ตอนที่ 6 - พานักแสดงในอนาคตมาอยู่ฝั่งเธอ – สำเร็จ! (2)

ดวงตาของเด็กหญิงตัวน้อยที่เหมือนหินอ่อนนั้นใสสะอาดและสดใส และเธอยังมีลักยิ้มเล็กๆ สองอันที่แก้มทั้งสองข้างอีกด้วย
ถงเซี่ยลู่อดไม่ได้ที่จะก้มหัวลงและจูบแก้มเธอ “เหมียนเหมียนของเราน่ารักมาก สวยกว่านางฟ้าตัวน้อยเสียอีก”
ถงเหมียนเหมียนจ้องมองเธอด้วยดวงตากลมโตและใสแจ๋วราวกับกวางที่ตกใจ ใบหน้าเล็กๆ ของเธอแดงก่ำทันที
ถงเซี่ยลู่หยุดแกล้งเธอ และเป็นครั้งแรกที่เธอมีโอกาสมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก
สิ่งที่เธอเห็นในกระจกคือใบหน้าที่สะดุดตากว่าดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ ริมฝีปากของเธอโค้งงอและลักยิ้มสองข้างปรากฏขึ้นบนแก้มทั้งสองข้างของเธอ มีปานเล็กๆ ที่ดูเหมือนน้ำตาใต้ดวงตาซ้าย ทำให้ดวงตาของเธอดูใสยิ่งกว่าที่เป็นอยู่
ใบหน้านี้สวยมาก สวยจนแทบจะชวนให้หลงใหลเลยทีเดียว
ในอดีตชาติเธอไม่ได้ดูไม่น่าดึงดูด แต่เธอก็เคยไปทำศัลยกรรมมา อย่างไรก็ตาม นี่เป็นภาพลักษณ์ที่เป็นธรรมชาติโดยสิ้นเชิง เธอแทบไม่ต้องการให้ผู้ชายคนไหนได้รับประโยชน์เลย เธอไม่สามารถออกเดทกับตัวเองได้หรือไง
หลังจากที่เธอคืนกระจกในที่ที่เธอพบแล้ว เธอก็ยืนขึ้นเพื่อตรวจสอบสถานการณ์อาหารในบ้าน
มันน่าผิดหวังเล็กน้อย
เหลือข้าวสารแค่ 10 จินนิดหน่อยและมันเทศครึ่งถุง พร้อมด้วยผักดองขวดเล็กอีกขวดหนึ่ง
เธอไม่เห็นผักสดเลยและไม่มีสัญญาณของเนื้อสัตว์ด้วยซ้ำ ริมฝีปากของถงเซี่ยลู่กระตุกเมื่อรู้เรื่องนี้
ที่นี่ช่างน่าสงสารจริงๆ แต่ตอนนี้เธอตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่ชั่วคราว เธอไม่มีเจตนาจะทำร้ายตัวเองแต่อย่างใด
“เหมียนเหมียน พี่สาวกำลังจะไปที่สหกรณ์และตลาด เธอจะไปด้วยไหม”
ถงเหมียนเหมียนกระพริบขนตายาวของเธอสองสามครั้งแล้วส่ายหัวน้อยๆ ของเธอ
“ไม่ ฉันไม่ไป”
แม้ว่าพี่สาวคนโตคนนี้จะสวยกว่าเจิ้นเจิ้นพี่สาวของเธอเสียอีก แต่พี่ชายของเธอก็เตือนเธอไม่ให้ไปกับคนแปลกหน้า
ถงเซี่ยลู่ไม่ได้บังคับให้เธอไปด้วย เธอบอกป้าไฉให้ทราบ ถามถึงที่อยู่ของสหกรณ์ และตลาดขายผักและฝากเป้ทหารไว้กับเธอ
ตลาดผักเปิดตรงเวลา 4 โมงเย็นทุกวัน ตอนนี้เกือบ 3 โมงครึ่งแล้ว แต่มีคนเข้าแถวยาวถึงสองแถวหน้าประตู
จากที่ป้าไฉเล่าให้ฟัง ตลาดแห่งนี้เป็นตลาดขายผักแห่งเดียวในบริเวณนี้ และจำหน่ายสินค้าได้เพียงวันละหนึ่งกองเท่านั้น เมื่อสินค้าหมดก็หมดไป
วันนี้เธอคงจะไม่ได้อะไรแน่ๆ
ถงเซี่ยลู่จึงถามหญิงสูงอายุคนหนึ่งที่นั่น และเดินไปรอตรงที่รถสามล้อจะผ่าน
เธอรออยู่ประมาณ 20 นาทีจึงเห็นหญิงวัยกลางคนกำลังขับสามล้อมาทางเธอ เธอมีของติดตัวมาประมาณ 700 – 800 จิน
ตอนนั้นเป็นเดือนสิงหาคมและดวงอาทิตย์กำลังส่องแสงจ้าบนพื้นดิน ไอที่ลอยขึ้นมาจากพื้นดินทำให้รู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในเรือกลไฟ
หลิวหงอิงกำลังขี่จักรยานสามล้อของเธอโดยมีสินค้ามูลค่า ราวๆ 700 – 800 จิน ติดตัวไปด้วย
เหงื่อไหลลงมาตามแก้มดำคล้ำของเธอและไหลลงมาที่คอ ทำให้เธอรู้สึกเหนียวเหนอะหนะและไม่สบายตัว เส้นผมที่ร่วงหล่นทั้งสองข้างของเธอติดอยู่ที่แก้ม และเธอก็หายใจหอบเพราะอากาศร้อน
ทันใดนั้น ก็มีเด็กสาวคนหนึ่งวิ่งมาจากข้างถนนมาหาเธอ “พี่สาว คุณกำลังจะถึงทางขึ้นเขาแล้ว ให้ฉันช่วยคุณหน่อยเถอะ!”
หลิวหงอิงส่ายหัว “ไม่เป็นไร ผู้หญิงสามารถยันท้องฟ้าได้ครึ่งหนึ่ง ฉันทำได้”
ถงเซี่ยลู่มีสีหน้าจริงจัง “พี่สาว คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกแย่เกี่ยวกับเรื่องนี้ สหาย ประธานของเราบอกว่าเราควรให้บริการประชาชน พวกเราทุกคนเป็นพี่น้องชนชั้นแรงงาน เราควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน!”
เมื่อพูดเช่นนั้น ถงเซี่ยลู่ก็ไม่ให้เธอมีโอกาสปฏิเสธอีก ก่อนที่เธอจะวิ่งเข้าไปและเริ่มผลักจากด้านหลัง
เมื่อมีใครสักคนผลักจากด้านหลัง ทำให้หลิวหงอิงสามารถขึ้นเนินได้อย่างง่ายดาย เส้นทางนี้เคยผ่านช่วงที่ยากลำบากที่สุดเสมอมา และวันนี้ก็ง่ายขึ้นมาก
ขณะที่กำลังจะถึงตลาด หลิวหงอิงก็หยุดและพูดว่า “สหาย ขอบใจมากสำหรับความช่วยเหลือในวันนี้ เอาผักกำนี้ไปด้วย ฉันตอบแทนเอง!”
ใบหน้าของถงเซี่ยลู่แดงก่ำเพราะความร้อน เธอเดินไปหาผู้หญิงคนนั้นพร้อมเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก เธอขมวดคิ้วและพูดว่า “พี่สาว คุณคิดว่าฉันเป็นคนแบบไหน ฉันไม่ยอมเอาเปรียบเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้เด็ดขาด!” เธอเป็นคนที่ต้องการเอาเปรียบในระดับที่ใหญ่กว่านี้มาก
ผู้หญิงคนนี้ทำงานที่ตลาดขายผัก เธอน่าจะซื้อของที่นั่นได้ง่ายกว่ามากหากเธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้หญิงคนนี้
หลิวหงอิงยิ้ม “คุณดูเด็กแต่ทัศนคติของคุณถูกต้อง!”
ถงเซี่ยลู่จ้องมองเธออย่างจริงใจ “ฉันชื่อถงเซี่ยลู่ เรียกฉันว่าเซี่ยลู่ก็ได้ ฉันจะจ่ายเงินให้คุณสำหรับผักกำนี้”
รอยยิ้มของหลิวหงอิงกลายเป็นจริงใจมากขึ้น “คุณสามารถเรียกฉันว่าพี่สาวหลิวได้ แค่มาหาฉันเมื่อคุณมาที่ตลาดในอนาคต!”
“ขอบคุณนะพี่สาวหลิว!”
นั่นคือสิ่งที่เธอกำลังรอคอยอยู่
เธอเดินไปที่ตลาดพร้อมกับผักสองกำกับหลิวหงอิง และยื่นเงินและคูปองอาหารให้คนงานก่อนจะเดินออกไปท่ามกลางสายตาอิจฉาของคนอื่นๆ
จากนั้นเธอจึงไปที่สหกรณ์ ซื้อไข่และลูกอมนม 1 จินราคา 2.6 หยวน
ตั้งแต่เช้าวันนั้นทุกคนก็ไม่มีเนื้อหมูแล้ว ดังนั้นถงเซี่ยลู่จึงกลับบ้านพร้อมกับเนื้อหมูที่เธอซื้อได้ เมื่อเธอมาถึงทางเข้าบริเวณบ้านพัก เธอเห็นหัวครึ่งหนึ่งโผล่ออกมาจากหลังประตู และหางผมเปียบนหัวก็โบกตามไปด้วย
ถงเซี่ยลู่กล่าวว่า “เหมียนเหมียน ทำไมถึงซ่อนตัวอยู่หลังประตูล่ะ?”
ป้าไฉเดินออกไปเมื่อสักครู่ เมื่อเห็นว่าถงเซี่ยลู่กลับมาแล้ว เธอก็พูดเสียงดัง “ดีจัง กลับมาแล้ว เหมียนเหมียนไปรอที่ประตูทันทีหลังจากที่คุณออกไปแล้ว และฉันก็ไม่สามารถให้เธอกลับมาได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม!”
เมื่อถงเหมียนเหมียนรู้ตัวว่าถูกเปิดโปง ก็เดินออกไปจากหลังประตูด้วยอาการหน้าแดง เธอจ้องดูถงเซี่ยลู่ด้วยดวงตาสีดำเหมือนองุ่น ทั้งสวยและน่ารัก
แววตาของเธอทำให้หัวใจของถงเซี่ยลู่ละลาย เธอส่งลูกอมนมให้เธอ “เอาล่ะ เหมียนเหมียนกำลังรอพี่สาวอยู่ที่นี่เหรอ เหมียนเหมียน เด็กดี พี่สาวซื้อลูกอมนมมาให้เธอ ชอบไหม”
ดวงตาของถงเหมียนเหมียนสว่างขึ้นทันทีเหมือนดวงดาวในยามค่ำคืน เธอพยักหน้าน้อยๆ ของเธอและพูดว่า “อืม เหมียนเหมียนชอบ!”
เธอคิดว่าพี่สาวคนโตของเธอจะไม่กลับมาอีกเหมือนกับพ่อแม่และพี่สาวเจิ้นเจิ้น หลังจากที่พวกเขาจากไปแล้ว เธอกังวลมากจนยืนรออยู่ที่ประตูตลอดเวลา
เธอไม่คาดคิดว่าไม่เพียงแต่พี่สาวของเธอจะกลับมา แต่เธอยังนำลูกอมนมมาด้วย เธอเคยกินลูกอมนมพวกนี้มาก่อน มันหวานมากจริงๆ
ถงเซี่ยลู่ลูลศีรษะของเธอ “ดีเลย ฉันดีใจที่เธอชอบมัน เธอต้องบอกพี่สาวเมื่อกินหมดแล้วและต้องการมันอีก”
“เข้าไปข้างในกันเถอะ พี่สาวจะทำอาหารเย็นให้” ถงเซี่ยลู่พูดขณะเดินเข้าไปในบ้านของพวกเขา
ถงเหมียนเหมียนเดินตามหลังเธออย่างใกล้ชิดด้วยขาเล็กๆ สั้นๆ เธอเดินตามหลังถงเซี่ยลู่เหมือนเป็นหาง
ถงเซี่ยลู่รู้สึกพอใจเมื่อเธอได้มองดูเด็กหญิงตัวน้อยที่เดินตามเธอไปทุกที่ที่เธอไป
การต่อสู้ครั้งแรกได้สิ้นสุดลงแล้ว มันง่ายกว่าที่เธอจินตนาการไว้มาก
พานักแสดงในอนาคตมาอยู่ฝั่งเธอ – สำเร็จ!