บทที่ 86.1 อาการเก่ากำเริบ (2)

เธอนั่งบนเตียงด้วยความงุนงงอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะลุกขึ้น แต่เธอก็ยังรู้สึกสับสนบ้างเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงไปอาบน้ำและแต่งตัว

ฉีฮานลงไปชั้นล่าง และเมื่อเธอเดินผ่านห้องนั่งเล่น โทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้น

สาวใช้รับสายและแอบมองไปที่ฉีฮาน จากนั้นเธอก็เขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษในมือของเธอ

ฉีฮานรู้สึกสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม จนกระทั่งสาวใช้เดินเข้ามาหาเธอแล้วกระซิบว่า “คุณหนู นายน้อยโจวเชิญคุณไปพบเขา”

“? ? ?” ฉีฮานเงยหน้าขึ้นมอง “นายน้อยโจว? โจวจินหยาง?”

สาวใช้พยักหน้า

ฉีฮานนวดหน้าผากอันหนักหน่วงของเธอ บางทีเธออาจจะเป็นหวัดและเธอก็มีอาการคัดจมูกเล็กน้อยด้วย เธอพูดว่า “กรุณาบอกเขาด้วยว่าฉันจะไม่ไป หากมีอะไรบางอย่าง เขาสามารถพูดคุยกับฉีหยินได้”

“โอเคค่ะ”

……

ในตอนเช้า ทั้งฉีเจิ้งและฉีหยินไม่ได้รับประทานอาหารเช้าในห้องนั่งเล่น

ฉีเจิ้งก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาถูกฉีฮานกระตุ้นเมื่อวานนี้หรือเปล่า ทำให้วันนี้เขาไปที่บริษัทตั้งแต่เช้าเลย

ในขณะที่ฉีหยินก็อยู่ชั้นบนทั้งวันเพื่อฝึกไวโอลิน

เมื่อไม่มีคนน่ารำคาญสองคนนี้แล้ว ฉีฮานก็รู้สึกว่าอาหารเช้ามีรสชาติดีขึ้นหลายเท่า

เธอจิบนม และเธอก็ไม่แน่ใจว่าเป็นจินตนาการของเธอหรือเปล่า ฉีฮานรู้สึกว่านมเช้านี้อร่อยกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย และมีความหวานที่คุ้นเคยอยู่

ผู้ช่วยของโจวจินหยางได้รับการปฏิเสธจากฉีฮาน และเข้าไปในห้องทำงานของโจวจินหยาง

“นายน้อยโจว คุณฉีฮานไม่ตกลงที่จะพบครับ” ผู้ช่วยพูดอย่างลังเลเล็กน้อย

โจวจินหยางขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

แสร้งปล่อยเพื่อจับ? (เป็นคำสุภาษิตจีนอ่านว่า อวี้ฉินกู้จ้ง ความหมายคือ ต้องการที่จะจับให้อยู่หมัดก็เลยแสร้งทำเป็นปล่อยไปก่อน)

น่ารำคาญจริงๆ

“ให้เกียรติเธอหน่อย พรุ่งนี้ค่อยถามเธอใหม่อีกครั้ง”

“ครับ”

“คุณหาเจอไหม?” ความเร็วในการพิมพ์ของโจวจินหยางช้าลง

ผู้ช่วยรู้ดีว่าโจวจินหยางกังวลอย่างมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาลังเลและพูดว่า “ไม่ครับ ดูเหมือนว่ามีคนระงับข้อมูลของเธอ และมหาวิทยาลัยอิมพีเรียลเอง ก็ไม่เต็มใจที่จะเปิดเผยอะไรเลยเช่นกัน”

ถ้าอย่างนั้นเราก็ทำได้แค่รอจนกว่ามหาวิทยาลัยจะเปิดเท่านั้น....โจวจินหยางขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดและถามว่า “การตกแต่งบ้านเป็นยังไงบ้าง?”

“การตกแต่งใกล้จะเสร็จแล้วครับ” ผู้ช่วยตอบขณะชำเลืองมองโจวจินหยาง

เขารู้ว่านายน้อยโจวดูถูกฉีฮานมาก แม้แต่บ้านที่พวกเขาจะอาศัยอยู่หลังแต่งงานก็ยังถูกเลือกให้อยู่ในสถานที่ห่างไกล

ดูเหมือนเขาจะไม่อยากเจอบ่อยๆ

……

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ฉีฮานก็เปิดคอมพิวเตอร์ และไฟล์เอกสารก็เด้งขึ้นมาในหน้าต่างแชท

กระบวนการผ่าตัดของหนูทดลองยา

ฉีฮานรู้สึกสับสน การทดลองนี้จบลงไปนานแล้วด้วยมือของเธอไม่ใช่หรือ?

แล้วทำไมจ้าวหยวนหยวนถึงส่งสิ่งเหล่านี้มาให้เธอ?

ฉีฮาน: 【 ? 】

จ้าวหยวนหยวน: 【…… ? 】

ฉีฮานรู้สึกงุนงง: 【ฉันไม่ได้ส่งมันให้คุณไปแล้วเหรอ? 】

จ้าวหยวนหยวนรู้สึกสับสน: 【ศาสตราจารย์ฮาน คุณไม่ได้ขอให้ฉันสรุปกระบวนการทดลองเป็นลายลักษณ์อักษรและมอบให้คุณเมื่อวานนี้เหรอ? 】

เมื่อวานนี้? การทดลอง?

ฉีฮานพยายามคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หน้าผากของเธอเริ่มรู้สึกเจ็บปวด ตามมาด้วยความตื่นตระหนกอย่างมาก

—— เธอเริ่มจะลืมอีกครั้ง

เธอรีบลงจากเตียงและเปิดกระเป๋าเดินทางของตัวเอง แล้วหยิบยาขวดเล็กออกมา

เธอเอายาเม็ดหนึ่งเข้าไปในปากของเธอ หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็กินยาไปอีกเม็ดหนึ่ง

หลังจากกินยาไปสองเม็ดติดต่อกัน ฉีฮานก็เอนตัวพิงกำแพงแล้วนั่งยองๆ

ทำไมเธอถึงเริ่มลืมอีกครั้งล่ะ? อะไรกระตุ้นเธอกันแน่?

ฉีฮานไม่มีเวลาคิดถึงเหตุผล เพราะเธอรู้ว่าเธอลืมไปแล้ว

เธอเปิดสมุดบันทึกเก่าของเธอ และเริ่มจดรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องราวของลู่หยาน ด้วยมือที่สั่นเทา

อย่างไรก็ตาม ฉีฮานหยุดการกระทำของเธอหลังจากที่เธอเขียนเพียงแค่ชื่อเท่านั้น

...เธอลืมฉากตอนที่เธอพบกับลู่หยานครั้งแรกไปแล้ว

เธอจำการสนทนาของเธอกับลู่หยานที่โรงพยาบาล แจกใบปลิวด้วยกัน และอาศัยอยู่ในบ้านของเขาได้

แต่การพบกันครั้งแรกของพวกเขากลับพร่ามัวในความทรงจำของเธอ

เธอรู้เพียงว่า เธอได้พบกับลู่หยานตอนที่เธอไปซื้อบ้าน แต่เธอกลับลืมรายละเอียดในการเผชิญหน้ากันไปจนหมดแล้ว

ฉีฮานตื่นตระหนกและคิดถึงอดีต เธอตระหนักได้ว่า เธอจะจำได้เพียงเหตุการณ์ล่าสุดเท่านั้น ในขณะที่สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยสำคัญสำหรับเธอจะค่อยๆ จางหายไปจากใจของเธอเมื่อเวลาผ่านไป

เธอทำได้เพียงแค่สร้างความทรงจำใหม่ๆ ต่อไปเท่านั้น

ฉีฮานเริ่มรู้สึกกลัว เธอจึงหยิบขวดยาขึ้นมาและกินยาอีกเม็ด