บทที่ 97 เนคไท (2)

เธอไม่เคยประสบกับความสูญเสียแบบนี้มาก่อนเลย ดังนั้นเธอจึงอดทนกับมันและพูดว่า “เนคไทเส้นนี้ยังคงเป็นสินค้าในห้างสรรพสินค้าอยู่ ซึ่งตอนนี้มันยังไม่ถูกขายไป ดังนั้นทุกคนสามารถซื้อได้ แล้วมันจะมีปัญหาอะไรหากฉันต้องการซื้อมัน”

“สิ่งที่คุณพูดนั้นไม่ใช่ปัญหา แต่ปัญหาคือฉันต้องการซื้อมันก่อน” ฉีฮานเอียงศีรษะของเธอ

โจวเจียเจียกัดฟันและเลื่อนสายตาขึ้นลงไปที่ฉีฮาน “ดูเหมือนว่าคุณจะมีเงินไม่มากเท่าไรนัก การที่จะซื้อเนคไทเส้นนี้คงเป็นเรื่องยากสำหรับคุณ บางทีคุณอาจจะต้องกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในอีกครึ่งเดือนข้างหน้าก็ได้ เอาอย่างนี้ไหม คุณให้มันแก่ฉัน แล้วฉันจะให้คุณสองเท่าเลย!”

“ราคาคงที่คือหนึ่งแสน ถ้าคุณสามารถให้ฉันหนึ่งแสนได้ ฉันจะให้คุณ”

“หนึ่งแสน? คุณบ้าไปแล้วเหรอ? เนคไทที่มีมูลค่ากว่าหนึ่งพันหยวน แต่คุณต้องการให้ฉันให้คุณหนึ่งแสน”

การแสดงออกบนใบหน้าของโจวเจียเจียถูกทำลายอย่างสมบูรณ์

เธอคงจะดูน่าเกลียดมาก ถึงกับต้องปิดหน้าเวลาออกไปข้างนอก มีเพียงดวงตาที่แสดงออกมาให้เห็นเท่านั้น อีกทั้งยังบวมจนไม่สามารถมองเห็นลูกตาได้

คุณยังจะซื้อเนคไทไปให้ใครอยู่หรอ? !

“คงจะดีไม่น้อยหากเราได้คุยกันเรื่องนี้” ฉีฮานเอาโทรศัพท์ของเธอลง “แล้วคุณจะให้ฉันได้เท่าไหร่ล่ะ? ถ้าจะเพิ่มราคาเป็นสองเท่านั่นคงไม่เพียงพอแน่นอน”

“สามพัน มากที่สุดที่ฉันสามารถให้คุณได้คือสามพัน!”

“เอาล่ะ ดูเหมือนว่าคุณจะมีเงินไม่มากนัก ฉันจะให้ส่วนลดคุณ 70% เหลือเพียงสามหมื่นเท่านั้น” ฉีฮานพูดพร้อมกับกอดอก “คุณไม่สามารถจ่ายสามหมื่นหยวนได้หรอ? ยากจนมาก แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็ยังพยายามแย่งชิงสิ่งของกับคนอื่นแบบนี้”

โจวเจียเจียเริ่มโกรธมากขึ้นและพูดว่า “ใครบอกว่าฉันไม่สามารถจ่ายสามหมื่นหยวนได้? ฉันแค่ไม่อยากให้มันกับคุณแค่นั้นเอง”

ฉีฮานยักไหล่อย่างไม่แยแสและพูดว่า “ถ้าเราตกลงกันไม่ได้ ก็ลืมมันไปเถอะ คุณสามารถเลือกเส้นอื่นได้”

ท่าทางที่ไม่แยแสของเธอ ทำให้โจวเจียเจียโกรธมากจนดูเหมือนมีควันลอยออกมาจากหัวของเธอ

โจวจินหยางไม่ได้สนใจเธอมาหลายวันแล้ว และเธอพยายามที่จะซื้อของขวัญให้เขา แต่เธอก็ไม่พบของขวัญที่ถูกใจเธอเลย

ตอนนี้เธอชอบสิ่งหนึ่ง แต่ก็มีคนอื่นคว้ามันไปก่อนแล้ว

โจวเจียเจียหันหน้าไปทางอื่นด้วยความหงุดหงิด และบังเอิญเห็นพนักงานขายมองเธอด้วยสีหน้าแปลกๆ

เธอเข้าใจโดยอัตโนมัติว่าพนักงานขายดูถูกเธอ

“ฉันจะให้ มันก็แค่สามหมื่นหยวนใช่ไหม?”

“โอเค” ฉีฮานปลดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ของเธอทันที เผยให้เห็น QR code สำหรับการชำระเงิน “โอนเงินได้เลย”

“...” โจวเจียเจียลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เพื่อพิสูจน์ว่าเธอเป็นคนร่ำรวย เธอจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโอนเงินทันที

เพื่อนที่อยู่ข้างหลังเธอไม่ได้รั้งเธอไว้

ในท้ายที่สุด เธอก็จ้องมองโจวเจียเจียราวกับว่าเธอเป็นคนโง่

ใช้เงินสามหมื่นหยวนกับเนคไทหนึ่งพันหยวน คุณบ้าไปแล้วเหรอ!

คุณจะได้รับสิ่งที่คุณจ่ายไป จะดีกว่าไหมถ้าซื้ออันที่มีมูลค่าสามหมื่นหยวน?

“ได้รับแล้ว” ฉีฮานส่ายโทรศัพท์ของเธอแล้วพูดว่า “ขอบคุณ คุณเอาเนคไทนี้ไปจ่ายตังได้เลย”

โจวเจียเจียไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร

เห็นได้ชัดว่าเธอสามารถคว้าเนคไทไว้ได้ และพิสูจน์ได้ว่าเธอมีเงิน แต่เธอกลับรู้สึกไม่มีความสุขเลย

ฉีฮานไม่มีเวลาสังเกตท่าทางการแสดงออกของโจวเจียเจีย เธอรีบเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ และเลือกซื้อเนคไทที่ดูคล้ายกับเนคไทราคาหนึ่งพันหยวนเมื่อกี้

เนคไทนี้ราคาสามหมื่นหยวน เนคไทที่เธอชอบอันแรกคืออันนี้ แต่เธอกลัวว่าลู่หยานจะไม่ยอมรับมัน ดังนั้นเธอจึงเลือกเนคไทที่ราคาหนึ่งพันหยวนแทน

แต่ตอนนี้ด้วยกำไรสามหมื่นหยวนนี้ เมื่อถึงเวลาเธอก็สามารถบอกได้ว่าเธอซื้อมาหนึ่งพันหยวน

แม้ว่าสุดท้ายจะถูกเปิดเผย แต่ก็ยังมีเหตุผลให้โต้แย้งได้

มีพนักงานขายมากกว่าหนึ่งคนที่นี่ ดังนั้นฉีฮานจึงเลือกจุดบริการที่อยู่ห่างจากโจวเจียเจียมากขึ้น

เธอจ่ายเงินเต็มจำนวนอย่างรวดเร็ว

ในขณะเดียวกัน โจวเจียเจียก็จ่ายเงินด้วยเช่นกัน

บทสนทนาเมื่อกี้นี้มีคนที่อยู่บริเวณใกล้เคียงได้ยินด้วย และพวกเขาคิดว่าโจวเจียเจียมีน้ำอยู่ในสมองของเธอ

“ยิ่งรวยมากเท่าไรก็ยิ่งโง่มากขึ้นเท่านั้น ใช้เงินสามหมื่นหยวนซื้อเนคไทมูลค่าแค่พันหยวน บ้าไปแล้ว”

“คุณไม่เข้าใจ เธอมีเงิน สิ่งที่เธอต้องการคือสิ่งของ และเธอไม่จำเป็นต้องใช้สมองคิดอะไร”

“เธอคงคิดว่าเธอเหนือกว่าสินะ อิอิ ทำไมฉันไม่เคยเจอคนโง่แบบนี้มาก่อนเลย เรื่องนี้กับถูกลอตเตอรี่มันแตกต่างกันอย่างไร?”

โจวเจียเจียโกรธมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้ คนเหล่านี้มีสิทธิ์อะไรมาเยาะเย้ยเธอ?

เกิดอะไรขึ้นกับการที่เธอใช้จ่ายเงินเพื่อซื้อของที่เธอชอบ?

มีเพียงคนจนเหล่านี้เท่านั้น ที่คิดว่าพวกเขาได้รับประโยชน์

เธออยากจะเดินไปสั่งสอนบทเรียนแก่คนเหล่านี้ แต่ทันทีที่เธอก้าวไปข้างหน้า เธอก็ถูกเพื่อนที่อยู่ข้างหลังเธอหยุดเอาไว้

“เจียเจีย ปล่อยมันไปเถอะ” พวกเขาไม่ผิด และเธอไม่ต้องการที่จะทำให้ตัวเองอับอาย