หูชื่อเหวินรู้เรื่องที่พ่อเคยแกล้งอาจารย์อยู่แล้วแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ที่แท้ก็เป็นเพราะหนังสือเก่าโบราณนั่นเอง หลังจากนั้นอาจารย์ก็กลายเป็นสหายของพ่อ เขามักจะมาเยี่ยมที่บ้านในฐานะแขกเสมอ

“พี่ใหญ่เยี่ยนเลยต้องทำงานเพื่อเลี้ยงน้องๆ ของเธอ พี่หงและน้องชายมีนิสัยอ่อนแอ เลยมีแค่พี่เต๋อหลินเท่านั้นที่จะมาได้ ฉันเลยพยายามขอมาอยู่ที่ไร่เซิ่งหยางเพราะอยากจะแบ่งเบาภาระของเขา…”

หลี่หยงฟางพูดทั้งน้ำตา

“เขาไม่คุยกับฉันด้วยซ้ำ ไม่รู้ทำไม ฉันอาจจะทำอะไรสักอย่างผิดจนทำให้เขาเกลียดฉัน…”

ยิ่งหลี่หยงฟางร้องไห้เสียงดังสะอึกสะอื้น มากขึ้นเท่าไหร่ความเศร้าก็ยิ่งทวีคูณมากขึ้นเท่านั้น

หูชื่อเหวินเสียใจเมื่อได้ฟังเรื่องตอนเด็กของพ่อ ยิ่งเห็นเธอเศร้าและร้องไห้ออกมาเธอก็เริ่มอยากจะร้องไห้ตามไปด้วย

หูชื่อเหวินเคยฟังเรื่องที่พ่อโม้ตอนเด็ก ว่าเขา เคยมีคนติดตามมากมายขนาดไหนและเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เธอก้เคยได้ฟังมาเช่นกันว่าในตอนนั้นเขายากจนมาก นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ได้ยินเรื่องนี้จากคนนอก กลายเป็นว่าพ่อไม่ได้แค่โอ้อวดโม้ไปเรื่อยเปื่อยหากทุกอย่างคือเรื่องจริง

“แต่คนอื่นเอาแต่พูดว่าหูเต๋อหลินขี้เกียจ ชอบขโมยของแล้วก็เอาแต่เล่นอยู่ตลอดเวลา”

หูชื่อเหวินลองใจผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง

“ฮ่าฮ่า ฉันรู้! ตอนที่เขาอยู่บ้านเขาก็ไม่ชอบทำงานเหมือนกัน พี่สาวใหญ่เยี่ยนและพี่หงจะเป็นคนทำงานเอง หลังป้าหูเสียชีวิตพี่ใหญ่เยี่ยนก็เป็นคนทำอาหารและงานบ้านมาตลอด พอพี่หงเริ่มทำงานได้ก็กลายเป็นหน้าที่ของเธอ ส่วนพี่เต๋อหลินฉันบอกตรงๆนะ พอเขากับน้องเล็กเป็นคนทำล่ะก็ อาหารจะออกมาเละเทะไม่ก็เค็มจนเกินไป พี่ใหญ่เยี่ยนจึงได้เลิกให้เขาทำกับข้าว”

พ่อเคยเล่าให้เธอฟังว่าตอนเขาอายุ 5-6 ขวบตัวเล็กจนแทบจะเอื้อมไม่ถึงเตานั้น เขาก็เริ่มทำอาหารสำหรับทุกคนในครอบครัวแล้ว

“เธอไม่รังเกียจนิสัยเช่นนี้ของเขาหรือ? ไม่ช่วยทำงานบ้าน จะไม่เหนื่อยแย่หรือไง? ไหน เธอยังต้องดูแลลูก ไปทำงาน ดูแลผู้สูงอายุ…”

“แน่นอนว่ามันจะต้องเหนื่อย! แต่ถ้าฉันไม่ได้แต่งงานกับคนที่ชอบฉันก็ต้องทำเรื่องแบบนี้อยู่ดี สู้แต่งงานกับคนที่ชอบไม่ดีกว่าหรือ? เธออาจจะพูดว่าเขาน่ารังเกียจแต่บางครั้งเขาก็เป็นคนดี เธอไม่ได้รู้จักเขาดีสักหน่อย ถึงเขาจะขี้เกียจแต่ตราบใดที่เธอเกลี้ยกล่อมพูดจาดีๆ กับเขา เขาก็เต็มใจที่จะทำงาน”

หลังจากได้ยินหลี่หยงฟางพูดหูชื่อเหวินก็คิด ในชาติก่อนเธอทะเลาะกับสามีเพราะงานบ้านเช่นกัน เขาจะมีท่าทีแข็งกร้าวเสมอ หรือจะเป็นเพราะเธอไม่ได้ชอบเขามาจากใจจริง?

ในตอนที่หูชื่อเหวินตัดสินใจที่จะแต่งงาน เป็นเพราะอายุที่มากขึ้นทุกวัน เลยมีความคิดนี้เกิดขึ้น เธอฝันถึงครอบครัวเล็กๆ อีกทั้งยังหาคนมาแต่งงานด้วยยาก ทั้งภูมิหลังของครอบครัวตนเองประกอบกับแม่ที่มีอาการเป็นโรคประสาท เธอจึงเลือกที่จะแต่งงานกับผู้ชายคนนี้

เมื่อคิดด้วยเหตุและผลแล้ว หูชื่อเหวินไม่คิดว่าการแต่งงานจะเลวร้ายมากนัก แต่การแต่งงานก็เรื่องหนึ่ง การตกหลุมรักก็เรื่องหนึ่งมันต่างกันโดยสิ้นเชิง

หลังจากมีลูก หญิงสาวเป็นคนหาเงินมาจุนเจือครอบครัว ดูแลลูกทำงานบ้าน ไม่แปลกที่ความเหนื่อยล้าหลังคลอดจะทำให้มีสภาวะซึมเศร้าและทำให้เกิดการทะเลาะกันมาตลอด

คิดดูแล้วเธอไม่เคยพูดจาอ่อนโยนกับสามีเลยไม่เคยอ่อนข้อให้เขา ทุกครั้งเธอจะทำเองทั้งหมด ยิ่งนานไปก็ยิ่งกดดันตัวเอง เริ่มอารมณ์เสีย บ่นทุกวัน ทำร้ายจิตใจตัวเองบ่อยๆ ทำงานต่อ จากนั้นก็บ่นอีก วนไปมาแบบนี้

ซ้ำร้ายเมื่อสามีเห็นว่าเธอสามารถดูแลครอบครัวได้โดยไม่มีเขา เขาเลยไม่สนใจ กลายเป็นคนที่เดินทางผิด

เพื่อนๆ ก็มักจะพูดว่าผู้หญิงควรนุ่มนวลให้มาก คำพูดดีไม่กี่คำก็ทำร้ายใครไม่ได้หรอก

แต่ตอนนั้นฉันแค่ปล่อยลมหายใจทิ้งไปวันๆ และทำทุกอย่างด้วยตัวเอง เพียงเพราะไม่อยากจะไปทะเลาะด้วยเรื่องไร้สาระกับเขานั่นเอง

“หูเต๋อหลินชอบสังสรรค์กับเพื่อน เขาจะพาเพื่อนมาดื่มกินที่บ้านทุกวัน เธอทนเขาเล่นไพ่นกกระจอกทั้งวันได้ไหมล่ะ?”

“ฉันจะตั้งกฎให้เขา พาเพื่อนๆ มาได้อาทิตย์ละครั้ง เขามีเพื่อนมากมายก้พากันวนไปสิว่าอาทิตย์นี้จะไปบ้านใคร ถ้าหากเขาไม่เห็นด้วยฉันจะสร้างปัญหาจนเขาไม่กล้าพาเพื่อนเข้าบ้าน แต่จริงๆ แล้วฉันเองก็เป็นคนร่าเริงและชอบมีเพื่อนๆ นะ”

“จะว่าไปแล้วพี่เต๋อหลินมีงานอดิเรกมากมาย หากไม่มีงานอดิเรกเหมือนกับเขาก็จะไม่สามารถมีส่วนร่วมกับเขาได้ เขาคงจะเบื่อ วันๆ จึงได้แต่เล่นไพ่นกกระจอกและหาเรื่องดื่มเหล้า”

คำพูดของหลี่หยงฟางเป็นเรื่องจริง แม่เลี้ยงที่พ่อฉันเจอในชีวิตก่อนนั้นเป็นคนน่ารัก พวกเขามีความสุขกันมาก มีไม่กี่ครั้งที่พ่อจะพาเพื่อนมาเล่นไพ่นกกระจอกและดื่มกินกันที่บ้าน

มาคิดดูแล้วการสื่อสารพูดจากันอย่างตรงไปตรงมาในครอบครัวก็น่าจะเป็นเรื่องที่สำคัญเช่นกัน

นิสัยของพ่อและแม่แตกต่างและขัดแย้งกัน ไม่มีส่วนไหนเหมือนหรือส่งเสริมซึ่งกันและกันเลย พวกเขาจึงได้แต่ทำร้ายจิตใจกัน

พ่อเป็นคนร่าเริงมีชีวิตชีวาจึงมีเพื่อนฝูงมากมาย แต่แม่ชอบอยู่เงียบๆ รักสันโดษ ชอบอยู่คนเดียว ยามว่างชอบขีดเขียนวาดภาพ นับวันพ่อยิ่งเบื่อหน่าย กลายเป็นผู้ชายที่ไม่อยากคุยกับภรรยาของตัวเอง เขาจึงหาเพื่อนแก้เหงาคลายความเบื่อหน่ายของตัวเอง

ทั้งคู่จึงไม่เหมาะสมกันเลยสักนิด

ในทางกลับกันผู้หญิงคนนี้เหมาะกับพ่อเธอมาก เธอรู้จักพ่อเป็นอย่างดี เธอเคยเป็นเพื่อนวัยเด็กของเขา ในชาติก่อน ครั้งแรกที่พ่อแต่งงานกับแม่ หลังจากหย่ากัน เขาก็แต่งงานอีก 2 ครั้ง แต่เธอก็ยังไม่ได้อยู่เคียงข้างเขา ในตอนนั้นเธอจะรู้สึกเศร้ามากสักแค่ไหน?

“ดูเหมือนว่าเธอจะรู้จักหูเต๋อหลินดีนะ”

หูชื่อเหวินตัดสินใจช่วยผู้หญิงคนนี้จับคู่ให้กับพ่อเธอหลี่หยงฟางเป็นผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขาซึ่งคงหาได้ยาก

“แน่นอน! ฉันโตมากับเขา ฉันชอบศึกษาว่าพี่เต๋อหลินชอบอะไรและไม่ชอบอะไร ฉันรู้ความชอบทั้งหมดของเขาด้วยซ้ำ!”

หลี่หยงฟางพูดอย่างมั่นใจ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยประกายสดใส

“อ้าว ทำไมเธอร้องไห้ละ? ฉันขอโทษนะที่พูดมากไปหน่อย!”

หลี่หยงฟางหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาให้หูชื่อเหวินอย่างระมัดระวัง

นี่แหละผู้หญิงควรเป็นเช่นนี้ ดุดันในยามที่ควรดุดัน อ่อนโยนในยามที่ควรอ่อนโยน พ่อคะ.. ในชาติก่อนพ่อก่อเหตุเอาไว้จริงๆ พ่อไม่ชอบผู้หญิงดีๆ ที่มาเสนอตนเองให้ถึงหน้าประตู แต่กลับไปอยากได้ในของที่ไม่ใช่ของตน

“เธออยากอยู่กับหูเต๋อหลินจริงๆ ใช่ไหม?”

หูชื่อเหวินจ้องเข้าไปในดวงตาของหลี่หยงฟางพูดอย่างจริงจัง

“ฉันเต็มใจ! เต็มใจอย่างไม่ต้องสงสัยเลย!”

หลี่หยงฟางตอบโดยไม่ลังเล น้ำเสียงหนักแน่นมั่นคงและจริงใจ

“เอาล่ะ ถ้างั้นฉันจะบอกเธอ ในอนาคตลอง…” หูชื่อเหวินกระซิบที่หูของหลี่หยงฟาง

“เอ๋.. จะได้ผลหรือ ฉัน… ฉันไม่เคยทำแบบนั้นมาก่อน…”

หลังจากได้ยินหลี่หยงฟางก็มองไปที่หูชื่อเหวินด้วยดวงตาเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ

“เชื่อฉันสิ เธอต้องทำแบบนี้ เธอไม่สามารถไล่ตามเขาไปได้ตลอดชีวิต ไม่คิดจะให้เขาเป็นฝ่ายไล่ตามเธอบ้างหรือไง?”

หูชื่อเหวินพูดติดตลกเล็กน้อย มีคนเคยบอกว่าผู้หญิงที่ไล่ตามผู้ชายมักมีเส้นด้ายขวางกั้นไว้ ถึงอย่างนั้นก็ยังดันทุรังที่จะฝ่าฟันด้ายที่ขวางอยู่ไปให้ได้ แทนที่จะหาเปลี่ยนวิธีอื่น “งั้นฉัน… จะพยายามนะ แต่ถ้าเต๋อหลินยังไม่สนใจฉันอยู่ดีล่ะ?”

หลี่หยงฟางรู้สึกลังเล ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอทำแบบนี้ หูเต๋อหลินอาจจะไม่สนใจเธอเลยด้วยซ้ำแล้วหลังจากนั้นเธอจะไปร้องไห้คร่ำครวญกับใครได้ล่ะ

“เธอนี่โง่จริงๆ ถ้าเขายังไม่สนใจเธออีก เขาก็ไม่สมควรเป็นคนสำคัญของเธออีกต่อไปแล้ว!”