บทที่ 51 น่าสงสาร

ฉีฮานรีบไปที่ร้านอาหารใกล้โรงพยาบาลเพื่อซื้อโจ๊กและซุปไก่หนึ่งชาม

เธอเดินอย่างรวดเร็ว ตอนนี้อากาศร้อนและลมร้อนก็พัดมาที่เธอตลอดเวลา ร่างกายของเธอปกคลุมไปด้วยเหงื่อ และริมฝีปากสีแดงของเธอดูราวกับว่าได้รับการขัดด้วยชาด ทำให้ใบหน้าของเธอดูซีดเซียวยิ่งขึ้น

ตอนที่ฉีหยินกำลังรอลิฟต์อยู่ที่ชั้นหนึ่ง เธอบังเอิญได้เห็นฉากนี้ และเธอก็เบือนสายตาหนีด้วยความอิจฉา

ในโรงพยาบาล อุปกรณ์หลายอย่างสะท้อนแสงได้ และเพียงมองแวบเดียว เธอก็สามารถเห็นใบหน้าของตัวเองได้

เธอไม่ได้มีผิวขาวเหมือนฉีฮาน เธอไวต่อความร้อนมาก และเมื่อใดก็ตามที่เธอเหงื่อออก ใบหน้าของเธอจะเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที แม้จะแต่งหน้าแล้ว แต่เมื่อเทียบกับฉีฮาน เธอดูค่อนข้างยุ่งเหยิงเกินไป

ฉีหยินกัดริมฝีปากของเธอแน่น เธอสงสัยว่าทำไมสวรรค์ถึงโปรดปรานฉีฮานมากขนาดนี้

ฉีฮานได้รับครอบครัวที่ร่ำรวย มีความคิดที่เฉลียวฉลาด และได้รับใบหน้าที่สวยงามเช่นนี้

ทำไมเธอถึงโชคร้ายจัง? เธอถูกพ่อแม่ทิ้งและเติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่ยังเด็ก และแม้จะถูกรับเลี้ยงแล้ว เธอก็ยังสัมผัสความรักที่แท้จริงไม่ได้เลย

ฉีฮานนั้นยอดเยี่ยมเกินไป ยอดเยี่ยมมากจนทำให้เธอไม่สามารถต้านทานความต้องการที่จะทำลายเธอได้

ฉีหยินค่อยๆ เดินไปทางห้องพยาบาลของไป่ว่านจุน เธอมีความดื้อรั้นน้อยลงและมีความอดทนมากขึ้นต่างจากวันก่อนๆ

เธอเอื้อมมือไปลูบใบหน้าของตัวเองเบาๆ เผยให้เห็นรอยยิ้มที่อ่อนหวานและน่ารัก

เธอผลักประตูเปิดออกและเรียกเบาๆ ว่า “แม่คะ”

ไป่ว่านจุนได้ยินเสียงของฉีหยิน แต่เธอไม่อยากให้ความสนใจมากนัก

ทำให้ใบหน้าของเธอต้องเสียโฉม แต่โชคดีที่มีศัลยแพทย์ตกแต่งเข้ามาแล้ว และบอกว่าปัญหาของเธอไม่ใช่เรื่องใหญ่ ด้วยการปรับแต่งเพียงเล็กน้อย เธอก็สามารถคืนสภาพเดิมได้

การเพิกเฉยของไป่ว่านจุนอยู่ในความคาดหมายของฉีหยิน เธอเข้าไปในห้องพยาบาล หยิบกะละมังขึ้นมาจากพื้น แล้วเทน้ำร้อนลงไปเพื่อทำความสะอาดมือของไป่ว่านจุน

ตอนแรกไป่ว่านจุนไม่ยอมให้เธอแตะต้อง

แต่ฉีหยินจับใบหน้าของเธอและร้องไห้ว่า “แม่ มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ฉันได้ไตร่ตรองอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับเรื่องนี้ในสองวันที่ผ่านมา และฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดเชยความผิดพลาดของฉัน”

ไป่ว่านจุนยังคงเงียบ แต่เธอไม่ได้ปฏิเสธฉีหยินเหมือนที่เธอทำก่อนหน้านี้

ฉีหยินเช็ดใบหน้าของไป่ว่านจุนอย่างระมัดระวัง และนำชามซุปไก่มาให้เธอ

“แม่ ลองชิมดูนะ”

ไป่ว่านจุนก้มหัวลง และสังเกตเห็นแผลพุพองที่นิ้วของฉีหยินทันที ซึ่งมีอาการบวมแดง

ฉีหยินเรียนไวโอลินและเปียโนตั้งแต่ยังเด็ก ดูแลมือของเธอเป็นอย่างดี เป็นผลให้นิ้วของเธอขาวเนียน อ่อนโยน และนุ่มนวลอยู่เสมอ

มือสวยๆ ของเธอพังยับเยินแบบนี้ ไป่ว่านจุนขมวดคิ้วและพยายามพูดอย่างยากลำบาก “มือ…ไปโดนอะไรมา?”

“ไม่มีอะไร” ฉีหยินหดนิ้วของเธอไปทางด้านหลังของชาม

ไป่ว่านจุนขมวดคิ้วลึกขึ้น “บอกฉัน...”

ไหล่ของฉีหยินสั่นราวกับว่าเธอหวาดกลัว และน้ำตาก็ไหลอาบใบหน้าของเธอ “ฉัน...ฉันทำซุปไก่ให้แม่ แล้วบังเอิญโดนลวกใส่ แต่ไม่ต้องห่วงค่ะแม่ แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ฉันทำ แต่ฉันทำหลายครั้งแล้ว และซุปไก่ที่ฉันนำมาก็ดื่มได้ไม่ยากแน่นอน”

ไป่ว่านจุนมองไปที่ซุปไก่ในชาม จากนั้นเหลือบมองไปที่แผลพุพองบนมือของฉีหยิน และในที่สุดหัวใจของเธอก็อ่อนลง

ท้ายที่สุด ฉีหยินก็คว้าแขนของเธอทันที เพราะเห็นฉีฮานไปที่โรงแรมกับผู้ชายคนหนึ่ง

แค่นึกถึงสิ่งที่ฉีฮานและชายคนนั้นทำในโรงแรม ก็ทำให้เธอปวดใจ

ไป่ว่านจุนคิดว่าฉีฮานเกินกว่าจะดึงกลับมาแล้ว แต่ฉีหยินแตกต่างออกไป ลูกสาวคนนี้ถูกเลี้ยงดูด้วยมือของเธอเอง สวยและโดดเด่น และพวกเขาก็มีหัวใจที่ตรงกัน

…...

เมื่อฉีฮานเข้าไปในห้องพยาบาลพร้อมกับถือซุปไก่และโจ๊ก ลู่หยานกำลังนั่งอยู่บนขอบเตียงโดยสวมรองเท้าสลิปเปอร์อยู่ สีหน้าท่าทางของเขาดูค่อนข้างงุนงงเล็กน้อย

เขาดูน่าสงสารเหมือนสุนัขตัวใหญ่ที่ถูกทอดทิ้ง

เธอเรียกเขาว่า “ลู่หยาน”

เมื่อลู่หยานได้ยินเสียงนั้น ความเศร้าโศกและความเย็นชาในรูม่านตาของเขาก็สลายไปในทันที เขาหันศีรษะอย่างรวดเร็วและเห็นฉีฮานอยู่ที่ประตู