บทที่ 2

ตอน ทำถูกหรือมั้ย

1 อาทิตย์ แล้วที่ทศจากไป ทุกคนถูกท่านประธานสั่งให้เก็บตัวเงียบ ห้ามบอกใครเรื่องที่ไม่ติดเชื้อ เพราะมันจะทำให้พวกเขาตกอยู่ในความยากลำบาก ตามที่พ่อเขาสั่งไว้

ลู่เฟยและทุกคนได้เก็บตัวเงียบ คิวงานของลู่เฟย ตอนนี้ถูกระงับไว้จากทางบริษัท เพราะตอนนี้ทุกคนต่างพากันกลัวเก็บตัวเงียบ ผู้ติดเชื้อถูกนำตัวไปกักไว้เพื่อรักษาแม้น้อยคนที่จะรอด คนที่รอดนั้นเพราะติดเชื่อระยะแรกเท่านั้น หากเชื้อเข้าสู้ระยะ 2 ยากมากที่จะสร้างภูมิได้ แต่ถึงอย่างไรเมื่อผู้ที่รักษาหายก็สามารถกลับมาเป็นได้อีก หากไม่มีวัคซีนหรือยาฆ่าเชื้อตัวนี้ แม้หายก็ต้องป้องกันตัวเองสุดชีวิต เพื่อไม่ให้กลับมาเป็นได้อีก

ตอนนี้ผู้คนต่างไปที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจเชื้อเป็นจำนวนมาก หวังว่าตนเองจะไม่ป่วย

 ที่บ้านของลู่เฟย ในห้องนอน

ลู่เฟย เก็บตัวเองเงียบอยู่ในห้องอย่างนั้น เขาได้แต่จ้องสมุดบันทึกของทศ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น น้องสาวเดินเข้าห้องพร้อมกับขนมที่แม่ทำ

เธอพูด “พี่กินขนมคะ”

ลู่เฟยที่นั่งอยู่บนเตียงนอน มองมาทางน้องสาว “พี่ไม่หิว”

เธอพูด “แม่อุส่าทำให้พี่กินเลยนะ ทานหน่อยเถอะ หลายวันนี้พี่ไม่ทานอะไรเลย”

ลู่เฟยพูด “พี่กำลังสงสัย ว่าพี่คิดผิดหรือเปล่าที่บังคับให้เขาไปอาอิง น้องว่าพี่ทำถูกมั้ย”

อาอิงพูด “ฉันไม่รู้หรอกนะว่าการที่เราขอให้ใครคนหนึ่งเสียสละเพื่อคนอื่นมันเหมาะสมหรือเปล่า แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้ก็คือการทำสิ่งที่ถูกต้องไม่ใช่เพื่อตนเองแต่เพื่อคนอื่นมันไม่ผิด”

ลู่เฟยเงียบ เขามองมาที่สมุดบันทึก อาอิงเห็นพี่ชายจมอยู่กับความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้ เธอจึงหยิบสมุดบันทึกขึ้นมา

อาอิงพูด “พี่รักเขาหรือเปล่า”

ลู่เฟยมองหน้าอาอิง เขาตอบ “เอาจริง ๆ นะพี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเกลียดหรือรัก ในสิ่งที่เขาทำ...พี่สับสน”

 เธอพูดต่อ “ถ้าพี่ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรแล้วมานั่งจมอยู่กับความรู้สึกผิดแบบนี้ ฉันว่าพี่อ่านสมุดบันทึกนี้ซะ บางทีพี่อาจจะเข้าใจเขาและตัวเองมากขึ้น ในเมื่อพี่ยังตอบฉันไม่ได้ ว่ารู้สึกอย่างไรกับเขากันแน่”

ลู่เฟยยิ้มแล้วก็จับศีรษะน้องสาวเขย่าในขณะที่เธอยื่นหน้ามาหาเขา “เธอนี่นะ...แก่แดดจริง ๆ”

อาอิงพูด “ไปละ ทานขนมด้วยแม่ตั้งใจทำเพื่อพี่เลยรู้มั้ย”

ลู่เฟยยิ้ม “จ้าน้องสาวตัวแสบ”

อาอิงยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไป