บทที่ 59 อยู่ด้วยกัน (1)

ลู่หยานปล่อยมือของชายคนนั้นอย่างช้าๆ และจากนั้นชายคนนั้นก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เสียงกรีดร้องที่เจ็บปวดของเขาทำให้ผู้คนที่อยู่รอบๆ ตกใจ

บางทีอาจเป็นเพราะความเจ็บปวดที่รุนแรงหรือความหวาดกลัว ชายคนนั้นจึงออกแรงมากขึ้น และรีบวิ่งออกไปอย่างสิ้นหวังโดยไม่สนใจถึงชีวิตของตนเองเลย

น่าประหลาดใจที่เขาฝ่าฝูงชนและสร้างเส้นทางให้ตัวเองได้

ฉีฮานถอยหลังไปหนึ่งก้าว และหยิบใบมีดที่ซ่อนไว้ในกระเป๋าออกมาอย่างระมัดระวัง

เธอใช้โอกาสนี้วิ่งไปตามเส้นทางเล็กๆ แต่จู่ๆ เธอกลับลื่นไปชนเข้ากับแขนของใครบางคนเข้าอย่างจัง

เนื่องจากการกระแทกที่รุนแรง คนที่อยู่ด้านหลังดูเหมือนจะได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีและมีหน้าอกที่แข็งแกร่ง ราวกับว่าเธอชนเข้ากับกำแพง ทำให้เกิดความเจ็บปวดที่หลังของเธอ

ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าหัวของเธอจะชนกับคางของบุคคลนั้นด้วย

ฉีฮานพยายามที่จะยืนขึ้นโดยสัญชาตญาณ ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นและมองขึ้นไป หน้าผากของเธอก็ชนเข้ากับคางของอีกฝ่ายโดยไม่ได้ตั้งใจ

ฉีฮานรู้สึกหวาดกลัวจนอยากจะหมอบลง แต่ในวินาทีต่อมา ก็มีใครบางคนคว้าเอวของเธอและจับเธอไว้

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปในทันที เธอรีบคว้าข้อศอกของเธอแล้วฟาดไปที่เอวของชายคนนั้น

“อย่าขยับ!” ลู่หยานหยุดการกระทำของฉีฮานอย่างช่วยไม่ได้ และจับข้อมือทั้งสองของเธอไว้แน่น

ร่างกายของฉีฮานแข็งไปชั่วขณะ จากนั้นเธอก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของลู่หยานอย่างเชื่อฟัง

ลู่หยานใช้มืออีกข้างผลักฝูงชนออกไป และค่อยๆ เดินออกไปพร้อมกับฉีฮาน

เขารู้สึกได้เพียงว่าหญิงสาวในอ้อมแขนของเขานุ่มนวลทุกที่ เพราะมีคนมากมายทำให้พวกเขาทั้งสองมักจะสัมผัสกันโดยไม่ตั้งใจเป็นครั้งคราว

คลื่นความร้อนพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกายของลู่หยาน

หลังจากที่ฉีฮานออกมาแล้ว เธอก็หายใจเข้าลึกๆ เธอมองย้อนกลับไปและเห็นแฟนๆ มากมายยังคงผลักดันเข้าไปข้างใน

ตามที่คาดไว้ จะต้องเกิดเหตุแตกตื่นขึ้นอย่างแน่นอน

สิ่งที่เธอทำเป็นอันดับแรกคือจะต้องหาจ้าวหยวนหยวนก่อน

ฉีฮานหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าของเธอก่อนแล้วพยายามโทรออก โดยไม่คาดคิดว่าสายจะถูกรับทันทีที่เธอโทรออก

จ้าวหยวนหยวนสะอื้นและพูดว่า “ศาสตราจารย์ฮาน คุณอยู่ที่ไหน?”

ด้วยผู้คนมากมาย ถ้ามีคนเอาเปรียบศาสตราจารย์ฮานล่ะ?

สิ่งสำคัญคือเธอยังไม่ได้เอาเปรียบอย่างนั้นมาก่อนเลย

“คุณอยู่ไหน ฉันออกมาแล้ว” สายตาของฉีฮานยังคงมองไปรอบๆ อย่างต่อเนื่อง

“คุณออกมาแล้วเหรอ!” จ้าวหยวนหยวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ฉันก็ออกมาแล้วเหมือนกัน ตอนนี้ฉันอยู่ข้างนอก แต่ทำไมฉันไม่เห็นคุณเลยล่ะ?”

“เอ่อ...” ฉีฮานเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ทางเข้าโรงภาพยนตร์ “ฉันคิดว่า ฉันอยู่ที่ทางเข้าอีกทางหนึ่งน่ะ”

“ฉันจะไปหาคุณ”

ลู่หยานเห็นว่าฉีฮานกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ โดยทิ้งเขาไว้ข้างๆ เขาเม้มริมฝีปากแน่น และในวินาทีต่อมา เขาก็เดินห่างออกไปโดยถือแผ่นพับไว้ในมือ

สายตาของฉีฮานยังคงจับจ้องไปที่ลู่หยานตลอดเวลา เมื่อเห็นเขาออกไป เธอรีบพูดว่า “คุณไม่จำเป็นต้องมาหาฉัน ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แชร์ตำแหน่งของคุณกับฉันแบบเรียลไทม์ และรีบกลับบ้านเลย!”

เธอไม่รอให้จ้าวหยวนหยวนพูดต่อและวางสาย จากนั้นเธอก็วิ่งตามลู่หยานไป

ผู้ชายที่ฉวยโอกาสและรีบวิ่งออกจากฝูงชน ตอนนี้ถูกหามขึ้นรถพยาบาล ฝ่ามือของเขายังคงสั่นอยู่ ท่ามกลางความเจ็บปวด เขาเงยหน้าขึ้นและบังเอิญเห็นฉีฮาน

ฉีฮานมักจะชอบสวมเสื้อผ้าสีฟ้า วันนี้เธอสวมชุดเดรสยาวสีฟ้า และขณะที่เธอวิ่ง กระโปรงก็ลอยขึ้น เผยให้เห็นเรียวขาที่ขาวเนียนและเรียวยาว

ด้วยความเคยชิน เขากวาดสายตาจากล่างขึ้นบนโดยไม่ได้ตั้งใจ หยุดสองวินาทีที่เอวบางๆ ของเธอ และในที่สุดก็หยุดที่หน้าอกของฉีฮาน

เขาเพียงใช้สายตามอง เขาก็สามารถบอกได้เลยว่า หญิงสาวที่อยู่ไม่ไกลนั้นมีหุ่นที่ดีแค่ไหน

“อ๊า...” ความเจ็บปวดเฉียบพลันแล่นผ่านข้อมือของชายคนนั้น ทำให้ใบหน้าที่เคยมีความสุขของเขาเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งทันที

หมอเพิ่งสังเกตเห็นสายตาลามกของเขาเมื่อครู่ เขากำมือแน่นแล้วพูดว่า “ข้อศอกของคุณหลุด อดทนไว้ก่อน เราจะช่วยจัดตำแหน่งให้ใหม่”

ทันทีที่พูดจบ เสียงกรีดร้องของชายคนนั้นก็ดังก้องไปทั่วราวกับเสียงของหมูถูกเชือด

ฉีฮานชำเลืองมองไปยังที่มาของเสียงอย่างอยากรู้อยากเห็น

เธอเห็นชายอ้วนที่มีใบหน้าบิดเบี้ยว และมือที่บวมเหมือนเท้าหมู

ฉีฮานไม่รู้เลยว่าผู้ชายที่อยู่ไม่ไกลคนนั้น เป็นคนลามกที่ต้องการเอาเปรียบเธอท่ามกลางฝูงชน เธอได้แต่ถอนหายใจในใจ โดยตระหนักว่ามีคนได้รับบาดเจ็บจากเหตุการณ์ไล่ตามคนดังครั้งนี้จริงๆ

“ลู่หยาน รอฉันด้วย”

ลู่หยานไม่ได้หยุดเดิน แต่การเคลื่อนไหวของเขาช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

เธอวิ่งไปที่ด้านข้างของลู่หยาน และมองไปที่เขาแล้วถามว่า “ทำไมเมื่อวานคุณจากไปโดยไม่พูดอะไรเลย?”