ตอนนที่อาจารย์เรืองกับพวกออกจากคุกมาแล้ว คราวนี้อาจารย์เรืองเจ๋งกว่าเดิม แถมฝังมุกมาเพียบ

มาตั้งสำนักแห่งใหม่ มีเจ๊เฮียงมาปรึกษาว่าจะหาทางจับเสี่ยเปี้ยง

ที่มีเลขาคนสวย อาจารย์เรืองวางแผน ล่อทั้งตัวเจ๊เฮียง แถมเงินจากเจ๊ด้วย แล้วยังฟันลูกสาวเจ๊

หลอกเอาเงินจากเสี่ยเปี้ยง แถมฟาดเลขาคนสวยของเสี่ยอีกต่อ

ผมมีต้นฉบับแต่ไม่ครบ จะพยายามลงไปเรื่อยๆ บางตอนก็ขาดไป หากใครมีช่วยลงต่อที

3 วันต่อมา อาจารย์เรืองก็เริ่มแผน หลังจากรอเจ๊เฮียงนำเงินมาให้ก่อน 1 หมื่นบาท

"เจ๊เฮียงต้องช่วยผมอีกแรงนะ" อาจารย์นับเงินไปพูดไป

"จะให้ช่วยยังไงละค่ะ อาจารย์" เจ๊เฮียงขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

"มันเป็นแบบนี้เจ๊ คือว่าไอ้น้ำมันพรายนี่นะ จะต้องใช้สดๆ ไม่เกิน 3 วัน

และถ้าได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์และเร็ว ก็จะต้องใช้เด็กสาวบริสุทธิ์เป็นคนเดินเรื่อง รู้เรื่องทันทีเลย"

อาจารย์เรืองจีบปากพูดด้วยแววตาส่อประกายเจ้าเล่ห์แฝงแววไว้อย่างน่ากลัว

"โอ้ย! อาจารย์แล้วจะไปหาเด็กสาวที่ไหนช่วยละ ฉันไม่รู้จักใครเลยละ" เจ๊พูดตอบพยายามคิดหา

"แต่ผมมองเห็นทาง ว่าแต่ไม่รู้ว่าเจ๊จะยอมหรือเปล่าเท่านั้น เรื่องนี้ต้องร่วมมือกันด้วย"

อาจารย์เรืองพูด

"แหม! ก็อาจารย์จะพูดอะไร แบบไหนก็ว่ามาเลย ฉันจะได้รู้แจ่มแจ้ง" เจ๊เฮียงชักฉุน

"ก็ที่ว่าคือ อยากได้ลูกสาวเจ๊มาช่วย เป็นตัวเอาน้ำมันพรายป้ายเสียจะได้แนบเนียน"

อาจารย์เรืองเสริม

"หมายความว่าอย่างไรกัน แล้วทำไมต้องเอาลูกสาวเข้ามายุ่งละ" เจ๊เฮียงชักตวาดทำตาเขียว

"มันอย่างนี้ครับ คือว่าน้ำมันพรายนี้จะต้องให้ผู้ถูกใช้มีจิตเสน่หาด้วย ถ้าเจ๊หรือคนอื่น

มันจะธรรมดาไม่ค่อยได้ผล แต่ถ้าลูกสาวเจ๊ได้ข่าวว่าสวยน่ารักอวบอั๋น และเห็นว่าเสี่ยชอบเด็กเอ๊าะๆ

ถ้าลูกสาวเจ๊ช่วยมันคงผ่านสำเร็จแน่นอน" อาจารย์เรืองเสริม

"ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ลองอธิบายให้ชัดและวิธีการเถอะ" เจ๊เฮียงเร้า

"หมายความว่าอย่างนี้ คือให้ลูกสาวเจ๊เอาน้ำมันพรายไปแตะตัวเสี่ยแค่นั้น"

อาจารย์เรืองอธิบาย

"มองไม่เห็นทางจะไปแบบนั้นเลย" เจ๊เฮียงซัก

"พูดง่ายๆ คือจะแนะวิธีการสอนให้ลูกสาวเจ๊เท่านั้น มันไม่ยากเลย รับรองไม่มีการเสียหาย"

อาจารย์เรืองพยายามชักจูง

"ได้นะมันได้ แต่ลูกจะยอมหรือเปล่าเท่านั้น" เจ๊เฮียงพูดไม่ค่อยมั่นใจ

"ยังไงเจ๊ก็ต้องพยายามหรือถ้าอย่างไร ขอให้เจ๊พาลูกสาวมาพบหน่อยเถอะ

อาจารย์จะได้ข่วยพูดให้แต่เจ๊ต้องร่วมมือเท่านั้นแหละ"

"ลองดู แต่ไม่เห็นทางเลยว่าลูกจะร่วมมือด้วย และอีกอย่างลูกสาวก็ซื่อไม่ค่อยจะทันคน

เป็นเด็กอยู่ในโอวาทมาตลอด" เจ๊อธิบาย

"นั่นแหละ เราต้องการแหละ เอาเถอะน่าอาจารย์รับรองว่าลูกสาวเจ๊ต้องยอมร่วมมือ พรุ่งนี้ขอให้พามาให้ได้

อาจารย์จะมีวิธีทำให้ลูกสาวเจ๊ร่วมมือได้เชื่อเถอะ"

อาจารย์กล่าวอย่างมั่นใจ

ส่วนไอ้สม ไอ้วุฒก็ได้แต่นั่งมองและฟังคำของอาจารย์เรืองอย่างไม่มั่นใจนัก

มันมองไม่ออกเลยว่าอาจารย์เรืองจะมาไม้ไหนกันแน่ แต่มันก็มีสายเลือดของอาจารย์

จึงกล่าวเสริมอย่างเติมความให้มั่นใจ

"โธ่!เจ๊ เชื่ออาจารย์เถอะ อาจารย์ช่วยคนได้สำเร็จมามากต่อมากแล้ว เจ๊ไม่ต้องห่วงเลย"

"งั้นพรุ่งนี้จะลองพาลูกสาวมาดู แต่ไม่มั่นใจว่าลูกจะยอมร่วมมือด้วยหรือเปล่านะ จะลองดู"

เจ๊เฮียงพูดตอบอย่างไม่มั่นใจนัก

หลังจากเจ๊เฮียงกลับไป ไอ้สมละสายตาที่มองตามหลังเจ๊เฮียงจนลับออกประตู จึงหันกลับมาถามอาจารย์

"อาจารย์! จะเอาวิธีไหนที่จะให้ลูกสาวเจ๊ยอมร่วมมือด้วย ผมว่ามันยาก เอาวิธีอื่นไม่ดีกว่าหรือ"

"เฮ้ย! เอ็งเชื่อมือข้าเถอะ ข้าวางแผนไว้แล้ว พรุ่งนี้เอ็งคอยดูเถอะ แล้วก็จะรู้เอง"

อาจารย์พูดอย่างมั่นใจ พร้อมกับเอนหลังลงนอนพัก

"เกมส์มันใหญ่และยาวโว้ย"

ไอ้สมไอ้วุฒิได้แต่มองหน้ากัน แล้วลุกเดินออกจาห้องไป

เช้าของวันใหม่ ตกสายหน่อยเจ๊เฮียงและสาวก็มายืนกดออดเรียกที่หน้าประตู

"ว๊าว! เสียงไอ้สมชะโงกดูแล้วหันเข้ามาบอกไอ้วุฒิที่กำลังปัดฝุ่นตรงหิ้งบูชาครู ไอ้วุฒิก็โผล่หน้าดู

"วู๊ สวยจริงๆ รูปร่างผิวขาวสมส่วนหน้าตาซื่อไร้เดียงสาเด๋อด๋า มันน่าฟัดจริงๆ "

ไอ้สมเดินไปเปิดประตู ไอ้วุฒิรีบเดินไปบอกกับอาจารย์ขณะอยู่ในห้องน้ำ

อาจารย์เรืองก้าวเข้ามาในห้องก็ต้องตะลึงกับความสวยงามน่ารักอวบอั๋น เล่นเอาใจสั่นหวิวสยิวกับความสาว 8

ปีที่ยังไม่เคยเจอเลยแบบนี้

"ไหว้อาจารย์สิลูก" เสียงเจ๊บอกลูกสาวรู้ ขณะอาจารย์นั่งลงประจำที่

อาจารย์เรืองมองตาไม่วางจากใบหน้าเรือนร่างของลูกโบว์ชนิดเยิ้มหยดย้อย ละห้อยกับความกระหือลือ

จนใจอยากจะลุกขึ้นปล้ำเอาอย่างหื่นกระหาย

"อ้อ มาแต่เช้าเชียว ไหนนี่ใช่มั้ยที่เจ๊ว่าลูกสาว โตแล้วนี่ แต่อย่างที่ว่าไง ดวงของเจ๊กำลังอับโชค

กิจการค้าที่กำลังทำไม่ค่อยจะพบกับความสำเร็จ ก็เพราะเจ๊ขาดดวงสมพงษ์อุปภัมภ์

ไอ้ที่ขอให้เจ๊พาลูกสาวมานี่ก็จะได้ดูและผูกดวงแก้ไขสถานการณ์ก่อน"

อาจารย์เรืองพูดยาวเป็นชุด ชนิดเจ๊เฮียงงุนงงต่อคำพูดว่าอาจารย์พูดเรื่องอะไร ขณะที่จะเอ่ยปากค้านคำพูด

ก็เห็นอาจารย์เรืองขยิบตาบุ้ยใบ้ชนิดเจ๊เฮียงต้องงงต่ออีก

"อ้อ! เจ๊ อาจารย์จะพยายามช่วยให้สุขสมหวังในสิ่งที่คิดที่ต้องการนะ ทำใจให้สบายเถอะ

เอ้าไหนหนูชื่ออะไรจ้ะ"

เสียงอาจารย์เรืองเล่นบท ทำทีถามชื่อเพื่อคลายความงุนงงเจ๊กับลูกสาว

"ลูกโบว์คะ " เจ๊เฮียงตอบแทน ขณะที่ลูกโบว์ยังไม่เข้าใจรู้เรื่องอะไรเลย

"หนูเรียนอยู่ชั้นไหนแล้วละลูก" เสียงอาจารย์คงซักต่อ

"ชั้นไหนละลูก บอกอาจารย์สิ" เจ๊เฮียงพยายามคะยั้นคะยอให้ลูกโบว์ตอบ เพื่อให้คลายความวิตกแคลงใจ

"มหาลัยปี 1 แล้วค่ะ" เสียงลูกโบว์ตอบตะกุกตะกักอย่างตื่นๆ

"อ้อ! ปี 1 เอ้าไหนๆ ขอดูลายมือหน่อยเถอะ แบออกมาดูใกล้ๆ"

ลูกโบว์มองหน้าอาจารย์ทีแล้วหันมามองเจ๊เฮียงผู้เป็นแม่

"ยื่นมือให้อาจารย์ดูเถอะ เผื่อเส้นดวงยังไงไม่ดี อาจารย์จะได้ช่วยไง ไม่มีอะไรแค่ดูเฉยๆ"

เจ๊เฮียงพยายามหนุนให้ลูกสาวยื่นมือออกไปให้อาจารย์ดู ได้ผลที่ลูกโบว์ค่อยๆ ยื่นมือออกอย่างสั่นๆ

"อืม! ลายเส้นดี แต่ว่าแววตาหนูมันบ่งบอกว่าถูกเพื่อนอิจฉา วางของเข้าตัวแน่นอน

เพราะแววตามันหมดแววของความรุ่งโรจน์ในชีวิต ก็พลอยทำให้คนใกล้ชิดต้องรับรัศมีบดบังไปด้วย

มิน่าละเจ๊ถึงดวงไม่ดี การค้าหดหาย"

ลูกโบว์หันกลับมามองหน้าเจ๊เฮียงผู้เป้นแม่ คล้ายกับจะเป็นคำถามว่าจริงหรือไม่

เจ๊เฮียงพยักหน้ารับอย่างรู้ทัน พร้อมนั้นก็งุนงงไม่มั่นใจตัวเองว่าที่อาจารย์พูดนี้ละครหรือเรื่องจริง

"แต่หนูคงไม่เชื่อ เอายังงี้สิ อาจารย์จะเรียกของออกจากตัวหนูให้ดูว่าหนูถูกวางของจริงหรือไม่

เอ่อสมเอาแก้วน้ำใส่น้ำฝนมา 1 แก้ว"

อาจารย์เรืองสั่งไอ้สมที่นั่งเฝ้ารออยู่หน้าประตู ไอ้สมก็เร็วทันใจสั่งปุ๊บได้ปั๊บ แก้วใส่น้ำฝนใสแจ๋ว

"นี่หนูดูแก้วน้ำนะลูกแล้วเอานิ้วกลางมือซ้ายนั่นค่อยๆ จุ่มลง 2 ข้อ แล้วปล่อยคาแก้วเอาไว้"

ขณะที่อาจารย์เรืองพูดให้ดูที่แก้ว แต่มืออาจารย์เจ้าเล่ห์ก็ขยุกขยิกอยู่ตรงตลับใส่ของอะไรสุดจะเดา

"ไม่ๆ เอานิ้วลงไปอีกนิด" อาจารย์เรืองพูดพลางเอานิ้วมือจับนิ้วลูกโบว์กดลงอีกข้อ

ฉับพลันเกล็ดเล็กๆ ก็ร่วงจากบริเวณนิ้วของลูกโบว์เป็นเส้นลงสู่ก้นแก้วสีม่วงเป็นทางลงอย่างดาวตกหลายสาย

จนลูกโบว์ก็ต้องตกใจแปลกใจ อาจารย์เรืองหดมือกลับมาชี้ให้ดู

"เห็นมั้ย นั่นแหละคือเกล็ดม่วงที่เพื่อนอิจฉาวางเข้าตัวแบบนั่งทับ หรือใส่ในของกิน"

สีในแก้วออกเป็นสีม่วงจนเข้มข้น ท่ามกลางความตกใจของลูกโบว์และเจ๊เฮียง

"เอ้า! ไอ้สมเอาแก้วมาเปลี่ยนอีกใบ ดูซิว่าของออกหมดตัวหรือยัง"

ไอ้สมรับคำยิ้มในใจ

"เฮ้อ! อาจารย์เรายังเขี้ยวงาเต็มตัว น่ากลัวๆ ไอ้สีม่วงเป็นเกล็ดนะ

ก็เมื่อวานอาจารย์ใช้เราไปซื้อด่างทับทิมนี่เอง ร้ายกาจจริงๆ ก็คงจะซ่อนในเล็บแล้วสะกิดลง"

ไอ้สมรู้หลักคิดถูกเป๋ง แก้วน้ำใสใหม่ยกมาตั้งแทนแก้วม่วง หนูโบว์เอานิ้วจุ่มใหม่

แต่คราวนี้ไม่มีสีอะไร น้ำยังคงใสอยู่อย่างเดิม

"เอาล่ะ เป็นอันว่าหมดของแล้ว" สิ้นเสียงอาจารย์ หนูโบว์ถึงกับถอนหายใจลึกๆ

สีหน้าค่อยคลายความวิตกจากใจค่อยยิ้มน้อยๆ ก้มกราบอาจารย์อย่างนับถือ อาจารย์เรืองยิ้มอย่างมีชัยในแผน

เจ๊เฮียงป่านนี้ยังงงว่ามันอะไรกันนี่ งงจริงๆ