แม่สื่อมองแม่หม้ายชราผู้เก่งกาจตรงหน้าเธอด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าแม่หม้ายชราผู้นี้พูดได้ดีถึงเพียงนี้

แม่ของหวังหยงเป็นคนเจ้าเล่ห์และใจร้าย และเพื่อนบ้านของเธอก็ไม่ชอบเธอ นานมาแล้วที่พวกเขาเรียกหล่อนลับหลังว่า ยายแม่ม่ายแก่คร่ำครึ

อันที่จริง เธอจะไม่ได้ไม่มีความสุขแม้พวกเขาจะเรียกหล่อนว่ายายแก่แม่ม่ายต่อหน้าเธอ ท้ายสุดแล้ว เธอรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องดีที่ทุกคนจะเกรงกลัวเธอ

โดยไม่รอให้เฉียวเหม่ยพูด หญิงม่ายชรามองไปที่เฉียวเหม่ยและถามต่อไปว่า “ลุงเฉียว ฉันได้ยินมาว่าเงินเดือนเกษียณของคุณเดือนละ 50 หยวน?”

ในช่วงเวลานี้ เงินเดือนของทุกคนยังเป็นข้อมูลที่เปิดเผย ไม่มีใครกลัวคนอื่นรู้เรื่องนี้ ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องปิดบัง

เฉียวเฉียงชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “ใช่ มันคือ 50 หยวน”

นี่หมายความว่าคนเหล่านี้สนใจเงินเดือนเกษียณของเขา?

ในความเห็นของเขา ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพวกเขาที่จะสนใจเงินเดือนของเขา ท้ายที่สุด มันเป็นการดูตัวและต่างฝ่ายต่างมองหาประโยชน์จากอีกฝ่าย

เขาเหลือบมองหลานสาว บางทีเขาเท่านั้นที่รู้ว่าหลานสาวของเขาเก่งแค่ไหน เขาจะไม่แปลกใจถ้าคนนอกดูถูกเธอและต้องการแต่เงินของเขา

เพราะที่ผ่านมาไม่มีใครแม้แต่จะจับตามองเงินของเขา

ดวงตาของหญิงม่ายชราเป็นประกาย

จาก 50 หยวนต่อเดือน นั่นหมายถึง 500 ถึง 600 หยวนต่อปี? ครอบครัวของพวกเขาไม่สามารถประหยัดเงินได้แม้แต่ 100 หยวนในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา ไม่เพียงแค่นั้น พวกเขายังเป็นหนี้หมู่บ้านมากกว่าสิบหยวนทุกปี

หญิงม่ายมองไปที่เฉียวเหม่ยและดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความประหลาดใจ

นี่มันแอ่งสมบัติ ด้วยเงินไม่กี่ร้อยหยวนต่อปีเพื่อจุนเจือค่าใช้จ่ายของครอบครัว แม้ว่าจะเป็นเพียงไม่กี่เดือนก็ตาม เพียงพอที่จะแบ่งเบาภาระหนี้สินของครอบครัวได้

แม้ว่าเธอจะต้องบีบบังคับกระชากมาด้วยกำลังก็ตาม เธอจะต้องได้แอ่งสมบัตินี้

“ลุงเฉียว ลุงคิดอย่างไรกับครอบครัวของเรา? เรามาที่นี่ด้วยตัวเองในวันนี้เพื่อแสดงให้เห็นว่าเราให้ความสำคัญกับความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันระหว่างครอบครัวของเรามากแค่ไหน”

หญิงม่ายชรามองเฉียวเฉียงอย่างมั่นคงแล้วพูดว่า “เรื่องนี้ว่ายังไงล่ะ? กินข้าวกลางวันกันวันนี้แล้วพิจารณาเรื่องระหว่างพวกเขาสองคน คืนนี้ เธอจะกลับไปที่หมู่บ้านต้าเถียนพร้อมกับเราเพื่อเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลหวัง”

“ไม่ต้องห่วงนะ เราตระกูลหวังจะปฏิบัติต่อเธออย่างดี!”

ตราบใดที่คุณไม่ตาย เราจะไม่ปฏิบัติกับหล่อนไม่ดี

มันเป็นเดิมพันไม่กี่ร้อยหยวนต่อปี แม้ว่าพวกเขาจะต้องวางวิญญาณหมีดำไว้บนแท่นก็ตาม พวกเขาต้องได้เงิน

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉียวเฉียงและเฉียวเหม่ยก็ตะลึงงัน

เฉียวเฉียงไม่คาดคิดว่าหลานสาวคนนี้ คนที่เมื่อก่อนเขากังวล จะได้แต่งงานเร็วขนาดนี้

เฉียวเฉียงไม่คาดคิดเลยจริงๆ ในเวลาไม่กี่วัน เธอถูกขอแต่งงานอีกครั้ง โชคด้านความรักนี้ดีกว่าในชีวิตอื่นของเธอมาก

ช่างน่าประหลาดใจซะจริง

“พวกคุณมาช้าเกินไป หลานสาวของฉันหมั้นหมายกับคนอื่นแล้ว” เฉียวเฉียงพูดขึ้นทันที

ทุกคนในห้องอึ้ง เธอหมั้นแล้ว?

“หมั้นหมายกับครอบครัวไหน?” หญิงม่ายชราถามอย่างรีบเร่ง

“คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอก” เฉียวเฉียงตอบ

เซี่ยเจ๋อยังไม่มีกำหนดกลับ เขาไม่กล้าเปิดเผยเรื่องนี้มากนัก

ในทางกลับกัน หญิงม่ายชรากลับเข้าใจผิด เธอรู้สึกว่าเฉียวเฉียงแค่แก้ตัว เขาดูถูกลูกชายของเธอแบบนี้ได้อย่างไร?

หญิงม่ายชราจ้องมองที่เฉียวเหม่ยอย่างดุเดือดและรู้สึกไม่พอใจ อกตัญญูต่อเธอแค่ไหน ด้วยลักษณะดำ อ้วยของหล่อน หล่อนยังต้องการทำตัวสูงส่งและหยิ่งผยองหรือ?

“โอ้ ปู่ของเธอ ถ้ามีอะไรที่ไม่พอใจก็พูดออกมา” นอกจากเงิน ครอบครัวของพวกเขาตกลงอะไรก็ได้

“เหม่ยเหม่ยของฉันมีสามีแล้วจริงๆ คุณจะรู้ได้เมื่อพวกเขาหมั้นกันสักพัก” เฉียวเฉียงยืนขึ้นและเตรียมส่งแขกออกไป

ทัศนคติของทั้งคู่มั่นคง

หลังจากสิ่งที่เขาพูด คนในห้องรู้สึกว่าพวกเขาต้องรักษาความเคารพตนเอง ขณะที่หญิงม่ายชรากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แม่สื่อและหวังหยงยืนขึ้นและรีบเดินออกไป

หญิงม่ายไม่มีทางเลือกอื่นนนอกจากต้องเดินตามออกไป

ตอนที่ 28: แครอทและกิ่งไม้

เฉียวเหม่ยทำพอเป็นพิธีเพื่อส่งพวกเขาออกไป ก่อนที่พวกเขาจะออกจากลานบ้าน เธอกลับไปเตรียมอาหารเย็นแล้ว

เธอหยิบเนื้อสัตว์ที่ปู่ของเธอซื้อเมื่อสองสามวันก่อนออกมาเพื่อเตรียมเนื้อตุ๋นในคืนนี้ ผ่านไปสองสามวันแล้วและมันคงจะเน่าเสียหากพวกเขาไม่กินมันในไม่ช้า

หญิงม่ายชราที่เพิ่งเดินออกไปจากลานบ้าน หันกลับมา และเห็นเธอถือเนื้อครึ่งชั่ง โยนมันลงในหม้อ หัวใจของเธอเจ็บปวดทันที

นี่ไม่ฟุ่มเฟือยเกินไปเหรอ?

“เนื้อชิ้นใหญ่นี่ดูน่าจะหนักครึ่งชั่ง ถูกไหม? ถ้าตัดครั้งละสองสามชิ้น คุณสามารถกินเนื้อได้หนึ่งเดือน มันจะไม่ดีเหรอ? เฉียวเหม่ยผู้นี้ช่างสิ้นเปลืองเกินไปจริงๆ! ฉันต้องสอนหล่อน!”

แม่สื่อกลอกตาและหยุดหล่อน “เธอยังไม่ได้เข้าไปอยู่บ้านของคุณด้วยซ้ำ มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ อย่าพูดให้ถูกดูแคลน”

มันคงเป็นเรื่องน่าอายจริงๆ ที่ปล่อยให้หญิงม่ายแก่ๆคนนี้เข้ามาและพ่นคำพูดไร้สาระออกไป การแต่งงานยังไม่ได้พูดกันเด็ดขาดเลย แล้วทำไมคุณถึงสนใจว่าคนอื่นกินเนื้ออย่างไร?

มันน่าอายเกินไป

ครอบครัวหวังยากจนมาก พวกเขาไม่มีเงินซื้อลูกหมู แม้จะพวกเขาจะซื้อได้ พวกเขาก็ไม่มีอาหารเลี้ยงมัน ดังนั้น มันนานมาแล้วที่พวกเขาได้กินเนื้อสัตว์ใดๆ

หวังหยงก็อยากได้เนื้อนั่นเช่นกัน แต่เขาสนใจชื่อเสียงของเขา เขาจึงหันหน้าหนีเพื่อหลีกเลี่ยงการจ้องเนื้อหมูนั่น

เฉียวเฉียงคนนี้รักหลงหลานสาวของเขามากจนเต็มใจที่จะใช้เงินทั้งหมดที่มีเพื่อหล่อน ข่าวลือในส่วนนี้จึงเป็นเรื่องจริง

นอกจากนี้ แค่มองที่ร่างของเฉียวเหม่ยใครๆก็บอกได้

หญิงม่ายชราหันศีรษะกลับไปมองสามครั้งในทุกย่างก้าวที่เธอเดิน เธอยังคงบ่นว่า “สิ้นเปลืองเกินไป เฉียวเหม่ยผู้นี้ช่างสิ้นเปลืองมาก”

“เฉียวเหม่ย เราต้องการหล่อน”

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้หากตระกูลเฉียวปฏิเสธที่จะยอมจำนนและไม่เต็มใจที่จะให้เธอแต่งงานกับครอบครัวของพวกเขา มันน่าเป็นห่วงจริงๆ

“หยงหยง ลูกคิดว่าเราควรทำยังไง?” ขณะที่เธอหันหน้ากลับไปมองข้างหลัง เธอถามหวังหยง ในหัวใจเธอ หวังหยงคือผู้ที่กุมอำนาจเบ็ดเสร็จในครอบครัว

หวังหยงมองตามสายตาของนางและหันหน้าไปมองที่ลานบ้านด้านหลังเขา พวกเขาไม่ได้เดินเร็วและยังไม่ไปไกล กลิ่นหอมของเนื้อหมูได้โชยออกมาจากลานบ้านแล้ว ทำให้เขากลืนน้ำลายอึก

“ถ้าวันนี้ทำไม่ได้ ก็กลับมาพรุ่งนี้” เขาพูดด้วยแววตาดุร้าย

ผู้หญิงอ้วนจู้จี้มากไม่ได้ ถ้าไม่สำเร็จก็จะลองอีกครั้ง หากวิธีการที่นุ่มนวลไม่สามารถทำได้ พวกเขาจะใช้กำลัง จะมีวิธีทำให้ผู้หญิงอ้วนคนนี้ยอมอ่อนข้าได้

นอกจากนี้ เขามีประสบการณ์ในการตีผู้หญิงในลักษณะที่เธอจะได้รับความเจ็บปวดแต่ไม่สามารถพูดมันได้

เมื่อเห็นว่าลูกชายของเธอมีความมุ่งมั่นเพียงใด หญิงม่ายชราก็รู้สึกโล่งใจและกลับบ้านได้ในที่สุด

…

เฉียวเหม่ยไม่ได้สนใจข้อเสนอการแต่งงานและเดินขึ้นไปบนภูเขาอีกครั้งหลังอาหารเย็น

ตอนนี้ซื้อลูกหมูมาแล้ว เธอต้องขึ้นไปบนภูเขาเพื่อไปหาอาหารให้พวกมัน ข้าวในไหที่บ้านไม่พอสำหรับปู่และเธอด้วยซ้ำ ไม่มีอาหารสำหรับลูกหมู

เฉียวเหม่ยสะพายไม้หาบและตะกร้าเดินไปตามถนนในหมู่บ้านมุ่งหน้าขึ้นภูเขา สิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็คือระหว่างทาง มีชาวบ้านที่เริ่มพูดคุยกับกับเธอ

“เหม่ยเหม่ย เธอกำลังจะขึ้นภูเขาตอนนี้เหรอ?”

ป้ายิ้มให้และทักทายเธอตามปกติ เฉียวเหม่ยยิ้มและตอบว่า “ใช่ค่ะ ป้าซุน ฉันจะขึ้นภูเขาไปหาอาหารให้หมู ไม่งั้นลูกหมูจะหิว”

“ไปบ่อน้ำพุร้อนอีกเหรอ?” ป้าซุนถามต่อ

“ค่ะ”

ไม่มีที่อื่นให้ไปนอกจากบริเวณนั้น หญ้าใกล้ๆเพิ่งแตกหน่อ และมันไม่เต็มสองพลั่วด้วยซ้ำ

คุณป้าซุนดูเหมือนจะต้องการพูดอะไรบางอย่างเมื่อได้ยินเช่นนั้น

แต่เธอก็ได้แต่ยิ้มและเงียบไป

เฉียวเหม่ยรู้สึกว่ามันดูแปลกไปเล็กน้อย

แต่เมื่อเธอได้พบกับบุคคลที่สองซึ่งริเริ่มที่จะพูดคุยกับเธอ เธอก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“เฉียวเหม่ย เธอจะขึ้นภูเขาไปบ่อน้ำพุร้อนอีกใช่ไหม?” คุณป้าคนนี้ตรงไปตรงมามากกว่า เธอพูดต่อโดยไม่รอการตอบกลับของเฉียวเหม่ย “ถ้ายังหาฟักทองได้ กลับมาแลกกับครอบครัวป้าได้ไหม? นอกจากถั่วเขียวแล้ว ครอบครัวของป้ายังมีถั่วแดง ถั่วเหลืองและสิ่งอื่นๆด้วยนะ ถ้าไม่เอาถั่ว มีข้าวกับมันฝรั่งด้วย ขึ้นอยู่กับว่าเธอต้องการอะไร”

เมื่อคืนคุณป้าตุ๋นฟักทอง เมื่อปรุงสุกกลิ่นหอมอบอวลในอากาศ ทำให้ลูกๆ ของเธอร้องออกมาด้วยความคาดหมาย และรสชาติดีกว่าเนื้อสัตว์ร้อยเท่า

เธอคงจะออกไปตามหาฟักทองด้วยตัวเอง หากไม่ใช่เพราะสถานที่ด้านหลังภูเขานั้นห่างไกลจากหมู่บ้านมากเกินไป การเดินทางไปกลับต้องใช้เวลาครึ่งวัน ส่งผลให้งานของเธอในหมู่บ้านล่าช้าไปด้วย

เมื่อเฉียวเหม่ยได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น เธอแค่กังวลว่าที่บ้านจะมีอาหารไม่เพียงพอ