หูชื่อเหวินยังคงมองจางหมิงเยี่ยนด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เห็นแบบนี้แล้วทำให้คิดถึงแม่ในชาติที่แล้วขึ้นมา

เมื่อเห็นหูลี่อิงแสดงสีหน้าแบบนั้น จางหมิงเยี่ยนจึงเม้มริมฝีปากแล้วเดินเข้ามาหา

“ลี่อิงพวกเรายังพอมีเวลาอีกสักพักก่อนการแสดงจริง เสียงของเธอน่าจะหายทัน ฉันจะไปบอกพี่หลินวันพรุ่งนี้ว่าที่จริงแล้วเธอร้องเพลงได้ดีกว่าฉันมาก แต่เพราะว่าเธอเป็นหวัด ฉันคง…”

“ไม่ต้องๆ เธอทำได้ดีกว่าฉันจริงๆ เธอร้องเพลงเพราะมาก ฉันว่าเธอควรแสดงความสามารถของตนเองออกมา ฉันเป็นนักร้องนำมา 3 ปีแล้ว แถมเสียงตอนนี้ก็เหมือนฆ้องแตก มันคงไม่ดีขึ้นง่ายๆ หรอก ไม่ต้องกังวลเรื่องของฉันเลย ก่อนหน้านี้เป็นฉันที่ไม่รู้อะไรเลย พี่เยี่ยน..พี่อย่าถือสาฉันเลยนะ”

จางหมิงเยี่ยนคิดว่าจะต้องได้รับพายุอารมณ์ขนาดใหญ่พัดถล่มในวันนี้เสียแล้ว อย่างเลวร้ายที่สุดก็คงจะได้รับการดูถูกเหยียดหยามจนไม่มีชิ้นดีเป็นแน่

เธอจึงไม่คาดคิดว่าเรื่องราวจะเปลี่ยนไปเช่นนี้

การที่หูลี่อิงเรียกเธอว่าพี่สาวด้วยความจริงใจ ทำให้เธอตกตะลึงไปชั่วครู่ แต่พอรู้สึกตัวก็หัวเราะออกมาอย่างมีแจ่มใส

หูชื่อเหวินยังตอบรับกลับด้วยรอยยิ้มที่จริงใจเช่นกัน

แม่ ชีวิตนี้ฉันจะต้องปกป้องแม่เอง!

ดูแม่ของฉันที่ยืนอยู่ตรงหน้าสิ ดวงตาช่างเป็นประกายสว่างไสว ฟันขาวสวยเรียงเป็นระเบียบ พอเผยอริมฝีปากขึ้นมาแค่เพียงนิดเดียวก็กลายเป็นรอยยิ้มพิมพ์ใจ

เธอคนนี้… คือแม่ของฉันเอง

ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาแม่ก็เป็นคนแรกที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน มีรอยยิ้มที่เรียบง่ายเต็มไปด้วยความสุข รอยยิ้มของแม่ในตอนนี้ช่างสวยงามเหลือเกิน หูชื่อเหวินอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

“เธอ… เธอร้องไห้ทำไม!?”

จางหมิงเยี่ยนรีบคว้าผ้ามาเช็ดน้ำตาให้อย่างร้อนรน

การกระทำอันอ่อนโยนนี้ทำให้หูชื่อเหวินทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอโผเข้ากอดจางหมิงเยี่ยนแล้วปล่อยโฮออกมาพลางร้องไห้เสียงดังสะอึกสะอื้น

เมื่อนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ เรื่องของพ่อ รูปร่างหน้าตาของแม่ก่อนจะเสียชีวิตลง ชีวิตการแต่งงานของพ่อกับแม่ที่ไม่มีความสุข และชีวิตของเธอที่มีแต่เรื่องราวน่าสังเวชเพราะได้รับผลกระทบจากชีวิตแต่งงานของทั้งคู่

ทำให้หูชื่อเหวินต้องร้องไห้ออกมาอย่างอดกลั้นไม่อยู่

“ฉัน… ฮึก… ฉันไม่เป็นไร! พี่เยี่ยน พี่จะ… พี่จะต้อง… ร้องเพลงให้ดี! ไม่อย่างนั้น อึก… ฉันจะ…เสียใจมากเลย!”

หูชื่อเหวินสะอึกสะอื้น เธอร้องไห้จนหายใจไม่ออก แต่เมื่อเห็นสีหน้ารู้สึกผิดของแม่ผู้แสนใจดี เธอจึงยื่นมือออกไปปลอบประโลมจางหมิงเยี่ยนทันที

“ตกลง! สหายหูลี่อิง ฉันจะตั้งใจร้องเพลงให้ดี!”

จางหมิงเยี่ยนฟื้นคืนรอยยิ้มที่สดใสพูดด้วยความมั่นใจเมื่อได้รับการปลอบโยน

หูชื่อเหวินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็เช็ดน้ำตาของตัวเองพูดขึ้นว่า

“ฉันอยากจะออกโรงพยาบาล ช่วยทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ทีได้ไหม?”

“จะทำแบบนั้นได้อย่างไง? เธอเพิ่งจะฟื้นขึ้นมาเองแล้วร่างกายก็ยังไม่ได้ดีขึ้นเลย!”

จางหมิงเยี่ยนลังเลแต่สุดท้ายก็พูดออกมาด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้จักร่างกายของตัวเองดี กลับไปกินยานิดหน่อยพักผ่อนสักสองสามวันก็หายแล้ว อีกอย่างฉันอยู่ที่นี้ไปก็ไม่มีใครดูแลฉันได้ พอฉันกลับไปพวกเธอจะได้ดูแลฉันไง ได้ไหม?”

“ได้สิ ฉันจะไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้เธอเอง เยี่ยนจือเธออยู่เป็นเพื่อนกับลี่อิงไปก่อนนะ”

หลี่เสวี่ยฉินรีบหันหลังเดินออกไปอย่างว่องไว

ต่อให้เธอเป็นหญิงสาวที่ใจกล้าขนาดไหนก็ตาม เธอก็ไม่กล้าค้างคืนในโรงพยาบาล ตอนที่พระอาทิตย์ตกดินหรอก

“เอาล่ะ เรื่องการออกจากโรงพยาบาลฉันจัดการให้แล้ว ตอนนี้ฉันจะไปช่องจ่ายยา รับยามาให้เธอเอง”

หลังจากนั้นหลี่เสวี่ยฉินก็แทบจะขาดใจกับการวิ่งไปมาในโรงพยาบาลจนเหงื่อท่วมตัว เธอวางถุงยาไว้บนโต๊ะ

“เสี่ยวฉิน ขอบคุณมากนะ”

หูชื่อเหวินมองผู้หญิงที่วิ่งวุ่นไปทั่วโรงพยาบาลเพื่อเธอแล้วรู้สึกละอายใจจริงๆ

หลี่เสวี่ยฉินตกใจกับคำพูดของเพื่อนตัวเองมาก เธอไม่ได้คาดคิดว่าจะได้ยินหูชื่อเหวินเอ่ยคำขอบคุณออกมาให้ได้ยินกับหูของตัวเองแบบนี้ เธอรู้สึกประหม่าเพราะเพื่อนของเธอไม่เคยทำตัวสุภาพแบบนี้มาก่อนเลย

แม้ว่าเมื่อก่อนหลี่เสวี่ยฉินจะช่วยหูชื่อเหวินบ้าง แต่คำขอบคุณเป็นคำที่ไม่เคยหลุดออกจากปากของเพื่อนคนนี้เลยแม้แต่คำเดียว

“อะไรกัน ทำไมเธอถึงได้สุภาพนักละ?” เสวี่ยฉินรู้สึกประหม่า

หูชื่อเหวินยิ้มไม่ได้ตอบอะไร ตอนนี้เธออยู่ในร่างของหูลี่อิง เธอรู้ว่าไม่สามารถเปลี่ยนแปลงนิสัยของร่างเดิมนี้ไปได้ในทันที แต่คงจะต้องค่อยๆ เปลี่ยนไปทีละนิด เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นสงสัย

ในชีวิตที่แล้วเธอรู้สึกขอบคุณคนที่ช่วยเหลือเธออยู่เสมอ ไม่ว่าการช่วยเหลือนั้นจะมากน้อยแค่ไหนก็ตาม เธอรู้สึกขอบคุณผู้คนเหล่านั้นและจดจำไว้ในใจเสมอ

หลี่เสวี่ยฉินเห็นเพื่อนไม่ตอบอะไร จึงพูดออกมาว่า

“วันนี้พี่เติ้งบอกว่าจะเข้ามาซื้อของในเมือง บางทีเขาอาจจะผ่านมาทางนี้ก็ได้ ฉันจะลงไปดู”

พูดจบเธอก็หันหลังทำท่าเดินออกไป

“ฉันว่าเราออกไปรอกันข้างนอกดีกว่า!”

หูชื่อเหวินคงทนไม่ได้หากต้องปล่อยให้หลี่เสวี่ยฉินวิ่งไปทางนั้นทีทางโน้นทีเพื่อช่วยเหลือเธอจนเหนื่อยหอบอีกครั้ง

หญิงสาวทั้งคู่จึงช่วยพยุงหูชื่อเหวิน ออกมาจนถึงหน้าโรงพยาบาล ทั้งสองคนประคองเธอนั่งบนเก้าอี้จากนั้นจึงนั่งลงข้างเธออย่างเงียบๆ

จู่ๆ หลี่เสวี่ยฉินก็จำอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอจึงหันมาพูดว่า

“ยังไงก็ตาม หลังจากออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว เธอจะต้องไปขอบคุณหัวหน้าด้วยนะรู้ไหม? เขาเป็นคนพาเธอมาโรงพยาบาลตอนฝนตกเมื่อวานนี้”

“หัวหน้าหรือ?”

ใบหน้าหล่อเหลาวาบเข้ามาในความคิดของหูชื่อเหวิน จากนั้นก็ค่อยๆ ทับซ้อนกับใบหน้าของใครบางคนในภาพถ่ายใบเก่าๆ ของแม่เธอ

เป็นเขานั่นเอง! หยินเหวินกั๋ว!

หูชื่อเหวินจำได้ว่าทุกครั้งที่แม่มองภาพเก่าใบนั้นแววตาของเธอจะอ่อนโยนมาก ทุกครั้งที่เห็นแม่หยิบรูปถ่ายนี้ขึ้นมา เธอจะเช็ดมันด้วยความระมัดระวังและมองคนในรูปอยู่นานแม่เล่าว่า หยินเหวินกั๋วเป็นหัวหน้าฝ่ายผลิตในตอนนั้น เขาเป็นทหารผ่านศึกและเป็นคนที่มีความสามารถมาก

หลายปีต่อมา ในงานชุมนุมของยุวชนที่ได้กลับเข้าเมือง มีหลายคนพูดถึงหยินเหวินกั๋วว่าเป็นคนที่เจริญก้าวหน้าและไปได้ดีที่สุดในหมู่ยุวชนด้วยกัน เขากลายเป็นคนร่ำรวยขึ้นมา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาไม่เคยแต่งงานเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ดวงตาของหูชื่อเหวินเป็นประกายขึ้นมา นี่จะต้องมีเรื่องราวลึกซึ้งบางอย่างระหว่างแม่ของเธอกับผู้ชายคนนี้อย่างแน่นอน

หูชื่อเหวินเหลือบมองแม่ที่อยู่ข้างๆ เมื่อเธอได้ยินคำว่า ‘หัวหน้า’สีหน้าของแม่ประหม่า ดวงตาวูบไหว

เฮ้! แบบนี้มัน.. ตอนนี้ในหัวใจของแม่คงเหมือนมีกวางน้อยพุ่งเข้าชนอยู่ล่ะสิ!

หูชื่อเหวินที่อยู่ในวัยเดียวกันกับแม่ จึงได้มีความคิดที่จะจับคู่หาสามีใหม่ให้แม่เพื่อให้แม่ได้มีความสุขกว่าชีวิตที่ผ่านมา แต่ไม่รู้ว่าหยินเหวินกั๋วคนนี้จะสนใจแม่ของเธอบ้างหรือเปล่า?

“เฮ้อ… พูดก็พูดเถอะ” หลี่เสวี่ยฉินมองไปที่หูชื่อเหวินพร้อมกับลดน้ำเสียงลงเบาๆ

“หัวหน้าเป็นคนดีมากจริงๆ แต่… ฉันไม่คิดว่าครอบครัวของเธอจะเห็นด้วยหรอกนะ ครอบครัวของหัวหน้าออกจะไม่คู่ควรกับตระกูลของเธอสักเท่าไหร่”

“ครอบครัวเขามีอะไรไม่ดีหรือ?”

หูชื่อเหวินมึนงงเมื่อได้ยินหลี่เสวี่ยฉินพูดขึ้นมา

“ฉัน… ไม่รู้สิ แต่ได้ยินมาว่าครอบครัวหัวหน้ามีญาติอยู่ต่างประเทศ หัวหน้าเองก็ตั้งใจขยันทำงานดีอยู่หรอก ตอนเป็นทหารก็ช่วยเหลือคนอื่นอยู่หลายครั้ง กระทั่งชีวิตคนใหญ่คนโตก็เคยช่วยไว้ แต่เขากลับใช้บุญคุณในครั้งนั้นเพื่อแลกกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัยของพี่สาวคนโต ส่วนตัวเองกลับอาสามาทำงานในชนบทแทนพี่สาว”

เสียงของหลี่เสวี่ยฉินเบาลงเรื่อยๆ ราวกับว่ากลัวว่าจะมีใครสักคนได้ยินเธอ หญิงสาวมองไปรอบๆ ก่อนจะกระซิบบอกเสียงเบาว่า

“หัวหน้าเขาหล่อแล้วก็นิสัยดีก็จริง แต่ครอบครัวของเขาดูแปลกไปสักหน่อย ถ้าไม่อย่างนั้นคงมีสาวๆ หลายคนไร่ชอบเขาไปแล้ว! แต่ดูตอนนี้สิเขาอายุ 27 แล้วแต่ยังไม่มีใครคุยด้วยเลย”

หลี่เสวี่ยฉินถอนหายใจอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจ เธอแอบมองหูชื่อเหวินด้วยความกลัวว่าเพื่อนของเธอจะรู้สึกไม่ดีเมื่อได้ยินเรื่องนี้

​