บทที่ 22

ตอน อย่าถามฉันตอนนี้

               ทุกที่ทำงานมีแต่ต้องแข่งขันกัน ทำให้ทศรู้ว่า ชีวิตของคนเรานี้ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่เขาคิด สิ่งที่หวังไม่ได้จะได้มาง่าย ๆ สองอาทิตย์นี้เขากับลู่เฟยแทบจะไม่ได้คุยกันเลยเพราะงานคิวของลู่เฟยมากขึ้นกว่าเก่าอีก ทางด้านของท่านประธานเองช่วงนี้เขาก็กลับบ้านดึกทุกวัน มีคนแปลกหน้ามาหาวันมากขึ้น  

               ทศเดินออกจากบ้าน สายตามองเห็นชาย 2 คนยืนคุยกับวันอยู่ที่สระน้ำเขาส่งเอกสารบางอย่างให้วัน เขาคิด คุณจะทำอะไรของคุณ

               ทศตัดสินใจเดินเข้าไปหาวัน ซึ่งวันเองก็เห็นว่าเขากำลังเดินมาทางนี้ เขาสั่งให้คนเหล่านั้นกลับไปก่อนแล้วเขาจะติดต่อกลับไปเอง พวกเขาเดินผ่านทศไปอย่างรวดเร็ว

               วันถามขึ้น “มีอะไรหรือเปล่า”

               “ผมว่าคุณนั้นแหละมีอะไรหรือเปล่า”

                “เรื่องของฉัน”

               ทศมองหน้าวัน “คุณกำลังทำอะไรอยู่”

                “หน้าที่ของนายคือเป็นบริการ์ดของลู่เฟย ไม่ใช่มาจ้องจับผิดฉัน”

               ทศมองเอกสารที่วันถือแต่เขาก็ไม่ถามต่อ เพราะรู้ว่าวันไม่มีทางบอกเขาอย่างแน่นอน

               “ฉันว่านายไปทำงานเถอะ”

               แล้วทศก็เดินออกไปทำงาน ด้วยความสงสัย วันเองก็เปิดเอกสารดู เขาถึงกับตกใจที่เห็นรูปถ่ายพวกนี้

               วันบ่น “ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเรื่องอะไรกันแน่”

               เขาโทรหาพ่อทันที

ที่ทำงานกองถ่ายลู่เฟย วันนี้วาวาไม่ได้มาด้วย ทศเองกลับรู้สึกดีใจที่ได้อยู่ใกล้ชิดลู่เฟยอีกครั้ง เขาทำหน้าที่แทนวาวาทั้งหมด

ทศพูด “น้ำครับ”

ลู่เฟยรับน้ำจากเขา “ขอบใจ”

ผู้กำกับพูดขึ้น “เอาละหมดเวลาพักแล้วต่อบทแล้วถ่ายทำต่อเลย”

การทำงานผ่านไปได้ด้วยดี และเป็นอีกวันที่ทศมีความสุขมากที่ไม่มีวาวาอยู่ วันนี้คิวของลู่เฟยได้เสร็จสิ้นลง ทั้งหมดออกจากกองถ่ายเดินไปที่รถ จางกำลังยืนคุยอยู่กับหมิง ไม่ทันได้เปิดประตูรถ วันขับรถมาจอดข้าง ๆ ลู่เฟย  ทุกคนมองรถที่จอดอยู่ โดยมีวาวานั่งมาด้วย

วันพูด “พวกนายขึ้นรถ”

ทศและลู่เฟยมองหน้ากันก่อนจะเดินขึ้นรถไป พวกเขาทั้งสองนั่งด้านหลัง วันขับรถออกไปโดยไม่พูดอะไร

ลู่เฟยถาม “เกิดอะไร นายจะไปไหน วาวา”เขาเรียกเธอ

วาวานั่งเงียบไม่ตอบอะไรเลย ทุกคนเงียบลงทันที วันขับรถมุ่งหน้าออกนอกเมือง แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

วันพูด “ว่าไงหมิง ทุกอย่างเรียบร้อยดีมั้ย”

หมิงพูด “ค่ะ.....”

วันพูด “ดี แล้วเดี๋ยวผมแจ้งอาการของลู่เฟยอีกที”

แล้วสายก็ตัดไป เสียงสัญญาณข้อความของทศก็ดังขึ้นทันทีข้อความถูกส่งจากหมิง เขาอ่านข้อความ

คิวงานของลู่เฟยถูกเลื่อนไป สามวัน เพราะอาการป่วย เป็นคำสั่งของท่านประธาน

ทศพูด “ท่านประธาน ทำไมต้องเลื่อนคิวงานของลู่เฟยด้วย แถมต้องโกหกว่าป่วยอีก แบบนี้ถ้าถูกจับได้ไม่แย่เหรอ”

ลู่เฟยพูดขึ้นทันที “นายเลื่อนคิวงานฉันเหรอ ทำไม”

วันพูด “ฉันจะไปหาใครบางคน ซึ่งต้องมีพวกนายไปด้วย โดยเฉพาะวาวา ขอร้องช่วยนั่งกันเงียบ ๆ ฉันไม่พร้อมจะตอบคำถามใคร”

วันขับรถออกนอกเมือง เขาแวะเติมน้ำมันเต็มถัง ทศลงไปซื้อของกินกับวาวา ระหว่างเดินซื้อของอยู่นั้น วาวาได้เดินชนเด็กหญิงคนหนึ่งจนล้มลง เธอพยุ่งร่างเด็กน้อยขึ้นพร้อมกับขอโทษต่อพ่อแม่ของเธอทันที ทศเดินเข้ามาถาม

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

วาวาตอบ “ไม่เป็นไร ฉันไม่ระวังเองแหละเดินชนน้องเขาจนล้มร้องไห้เลย นายซื้อของเสร็จหรือยัง”

“เสร็จแล้ว ไปเถอะ”

 แล้วการเดินทางก็เริ่มขึ้นต่อ เวลาผ่านไปจนมืด ยังไร้วีแววว่าวันจะหยุดที่ใด ใกล้สามทุ่มแล้ว

วันพูด “นายทานยาได้แล้ว”

ทศถอนหายใจ เขาหยิบยาที่ติดตัวเขามาตลอดทานมัน วันมองผ่านกระจก เขารู้ดีว่าช่วงนี้ทศ ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ต่อยา

เวลาผ่านไปครู่หนึ่งวันจอดรถที่บ้านพักหรูหร่าหลังหนึ่ง รายล้อมไปด้วยภูเขาและต้นไม้  ไร้บ้านคนข้าง ๆ  พวกเขาได้ยินเสียงน้ำตกดังอยู่ใกล้  ๆ แม้จะมืดมิดมองไม่เห็นอะไร แต่ทศกลับ คิดว่าที่นี่คงสวยงามมากแน่ในยามที่สว่าง พวกเขามองไปที่ตัวบ้านภายในบ้านเปิดไฟ สว่างอยู่ซึ่งนั้นหมายถึงมีคนอยู่ ทั้งสี่คนเดินไปที่ประตูบ้านที่กำลังเปิดออก สิ่งที่ทุกคนเห็นคือ  พ่อของวัน

ลู่เฟย ทศและวาวา ตกใจมาก

พ่อพูด “เข้ามาซิ”

ทุกคนเดินเข้าบ้านไป ภายในบ้านดูสะอาด วันมองไปรอบ ๆ เขาพูด “ผมไม่คิดว่าพ่อจะจำที่นี่ได้อีก”

พ่อพูด “พ่อไม่เคยลืมทุกอย่างที่พ่อกับแม่และลูก ที่นี้เรามีความสุขมากแค่ไหน พ่อเก็บความจำที่ดีไว้ที่นี่ จ้างคนดูแล เพื่อสักวันเราจะได้กลับมาอีก มาอยู่เป็นครอบครัว”

วันพูด “มันสายไปแล้ว” เขาเดินหายไปอีกห้อง ทุกคนเดินตามไปทันที

แม่บ้านพูด “ให้จัดโต๊ะอาหารหรือเปล่าคะ”

“ครับ”