครับ ยืนชิดถนนมากไปไม่ดีนะครับ เด๋วรถเฉี่ยวเอา" เขา รั้งแขนแก้วไปยืนใกล้เขามากขึ้น กลิ่นตัวเขาหอมกรุ่น ไม่มีกลิ่นเหงื่อเลย แก้วเผลอสูดเข้าไปเต็มปอด เหมือนเขาจะอ่านใจแก้วออก "โปโล สปอร์ตครับ" อ่ะ รู้อีกว่าเรากำลังคิดว่า กลิ่นน้ำหอมยี่ห้ออะไร แม๊ อ่านใจกันได้อย่างนี้ อันตรายน๊า "ค่ะ " แก้วรับคำอย่างเขินๆๆ จู่ๆๆเขาก็ก้มมาหอมแก้มแก้วเอาดื้อๆๆ "แลกกันนะ" อ่ะ แก้วอายจนหน้าแดงเลย "แก้วไม่ได้หอมแก้มคุณนะคะ" แล้วอีกอย่างเขาเปนใครแก้วยังไม่รู้จักเลยนะ แล้วเขาก็เอียงแก้มให้แก้ว "น้องแก้วก็หอมคืนได้หนิครับ" ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้แก้ว เขย่งหอมแก้มเขาไป เขาจัดได้ว่าสูงเอามากๆๆ "วันนี้น้องแก้วจะไปไหนครับ" แก้วมองตัวเองอย่างงงๆๆ เพราะหลังจากที่แก้วหอมเขาแล้ว เขาก็กอดเอวแก้วเข้าไปในลักษณะโอบ พร้อมกับพาเดินเข้าไปในตัวอาคารเบื้องหน้า ที่เปนห้างสรรพสินค้าที่แก้วตั้งใจจะมาเดินซื้อของขวัญ ให้บรรดาผองเพื่อนสำหรับเทศกาลปีใหม่ที่จะมาถึงนี่แหละค่ะ "แก้วว่าจะมาซื้อของค่ะ" ดูเผินๆๆ เหมือนคู่รักที่มาเดินซื้อของด้วยกันยังไงยังงั้นเลย แก้วเดินซื้อของด้วยความเพลิดเพลิน เขาก็ทำตัวดีมาก คอยให้ความเห็นเกี่ยวกับสินค้า ความรู้ที่ได้จากเขา บางส่วนแก้วก็ไม่เคยทราบมาก่อน แต่แก้วก็รู้สึกอึดอัดใจมาก ไม่กล้าถามว่าเขาชื่ออะไร เพราะลักษณะของเขา เป็นลักษณะเหมือนคุ้นเคยกับแก้วมานาน "น้องแก้วจำพี่ไม่ได้จริงๆๆหรือครับ" แก้ว เงยหน้ามองด้วยความงุนงง ขณะที่กำลังเลือกแผ่นการ์ดปีใหม่อยู่เพลินๆๆ แก้วยิ้มแหยๆๆ พร้อมทั้งส่ายหน้า เขาบีบจมูกแก้วเบาๆๆ "น้องแก้วจำ กนกวรรณได้ไหมครับ" แก้วรีบทบทวนความจำอย่างรีบด่วน กนกวรรณ กนกวรรณไหนหว่า เริ่มสับสน สมัยเรียน ในห้องมีกนกวรรณปีละสองคน "นามสกุลอะไรคะ" "....(ขอสงวนนะคะ) ครับ น้องแก้วเคยไปทำรายงานด้วยนะครับ ที่บ้าน จำพี่ได้ไหม ที่น้องแก้วเคยมาอ้อนขอให้พี่ช่วยทำรายงานให้ไงครับ" แก้วพยายามอย่างแรง ที่จะนึกถึง เขาก็ยังไม่ละความพยายามที่จะรื้อฟื้นความทรงจำ "พี่ กมลพัทธ์ครับผม" ว้าว ชื่อ เพราะอย่างนี้ ทำไมแก้วจะจำไม่ได้เล่า แก้วทวนชื่อของเขาเบาๆๆ แล้วก็เงยหน้ามองเขาอีกทีด้วยความเหลือเชื่อ "พี่เต้?" "ครับ" พี่เต้อมยิ้ม "สวัสดีค่ะพี่เต้" แก้วยกมือกราบที่อกของพี่เต้ทันที รู้สึกหน้าแตกนิดๆๆที่จำพี่เต้ไม่ได้ เพราะช่วงหนึ่งจำได้ว่า ติดพี่เต้มาก จนเพื่อนๆๆแซวว่าเป็นแฟนกันเลยแหละ "ขอโทษจริงๆๆค่ะพี่เต้ น้องแก้วจำไม่ได้ พี่เต้ตัวใหญ่มาก แล้วก็ ไม่เหมือนเดิม" พี่เต้ยกมือลูบหน้า พร้อมทั้งยิ้มเขินๆๆ "หน้าพี่เปลี่ยนไปเยอะครับ สิวหายไปหมดเลย" แก้วเดินไปจ่ายค่าการ์ดปีใหม่ แล้วแวะไปที่ฟู้ดคอร์ท เพื่อที่จะหาอะไรใส่ท้อง "กะเพาะปลาหนึ่งชามค่ะ" แก้วส่งเสียงสั่งอาหารชามโปรด พี่เต้หัวเราะเบาๆๆ พร้อมทั้งโอบตัวแก้วเข้าไปกอดแล้วก็หอมแก้วสองทีซ้อน "น้องแก้วนี่ ชอบอะไรก็ชอบอย่างนั้นเลยนะครับ สิบปีนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะครับ" แก้วยกมือทาบแก้มด้วยความขวยเขิน กริยาอาการที่พี่เต้แสดงออกกับแก้วในขณะนี้ เหมือนแก้วได้ย้อนเวลากลับไปในสมัยวัยรุ่น มัธยมอมเปรี้ยวอมหวานเลยค่ะ เพราะสมัยตอนอายุสิบสามสิบสี่ ถ้าได้คบกับรุ่นพี่นี่ถือว่าสุดยอด แล้วก็เด่นมากในโรงเรียน แล้วแก้วก็คบกับพี่เต้อยู่ช่วงนึงเหมือนกัน "พี่เต้ก็น่าจะทราบหนิคะ" "ว่าอะไรครับ" "ก็น้องแก้วชอบอะไรก็ชอบอย่างนั้นไงคะ" "จริงหรือครับ" แก้วหลบสายตาของพี่เต้อย่างสะเทิ้นในอารมณ์ เสียงของพี่เต้ยังอบอุ่นเหมือนเมื่อสิบปีก่อน แก้วสะบัดหัวไปมา "แล้วพี่เต้จะทานอะไรคะ หิวหรือยังคะ" พี่เต้วางถาดอาหาร แล้วก็ทรุดนั่งตรงข้าม พร้อมกับท้าวคางมองหน้าแก้ว ด้วยสายตาลึกซึ้งอบอุ่น "มองหน้าน้องแก้ว พี่ก็อิ่มแล้วครับ" พี่เต้ก็ยังคงเป็นพี่เต้เหมือนเมื่อสิบปีก่อนเลย ปากหวานละไม่มีใครเกิน "รุ้ไหมครับ ตอนที่พี่เห็นน้องแก้วลงมาจากแท๊กซี่ พี่ดีใจมากเลยนะครับ" "แล้วพี่เต้มาทำอะไรแถวนี้หละคะ" คำตอบของพี่เต้ทำเอาแก้วรีบกลืนกระเพาะปลาลงไปอย่างรวดเร็ว "พี่ตามน้องแก้วมา" ตายหละวา แก้วใจหายวาบ ตามมา? ตามมาจากไหน อย่าบอกนะว่า..... "พี่คิดถึงน้องแก้วตลอดเวลาเลย ตอนไปอยู่เชียงใหม่พี่ก็เขียนจดหมายมาหาน้องแก้วตลอดเลยนะครับ แต่ไม่เคยได้รับจดหมายจากน้องแก้วเลย" เสียงพี่เต้ ออกกึ่งน้อยใจนิดๆๆ แก้วนิ่งไปครู่หนึ่ง "คงเป็นช่วงที่น้องแก้วย้ายบ้าน แล้วก็มาเรียนต่อมอปลายที่กรุงเทพฯมั้งคะ น้องแก้วก็คิดถึงพี่เต้มากๆๆ ติดต่อไม่ได้เลย ไม่มีที่อยู่" แก้วรู้สึกเสียดายอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ เพราะกับพี่เต้ คือรักแรก และตอนนี้แก้วยังไม่เคยมีความรู้สึกอ่อนหวานกับใครแบบที่เคยมีกับพี่เต้อีกเลย แม้แต่.... แก้วผลักชามกะเพาะปลาออกห่างตัว เตรียมลุกจะไปสั่งของหวาน พี่เต้ไวกว่า ลุกไปสั่งไอศกรีม กะทิ ให้แก้วทันที "ตอนนี้พี่เต้ทำงานที่ไหนอ่ะคะ" พี่เต้ตักไอศกรีมป้อนใส่ปากทันทีที่แก้วถามจบ "พี่กำลังจะไปเรียนต่อครับ" "ที่ไหนคะ" "อังกฤษครับ" "เหรอคะ ดีจังเลย" พี่เต้ยื่นช้อนมาใกล้ๆๆ แต่แก้วมัวแต่ฟังพี่เต้คุยเพลินเลยเผลองับผิดที่ ไอศกรีมเลยหล่นเลอะเสื้อตัวสวยของแก้ว "โอ๊ะ ขอโทษครับ มาครับพี่เช็ดให้" พี่เต้ควักผ้าเช็ดหน้าพร้อมทั้งลุกขึ้นเช็ดคราบไอศกรีมที่เลอะอยู่บนเสื้อ พี่เต้ค่อยๆๆอ้อยอิ่งเช็ดอยู่ตรงหน้าอกแก้ว ไม่ยอมเสร็จเสียที แก้วกลั้นหายใจเลยค่ะ รู้สึกเหมือนว่าพี่เต้ถอนหายใจแสดงความเสียดาย ก่อนจะเดินไปนั่งที่เดิม แต่รอยบนเสื้อแก้วยังคงอยู่ แก้วเลยตัดสินใจจะเข้าไปล้างในห้องน้ำ พี่เต้ก็ลุกขึ้นเดินไปพร้อมกัน แก้วเดินเข้าไปล้างคราบไอศกรีมออกจากเสื้อ แล้วก็เดินออกมา ตอนเดินออกมา ท่ายืนรอของพี่เต้ ดูเท่ห์ยังไงก็ไม่รู้ "แล้วตอนนี้พี่เต้พักที่ไหนหละคะ" แก้วยังคงซอกแซกถาม "น้องแก้วไปดูไหมหละครับ พี่แค่ลงมาพักก่อนไปอังกฤษ" แก้วใจหายเล็กน้อย เพิ่งได้เจอกันก็จะต้องจากกันอีกซะแล้ว "ไกลจากที่นี่ไหมคะ" "ไม่ไกลหรอกครับ" "งั้นไปดูหน่อยก็ได้ค่ะ แล้วน้องแก้วจะได้กลับบ้านเลย" "ครับ" ด้วยลักษณะของพี่เต้ ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ยังคงอบอุ่นและอ่อนหวานเช่นเดิม ทำให้แก้วไม่คิดอะไรเป็นอื่น