บทที่ 41

ตอน หากเจ้าคิดจะไป ข้าจะสู้ตายอยู่ตรงนี้

วิวได้ยินอย่างนั้นเขารู้สึกโกรธ จึงกระโดดลอยตัวลงจากกำแพง ยืนอยู่ระหว่าง โยคีกับเวนด้วยอารมณ์ที่โกรธ 

“พ่อฉันอยู่ไหน”

 “อยากเจอเขาก็ไปกับข้า”

เวนจับแขนวิวไว้  “ถ้าจะเอาตัวเขาไป ก็ทิ้งชีวิตเจ้าไว้ที่นี่”

ปลายกระบี่ของเวนชี้ไปที่โยคีทันที

วิวมองเวน  “เวน”

  เขามองวิวโน้มกายกระซิบข้างหูของวิว

“หากเจ้าคิดจะไป ข้าจะสู้ตายอยู่ตรงนี้ ต่อหน้าเจ้า”

แววตาที่จริงจัง ทำให้วิวไม่กล้าที่จะคิด เขาคิด ทำยังไงจะรักษาชีวิตพ่อกับเวนไว้ได้ละ

แล้วเขาก็คิดออก วิวมองหน้าเวน ดึงมือออกจากเขา วิวหายตัวไปหาโยคีแบบที่โยคีไม่ทันตั้งตัว จับคอของโยคียกตัวเขาก็ลอยขึ้น   โยคีตวัดกระบี่แทงวิว แต่เวนใช้มือจับที่คมกระบี่นั้นไว้ทันท่วงทีเขาหักกระบี้ด้วยมือเปล่าจนทำให้เกิดบาดแผลให้ที่ผ่ามือ  วิวตกใจที่เวนทำแบบนี้ แววตาที่ดูแข็งกร้าวของเขาชั่งดุดันและพร้อมที่ฆ่าทุกคนที่ทำร้ายเขา

 โยคีพูด แม้เสียงจะแปล่งออกมาก็ยากลำบาก

“พ่อเจ้าอยู่กับข้า ถ้าข้าตายพ่อเจ้าก็ตาย”

วิวพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งและดุดัน  “ฉันจะปลดปล่อยราชาจอมมารแลกกับชีวิตของพ่อ นายยอมรับข้อเสนอหรือไม่”

โยคียิ้ม “ได้..มนุษย์อย่างเจ้าจะรักษาสัญญาหรือไม่ ข้าไม่สนเพราะข้าต้องได้ในสิ่งที่ต้องการแน่นอน”

วิวปล่อยร่างของโยคี โยคีพูด  “อีก 7วัน เราเจอกันที่ป่ามรกตจุดเริ่มต้นของเจ้า”

วิวพูด  “ได้ ขอแค่เจ้ารักษาสัญญาเจ้าจะได้ในสิ่งที่ต้องการ ใน 7 วันนี้เจ้าจะไม่ทำสงครามอีก”

 โยคียิ้มแล้วก็สั่งถอยทัพทันที เมื่อโยคีออกห่างไประยะหนึ่ง

ปีศาจสาวข้างกายพูด “เหตุใดท่านโยคี ถึงยอมง่ายดาย”

โยคีพูด  “ 7 วันนี้ข้าต้องรักษาตัว” ปีศาจสาวเข้าใจทันที

ทางด้านของเวน

วิวหันกลับมาจับมือของเวน

“เจ็บมั้ย ทำไมนายทำแบบนี้”

เวนไม่พูดอะไร ซันเดินมาที่เวน 

เวนถาม  “ท่านหญิงเป็นไงบ้าง”

ซันตอบ  “ตอนนี้ท่านอาวุโสกำลังรักษานางอยู่”

เวนพูด “ข้าจะไปดูนางหน่อย เจ้าพาวิวกลับไปที่พักก่อน”

วิวพูดตัดบทขึ้น “ไม่กลับ ฉันจะไปดูด้วย”

เวนมอง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เดินเข้าวังไปท่ามกลางทหารที่นำร่างผู้ได้รับบาดเจ็บและผู้ที่ตายกลับเข้าวัง วิวกับซันเดินตามเวนไปติด ๆ 

ซันพูด “ เจ้าทำให้องค์ชายโกรธอีกแล้ว”

เขาตอบกลับ “เขาก็โกรธผมตลอด”

 “โกรธเพราะรัก เจ้าไม่ได้แคร์ความรู้สึกขององค์ชายเลย”

วิวเงียบ เขามองที่มือของเวนที่เลือดยังคงไหล่ วิวเดินเข้าไปจับเวนดึงไว้ เขาจูบเวนต่อหน้าทหารทุกคน ซันยืนมองแล้วยิ้ม

เวนตกใจแต่ก็ไม่ได้ผลักเขาออก วิวถ่ายพลังรักษาแผลที่มือของเวนจนหาย

“ไม่เจ็บแล้ว ทำไมเจ้าไม่รักษาของตนเอง ทั้งที่ทำได้”

เขาจับมือเวนดู แล้วยิ้มให้เวน  

“เราไปดูท่านหญิงเถอะ” วิวจับมือเวนแล้วเดินไปด้วยกัน สีหน้าของเวนและแววตาของเขาอมยิ้มเล็กน้อย