บทที่ 74 การตอบสนองต่อความเครียด

“เกิดอะไรขึ้นที่บ้าน?” ปฏิกิริยาแรกของไป่ว่านจุนคือฉีฮานได้สร้างปัญหาอีกครั้ง

ฉีหยินพูดเบาๆ ว่า “จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรมากค่ะแม่ แค่พี่จินหยางมอบของขวัญให้กับฉัน และพ่อบอกว่าเขาต้องการสร้างความสัมพันธ์ด้วยการแต่งงานกับตระกูลฉี”

“โจวจินหยางชอบคุณหรอ” ไป่ว่านจุนรู้สึกประหลาดใจเป็นอันดับแรก จากนั้นจึงพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เยี่ยมมาก! ในตอนแรกฉันก็กังวลว่าคุณปู่จะเลือกโจวจินหยางให้กับฉีฮานซะอีก ฉันไม่รู้ว่าคุณปู่กินยาอะไรผิดไปหรือเปล่า เขาไม่แม้แต่จะพิจารณาว่า ถ้าฉีฮานแต่งงานกับตระกูลโจว พวกเขาจะเห็นด้วยหรือไม่?”

“แม่คะ อย่าพูดแบบนี้สิคะ พี่สาว เธอ เธอ...”

สีหน้าของไป่ว่านจุนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? เธอสร้างปัญหาให้ที่บ้านหรือเปล่า?”

เนื่องจากมีการเคลื่อนไหวที่มากเกินไปบนใบหน้าของเธอ ทำให้แผลเกิดการระคายเคือง เธอเปล่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บปวด และใช้มือปิดใบหน้าของเธอไว้

“แม่คะ แม่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” ฉีหยินโน้มตัวไปข้างหน้าด้วยความกังวลและรีบพูดว่า “รอก่อนนะคะ ฉันจะไปเอาถุงน้ำแข็งจากพยาบาลมาประคบให้ค่ะ”

“ไม่จำเป็น” ไป่ว่านจุนรั้งตัวฉีหยินไว้ แล้วถามว่า “บอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้นในสองวันที่ผ่านมานี้?”

ใบหน้าของฉีหยินแสดงความลำบากใจ เธอพูดว่า “อันที่จริง มันก็ไม่มีอะไรสำคัญค่ะ แค่พี่สาวดูเหมือนจะไม่มีความสุขมากนัก ดังนั้นในช่วงสองวันที่ผ่านมา ฉันกับพ่อจึงพยายามช่วยเธอปรับอารมณ์อยู่ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่ได้มาที่นี่เลย”

“หืม ฉันไม่เข้าใจเธอเลย แต่เธอต้องอิจฉาคุณแน่นอน” ไป่ว่านจุนกัดฟันและพูดว่า “ฉันคิดว่าเธอทั้งโง่และไม่มีความเห็นใจเลย เมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันเจ็บหนักขนาดนี้ เธอยังจงใจมายั่วยุฉันเพื่อให้ฉันโกรธอีก หมอบอกว่าถ้าวันนั้นฉันไม่ตื่นตัวมากเกินไป แผลก็คงไม่เกิดการระคายเคืองและไม่ร้ายแรงขนาดนี้”

“พี่สาวไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น เธอแค่ เธอแค่...” ฉีหยินอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกและไม่สามารถหาข้อแก้ตัวได้

“หยุดพูดแทนเธอได้แล้ว ยังไงซะ ในชีวิตนี้ฉันก็ไม่หวังพึ่งพาเธออยู่แล้ว”

“แล้วเมื่อไหร่แม่จะบอกพ่อเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของแม่ล่ะคะ?” ฉีหยินไม่ต้องการพูดถึงฉีฮานอีกต่อไป “พ่อพูดถึงแม่ต่อหน้าฉันหลายครั้งในช่วงสองวันที่ผ่านมา พ่อพูดว่าเขารู้สึกไม่สบายใจเมื่อไม่มีแม่อยู่ใกล้ๆ ถ้าพ่อรู้ว่าแม่เกิดอุบัติเหตุแล้วไม่บอกเขา พ่อจะต้องโกรธและเป็นห่วงแม่แน่ๆ ค่ะ”

“คุณไม่เข้าใจหรอก”

ไป่ว่านจุนปล่อยมือของฉีหยิน “ยังไงก็ตาม ฉันจะไม่ให้พ่อของคุณรู้เกี่ยวกับอาการบาดเจ็บที่ใบหน้าของฉัน ฉันจะบอกเขาเองเมื่ออาการดีขึ้นมากแล้ว”

เธอไม่สามารถปล่อยให้ฉีเจิ้งเห็นเธอในสภาพที่น่าเกลียดนี้ได้อย่างแน่นอน

“โอเค ฉันจะฟังแม่ค่ะ”

ฉีหยินอยู่กับไป่ว่านจุนที่โรงพยาบาลจนถึงเย็น ทันทีที่เธอออกมาจากห้องผู้ป่วย สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที

จะใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือน กว่าที่ไป่ว่านจุนจะฟื้นตัว

ฉีหยินหัวเราะเยาะด้วยความดูถูก ตามที่คาดไว้ ‘เธอใช้รูปร่างหน้าตาของเธอเพื่อรับใช้คนอื่น’ และเธอไม่กล้าแม้แต่จะบอกให้สามีของเธอรู้เกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเธอ

......

ฉีฮานได้แจ้งให้จ้าวหยวนหยวนไปที่สำนักงานวิจัยแห่งชาติในวันถัดไปแล้ว

สำนักงานวิจัยแห่งชาติเป็นส่วนหนึ่งของฐานลับของรัฐบาล เธอจอดรถจี๊ปคันเล็กของเธอตรงบริเวณชานเมือง และพื้นก็จมลงไป

เธอเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อทำการฆ่าเชื้อทั้งตัว จากนั้นก็สวมชุดผ่าตัดและถุงมือปลอดเชื้อ

ฉีฮานเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว และเครื่องก็สแกนดวงตาของเธอเพื่อยืนยันตัวตน แล้วเธอก็เดินเข้าไปข้างใน

“ศาสตราจารย์ฮาน”

นักวิจัยคนอื่นๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมาก็ทักทายกัน

ที่นี่อายุไม่สำคัญ แต่ให้ความสำคัญแค่ความสามารถเท่านั้น

ความสำเร็จของฉีฮานได้รับความชื่นชมและความเคารพจากทุกคนในห้องปฏิบัติการวิจัยมานานแล้ว

เธอเดินไปหาจ้าวหยวนหยวนและถามว่า “ตอนนี้การผ่าตัดของหนูทดลองยาอยู่ในขั้นตอนไหนแล้ว?”

“ขณะนี้ เรากำลังทำการทดลองอยู่ค่ะ สภาพของหนูหลังการผ่าตัดแตกต่างกันออกไป และเราไม่แน่ใจว่าปัญหาอยู่ที่จุดไหน แต่น่าจะเกิดจากปริมาณที่ไม่ถูกต้องค่ะ”

“ฉันจะไปดูหน่อย” ฉีฮานถือแฟ้มเอกสารและเดินไปพร้อมกับพลิกดูข้อมูล โดยมีจ้าวหยวนหยวนเดินตามหลังมาอย่างเงียบๆ

เธอเข้าไปในห้องผ่าตัด ซึ่งมีบุคลากรไม่กี่คนที่กำลังผ่าหนูทดลองยาอยู่

หนูทดลองยาส่วนใหญ่จะถูกใช้ในการผ่าตัดสมอง โดยหัวของหนูจะถูกผ่าเปิดออกด้วยมีดผ่าตัด และข้างในก็เต็มไปด้วยเลือด

ฉีฮานมองเพียงแค่แวบเดียว ก็ทำให้จิตใจของเธอรู้สึกไม่สบายในทันที ความรู้สึกไม่สบายนี้ยังคงฉายซ้ำอยู่ในใจของเธอ มันทำให้เธอหวนนึกถึงตัวเองที่นอนอยู่บนโต๊ะผ่าตัด

เธอเกร็งคอขณะมองดูหนูสีขาวตัวเล็กๆ บนโต๊ะผ่าตัด ราวกับว่าเธอกำลังมองดูตัวเอง

“ตึง—”

ร่างของฉีฮานชนเข้ากับชั้นวางของด้านหลังของเธอ รูม่านตาของเธอหดตัว เป็นสัญญาณที่แสดงถึงการตอบสนองต่อความเครียด

“ศาสตราจารย์ฮาน!” จ้าวหยวนหยวนตกใจ

ในสายตาของเธอ ฉีฮานสามารถทำทุกอย่างได้ เธอสามารถออกคำสั่งต่างๆ ได้อย่างใจเย็น และเธอมั่นใจได้ว่าจะชนะในขณะที่คนอื่นๆ รอคอยผลลัพธ์อย่างใจจดใจจ่อ แม้ว่าสายลับจะปรากฏตัวในห้องปฏิบัติการวิจัย เธอก็สามารถวิเคราะห์และจับกุมอาชญากรได้อย่างใจเย็น