บรรยากาศภายในรถยนต์คันหรูสีดำปกคลุมด้วย ความอึมครึมครึ้มมืดของกระจกนิรภัยบดบังสายตาจากบุคคลภายนอกที่กำลังจอดนิ่งสนิทอยู่

ชายหนุ่มร่างหนาสูงสวมชุดสูทสีเทาดำอย่างเป็นทางการ ข้อมือมีนาฬิกาที่ผลิตอย่างจำนวนจำกัดประดับอยู่ ท่านั่งไขว่ห้างดูสง่าราศีจับอยู่บนเบาะข้างหลังคนขับ

ราธา ธกิต เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ผู้มากความสามารถทางธุรกิจสานต่อธุรกิจครอบครัว อีกทั้งยังประสบความสำเร็จมากมาย ฉายแววทายาทเศรษฐีรุ่นใหม่ไฟแรงเป็นที่หมายปองของหมู่สาวๆที่มีความใฝฝันหวังจะเป็นหนูตกถังข้าวสารสักวัน

แต่ชายผู้นี้ไม่แม้แต่จะคิดเหลียวมอง....

“สักครู่นะครับ” ชายหนุ่มเพียงหนักหน้าเบาๆเป็นการตอบ

ขณะที่นั่งรอ กรภพ เลขาที่พ่วงตำแหน่งคนขับรถส่วนตัวของเขาขอตัวไปทำธุระส่วนตัวนั้น สายตาคมเข้ม   คิ้วหนาประดับกวาดสายตามองรอบนอกผ่านกระจกนิรภัย

ธารามักจะทำเช่นนี้เสมอเพื่อเป็นการฆ่าเวลาไม่ให้เสียเปล่า เขาเป็นชายผู้ช่างสังเกตพร้อมทั้งจดจำเรื่องราวที่น่าสนใจ ซึ่งเป็นอีกวิธีหนึ่งในการเก็บข้อมูลต่างๆเพิ่มเติม เนื่องจากกิจการครอบครัวที่เขารับหน้าที่ดูแลต่อนั้นเกี่ยวข้องกับอหังสาริมทรัพย์ และอาคารต่างๆ

ถือว่าเป็นแบบสำรวจการเปลี่ยนแปลงของชุมชนได้ดี เป็นเครื่องมือช่วยในการวิเคราะห์ว่าตลาดเคลื่อนไหวไปในทิศทางไหน อย่างไรแต่กับประเทศที่ผังเมืองไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย ความปลอดที่ไม่รัดกุม ยากที่จัดการได้ เต็มไปด้วยร้านค้ามากมายทำเลตั้งขายบนริมฟุตบาทถนนคนเดินข้างๆถนนใหญ่ ทำลายทัศนียภาพในการจินตนาการ ถึงกับทำให้เขาเกือบต้องเบือนหน้าหนีแต่ทว่า...

‘อีสานแซ่บ’ ป้ายคำเขียนตัวโต แต่สายตากลับสะดุดหยุดมองใครสักคน

หญิงสาวคนที่ราธากำลังมองอยู่นั้น บนหน้าผากใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยหยดเหงื่อซก พร้อมใช้มือพัดปากปากด้วยท่าทางเผ็ดร้อน เขาพอจะรับรู้มาบ้างว่าอาหารอีสานมีรสชาติจัดจ้านเผ็ดแสบเผ็ดร้อน จึงไม่เข้าว่าคนที่รับประทานอยู่นั้นจะนั่งทรมานตัวเองไปทำไม

เขามองอย่างไม่เข้าใจเท่าไรนัก....

แต่ถึงกระนั้นกลับละสายตาเสียนี่ แววตาหญิงสาวที่ดูมุ่งมั่นเกินทำความเข้าใจได้ ถึงแม้สีหน้าจะแสดงถึงความเอร็ดอร่อยก็ตาม แต่หากต้องแข่งขันกับความเผ็ดแสบแบบนั้นเขาไม่เอาด้วยหรอก ราธายิ่งมองยิ่งสับสนกับการกระทำสลับใช้ช้อนมือของเธอ ไม่เข้าใจว่าสิ่งนั้นมันจะทำให้รสชาติเกิดความแตกต่างกันอย่างไรในเมื่อเมนูที่ทานเข้าไปนั้นอยู่บนภาชนะใบเดียวกัน

หากนิ้วมือพวกนั้นมีปากคงตะโกนใส่หน้าเธอว่า’แสบร้อนไปหมดแล้ว’ดูจากที่เธอใช้มือหยิบจกอาหารขนาดนั้น

ในจังหวะที่กรภาพคนขับรถส่วนตัวของเขามาพอดีก่อนจะเปิดประตูฝั่งคนขับรถแล้วหย่อนสะโพกบนเบาะนั่งหนังหรูราคาแพง

“ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาครับ ไปกันเลยนะครับ”

เขาเองไม่ได้ถือสาถือโทษโกรธอะไรอยู่แล้วจึงพยักหน้าเพื่อให้ชายหนุ่มออกรถได้เลย 

ดรัมอินตี้ จำกัด เป็นองกรณ์ยักษ์ใหญ่ที่่ทุกคนต่างรู้จักกันในแวดวงอสังหาเป็นแนวหน้าอันดับท็อปของประเทศไทยที่มีกิจการต่างๆมากมาย ทุกกระบวนการดำเนินงานเกี่ยวกับ การออกแบบ การก่อสร้าง ซ่อมแซม ต่อเติม จนกระทั่งผลิตอยู่ภายใต้การควบคุมของดรัมอินตี้ทั้งหมดด้วยประสบการณ์ทำงานที่มีมาหลายรุ่นขององค์กรทำให้การดูแลควบคุมพนักงานทุกคนเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้นเรื่อยๆ 

เมื่อรถคันหรูราคาแพงจอดตรงลานโถงทางเข้าสู่ส่วนกลางของตึกสูงระฟ้าอย่างดรัมอินตี้ ก็มีพนักงานดูแลรถมุ่งหน้ามาทางรถคันนี้ ราธา เปิดประตูค่อยๆก้าวขาลงจากรถ พร้อมจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่เข้าทาง แล้วเดินนำหน้าและมีกรภพผู้เป็นเลขารู้ใจเร่งฝีมือตามมาอย่างติดๆ

ช่วงบ่ายนี้เขามีประชุมใหญ่เพื่อเป็นการเตรียมพร้อมและตรวจสอบความเรียบร้อย

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่มั้ย” ราธาเอ่ยปากถามอย่างไม่หันกลับไปมองเท่าไรนัก

“ครับ”

เมื่อมาถึงห้องประชุม ด้วยบุคลิกท่าทางที่สุขุมแนบนิ่งทำให้หัวหน้าฝ่ายบริหารแผนกต่างๆภายในบริษัทประหม่าทุกครั้งเมื่อได้เจอกับเขา  

จะมีเพียงไม่กี่คนที่เป็นผู้อาวุโสขององค์กรที่มีความกล้าและสามารถมองหน้าพูดคุยกับราธาได้อย่างเต็มปาก แต่ถึงอย่างนั้นก็มีความเกรงใจอยู่เนืองๆ ด้วยตำแหน่งประกอบกับความสามารถของชายหนุ่ม

ภายในห้องประชุมที่ก่อสร้าง ตกแต่งด้วยวัสดุทันสมัยสมกับเป็นเจ้าพ่อวงการแนวหน้า พื้นที่โล่ง โปร่งสบาย     เห็นทิวทัศน์โดยรอบผ่านกระจกใส มองเห็นตึกระฟ้าเพื่อนอาคารมากมาย เพื่อลดความตึงเครียด เป็นรายละเอียดส่วนหนึ่งของการออกแบบ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่สามารถช่วยให้ความกังวลของพนักงานบางคนหายไปได้เลย  

ชายหนุ่มนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่งอย่างสมเกียรติถูกจัดเตรียมโดยพนักงาน ราธา เงียบนิ่งไม่เอ่ยคำพูดใดเพื่อรอให้ใครสักคนเริ่มบทสนทนา เขาจะได้เริ่มประชุมสักที       เวลาของเขาเป็นเงินเป็นทองขนาดไหนทุกคนต่างรู้ดี

“สวัสดีค่ะ/ครับ คุณราธา” 

“สวัสดีครับ”

เขาเบื่อหน่ายกับการทักทายทด้วยจุดประสงค์อะไรสักอย่าง นี่เป็นการประชุมเท่านั้น การประชุมทุกครั้งเป็นการแบ่งปันข้อมูล ปรับเปลี่ยนแก้ไขสิ่งที่ยังไม่ถูกต้อง ไม่ก็ช่วยกันแก้ไขปัญหา แต่ทุกคนภายในห้องประชุมบางคนทำเหมือนเขาจะมาประหารชีวิตอะไรทำนองนั้น

เขายกข้อมือขึ้นมาเมื่อดูเวลาฬิกา เมื่อได้เวลาอันเหมาะสมแล้วก็ไม่ร้องร่ำทำเพลงใดๆ

“เริ่มกันได้เลยครับ”