ตอนที่ 4 : ช่องว่างมิติ

ใบหน้าเล็กๆ ของกู่หยุนซูเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาใช้มือเล็กๆ แตะเบาๆ เพื่อปลอบโยนนางหยาง 

"ท่านแม่ เราไม่มีอาหารเหลือมากแล้ว วันนี้เราจะไม่กินข้าวกัน ตกลงไหม? ข้าออกไปดูว่าแถวนี้มีอะไรบ้าง"

มีมันฝรั่งขนาดเล็กเพียงสิบหัวเท่านั้น ดังนั้นพวกเขาจึงต้องดูแลพี่สาวที่ได้รับบาดเจ็บและน้องสาวที่หิวโหยก่อนอย่างแน่นอน กู่หยุนซูรู้สึกเศร้าและสิ้นหวังเล็กน้อย หากพวกเขารังเกียจอาหารเล็กน้อยในภายหลังพวกเขาคงอดตายจริงๆ พวกเขายังมีหนทางอีกยาวไกล

นางหยางสติไม่ดี แต่นางสามารถฟังเข้าใจได้ นางเลียริมฝีปากและจ้องไปที่มันฝรั่ง นางยังคงพยักหน้า 

"ถ้าอย่างนั้นกินมัน" 

กู่หยุนตงพูดไม่ออก คงจะแปลกถ้านางยังกินแบบนี้ได้

ยิ่งกว่านั้นนางไม่ได้วางแผนที่จะกินมันตั้งแต่แรก มันฝรั่งมีส่วนที่งอกออกมาแล้วถ้านางกินมันนางจะถูกพิษ

กู่หยุนตงเอื้อมมือไปหยิบมันฝรั่งจากมือของกู่หยุนเกอเช่นกัน 

"อย่ากินมันในตอนนี้ ข้าจะออกไปข้างนอกเพื่อหาอย่างอื่น"

นางฟื้นพลังของนางบ้างแล้ว แม้ว่าร่างกายของนางยังอ่อนแอแต่นางสามารถเดินได้เล็กน้อย

กู่หยุนตงค่อยๆ ลุกขึ้นยืน กู่หยุนซูตกตะลึงและลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วเช่นกัน เขาเอื้อมมือไปปิดกั้นนาง 

"ไม่นะพี่สาว สุขภาพของท่านไม่ดี ข้าทําได้ ข้าจะออกไปหาอาหาร"

"ไม่จําเป็น เจ้าอยู่ที่นี่" กู่หยุนตงเดินอ้อมเขาไป

"พี่สาว..."

"อยู่!" เสียงของกู่หยุนตงลึกขึ้น จริงๆ แล้วนางไม่มีความอดทนมากนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ท้องว่าง นางจึงหงุดหงิดเล็กน้อย

กู่หยุนซูตกตะลึง เขาไม่เคยเห็นพี่สาวของเขาเป็นแบบนี้มาก่อน ดวงตาของนางเย็นชาและดื้อรั้นเล็กน้อย เขาอดไม่ได้ที่จะวางมือลงและพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เขาเฝ้าดูนางจากไปอย่างงุนงง

หลังจากออกมากู่หยุนตงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

นางเป็นเด็กกําพร้าในชีวิตก่อนหน้านี้และโชคร้ายตั้งแต่ยังเด็ก ทั้งผู้อํานวยการสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าหรือครูของโรงเรียน พวกเขามีทัศนคติต่อนางถือว่าธรรมดาค่อนไปทางแย่

ดังนั้นกู่หยุนตงจึงทำตัวไม่ถูกเมื่อจู่ๆ นางก็มีสมาชิกในครอบครัวสองสามคนที่เป็นห่วงนาง

ตอนนี้นางดีใจเล็กน้อย นางแยกทางกับครอบครัวกู่แล้ว นอกจากน้องชาย น้องสาวและนางหยางผู้ที่สติไม่ดีแล้ว ไม่มีใครสงสัยว่านางไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม

กู่หยุนตงค่อยๆ เดินไปที่มุมและมองไปรอบๆ มันเงียบและไม่มีการเคลื่อนไหว

จากนั้นนางก็หลับตาลงและกลั้นหายใจ ในช่วงเวลาต่อมา จู่ๆ ข้าวถุงเล็กๆ ปรากฏขึ้นที่มือของนาง

นางยิ้มและดวงตาของนางสว่างขึ้นเล็กน้อย

ช่องว่างมิติเก็บของได้ติดตามนางมาเช่นกัน

กู่หยุนตงมีช่องว่างจัดเก็บสิ่งของนี้โดยบังเอิญ เมื่อวันสิ้นโลกมาถึงครั้งแรกมันมีขนาดประมาณสี่พันตารางเมตร สิ่งที่วางไว้ข้างในก็เหมือนกับตอนที่นางเอามันเข้าไป

เมื่อนางได้รับช่องว่างนี้ครั้งแรก กู่หยุนตงเริ่มรวบรวมทรัพยากร ท้ายที่สุดไม่มีใครรู้ว่าวันสิ้นโลกจะจบลงเมื่อไร ถ้านางต้องการเอาชีวิตรอด นางต้องมีบางอย่างให้พึ่งพา

ตอนนี้นางมีสิ่งต่างๆ มากมายในช่องว่างมิติของนาง นางไม่ขาดข้าว แป้ง หรือน้ำดื่ม

ด้วยสิ่งเหล่านี้ มีอะไรให้กลัวระหว่างทางหนีจากภัยแล้ง

ก่อนหน้านี้ เมื่อกู่ต้าเหอกระแทกหัวของนางด้วยหิน นางเกือบจะอยากจะเข้าไปที่ช่องว่างมิติเพื่อหยิบกริชออกมาโต้กลับในเวลานั้น กู่หยุนตงตระหนักว่าช่องว่างมิติของเธอยังอยู่ที่นั่น อย่างไรก็ตามนางหยุดชั่วขณะเพราะเหตุนี้ในช่วงเวลาสั้นๆ นางจึงถูกกู่ต้าเหอโจมตี

นางจะต้องแก้แค้นอย่างแน่นอนเมื่อมีโอกาส

กู่หยุนตงหยิบแอลกอฮอล์ออกจากช่องว่างมิติของนางและใส่ยาฆ่าเชื้อบาดแผลบนศีรษะของตัวเอง โชคดีที่กู่ต้าเหอไม่ได้แข็งแรงมากนัก อาการบาดเจ็บของนางจึงไม่รุนแรงเท่าไร สาเหตุหลักที่นางหมดสติเพราะว่านางหิว 

จากนั้นกู่หยุนตงก็นั่งยองๆ และหยิบถุงผ้าใบเล็กๆ ออกมา นางเทข้าวเข้าไปอย่างเงียบๆ นางหยิบผักดองสองถุงออกมาแล้วใส่ลงในกระบอกไม้ไผ่ จากนั้นนางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเดินกลับเข้าไปในบ้าน