หลังจากหูชื่อเหวินหายป่วย เธอก็คืนเสื้อผ้าที่ซักแล้วให้กับพี่สะใภ้จางพร้อมกับให้ของกำนัลเพื่อเป็นการขอบคุณ

เธอจงใจเลือกตอนที่หยินเหวินกั๋วไม่อยู่ เพราะไม่อยากเจอหน้าเขา

ครั้งนี้เธอไม่คิดจะขอบคุณเขาอีก ในเมื่อผู้ชายปากไม่ตรงกับใจคนนั้นบอกเองว่าไม่ต้องการให้เธอมีความคิดที่จะเกี่ยวข้องกับเขาอีกต่อไป

หูชื่อเหวินแทบรอไม่ไหวแล้ว…ที่แนะนำผู้ชายดีๆ สักคนสองคนให้แม่ จะได้เลิกรากับเขาไปเสียได้!

“พี่จาง! พี่สะใภ้จางอยู่บ้านไหมคะ”

หูชื่อเหวินเคาะประตู

“มาแล้ว! ฉันมาแล้ว!”

พี่สะใภ้จางเปิดประตูเมื่อเห็นว่าเป็นหูชื่อเหวินก็ตาเป็นประกาย พอมองลงไปเห็นเสื้อผ้าในมือก็เชิญให้เธอเข้าไปนั่งในห้องอย่างอบอุ่น

“เข้ามาก่อนสิ! เข้ามา”

หูชื่อเหวินแค่ต้องการคืนเสื้อผ้าแล้วจากไป แต่พี่สะใภ้จางคนนี้กระตือรือร้นมากจนไม่ยอมปล่อยมือ

“เสี่ยวหูใช่ไหม? นั่งลงก่อนสิ”

นางจางรินน้ำให้หูชื่อเหวินขณะพร้อมลอบสังเกตเธอไปด้วย ผู้หญิงคนนี้สวยมากจริงๆ เหมาะสมกับหัวหน้าหยินคนนั้นไม่น้อย!

เธอได้ยินมาจากเหล่าจางที่กลับมาในวันฝนตกว่าหัวหน้าหยินรีบไปหาเธอทันทีที่ไฟดับ จากนั้นเมื่อหญิงสาวมีไข้ ป่วยหนัก เขากระวนกระวายใจไม่น้อยเลยทีเดียว นอกจากนี้ยังอยู่เฝ้าเธอที่โรงพยาบาลทั้งคืน จุ๊…จุ๊ ดูสิ! สองคนนี้กำลังสานไมตรีกันอยู่

“ขอบคุณพี่จาง แต่ว่าฉันไม่ค่อยหิวน้ำ”

หูชื่อเหวินระแวงความกระตือรือร้นของพี่สะใภ้จางเล็กน้อย สายตาของเธอจ้องหูชื่อเหวินราวกับมองลูกสะใภ้แบบนั้น หมายความว่าอย่างไร?

“เอ่อ… พี่สะใภ้จาง ขอบคุณมากนะคะที่ให้ฉันยืมเสื้อผ้าวันนั้น นี่เป็นขนมที่พ่อของฉันส่งมาให้ พี่สะใภ้เก็บเอาไว้กินนะคะ”

“โอ้เสี่ยวหู สุภาพอะไรอย่างนี้ ฉันแค่ให้เธอยืมเสื้อผ้าเท่านั้น ไม่ได้เสียหายอะไรเลย แต่เธอกลับให้ขนมฉันด้วย”

ผู้หญิงคนนี้นิสัยดี ยิ่งได้คุยนางจางก็ยิ่งชอบมากขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่หัวหน้าหยินมาที่สวนพวกเราก็เป็นเพื่อนบ้านกัน แม้ว่าหัวหน้าจะดูไม่สนใจใครและเย็นชาแต่ความจริงแล้วเขาเป็นคนดี เธออยากจะแนะนำผู้หญิงดีๆ สักคนให้กับเขา แต่ชายหนุ่มก็ปฏิเสธด้วยเหตุผลมากมาย แต่กลายเป็นว่าที่แท้เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว!

ผู้หญิงคนนี้ดูดีกว่าคนที่ฉันเคยแนะนำเขามาก ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างทรวดทรง หน้าตาสวยงาม นิสัยก็ดี ถ้าฉันเป็นผู้ชายก็ต้องเลือกเธออย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่น่าแปลกใจที่สามีของเธอมักจะพูดว่าเธอกังวลเกินไป

หูชื่อเหวินรู้สึกอึดอัดที่ถูกจ้องมองด้วยดวงตาที่ร้อนแรงของพี่สะใภ้จาง

“เอ่อ.. พี่สะใภ้จางพอดีว่าฉันมีงานต้องทำเล็กน้อย ถ้ามีเวลาฉันจะมาหาพี่นะคะ”

หูชื่อเหวินอยากจะลุกหนีออกไป เธอนั่งอยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว

“ไม่เป็นไรๆ วันหลังฉันจะทำของอร่อยๆ ให้เธอกับหัวหน้าหยินกินด้วยกัน!”

หยิน… หัวหน้าหยิน? เกี่ยวอะไรกับเขา?

หูชื่อเหวินไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับคำพูดนี้ของนางจาง ดังนั้นเธอจึงตอบตกลงอย่างเป็นกันเอง

“ตกลงค่ะ!”

ขณะที่เธอกำลังจะเดินออกไปที่ประตู พี่สะใภ้จางก็หยุดเธออีกครั้ง

“เสี่ยวหู! หัวหน้าหยินอาจจะมีใบหน้าเย็นชาไปสักหน่อยแต่เขาเป็นคนอบอุ่น หน้ำซ้ำยังจิตใจดี พวกเธอทั้งสองเหมาะสมกันมาก! พ่อแม่ของเขาอยู่ไกลดังนั้นถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมาคุยกับฉันก็ได้ เราอยู่ข้างบ้านกันมาหลายปีแล้ว นอกจากนี้เหล่าจางยังเป็นเหมือนพี่ชายของเขา เขาจะฟังสิ่งที่เราพูดแน่นอน!”

“อะไร… เดี๋ยวก่อนค่ะ! พี่จาง ฉันกับหัวหน้าหยินเราทั้งคู่ไม่ได้…”

ตอนนั้นเองที่หูชื่อเหวินเพิ่งรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าหมายถึงอะไร เธอพยายามอธิบายแต่ก่อนที่จะพูดจบ พี่สะใภ้จางก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

“ฉันเข้าใจๆ ฉันมีประสบการณ์มาก่อน ไม่ต้องอธิบายอะไร ฉันจะเก็บเป็นความลับให้ไม่ต้องห่วง!”

พระเจ้า! ฉันยังไม่ทันอธิบายอะไรเลย นี่มันอะไรกัน?

"พี่สะใภ้จาง เราไม่ได้..."

"ไม่เป็นไรๆ พี่สะใภ้รู้แล้วไปทำงานเถอะ! เดี๋ยวพี่คนนี้จะทำอาหารอร่อยๆ แล้วค่อยมากิน!"

หูชื่อเหวินรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเหมือนจะเป็นลม เธอพูดอะไรไม่ออก!

หญิงสาวได้แต่มองพี่สะใภ้จางยืนส่งตัวเองพร้อมรอยยิ้มราวกับว่าเข้าใจเธอ ‘ดีทุกอย่าง’

เฮ้อ… เอาเถอะถึงยังไงฉันก็ไม่ค่อยได้คุยกับเธอสักเท่าไหร่ หากเธอจะคิดอะไรก็ปล่อยเธอไปแล้วกัน ไม่นานผู้ชายคนนั้นรู้เข้า เขาคงให้เธอหุบปากเองนั่นแหละ!

หลังจากออกจากบ้านของเหล่าจางแล้ว หูชื่อเหวินก็เริ่มทำงานตามแผนที่ได้วางไว้

หลายวันมานี้เธอคุยกับยุวชนชายและหญิงเยอะมาก เมื่อพบว่ามีใครดูดีและนิสัยตรงตามที่เธอต้องการเธอจะเริ่มเข้าหาเพื่อสังเกตการณ์

มีคนเหมาะๆ อยู่แค่ไม่กี่คนเท่านั้น แต่ค่าความชื่นชอบของระบบก็เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ในชาติก่อนหูชื่อเหวินเป็นคนช่างพูดไม่น้อยเหมือนพ่อของเธอ เธอเป็นคนมีอารมณ์ขัน ตราบใดที่เธอต้องการทำตัวกลมกลืนก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร

ดังนั้นยุวชนหลายคนที่ได้พูดคุยกับเธอในช่วงที่ผ่านมาจึงรู้สึกชอบและเต็มใจที่จะคุยกับเธอ

เป็นเพราะเธอได้ถามถึงยุวชนชาย บางคนจึงเข้าใจผิดว่าเธอกำลังหาคู่ให้ตัวเอง ถึงกับมีการแนะนำอย่างกระตือรือร้นให้เลยทีเดียว นอกจากนี้ยังมียุวชนชายบางคนส่งจดหมายรักให้เธออีกด้วย ซึ่งทำให้เธอรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย

สงสัยวิธีนี้จะผิดพลาดไปสักหน่อย

วันนี้หลังเลิกงานหูชื่อเหวินไปที่โรงอาหารเพื่อทานข้าวเย็นกับหลี่เสวี่ยฉินและจางหมิงเยี่ยน

เธอกำลังเดินไปที่ไหนหรือ?

หูชื่อเหวินจงใจเดินไปนั่งถัดจากหวังเหว่ยเฉาชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่พบเมื่อไม่กี่วันก่อน

เธออยากให้แม่ติดต่อกับยุวชนชายคนอื่นๆ ให้เยอะขึ้น การทำแบบนี้จะทำให้แม่ได้ทำความรู้จักกับผู้คนและพูดคุย เพื่อที่บุคลิกของเธอจะได้สดใสและเปิดโลกให้กว้างขึ้น ไม่จำเป็นต้องสนใจคนอยู่แค่คนเดียว

“สหายหวังเหว่ยเฉา ได้ยินมาว่านายชอบวาดภาพใช่ไหม?”

หูชื่อเหวินเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา

“ใช่แต่จริงๆ แล้วฉันก็แค่วาดเล่นไปเรื่อยไม่ได้เรียนมาหรอก”

หวังเหว่ยเฉาพูดอย่างสุภาพ

“พี่เยี่ยนก็วาดรูปเก่งเหมือนกัน นายน่าจะลองคุยกับเธอดูนะ ตอนนี้เธอเป็นครูสอนศิลปะที่โรงเรียนด้วย ภาพวาดของเธอน่าทึ่งมาก การวาดภาพด้วยดินสอถ่านก็ไม่เลวเลย!”

"จริงหรือ งั้นฉันจะคุยกับอาจารย์จางดู!"

ดวงตาของหวังเหว่ยเฉาเป็นประกายเมื่อได้ยิน เขามีงานอดิเรกคือการวาดภาพ แต่เขาเรียนวาดรูปด้วยตัวเองไม่เคยมีใครสอน เมื่อได้ยินว่าจางหมิงเยี่ยนเป็นครูสอนศิลปะเขาก็รู้สึกมีความสุขมาก!

“ฉันไม่ได้วาดภาพเก่งอะไรมากนักหรอก…”

จางหมิงเยี่ยนพูดไม่เก่ง แต่ถ้าเป็นบทสนทนาแบบทั่วไปเธอสามารถร่วมวงสนทนาได้บ้าง โดยเฉพาะกับคนที่มีงานอดิเรกคล้ายกัน

แต่จางหมิงเยี่ยนแปลกใจ หูชื่อเหวินรู้ได้ยังไงว่าเธอวาดภาพด้วยดินสอถ่านได้? เธอไม่ได้วาดภาพแบบนี้เลยตั้งแต่มาที่ไร่แห่งนี้?

หูชื่อเหวินเห็นแม่สดใสขึ้นเมื่อพูดเรื่องวาดภาพและเต็มไปด้วยความมั่นใจมีชีวิตชีวา

เธอชอบแม่ที่เป็นแบบนี้มาก!

เมื่อเห็นว่าทั้งคู่คุยกันอย่างออกรส เธอก็กินและนั่งฟังอยู่ข้างๆ รู้สึกได้เลยว่าอาหารวันนี้อร่อยเป็นพิเศษ!

หวังเหว่ยเฉาเหมาะสมกับแม่เธอมากที่สุดในบรรดายุวชนชายที่เธอรู้จัก สภาพครอบครัวไม่เลว พ่อแม่ไม่ใช่คนงานเป็นเพียงคนธรรมดา ครอบครัวมีลูกไม่มาก เขามีน้องสาวเพียงคนเดียวและความสัมพันธ์ในครอบครัวก็ค่อนข้างเรียบง่าย

เธอไม่ได้มองหาครอบครัวที่มีฐานะดี เช่น ครอบครัวนายทหารฝ่ายเสนาธิการอะไรแบบนั้น การแต่งงานกับครอบครัวที่เหมาะสมจะดีกว่า ด้วยนิสัยของแม่หากแต่งงานเข้าไปในตระกูลที่ร่ำรวยเธอจะถูกข่มเหงรังแก ไม่ใช่ว่าไม่มีครอบครัวดีๆ แต่มีน้อยมาก เมื่อถึงเวลาจริงๆ ขอแค่มีสามีดีๆ ก็พอแล้ว