บทที่ 64

ตอนเจ้าจะทิ้งองค์ชายไปหรือเปล่า

ที่ห้องนอนเวน

วิวคิด อีก 2 วันก็จะถึงวันส่งมอบดวงแก้วแล้วซินะ เขาหายไปไหนนะ  ปล่อยให้เราอยู่แต่ในห้องนี้คนเดียวหน้าเบื่อจะแย่ จะออกไปไหนก็ไม่ได้มีคนคุมไม่ให้ออกได้เลย 

“โว๊ย! เบื่อจริง ๆ” เขามองออกไปข้างนอกที่หน้าต่าง 

“ทำไมทุกคนถึงดูวุ่นวายกันจัง คงมีแต่เขาซินะที่ดูเบื่ออยู่คนเดียว"

เมื่อถึงเวลาเปลี่ยนเวรทหารที่เฝ้าประตูก็เดินออกจากจุดที่ตนเองเฝ้า นี่คือโอกาสที่เขาจะได้ออกข้างนอก ทั้ง ๆ ที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าองค์ชายสั่งห้ามออกจากห้องเด็ดขาด เขาก็ยังดื้อดึงออกมาจนได้ เที่ยวเดินเล่นไปทั่วรอบทุ่งดอกไม้ ไปหยุดอยู่ตรงขอบหน้าผาสายลมอ่อน ๆ พัดผ่านพร้อมกับกลิ่นหอมของดอกไม้ เขายื่นยิ้ม ดวงตาจ้องมองออกไปมองท้องฟ้าที่สดใส ภูเขา น้ำตกที่งดงาม เราช่างโชคดีที่ได้โอกาสมีชีวิตอยู่ต่ออีกครั้ง ฉันจะไม่ทำให้นายเสียใจอีก เขาอมยิ้มคนเดียวอย่างมีความสุข

แต่ทันใด องครักษ์ที่มาเปลี่ยนเวร เดินตามเขามาด้วยความตกใจ

ยีนพูด“เจ้าออกมาแบบนี้ไม่ได้นะ”

วิวยิ้ม“อ้าว องครักษ์ยีน..”

ยีนพูด“เจ้าต้องกลับเข้าห้อง”

วิวตอบ“ก็ผมเบื่อนี่ แล้วผมก็ออกมาตั้งนานแล้วไม่เห็นเป็นอะไรเลย”

ยีนเริ่มมองไปรอบ“ข้าไม่สน เจ้าต้องกลับเข้าห้องเดี๋ยวนี้”

วิวพูด“ไม่..องครักษ์ยีนท่านก็ให้เสื้อคลุมกับผมซิ ผมจะได้เดินไปเที่ยวบ้าง อยู่แต่ในห้องเบื่อจะแย่”

ยีนตกใจ“เสื้อคลุมข้าเหรอ”

วิวพูด“ใช่..ผมขอยืมเสื้อคลุมท่านหน่อยนะ”

ยีนถอยออกห่างจากวิวที่มีทีท่าอ้อนกับเขา“ไม่ได้”

วิวถาม“ทำไมละ”

“เจ้านี้นะ” เสียงของซันเดินเข้ามาพูด

วิวยิ้มถอยตัวออกห่างจากยีน“อาจารย์”

ซันพูด“หากเจ้าเรือกข้าว่าอาจารย์ กลับเข้าห้องไปซะ”

“แต่..........”

               ซันดุ“เจ้าอย่าทำให้พวกข้าต้องเดือดร้อน” วิวมีสีหน้าเศร้า

วิวพูด“ก็ได้ กลับก็กลับ” ทั้งสองเดินไปส่งวิวที่ห้อง

วิวถาม“อาจารย์  องค์ชายหายไปไหนเหรอ”

ซันตอบ “ตอนนี้องค์ชายคงไม่ว่างมาหาเจ้าหรอกนะ มีหลายอย่างที่องค์ชายต้องทำก่อนส่งมอบดวงแก้วให้เจ้า เข้าห้องไปซะแล้วอย่าทำอย่างนี้อีก พรุ่งเจ้าต้องชำระล้างกายก่อนเข้าพิธี ในงานจะมีผู้คนมากมายมาดูตัวเจ้า”

วิวมีสีหน้าที่งง“ฮะ.. แค่ส่งมอบดวงแก้วต้องจัดงานเชิญคนมาด้วยเหรอ ที่จริงไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้”

ซันยิ้ม”เพราะเจ้าเป็นมนุษย์เวลาเจ้ามีจำกัด ถ้าจะปล่อยเจ้ากลับเมืองมนุษย์ องค์ชายคงไม่ยอมเป็นแน่”

วิวพูด“ที่จริงผมเองก็คิดถึงบ้านเช่นกันนะ” วิวมีสีหน้าที่เศร้าอย่างเห็นได้ชัด

ซันพูด“ข้าขอถามเจ้าหน่อย ถ้าวันนี้องค์ชายตัดสินใจส่งเจ้ากลับบ้าน และมันอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เจ้าจะได้เห็นที่นี่ เมื่อเจ้าก้าวขาออกไปเจ้าจะไม่ได้กลับมาอีก เจ้าจะทิ้งองค์ชายได้จริง ๆ เหรอ”

ยีนจ้องมองวิวก่อนจะเสริมคำพูดของซัน “หากเจ้าคิดว่าทิ้งทุกอย่างที่นี่ได้จริง สิ่งที่องค์ชายทำมาตลอด 3 วันนี้มันคงไร้ค่าเพราะเจ้าไม่ต้องการมัน”

               วิวตกใจ“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ผมแค่เป็นห่วงพ่อและเพื่อน ๆ ตอนนี้พวกเขาเป็นยังงัยบ้างก็เท่านั้นเอง”

ยีนพูด“ พวกเขาสบายดี…เจ้าตอบไม่ตรงคำถาม”

               วิวหน้าแดงทันที “ไม่ทิ้งหรอก ใครจะทิ้งลง” 

เขารีบเดินเข้าห้องปิดประตูทันที ซันมองหน้ายีนแล้วยิ้ม