ตอนที่ 2 : เงิน

กู่หยุนตงไม่มีความประทับใจที่ดีต่ออารองคนนี้เลย ย้อนกลับไปในตอนนั้นที่เขาและกู่ต้าเจียงได้ล่อโจรออกไป แต่เขาเท่านั้นที่กลับมา สิ่งนี้ทําให้นางคิดมากขึ้นเกี่ยวกับเรื่องนี้และเชื่อมโยงการหายตัวไปของกู่ต้าเจียงกับเขา

กู่ต้าเหอวิ่งไปที่ด้านข้างของกู่หยุนตงและนั่งยองๆ เพื่อดึงแขนเสื้อของนางโดยไม่พูดอะไรสักคํา

"ท่านกําลังทําอะไรอยู่" กู่หยุนตงฝืนข่มความเจ็บปวดและหดแขนของนางทันที

“ถึงอย่างไรเจ้าก็กําลังจะตายในไม่ช้า อย่าสูญเสียเงินที่พ่อเจ้าทิ้งไว้ให้เจ้า ข้าจะช่วยเจ้ามอบให้ท่านปู่ท่านย่าของเจ้าเอง" กู่ต้าเหอหยิบหินข้างๆ เขาขึ้นมาแล้วโยนมันใส่หัวของกู่หยุนตงทันที นางมีเวลาสาปแช่งก่อนจะหมดสติเท่านั้น

"พี่สาว!!" กู่หยุนซูกรีดร้องและกระโจนใส่กู่ต้าเหอ เขาเตะต่อยอย่างบ้าคลั่ง

นางหยางก็ตอบสนองเช่นกัน นางวางตะกร้าบนหลังลงและช่วยลูกชายของนางทุบตี

กู่ต้าเหอถอยห่างจากพวกเขาสองคนไปสองก้าว เขาคว้าคอของกู่หยุนซูด้วยมือข้างเดียวอย่างหมดอดทน เขาตะโกนใส่นางหยางซึ่งกําลังจะทุบและกัดเขา "หยุด! อย่าเข้ามาใกล้ ไม่เช่นนั่นข้าจะบีบคอลูกชายของเจ้าจนตาย"

นางหยางก็หยุดชะงัก นางลังเลและไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า นางหยางมองไปที่ลูกชายของนางแล้วมองไปที่ลูกสาวที่หมดสติ ทันใดนั้นนางคุกเข่าลงต่อหน้ากู่ต้าเหอ "อารองได้โปรด ข้าขอร้องท่าน วางอาซูลง เขาเจ็บ"

ใบหน้าของกู่หยุนซูเปลี่ยนเป็นสีม่วงจากแรงบีบ และดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง น้ำตาคลอในดวงตาของเขาแต่ไม่ยอมไหล เขาไม่สนใจและดิ้นรนอย่างรุนแรง "ท่านแม่ลุกขึ้น อย่าคุกเข่า เขาไม่ใช่มนุษย์เขาเป็นสัตว์ร้าย เขาตีพี่สาวของข้าและบังคับให้พวกเราตาย! ปล่อยข้า!"

กู่ต้าเหอไม่สนใจสิ่งที่กู่หยุนซูด่า เขาเดินกลับไปที่ด้านข้างของกู่หยุนตง และดึงแขนเสื้อของนางออก เขารู้ว่าพี่ชายคนโตของเขาแอบให้เงินหลานสาวคนนี้เพื่อปกป้องตัวเอง เขายังบังเอิญเห็นกู่หยุนตงเย็บเงินของนางเข้าไปในแขนเสื้อ เขาย้อนกลับมาเพื่อรับมัน

ไม่ว่าในกรณีใดในสถานการณ์นี้ ครอบครัวของพวกเขาจะไม่มีชีวิตอยู่เกินสองสามวันอย่างแน่นอน แทนที่จะปล่อยให้เงินนี้ฝังอยู่กับพวกเขา จะดีกว่าถ้าเขาจะเอามันไป

กู่ต้าเหอไม่สนใจอะไรอีก เขาพับแขนเสื้อขึ้นและเห็นเงินหนึ่งตำลึง พี่ใหญ่ของเขาวางแผนเก่งจริงๆ เขาแอบซ่อนเงินไว้มากมาย

เมื่อได้รับเงินแล้วกู่ต้าเหอโยนกู่หยุนซูทิ้งไป นางหยางรีบเดินไปข้างหน้าเพื่อรับเขาป้องกันไม่ให้หัวของเขาชนหิน "อาซู แม่อยู่นี่ มันไม่เจ็บ"

กู่หยุนซูแทบหายใจไม่ออกเขาหอบหายใจอย่างหนัก

กู่ต้าเหอยืนขึ้นและเหลือบมองพวกเขา พูดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ "อย่าโทษข้า เป็นท่านปู่ท่านย่าของพวกเจ้าที่ตัดสินใจไล่พวกเจ้าออกไป ข้าเป็นลูกมีแต่ต้องฟังพวกเขาเท่านั้น"

เฒ่ากู่มองดูลูกรองของเขาจากไปและกลับมา เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามว่า "เจ้าไปไหนมา"

กู่ต้าเหอไม่ได้ซ่อนมันจากพ่อของเขา 

"เด็กหญิงคนนั้นยังมีเงินซ่อนอยู่ในตัวนาง ข้าเอามันมาให้ท่านพ่อและท่านแม่"

เฒ่ากู่หยุดอยู่ในความคิดของเขา "พวกเขามีอาหารน้อยมาก เจ้ายังไป..."

"ทําไมเราจะทำไม่ได้" ก่อนที่เขาจะพูดจบนางจ้าวอดไม่ได้ที่จะดุด่าว่า "ข้าจะบอกเจ้า ลูกชายคนโตของเจ้าไม่ซื่อสัตย์ ไม่แสดงความกตัญญูต่อเราสองคน เมื่อเขามีเงินแต่กลับแอบมอบให้ภรรยาและลูกสาวของเขา ไร้หัวใจอะไรเช่นนี้ เราทํางานอย่างหนักเพื่อเลี้ยงดูเขา เราได้รับการตอบแทนเป็นความเนรคุณเท่านั้น เราน่าจะทุบตีเขาให้ตายไปนานแล้ว แล้วถ้าน้องชายของเขาจะเอาเงินไปล่ะ มันจะเป็นอะไรไป พวกเขาไม่สามารถใช้มันได้อยู่ดี พวกเขาสมควรให้เงินกับพวกเราถูกแล้ว"

เฒ่ากู่อ้าปากค้าง จากนั้นไม่นานเขาก็ถอนหายใจ "มันเป็นความโชคร้ายของพวกเขา" เขาเห็นด้วยโดยปริยายกับนางจ้าว

กู่ต้าเหอเก็บเงินด้วยเจตนาที่ชัดเจน "ท่านแม่ ข้าเก็บเงินนี้ไว้ให้ท่าน ข้ายังหนุ่มและแข็งแรง ดังนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครจะขโมยมันไปได้"

นางจ้าวเหลือบมองเขาแต่ไม่พูดอะไร ในโลกนี้นางไม่เต็มใจที่จะทําให้ลูกชายของนางไม่มีความสุขกับแค่เหรียญทองแดงสองสามร้อย ถ้านางโกรธลูกชายของนางและถ้าหากเขาทิ้งนางไป นางคงไม่สามารถมีชีวิตวัยชราได้ นางคิดว่ามันมีไม่มากนัก นางจ้าวจึงปล่อยเขาไป