คืนวันหมุนผันแปรเปลี่ยน อวี้จื่อลู่และครอบครัวต่างใช้เวลาทั้งหมดอยู่ภายในป่ามรกต ทุกคนพยายามฝึกฝนเก็บเกี่ยวทุกอย่างให้ได้มากที่สุด เพื่อมิให้ทุกอย่างผ่านไปอย่างเปล่าประโยชน์ ในครั้งนี้นางทุ่มสุดตัวเพื่อให้ทุกคนแข็งแกร่งขึ้นโดยเร็ว พอที่จะเป็นกำลังให้ในภายภาคหน้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการตามหาบิดาที่หายไป และการทวงคืนทุกสิ่งทุกอย่างของท่านพ่อกลับคืนมาอย่างที่ควรจะเป็นตั้งแต่ต้น

    นางตั้งปณิธานในใจ นัยน์ตาฉายแววมุ่งมั่น สิ่งใดที่ควรจะเป็นของบิดา นางจะเอามันมาให้หมดไม่ให้เหลือสักนิด และผู้ใดที่มุ่งร้ายมานางก็จะฆ่าไม่ให้เหลืออีกเช่นกัน ต่อให้ยากเย็นสักเพียงใดนางก็จะทำมัน เพราะสิ่งอื่นใดล้วนไม่สำคัญเท่ากับคนในครอบครัว ต่อให้ใครจะมองว่านางเป็นปีศาจร้ายก็ช่างมัน ทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามวัฏจักรปลาใหญ่กินปลาเล็ก ผู้อ่อนแอย่อมเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่ง โลกมันก็เป็นเช่นนี้แหละไม่ว่ามนุษย์หรือสัตว์ล้วนต้องปรับตัวเพื่อความอยู่รอด ไม่มีสิ่งใดหลีกหนีพ้นแม้แต่ตัวนางเองก็เช่นกัน

      คิดไปคิดมาว่าแล้วก็ลุกขึ้นไปฝึกดีกว่า ขืนชักช้ากว่านี้ประเดี๋ยวจะไม่ทันการเอาได้ ทุกนาทีล้วนมีค่าและยิ่งเกี่ยวกับความปลอดภัยของบิดาอีก ทำเอานางไม่กล้าเสี่ยง อวี้จื่อลู่เดินไปบอกกล่าวมารดาเอาไว้เสียก่อน หากจู่ ๆ นางหายตัวไปเสียดื้อ ๆ เรื่องจะยิ่งวุ่นวายเข้าไปใหญ่ ที่สำคัญนางเองก็ไม่อยากให้ทุกคนต้องเสียเวลาเปล่า เพราะการเลื่อนระดับในตอนนี้มันสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด

      “ท่านแม่ ข้าจะเก็บตัวฝึกฝนในระหว่างนี้ข้าจะไม่ออกมาจนกว่าจะครบหนึ่งเดือน ท่านแม่โปรดรักษาตัวด้วย” จากนั้นนางก็ฝากฝังทุกอย่างไว้กับท่านแม่ รวมถึงทรัพยากรทั้งหลายที่จำเป็นในการเลื่อนระดับพลัง เพื่อให้เพียงในระยะเวลาหนึ่งเดือนที่นางไม่อยู่ ส่วนของท่านแม่ พี่ใหญ่และพี่รอง นางก็จัดแจงแบ่งแยกไว้ให้อีกส่วนหนึ่ง เพื่อไม่ให้การฝึกล่าช้าจนเกินไป

      “แม่เข้าใจแล้ว เจ้าก็ระวังตัวด้วยอย่าเร่งรีบจนเกินไป มิเช่นนั้นมันจะเป็นอันตรายจนถึงชีวิตได้”

      “เจ้าค่ะท่านแม่ข้าจะจำเอาไว้ อย่างไรก็ฝากลาพี่ใหญ่กับพี่รองด้วยนะเจ้าคะ”

      “อืม เจ้าไปเถิด มิต้องห่วงสิ่งใด” ลู่เยวี่ยนเอ่ยบอกบุตรสาวเพื่อให้นางสบายใจ มิต้องกังวล

      “ข้าไปก่อนนะเจ้าคะ”

      อวี้จื่อลู่โบกมือลามารดาก่อนหายไปจากสายตาของนาง

      ทันทีที่นางเข้ามา ก็มีเสียงหวานบาดหูดังมาก่อนจะเห็นตัว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นผู้ใด เจ้าเดิมเจ้าเก่าลูกเผ็ดคนงามนั่นเอง

      “ลู่เอ๋อร์ เจ้ามาแล้ว”

      “อืม”

      “แล้วเจ้าจะมาอยู่นานเท่าใดล่ะ”

      “นานจนเจ้าเบื่อหน้าข้าแน่นอน มิต้องห่วง” อวี้จื่อลู่เอ่ยตอบไปยิ้มไป

      “เจ้าพูดจริงนะ” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความยินดี นัยน์ตาดอกท้อคู่งามฉายแววตื่นเต้นระคนดีใจ

      “แน่นอน ข้าย่อมไม่โกหกเจ้า”

      “ดีเลยมีเจ้าอยู่ด้วยข้าจะได้ไม่เหงา”

      อวี้จื่อลู่เลิกคิ้วสงสัยเมื่อได้ฟังคำตอบ “หืม หากเหงาเหตุใดเจ้าถึงไม่ออกไปด้านนอกเล่า อีกอย่างข้าก็มิได้ห้ามเสียหน่อย”

      “ก็จริง” นั่นสิ ทำไมนางถึงไม่ออกไป โอ้ย แค่นี้ก็ยังคิดไม่ได้ โถ่! ว่าแล้วก็เขกหัวตนเองไปหนึ่งทีให้กับความซื่อบื้อ ด้านนอกนั่นยังมีมารดา และพี่ชายทั้งสองของลู่เอ๋อร์ ไหนจะคนอื่น ๆ อีก เท่านี้ก็ไม่เหงาแล้ว เผลอ ๆ หากโชคดีหน่อยนางก็อาจจะได้นักฆ่ามาเล่นแก้เบื่อสักคนสองคนก็เป็นได้ ริมฝีปากบางสวยถึงกับยกยิ้มมุมปากอย่างสุขใจ

      “ยิ้มแบบนี้จะออกไปด้านนอกใช่ไหม” ว่าแล้วก็ส่ายหน้าให้อย่างอ่อนใจ ไหนว่าคราแรกดีใจที่นางเข้ามาอยู่ แต่ทำไมคุยไปคุยมากลับกลายเป็นว่าจะไปอยู่ด้านนอกแทนละนั่น

      “แหม่ เจ้านี่ก็ช่างรู้ใจข้าเสียจริงเชียว”

      ลูกเผ็ดเอ่ยหยอกล้ออวี้จื่อลู่อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะออกไปอยู่ด้านนอกแทน โดยให้เหตุผลว่า หากนางออกไปอยู่ด้านนอกในระหว่างที่อวี้จื่อลู่เก็บตัวฝึกฝน จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงว่าข้างนอกจะมีอันตราย อีกอย่างจะได้ช่วยดูแลมารดาแทนนางด้วยนั่นเอง

      หลังจากลูกเผ็ดออกไปแล้ว อวี้จื่อลู่ทำการปรับเปลี่ยนเวลาด้านนอกหนึ่งวันเท่ากับในมิติหนึ่งปี หากด้านนอกครบหนึ่งเดือนเมื่อไหร่ลูกเผ็ดจะเป็นคนเข้ามาบอกกล่าวนางอีกทีหนึ่ง ระยะเวลาสามสิบปีอวี้จื่อลู่ตั้งเป้าหมายไว้ว่านางจะต้องบรรลุลมปราณขั้นล้ำลึกให้ได้ ไม่ว่าจะอยู่ระดับใดก็ตาม นางใช้วิชาตัวเบาดีดตัวมุ่งหน้าไปยังถ้ำขนาดกลาง ทางด้านขวามือของตัวบ้านไปประมาณสองลี้ ทว่าไม่ลืมที่จะแวะไปเก็บผลผลึกม่วงและผลจิตวิญญาณใส่แหวน รวมไปถึงหยดวารีมรกตเพื่อฟื้นฟูพละกำลัง เมื่อได้สิ่งที่จำเป็นครบจนหมดทุกอย่างแล้ว

      “เอาล่ะ ได้เวลาเสียที”

      อวี้จื่อลู่ยกมือขึ้นตบหน้าตนเองเบา ๆ เพื่อเรียกกำลังใจ แล้วเดินลงไปนั่งบนแท่นหินขนาดใหญ่ตรงกลางถ้ำ จึงยกผลผลึกม่วง ผลจิตวิญญาณขึ้นมากัดกินไปอย่างละสองผล ตามด้วยหยดวารีมรกตอีกอึกใหญ่ เพียงครู่เดียวก็รู้สึกว่าลมปราณภายในตัวได้เพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว อวี้จื่อลู่นั่งขัดสมาธิหลับตาลง ทำจิตใจให้สงบและว่างเปล่า จากนั้นค่อย ๆ ชักนำพลังให้หมุนเวียนไปทั่วร่างกายพร้อมกับดูดซับปราณด้านนอกเข้าสู่ร่างกาย นางทำแบบเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าหมุนเวียนอยู่อย่างนั้นไม่รู้จบ

      จนเวลาล่วงเลยมาถึงสองเดือน ก็ยังคงนั่งปรับสมดุลชักนำลมปราณเข้าสู่ร่างกายไม่มีท่าทีว่าจะลืมตาขึ้นมา วันแล้ววันเล่าจากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี จากขั้นปราณบรรพกาลระดับเจ็ดก็ก้าวเลื่อนมาถึงระดับแปด และก้าวสู่ระดับเก้าในอีกสี่ปีต่อมา ยิ่งระดับสูงมากขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งใช้เวลาและทรัพยากรมากขึ้นอีกหลายเท่าตัว จุดกำเนิดลมปราณก็เช่นกัน ยิ่งระดับสูงก็คล้ายเหมือนทะเลสาบที่ถมไปเท่าไหร่ก็มิอาจรู้ได้ว่าเมื่อใดจะถึงเต็ม

      อวี้จื่อลู่ยังคงนั่งโคจรพลังปราณ หากสังเกตบรรยากาศรอบ ๆ ตัวนางให้ดีก็จะเห็นได้ว่าปราณมากมายหลายสายได้ไหลเข้าสู่ร่างกายอย่างรวดเร็ว การดูดซับเป็นไปอย่างราบรื่น แม้ว่าในคราแรกจะทำให้ร่างกายรับภาระหนักจนแทบจะไม่ไหว แต่ในที่สุดนางก็อดทนผ่านมันมาจนได้ หลาย ๆ สิ่งเริ่มเข้าที่เข้าทาง และแล้ววันที่นางรอคอยก็มาถึงในที่สุดเมื่ออย่างเข้าสู่ปี่ที่สิบเอ็ด นางสามารถเลื่อนขั้นลมปราณมาขั้นล้ำลึก ทว่ากว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ นางต้องล้มลุกคลุกคลานใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก ไม่ง่ายเลยกว่าจะก้าวมาถึงขนาดนี้ ยิ่งระดับพลังสูงมีโอกาสมากที่จะโดนธาตุไฟเข้าแทรก โดยเฉพาะช่วงคอขวดนั่นเอง

      ร่างบางลืมตาขึ้นมาทีละนิดค่อย ๆ ปรับการมองเห็นด้านหน้าอย่างช้า ๆ แม้ว่าภาพจะเลือนรางไม่ชัดเจน ทว่ากลิ่นที่ลอยอบอวลอยู่ภายในถ้ำชวนให้คลื่นเหียนยิ่งนัก ให้ตายเถอะกลิ่นเน่าอย่างกับศพ มาจากไหนเนี่ย อวี้จื่อลู่ทำจมูกฟุดฟิดดมหาที่มาของกลิ่น ในขณะที่นางเดินวนอยู่ภายในถ้ำนั้นก็ไม่สามารถตามหาต้นตอของกลิ่น เพราะมันฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งถ้ำ โดยมิได้สังเกตเลยว่ากลิ่นเหม็นเน่าเหล่านั้นมาจากนางทั้งสิ้น จนนางถอดใจแล้วเดินออกมา จึงได้รู้ว่ากลิ่นไม่พึงประสงค์มาจากที่ใด ยิ่งเมื่อนางก้มหน้าลงไปดมพิสูจน์เองแล้ว...

      อื้อหือ!

      ชัดเจนเลย!

      ตัวนางนี่แหละ!

      โคตะระเน่า!!

      “บัดซบ!!!!”