แววอำมหิตส่องผ่านดวงตาของเขา เขากำลังจะทุบกล่องด้วยไม้ในมือเมื่อเขาได้ยินเสียงหวานของผู้หญิงจากลานบ้าน

 

“ทุกอย่างอยู่ในสภาพดีเหมือนเมื่อตอนที่คุณเอามา ถ้ามันพังเมื่อคุณยกมันออกมาคืน มันจะไม่ง่ายแค่การชดเชยเงินให้ฉัน เมื่อเวลานั้นมาถึง ความผิดทางอาญาต่อความเสียหายของทรัพย์สินส่วนบุคคลจะถูกเพิ่มเข้าไปในข้อหาลักทรัพย์”

 

เฉียวเหม่ยยืนอยู่ในลานบ้านและมองเข้าไปในตัวบ้าน

 

เสียงของเธอดังมากเพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนในลานบ้านจะได้ยิน เธอยังไม่เคยใช้ของหมั้นของเธอก่อนเลยด้วยซ้ำ เธอจึงทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้คนพวกนี้ทำลายมัน

 

เมื่อเฉียวหวังได้ยินคำพูดเหล่านั้น ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเขียวด้วยความโกรธ

 

อย่างไรก็ตามเขาไม่กล้าพูดอะไรและทำได้เพียงหันหลังให้เฉียวเหม่ยด้วยแววตาฉาบความโกรธวาววับและหายใจเข้าลึกๆ

 

เฉียวกังเพิ่งหยิบนาฬิกาออกมาจากใต้เตียง เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเฉียวเหม่ย มือของเขาสั่นและเกือบทำนาฬิกาหล่นลงพื้น

 

เฉียวอวี้ซึ่งอยู่ข้างๆเขา รีบเอื้อมมือไปจับนาฬิกาไว้

 

เธอกลัวจนหน้าแดงก่ำเลือดแทบจะไหลออกทางใบหน้า

 

เธอเป็นคนที่ให้คนส่งของขวัญหมั้นเหล่านี้มาที่บ้านของพวกเธอ ตอนนี้เธอไม่สามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ใด ๆ ได้แล้ว ถ้าเธอทำนาฬิกาพังอีกและต้องติดคุก มันก็แย่ไปหมด

 

เธอคงโดนเฆี่ยนแน่

 

ในไม่ช้า เฉียวกังและเฉียวหวังก็หยิบของออกมา จักรเย็บผ้าและนาฬิกายังใหม่เอี่ยมและไม่ได้รับความเสียหายเลย วิทยุก็อยู่ในสภาพดี เช่นเดียวกับชิ้นอื่นๆ

 

สิ่งของส่วนใหญ่ยังไม่ได้แกะออกด้วยซ้ำ

 

เฉียวเหม่ยพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เธอยืนอยู่ต่อหน้าสิ่งของเหล่านั้นอย่างยิ้มแย้มและเตรียมที่จะเอาพวกมันออกไป

 

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะตกลงกับพวกเขา ท้ายที่สุด เธอยังต้องอาศัยอยู่ในหมู่บ้านนี้ มิฉะนั้นเธอจะไม่สามารถอยู่ในหมู่บ้านได้ในอนาคต และพวกเขาจะกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจ

 

เธอหันกลับมาและเอาสิ่งเหล่านี้ติดตัวไปด้วย เธอนั่งอยู่บนรถบรรทุกและออกไปภายใต้สายตาประหลาดใจของกลุ่มคนที่ประตูบ้านเฉียวซวง

 

ทุกคนประหลาดใจมาก!

 

เฉียวเหม่ยได้ฉวยของขวัญหมั้นของเธอมาจากบ้านของเฉียวซวง นี่เป็นครั้งแรกที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

 

ในอดีต หลายคนในหมู่บ้านถูกครอบครัวของเฉียวซวงรังแก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นคนจัดการกับครอบครัวเฉียวซวงอย่างเฉียวเหม่ย ซึ่งดูเหมือนว่าเธอชนะการต่อสู้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บเลย

 

ชาวบ้านมองไปที่รถบรรทุกเฉียวเหม่ยด้วยสีหน้าเปลี่ยนไป

 

เฉียวเฉียง ซึ่งรออยู่ที่บ้านอย่างใจจดใจจ่อได้ยินเสียงรถบรรทุก เขาเดินออกมาเห็นกลุ่มชายร่างกำยำกำลังขนของเข้ามาในบ้าน

 

ตอนนั้นเองที่เขารู้ว่าเฉียวเหม่ยได้แย่งของหมั้นกลับมาแล้ว

 

น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาของเขาขณะที่เขามองไปที่เฉียวเหม่ยด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

 

เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเหม่ยเหม่ยของเขาจะสามารถพึ่งพาความเฉลียวฉลาดและสติปัญญาของตัวเองในการส่งพละกำลังของผู้อื่นเพื่อแย่งชิงสิ่งของของเธอกลับคืน

 

ก่อนหน้านี้ เขากังวลว่าสถานะของเขาจะเกี่ยวข้องกับเฉินหู่ ดังนั้นเขาจึงไม่ปล่อยให้ตัวเองติดต่อกับเฉินหู่มากเกินไป แต่ตอนนี้อาจไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้นอีกต่อไป สิ่งต่าง ๆ กำลังจะเปลี่ยนไปในอนาคตและสถานการณ์ก็ดูจะสดใส

 

“ดี ดี ดี มาๆ เหม่ยเหม่ย เอาสิ่งที่เรามีมาเตรียมอาหารให้สหายที่ดีเหล่านี้เต็มโต๊ะไปเลย เราต้องดูแลพวกเขาด้วยอาหารที่ดีๆ

 

“อย่านะ! เราปล่อยคุณให้ผ่านปัญหามากมายไปเองไม่ได้ เราเป็นกองทหารรักษาการณ์ โดยธรรมชาติแล้วเราใช้สิ่งของของประชาชนไม่ได้” เสี่ยวหลิวโบกมือและปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

 

แต่ก่อนที่เขาจะได้ขึ้นรถ เฉียวเหม่ยคว้าตัวเขาและเขาพบว่าตัวเขาติดอยู่กับที่ ไม่สามารถขยับได้

 

“มากินข้าวเถอะค่ะ คุณก็เป็นคนธรรมดาเหมือนกัน ในเมื่อเราทุกคนล้วนเป็นคนธรรมดา มันไม่เป็นไรถ้าเรากินด้วยกัน นอกจากนี้ ถ้าหัวหน้าแผนกเฉินของคุณอยู่ที่นี่ เขาก็ยอมเช่นกัน!” เฉียวเหม่ยกล่าว

 

ชายร่างกำยำในรถบรรทุกหัวเราะและรู้สึกไดทันทีว่าเฉียวเหม่ยน่ารักทีเดียว

 

“พวกคุณไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไป ถ้าคุณออกไป ฉันจะบ่นกับหัวหน้าแผนกเฉินของคุณ” เฉียวเหม่ยขู่

 

เสี่ยวหลิวไม่มีทางเลือกจริงๆ ตอนนี้เขาถูกเฉียวเหม่ยคว้าตัวไว้ เขาไม่สามารถขยับตัวได้เลยแม้แต่ก้าวเดียว เขาทำได้เพียงเชื่อฟังเธอ และให้ทุกคนกินก่อนจากไป

 

“ได้ ได้!” เสี่ยวหลิวตอบอย่างเหนื่อยใจ

 

ตอนที่ 58 : คืนบ้านให้ฉัน

 

เมื่อได้ยินข้อตกลงของเขา เฉียวเหม่ยยิ้มและปล่อยแขนของเขา เธอเดินไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารสำรับใหญ่เพื่อเสิร์ฟพวกเขา

 

ตอนนี้ร่างกายของเธออยู่ในสภาพที่ดีขึ้นกว่าเดิมมาก เธอไม่มีปัญหาในการสร้างความบันเทิงให้กับคนมากกว่าสิบคน และร่างกายของเธอก็ยังค่อนข้างแข็งแรง

 

จัดเตรียมถั่วงอก เธอตุ๋นกะหล่ำปลี หมู และวุ้นเส้น

 

เธอยังปรุงฟักทองสองสามลูกด้วย!

 

แม้ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนจะเหลือเนื้อหมูเพียงเล็กน้อย มันดีพอแล้วที่จะหาเนื้อสัตว์ในยุคนี้มาปรุงอาหารได้ นอกจากนี้ ปริมาณก็มากพอสำหรับทุกคนที่จะกินจนอิ่ม

 

เธอแน่ใจว่าเธอสามารถปล่อยให้พวกเขาทานอาหารร่วมกันอย่างมีความสุขได้

 

หลังจากที่เฉียวเหม่ยล้างจานเสร็จและวางไว้บนโต๊ะ ทุกคนก็ถูกล่อลวงด้วยกลิ่น ไม่ต้องสงสัยเลยอาหารของเฉียวเหม่ยนั้นเป็นที่ชื่นชอบของทุกคน

 

ไม่มีใครคาดคิดว่าสาวอวบอ้วนคนนี้จะทำอาหารเก่งขนาดนี้

 

ยุคนี้ ทำอาหารให้กินได้มันก็ดีพอแล้ว

 

ขอแค่มีอาหาร พวกเขาก็กินได้หมด พวกเขาไม่ได้หวังเลยว่าจะได้กินอาหารอร่อยๆ

 

หลังจากคนหลายสิบคนกินข้าวเสร็จ พวกเขาไม่ได้อยู่นาน พวกเขานำตะกร้าถั่วงอกที่เหลือจากบ้านของเฉียวเหม่ยและรีบกลับไปที่ในเมือง

 

ถั่วงอกเหล่านั้นต้องใช้เวลาอีกสองสามวันจึงจะพร้อม แต่เฉียวเหม่ยมีพลังที่จะแก้ปัญหานี้

 

เธอหยิบถั่วงอกออกมา ใต้ผ้าคลุมมีถั่วงอกอ่อนๆ

 

คนเหล่านี้ไม่สงสัยอะไรจึงขนถั่วงอกขึ้นรถบรรทุก เฉียวเฉียงก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ

 

ด้วยวิธีนี้ พวกเขาสามารถนำถั่วงอก 2-3 ตะกร้าติดตัวไปด้วยในคราวเดียว และช่วยประหยัดแรงเฉียวเหม่ยได้มาก

 

เธอจะมีเวลาและแรงไปทำอย่างอื่น

 

ท้ายที่สุดแล้ว ภารกิจแรกของเธอในตอนนี้คือการลดน้ำหนักและสวยขึ้น โดยธรรมชาติ แล้วเธอต้องใช้เวลาอยู่บนภูเขามากขึ้น

 

“ไม่ต้องรีบร้อนกับเงิน แค่จดไว้ในสมุดบัญชีแล้วเราจะคำนวณทีหลัง” เฉียวเหม่ยอยู่ที่ประตูส่งพวกเขาออกไป

 

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “กลับไปช่วนฉันถามเรื่องนี้ให้ด้วยนะคะ ในอนาคต ฉันอยากจะส่งถั่วงอกโดยรถไฟขบวนแรกทุกวัน ด้วยวิธีนี้คุณก็สามารถรับถั่วงอกตามเวลาที่กำหนดได้ทุกวันด้วย ฉันก็ไม่ต้องวิ่งกลับไปกลับมาเช่นกัน”

 

“ไม่มีปัญหา ผมจะบอกเขาเมื่อกลับไป” เสี่ยวหลิวนั่งที่เบาะผู้โดยสารด้านหน้าและตกลงอย่างง่ายดาย

 

หลังจากเฉียวเหม่ยส่งรถบรรทุกออกไปแล้ว เธอเริ่มแช่ถั่วเขียวทันทีและเก็บกวาดข้าวของบนโต๊ะ

 

ครั้งนี้ต้องผลิดมากกว่า 1,000 ชั่ง

 

เธอไม่รู้ว่าลุงเฉินหู่สามารถทำทุกอย่างให้เสร็จได้หรือไม่ แต่ถ้าเขาทำไม่ได้ เขาคงจะมีวิธีกำจัดมันให้หมด เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอจึงขึ้นไปบนภูเขาอย่างสงบ

 

รอบนี้เธอพบของดีมากมายบนภูเขา

 

ไม่ใช่แค่เกาลัดในตะกร้าที่เธอถืออยู่เท่านั้น แต่ยังมีอย่างอื่นอีกด้วย เธอเก็บสิ่งที่ได้จากภูเขาใส่ตะกร้าจนเต็มแล้วกลับบ้าน เมื่อเธอเดินผ่านบ้านของเฉียวซวง เธอได้ยินเสียงร้องไห้ของเฉียวอวี้อย่างชัดเจนราวกับว่าเธอถูกทุบตี

 

สิ่งที่เธอได้รับนั้นเหมาะสมแล้ว!

 

มันเป็นความผิดของเธอที่มีใจคิดคดตั้งใจทำเรื่องไม่ดีอยู่ตลอด

 

เมื่อเฉียวเหม่ยเดินผ่านไป ลูกสะใภ้คนโตของตระกูลเฉียวบังเอิญเดินออกมาและกำลังจะออกไปเดินเล่น

 

“อาโย่ว นี่เหม่ยเหม่ยไม่ใช่เหรอ? ดิสิว่าเธอมีลักษณะยังไง? เธอขึ้นดอยเจอของดีอีกแล้วเหรอ? มานี่ ให้ป้าดูสิว่ามีอะไรอยู่ข้างใน!”

 

ขณะที่คุณป้าเฉียวพูด เธอเดินไปหาเฉียวเหม่ย ทุกคนในหมู่บ้านรู้ว่าเฉียวเหม่ยได้แต่ของดีๆจากภูเขาเมื่อไม่นานมานี้ เธอต้องการดูว่าหล่อนจะแอบฉกกลับบ้านได้ไหม

 

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะเข้าไปใกล้ เธอต้องปิดจมูกของเธอจากกลิ่นที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเฉียวเหม่ย และอดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปสองสามก้าว

 

เฉียวเหม่ยวางหาบสัมภาระของเธอลงและพักครู่หนึ่ง จู่ๆเธอก็นึกบางอย่างขึ้นได้และถามว่า “ป้าใหญ่เฉียว ป้าจำที่แม่ฉันพูดไว้ได้ไหม? เมื่อไหร่ป้าจะคืนบ้านหลังนี้ให้ฉัน?”

 

ทันที่ที่เธอพูดจบ ร่องรอยของความกลัวแวบผ่านดวงตาของป้าใหญ่เฉียว ก่อนที่เธอจะคิดได้และตอบกลับ

 

“บ้านอะไร? เธอกำลังพูดถึงอะไร? ทำไมฉันถึงไม่รู้อะไรเลย แล้วครอบครัวของเธอไม่อยู่ดีกินดีที่ท้ายหมู่บ้านเหรอ? เราไม่ได้ไปบ้านของเธอเพื่อสร้างปัญหาในตอนนี้”

 

ตอนที่ 59 : เจ้าของร่างเดิมเขียนหนังสือได้เหรอ?

 

เฉียวเหม่ยมองที่หล่อนและพูดเน้นทีละคำ “อย่ากัดฟันโกหก ครอบครัวของป้าอยู่ในบ้านของครอบครัวฉันและตอนนี้ป้ากำลังไม่ยอมรับมันเหรอ?”

 

“ในตอนนั้น แม่บอกชัดเจนว่าถ้าป้าดูแลฉันดี บ้านจะเป็นของป้า ถ้าป้าไม่ดูแลฉันให้ดี แม่จะไม่มอบบ้านให้ป้าแม้ว่าแม่จะต้องคืนบ้านนี้ให้กับกองพลก็ตาม!”

 

อีเด็กอนาถานี่มันจำเรื่องได้จริงๆ!

 

ตอนนี้มันต้องการเอาบ้านคืนจริงๆ?

 

ป้าใหญ่เฉียวมองหล่อนอย่างเกลียดชังและระงับความโกรธของเธอขณะที่เธอพูดว่า “สิ่งนี้เป็นเรื่องระหว่างผู้ใหญ่ เธอยังเด็กในตอนนั้น เธอจะรู้อะไร?”

 

จากนั้นเธอก็เดินกลับเข้าประตูบ้านไปโดยไม่หันกลับมามองเลย

 

ย้อนกลับไปตอนนั้น มีเรื่องนี้เกิดขึ้นจริง แม่ของเฉียวเหม่ยจากไป เธอยังร่างข้อตกลงกับกองพลเพราะเหตุนี้ด้วย ทุกคนในกองพลรู้เรื่องนี้ในตอนนั้น

 

อย่างไรก็ตาม ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาไม่มีใครกล้าสร้างปัญหากับครอบครัวของเฉียวซวง

 

ข้อตกลงนี้ถูกทิ้งไปโดยปริยาย ไม่อย่างนั้น แค่ความผอมแห้งของเฉียวเหม่ยในตอนนั้น บ้านนี้คงถูกยึดไปนานแล้ว

 

อีเด็กอนาถานี่ยังจำได้!

 

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะต้องให้ความสนใจมากขึ้นในอนาคตและไม่ปล่อยให้หล่อนพูดถึงเรื่องเก่าๆอีก ครอบครัวของพวกเขาเคยชินกับการอาศัยอยู่ในบ้านนี้มากในตอนนี้ พวกเขาจึงไม่เต็มใจที่จะคืนมันโดยธรรมชาติ

 

เฉียวเหม่ยที่ยืนอยู่ตรงจุดนั้นมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่อย่างครุ่นคิด

 

หากเธอขอบ้านโดยตรง พวกเขาจะไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน

 

เธอทำได้เพียงใช้ไหวพริบของเธอเพื่อเอามันกลับมา ดังนั้นเธอจะต้องวางแผนอื่นในอนาคต ยังไงซะ เธอก็ได้บ้านคืนแน่ๆ

 

เมื่อเธอกลับถึงบ้าน เฉียวเฉียงคุ้นเคยกับการเห็นตะกร้าใบใหญ่สองใบนี้เต็มไปด้วยสิ่งของ ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิบนภูเขา ดังนั้นจึงมีหลายสิ่งหลายอย่างให้ค้นหา ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโชคของแต่ละคน

 

โดยธรรมชาติแล้ว เหม่ยเหม่ยของเขาโชคดีที่สุด

 

เฉียวเหม่ยหยิบถั่วเม็ดเล็กๆ ออกมาจากตะกร้าและเตรียมให้อาหารไก่ เป็ด และห่านในสวนหลังบ้าน

ท้ายที่สุด เจ้าตัวเล็กเหล่านี้ก็ต้องโตขึ้นเช่นกัน

 

เฉียวเฉียง ซึ่งยืนอยู่ด้านข้างรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

 

ทั้งหมดนี้เป็นถั่วที่กินได้ เมื่อไม่มีอาหาร แค่กินสิ่งเหล่านี้ก็อิ่มท้องแล้ว

 

เฉียวเหม่ยเห็นแววตาของเขาและปลอบโยนเขา “ปู่ค่ะ หลังจากที่เราขายตะกร้าถั่วงอกเหล่านี้แล้ว เราจะได้เงินต้นคืน เมื่อลุงเฉินหูให้เงินหนูสำหรับการขายถั่วงอกในวันนี้ ครอบครัวของเราจะมีเงินมากพอที่จะเข้าเมืองเพื่อซื้ออาหารเพิ่ม”

 

“เมื่อถึงเวลานั้น เราก็ขายถั่วงอกที่เพาะจากถั่วเขียว 100 ชั่งนี้ จากนั้นซื้อถั่วเขียว แล้วขายถั่วงอก ด้วยวิธีนี้เราสามารถทำเงินได้มากมายค่ะ”

 

คำพูดเหล่านี้ทำให้เฉียวเฉียงยิ้มจนตาหยี

 

เขารู้ตรรกะนี้ แต่เพราะเขาเคยหิวโหยมาก่อน เขาหวงแหนอาหารมากโดยธรรมชาติ

 

เมื่อนึกถึงการเปลี่ยนแปลงในครอบครัวในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เฉียวเฉียงมองไปที่เฉียวเหม่ยด้วยความยินดี

 

เหม่ยเหม่ย....เปลี่ยนไปอย่างมาก!

 

ตอนนี้เธอรู้วิธีเพาะถั่วงอกเพื่อสร้างรายได้และมีทักษะการทำอหารที่ดี ทั้งหมดนี้อาจเป็นเพราะเซี่ยเจ๋อ ถ้าไม่ใช่เพราะรูปร่างหน้าตาของเด็กคนนั้น เหม่ยเหม่ยจะไม่กลายเป็นอีกคน

 

บางที........นี่คือพลังแห่งความรัก?

 

“ปู่สงสัยว่าเซี่ยเจ๋อไปทำอะไรอยู่ที่ไหน เขียนจดหมายถึงเขาเมื่อหลานมีเวลาและสร้างสายสัมพันธ์กับเขา ถามเขาว่าอยู่ที่นั่นเขาเป็นอย่างบ้าง”

 

เฉียวเฉียงคิดถึงเซี่ยเจ๋อและพูดเตือนใจเฉียวเหม่ย

 

เซี่ยเจ๋อเป็นคนที่จับได้ดีมากและเธอต้องไม่ปล่อยให้เขาหลุดมือไป ในฐานะภรรยาใหม่ของเขา เฉียวเหม่ยยังคงต้องสร้างสายสัมพันธ์ของเธอกับเขา

 

เขียนจดหมายถึงเขา?

 

เฉียวเหม่ยตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งนี้และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระลึกถึงความทรงจำในอดีตของเธอ

 

เจ้าของร่างเดิมรู้วิธีเขียนหนังสือไหม?

 

ภายใต้ความพยายามอย่างสุดกำลังของเธอที่จะหวนนึกถึงความทรงจำในอดีตของเธอ เธอจำได้ว่าเมื่อเธอยังเด็ก ปู่ของเธอเคยพยายามสอนให้เธอเขียน คำพูดที่เขาสอนเธอเป็นคำเรียบง่ายที่สุด

 

น่าเสียดายที่เจ้าของร่างเดิมไม่มีความตั้งใจที่จะเรียนรู้และไม่อาจรับมันได้

 

ในท้ายที่สุด เธอไม่รู้คำศัพท์มากนักและพื้นฐานของเธอก็ต่ำมาก

 

ตอนที่ 60 : สอบเข้ามหาวิทยาลัย

 

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเฉียวเหม่ยก็สว่างขึ้น เธอมองไปที่คุณปู่ของเธอแล้วพูดว่า “คุณปู่ค่ะ หนูจะเขียนจดหมายถึงเขา แต่ปู่ต้องช่วยหนูและสอนหนูเขียน ตอนนี้หนูลืมคำศัพท์ส่วนใหญ่ไปแล้ว”

 

“ตกลง ตกลง ตกลง”

 

ขณะที่พวกเขาพูดถึงเรื่องนี้ เฉียวเฉียงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

 

มันจะดีที่สุดถ้าเฉียวเหม่ยมีความชอบทางการศึกษา การเรียนหลายปีของเขาจะไม่สูญเปล่า และเขาสามารถมอบทุกสิ่งที่เขารู้ให้กับเหม่ยเหม่ยได้

 

ความสุขฉายวาบผ่านแววตาของเฉียวเหม่ย

 

ไม่เพียงแต่เธอจะเขียนจดหมายถึงเซี่ยเจ๋อเท่านั้น แต่เธอจะเรียนรู้คำศัพท์เพิ่มเติมด้วยความเร็วที่เหมาะสม ในอนาคตอันใกล้นี้ เธอจะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยและเข้าเรียนมหาวิทยาลัยให้ได้!

 

เธอไม่เต็มใจที่จะเป็นคนไม่รู้หนังสือตลอดไป

 

นอกจากนี้ ดูจากช่วงเวลาแล้ว การสอบเข้ามหาวิทยาลัยจะเปิดดำเนินการสอบอีกครั้งในปีหน้า โดยปกติแล้ว เธอต้องเตรียมตัวตั้งแต่เนิ่นๆ

 

การสอบเข้ามหาวิทยาลัยเป็นโอกาสที่ดีในการเลื่อนชั้นทางสังคม

 

ท้ายที่สุดเธอได้แต่งงานกับเซี่ยเจ๋อ ภูมิหลังของเขาไม่ใช่คนธรรมดา และเขาอาจยังลังเลที่จะยอมรับผู้หญิงในชนบทเช่นเธอ บางทีแม้แต่เด็กที่เธออุ้มท้องก็จะยังถูกเยาะเย้ยและเยาะเย้ย

 

เพื่อไม่ให้ลูกและตัวเองถูกดูถูก เธอต้องทำงานหนักและเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้

 

เฉียวเหม่ยหยิบหนังสือสองสามเล่มออกมาจากกล่องไม้ใต้เตียงของเฉียวเฉียง หนังสือเหล่านี้เหลือจากสมัยเรียนของเฉียวเฉียงและเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับใช้เป็นหนังสือเริ่มต้นของเฉียวเหม่ย

 

เฉียวเหม่ยหยิบหนังสือออกมาพลิกดูเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับบทเรียนของเธอในวันรุ่งขึ้น

 

เช้าวันต่อมา ทั้งสองคนเริ่มบทเรียนหลังอาหารเช้า

 

เฉียวเหม่ยแสดงความถนัดในการเรียนอย่างรวดเร็ว เธอเพียงแค่ท่องคำศัพท์ที่เฉียวเฉียงสอนเธอสองหรือสามครั้งก่อนที่จะจดจำพวกมันได้ดี นอกจากนี้ ความเร็วที่เธอเรียนรู้ไม่ได้ทำให้เฉียวเฉียงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

 

หลังจากเรียนมาทั้งวัน เฉียวเฉียงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและพูดด้วยความพึงพอใจว่า “เหม่ยเหม่ยของปู่ฉลาดมาก!”

 

ในหนึ่งวัน เขาเกือบจะสอนเธอทุกคำที่เขารู้

 

...........

 

เช้าวันต่อมา เสี่ยวหลิวกลับมาในรถอีกครั้ง

 

เขาวางตะกร้าเปล่าลงและพูดกับเฉียวเหม่ยอย่างมีความสุขว่า “ตอนนี้เราต้องการถั่วงอกเพิ่มเท่าที่คุณมี! ครั้งนี้ผมนำถั่วเขียว 1,000 ชั่ง มาให้คุณด้วย”

 

หลังจากที่พวกเขานำถั่วงอกกลับไปเมื่อวาน พวกเขาทั้งหมดได้กินแล้วก็พอใจมาก

 

แม้แต่ผู้นำที่แวะมาตรวจสอบก็ยังพอใจกับมัน

 

ผู้นำกล่าวติดตลกว่า “หัวหน้าแผนกเฉินหูมีของดีแบบนี้ อย่าเก็บไว้คนเดียว แบ่งปันกับพวกเราทุกคน”

 

ผู้นำกล่าวติดตลก แต่เฉินหูไม่กล้ามองว่ามันเป็นเรื่องตลก โดยธรรมชาติแล้ว เขาต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ผู้นำของเขาพอใจ

 

เขาตอบทันทีว่า “เราได้สิ่งนี้มาจากกองพลการผลิตครับ หากผู้นำของเราต้องการ เราต้องทำถั่วงอกให้เป็นที่พอใจกับทุกคนอย่างแน่นอนครับ”

 

ผู้นำยิ้มแต่ไม่พูดอะไร แค่นั้นก็พอใจแล้ว

 

แน่นอนว่าถั่วงอกเหล่านี้ไม่ได้แจกฟรี แม้ว่าพวกเขาจะถูกนำไปจากกองพลการผลิตก็ตาม พวกเขาจำเป็นต้องได้รับค่าตอบแทน

 

ตอนนี้ นอกจากจัดหาให้กองกำลังติดอาวุธแล้ว พวกเขายังต้องให้ถั่วงอกแก่ผู้นำแต่ละคน 400 ถึง 500 ชั่งทุกวัน จากการคำนวณเหล่านี้ มีความต้องการการผลิตถั่วงอกจำนวนมากทุกวัน

 

เสี่ยวหลิวถามด้วยความไม่แน่ใจ “คุณสามารถปลูกถั่วงอกได้เท่าไหนในหนึ่งวัน? เรามีความต้องการอย่างมากตอนนี้”

 

“น่าจะประมาณ 1,000 ชั่งต่อวันค่ะ อะไรที่มากเกินกว่านั้น คุณภาพอาจลดลง” เฉียวเหม่ยกล่าวหลังจากครุ่นคิด

 

จำนวนถั่วงอกสูงสุดที่เธอสามารถปลูกได้คือประมาณ 1,000 ชั่ง ซึ่งเท่ากับ 13-14 ตะกร้า

 

ถ้าเธอเติบโตมากเกินไป มันจะดึงดูดความสนใจ มีขีดจำกัดที่คนๆหนึ่งสามารถทำอะไรๆได้

 

เธอต้องทำตัวเหมือนคนปกติและอย่าให้ใครสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ

 

“ใช้ได้ แล้วเมื่อไหร่จะทำชุดแรกเสร็จ?” เสี่ยวหลิวถาม “ถึงเวลา ผมจะเอารถมารับถั่วงอกเอง”

 

ตอนนี้มันเป็น 1,000 ชั่งแล้ว

 

เมื่อก่อน มันเป็น 100 ชั่งและมันสามารถส่งทางรถไฟได้ ในระหว่างรถไฟหยุดสามารถขนถั่วงอกขึ้นทันเวลาได้ แต่ตอนนี้มันต่างออกไปเนื่องจากไม่สามารถขนถั่วงอก 1,000 ชั่งขึ้นรถไฟในทันทีได้ทันเวลา

 

เฉียวเหม่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ในอีกสี่หรือห้าวัน เมื่อถึงตอนนั้น ถั่วงอก 1,000 ชั่ง จะพร้อมและคุณสามารถมารับได้”

 

“ตกลง” เสี่ยวหลิวมีความสุขมาก

 

ขณะนี้มีการผลิตถั่วงอก 1,000 ชั่ง เขาสามารถกินถั่วงอกได้ทุกวัน นี่คือถั่วงอกที่กรอบและดี!