ตายง่ายๆอย่างนี้เลย???

"เอาหมูปิ้งสิบไม้ ข้าวเหนียวสาม"

ผมบอกแม่ค้าหมูปิ้งก่อนจะดูดน้ำหวานเอื๊อกๆ "โอ๊ยร้อนๆ ร้อนฉิบหาย" ผมบ่นในใจ หิวข้าวก็หิว อยากกลับบ้านเร็วๆ วันนี้เหนื่อยเป็นบ้า

"แปดสิบบาทจ้ะ"

ผมรีบยื่นเงินให้แม่ค้า แล้วขึ้นไปนั่งหลับบนรถเมล์ต่อ แถมนั่งเลยมาอีกสามป้าย

"เวรจริงๆ"

ผมเดินคอตกมารอรถเมล์อีกรอบ กว่าจะนั่งย้อนกลับมาบ้านก็ใช้เวลาเป็นชั่วโมง รถติดมากจนผมอยากร้องไห้ วันนี้ผมเหนื่อยจริงๆ พอถึงบ้านก็แทบจะคลานเข้ามา

"กลับช้าจังวันนี้"

แม่ยังนั่งรอผมอย่างเช่นทุกวัน "เควิน แม่ถามทำไมไม่ตอบ" ผมเดินผ่านแม่ไปจนเธอทำเสียงดุ "ขอโทษครับ" ผมพูดอ่อยๆ "ช่างเถอะ ไปอาบน้ำอาบท่าแล้วมากินข้าวกัน แม่ทำของโปรดเราไว้เยอะเลย" ผมยิ้มออก ก่อนจะถือถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งเข้าห้อง กินรองท้องก่อนสักหน่อยดีกว่า

ผมกินอย่างมูมมาม ชดเชยที่ทั้งวันนี้แทบไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ข้าวเหนียวคำใหญ่ถูกยัดเข้าปาก ผมจะกลืนมันลงท้อง แต่มันไม่ลง!!!

อั๊ก อั๊กๆๆๆๆๆ

ข้าวเหนียวติดคอผม ผมหายใจไม่ออก พยายามทำให้มันหลุดออกมา แต่ยิ่งแน่น ยิ่งเหมือนใจจะขาด "อั๊กๆๆๆๆๆ" ตาผมเหลือกค้าง ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะเรียกให้คนช่วย ผมเอนล้มลงพื้น ตัวเกร็งไปหมด

ผมหายใจไม่ออก

แม่ ช่วยด้วย ช่วยผมที

ผมเรียกหาแม่ได้แค่ในความคิด แต่ความเป็นจริงผมกำลังจะตาย ตาผมเหลือกจนแทบถลน ผมพยายามหายใจให้ได้ แต่มันทรมานมาก มือผมตะกุยตะกาย น้ำตาไหลอาบหน้า

และแล้วสติผมก็ดับลง ไม่รับรู้อะไรอีกเลย