บทที่ 55

ตอน ตายไปกับเจ้า

วังภูผา

สองวันที่เวนเดินทางกลับวังภูผา สภาพที่นี่ได้ถูกโจมตีจากราชาจอมมารเช่นกัน แต่ด้วยที่มีเหล่าภูตที่สามารถกลายเป็นสัตว์ในตำนานที่หน้ากลัว พวกทหารจอมมารได้พากันหนีไปหมด วังภูผาถูกเหล่าเทพธิดาและทหารช่วยกับเก็บกวาดและซ้อมแซ่มจนกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ทันก่อนที่องค์ชายจะกลับมา 

ทุกคน แม่ทัพ ทั้ง 12 ยืนรอองค์ชายที่เดินเข้าวังมา ต่างโค้งคำนับ เขายืนนิ่งมองหน้าทุกคน องค์ชายกล่าว

 “ขอบใจทุกคนที่รวมรบเคียงข้างข้า สงครามจอมมารกับเหล่าเทพคงสิ้นสุดลงแค่นี้ หวังว่าพวกเราจะใช้ชีวิตร่วมกับทุกสรรพสิ่งได้อย่างอิสระ ตั้งแต่บัดนี้ข้าจะเปิดม้านหมอกพวกเราสามารถติดต่อกับพวกมนุษย์ได้ เหล่าเทพทุกคน ต้องปกป้องมนุษย์ดั่งเช่นที่พวกเขาศรัทธาเราและสละชีพร่วมปกป้องเรา เทพสามารถรักมนุษย์ได้ พวกเจ้าทุกคนเป็นอิสระเรื่องความรัก อยู่กับมันให้มีความสุข” ทุกคนรับบัญชาจากองค์ชายอย่างเต็มใจ 

เวนเดินกลับห้องไป โดยที่เหล่าองครักษ์ไม่ได้ติดตามไป

แม่ทัพหลายคนถามพวกเขา “เจ้าเด็กนั่นละ”

ทุกคนทำสีหน้าเศร้า ไม่มีใครตอบ ได้แต่เดินจากไป เหล่าภูติเมื่อกลับคืนสู้ร่างปกติ ภูติน้อยต่างรับรู้ถึงความเศร้าโศกขององค์ชายต่างพากันร้องเพลงขับขานที่แสนเศร้าราวกับไว้อาลัยให้กับวิว

ลา ล้า ลา ลัน ลา ล้า ลา ล้า  ลัน ลา ล้า

เวนนั่งอยู่ในสระน้ำตกอยู่อย่างนั้นไม่ออกไปไหนเป็นเวลา 5 ราตรีแล้ว ทุกคนต่างเป็นห่วง แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไป  องครักษ์ ทั้ง 4 ผลัดเปลี่ยนเวร 

เวนไม่ออกจากห้อง ไม่กิน ไม่นอน นั่งอยู่แต่ในสระน้ำนั้นตั้งแต่กลับมา

               ความเจ็บปวดที่ยากจะหาคำพูดใดมาบรรยายให้เข้าใจ มันกำลังเสียดแทงหัวใจของชายหนุ่มที่เคยเย็นชาจนบอบช้ำ เขาพล่ำคิดและร้องไห้ ภาพวันเก่า ๆ ได้หวนคืนมาในความรู้สึกไม่ยอมหยุด รอยยิ้ม คำพูด รอยจูบภาพเหล่านั้นมันกำลังทำร้ายเขา

“ทำไมไม่ให้ข้าตายไปกับเจ้าด้วย ทำไมต้องปล่อยให้ข้าเจ็บปวดแบบนี้ เจ้าใจร้ายยิ่งนัก”

เขาจำทุกอย่างที่วิวพูดได้ทุกคำ และคำเหล่านั้นมันทำให้เขาต้องอยู่เพื่อคนรักที่จากไป เวนรู้สึกไม่ยุติธรรมเลย ทำไมเขาต้องสูญเสียทุกคนไปแบบนี้ เขาคิด โลกทุกดินแดนปลอดภัยทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม แต่ใจเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เขาจะข้ามผ่านมันไปได้อย่างไร ต้องใช้เวลานานแค่ไหนที่จะลืมความเจ็บปวดนี้ เขารู้ดีว่าเขาไม่มีวันลืมวิวได้ ไม่มีวันจะรักใครได้อีก

เวนยังคงจมดิ่งสู่ความทุกข์นั้น ความคิดถึงมันถาโถมเข้าใส่เขาไม่ปราณีต่อเขาเลย เสียงเพลงจากภูติที่ร้องขับขานเพื่อปลอบใจเขาเวลานี้เป็นดั่งเพื่อนในสายลม  แม้เขาจะวิงวอนร้องขอพรใดจากฟากฟ้าคงไม่มีพรใดช่วยเขาได้

ยามเมื่อรัก ต้องพ่าย ชะตากรรม

คงทำได้ แค่ยอมรับ ผลตามมา

สุดจะฝืน ลิขิต จากฟากฟ้า

ยิ่งตามหา ยิ่งเจ็บปวด ทรมาน

มาบัดนี้ ใจข้า แทบจะขาด

ดั่งฟ้าฟาด กลางใจ แตกสลาย

ไร้ทางรัก เพราะเจ้านั้น ได้ทำลาย

ตัดสายใย รักมั่น ไม่หวนคืน

            น้ำตาไหล หลั่งริน สิ้นปักใจ

อยากจะให้ สุดที่รัก นั้นกลับมา

เฝ้าวิงวอน ต่อฟ้า และจันทรา

ให้ใจข้า ได้พบ เจ้าอีกครา

            แม้จะรู้ ว่ารักนี้ ได้แค่ฝัน

ไร้ความหวัง วันวาน จะกลับมา

แต่ก็ยัง รอค่อย ทุกเวลา

ว่าเจ้านั้น จะคิดถึง ข้าผู้นี้