ตอนที่ 24 : เช่าบ้าน

กู่หยุนตงอกหักมากจริงๆ เงินยี่สิบตำลึงเป็นเงินก้อนใหญ่สําหรับนางตอนนี้ ตอนนี้พวกเขาเพิ่งเข้าประตูเมืองเท่านั้น 

ทหารหยิบเงินมามองนางอีกครั้ง

"ตามข้ามา" เขาหันกลับมาและพานางไปด้านข้างเพื่อลงทะเบียน

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น กู่หยุนตงยืนอยู่ที่ประตูเมืองก่อนที่นางจะหายใจออกอย่างช้าๆ

นางหยางและอีกสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ นางก็เลียนแบบนางและหายใจออกอย่างพร้อมเพียง การแสดงออกที่โล่งใจของพวกเขาเหมือนกันทุกประการ ทําทหารที่ยืนอยู่ข้างๆ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

เมื่อกู่หยุนตงมองไป เขาก็ไอเบาๆ และแนะนํานางว่า "อย่าทำให้ตัวเองเป็นที่สนใจหลังจากเข้าเมือง อย่าขัดแย้งกับใคร ตอนนี้มีผู้ลี้ภัยจํานวนมากในเมือง หากเจ้าสร้างปัญหา พวกเขาจะจับกุมเจ้าก่อนอย่างแน่นอน เราช่วยอะไรไม่ได้"

อันที่จริงเขาไม่ถือว่าเป็นทหาร นามสกุลของเขาคือ หนี่ และท่านเจ้าเมืองคือลุงของเขา ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาถูกเรียกตัวมาที่นี่ชั่วคราวเพื่อช่วยปกป้องประตูเมืองเป็นเวลาสองวัน

ไม่กี่วันที่ผ่านมา ท่านเจ้าเมืองได้รับข่าวว่ามีการจลาจลในเมืองชิงอัน ผู้ลี้ภัยได้บุกเข้าไปในเมืองเพื่อเผา ฆ่า และปล้นสะดม พวกเขาสังหารเจ้าหน้าที่สองคน และเมืองชิงอันได้ขอกําลังเสริม

ผู้บัญชาการจ้าว นํากองทหารไปยังเมืองชิงอันเป็นการส่วนตัวเพื่อปราบปรามความโกลาหล ข่าวนี้แพร่กระจายเหมือนไฟป่าในเมืองซวนเหอ ทําให้ประชาชนในเมืองไม่มีความประทับใจที่ดีต่อผู้ลี้ภัย

ท่านเจ้าเมืองได้กําหนดเงื่อนไขให้แต่ละคนเข้าเมืองต้องจ่ายห้าตำลึง มันไม่ได้อยู่ในขอบเขตของการปิดกั้นผู้ลี้ภัยทั้งหมดภายนอก ซึ่งจะทําให้ผู้อื่นไม่เห็นความหวังและเสี่ยง อย่างไรก็ตาม ในเวลาเดียวกัน เขากรองกลุ่มผู้ลี้ภัยที่มีสภาพแย่และยากจน เขาเกลี้ยกล่อมครอบครัวใหญ่ในเมืองให้ออกไปนอกเมือง แจกโจ๊กเพื่อรักษาเสถียรภาพของผู้ลี้ภัย

วิธีนี้ค่อนข้างมีประสิทธิภาพ แค่ดูคนนอกเมือง พวกเขาไม่ได้สร้างปัญหาและไม่ได้เพิ่มภาระให้กับเมืองมากนัก

กู่หยุนตงเข้าใจ เมื่อนางได้ยินอย่างนั้น โดยธรรมชาติแล้วนางจะไม่ริเริ่มที่จะก่อปัญหา อย่างไรก็ตาม หากคนอื่นคิดว่าพวกเขามีิเพียงเด็กและผู้หญิงสามารถกลั่นแกล้งได้ง่าย จะตําหนินางไม่ได้

อย่างไรก็ตาม นางยังไม่คุ้นเคยกับเมืองนี้ ทหารคนนี้ดูเหมือนจะคุยด้วยค่อนข้างง่าย นางจึงถามคําถามอีกสองสามข้อ "ท่านรู้ไหมว่าโรงเตี๊ยมไหนในเมืองราคาถูกและปลอดภัย"

หนี่คงมองนางอย่างประหลาด นางอยากอยู่ในโรงเตี๊ยมจริงๆหรือ นางยังมีเงินหรือไม่? เขาไม่สามารถบอกได้

ยกเว้น...

"อย่าแม้แต่จะคิดถึงโรงเตี๊ยม แม้แต่สถานที่ห่างไกลที่สุดก็น่าจะเต็มแล้วในตอนนี้"

"ถ้าอย่างนั้นมีบ้านให้เช่าไหม"

หนี่คงยิ้ม “แน่นอน แต่ผู้ลี้ภัยคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บเมื่อไม่นานมานี้ ทุกคนระมัดระวังมาก ดังนั้น..."

กู่หยุนตงเข้าใจ ผู้คนไม่ต้องการให้เช่ากับผู้ลี้ภัยอย่างนาง

นั่นคงจะเป็นเรื่องยาก นางคิดว่าในที่สุดนางก็สามารถพักผ่อนได้หลังจากเข้าเมือง นางไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะไม่มีแม้แต่ที่สําหรับนอน นางอาจจะต้องอยู่นอกเมือง

กู่หยุนซูและกู่หยุนเกอเงยหน้าขึ้นมองนาง เด็กน้อยสองคนก็ดูเป็นห่วงเช่นกัน

ด้วยเหตุผลบางอย่าง หนี่คงอดไม่ได้ที่จะอยากหัวเราะเมื่อเห็นพวกเขา

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดเขาก็พูดว่า "ถ้าเจ้าต้องการหาที่พักจริงๆ ข้ามีที่อยู่ที่นี่ บ้านป้าของข้ามีห้องว่าง นางอยู่คนเดียว บังเอิญพวกเจ้าไม่มีผู้ชายที่โตเต็มวัย ดังนั้นเจ้าจึงสะดวกที่จะอยู่ที่นั่น ค่าเช่าอาจจะแพงไปหน่อย และเจ้าต้องฝากหนังสือรับรองการจดทะเบียนบ้านไว้กับข้า ตกลงหรือไม่"