บทที่ 12

ตอน ป่าหลังหุบเขา

รุ่งเช้า

เมื่อเวลาฟ้าสาง ซัน ฟาง และ วิวก็ออกเดินทาง มุ่งหน้าสู้ป่าหลังหุบเขาทันที วิวเดินตามทั้งสองคน แต่ใจก็คิดว่า เวนหายไปนะ หรือยังไม่ตื่น หรือออกลาดตระเวนกันแน่

ฟางถาม  “เป็นอะไรเด็กน้อย เดินไป มองหลังไป หาอะไรอยู่เหรอ”

วิวมองกลับมา  “เปล่า แค่...ช่างมันเถอะ”

ฟางตอบโดยไม่รอคำถาม  “ถ้ามองหาองค์ชายอยู่ละก็ ตอนนี้องค์ชายออกไปยังเมืองมนุษย์”

วิวพูด  “ไม่ได้มองหาใครทั้งนั้นแหละ”  เขาแอบยิ้มเพราะรู้ดีว่าเวนต้องไปสืบหาเรื่องของพ่อให้เขาแน่

ฟางยิ้มแล้วรีบเดินตามให้ทันซันที่เดินไปก่อนแล้ว

ฟางถาม  “นี่ ซัน ทำไมนายทำหน้าอย่างนั้นละ นาน ๆ พวกเราสองคนจะได้ออกไปไหนสองคนนะ”

ซันพูด  “ข้าไม่อยากปกป้องเขา”

ซันหันมองวิวที่เดินอ้อยอิ่งอยู่ด้านหลัง

ฟางพูด  “เขาก็น่ารักดีนะ ฟังจากที่ยีนเล่า องค์ชายปกป้องเขาต้องมีเหตุผล เหตุใดนายถึงสงสัยในการตัดสินใจขององค์ชายละ”

ซันเงียบ  “..”

ฟางพูดแล้วเอาหน้ามาใกล้หูซัน  “แต่ข้าจะปกป้องเจ้าตลอดนะ”

ซันดันฟางออกห่างตนทันที   “นายล้อเล่นแบบนี้ตลอด”

ฟางยิ้ม ซันเร่งฝีเท้าเดิน เขาหันไปพูดกับวิว   “เจ้าหนูรีบเดิน”

วิวพูด “ผมไม่ใช่เด็กนะ”

ฟางพูด “ถ้าเราช้า เมื่อที่นี่ค่ำมืด ฉันไม่อยากจะคิด”

วิวตกใจ  “หะ..ที่นี่ไม่ปลอดภัยเหรอ”

เขาเร่งฝีเท้าทันที การเดินทางใกล้จะเย็น มีแต่ป่าหนาทึบ ละอองน้ำหยดลงตามใบไม้ อากาศเริ่มหนาว

วิวพูด  “เมื่อไรจะถึง เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว หิวก็หิว”

ซันพูด “ฟ้ากำลังมืด”

ฟางเสริม “ระวังตัวหน่อยแล้วกัน ที่นี่อันตรายมาก”

ซันกับฟางเดินไปเรื่อย ๆ ฟ้าก็เริ่มมืดลง มีแต่แสงจันทร์สลัว ๆ ที่นำทาง ทั้งสองชักกระบี่ของตนออกมา แสงกระบี่ก็สว่างขึ้น วิวเดินเข้ามาหาทั้งสองด้วยความกลัว

วิวพูด  “ผมรู้สึกไม่ดีเลย”

ซันมองมาที่วิว “เดินทางต่อเถอะ” ฟางและวิวพยักหน้า

วิวถาม  “ที่นี่จะมีพวกปีศาจมั้ย”

ฟางตอบ  “มี หลังหุบเขานี้ไม่ใช่เขตของวังภูผา”

วิวถามต่อ “แล้วเหตุใด เวน..เอ ..องค์ชายพวกท่านถึงส่งเรามา”

ทั้งสองไม่ตอบ แล้วอยู่ ๆ ก็เกิดกระแสลมแรงขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว ได้มีปีศาจ 2 ตน ออกมาจากป่าทึบด้านหน้า พวกมันกระโจนใส่ ซันกับฟาง พวกเขาต่อสู้กัน เมื่อตนหนึ่งตายอีกคนหนึ่งก็ปรากฏ ตอนนี้มีมากกว่า 4 ตนแล้ว

ฟางพูด  “รีบหนีไป”

พวกเขาวิ่งหนี เสียงปีศาจไล่หลังมาติด ๆ วิววิ่งสุดชีวิต แต่ทันใดนั้น ฟางก็ถูกจับตัวแขวนไว้บนต้นไม้ ซันกระโดดตัดกิ่งเถาวัลย์ที่ดูเหมือนมีชีวิต แม้แต่เหล่าปีศาจก็ต้องต่อสู้กับเถาวัลย์เหล่านั้น

ซันตะโกน  “ไปซะ เจ้ามุ่งหน้าไปให้สุดแดนป่านี้จะปลอดภัย ไป”

วิวได้ฟังอย่างนั้นเขาก็วิ่งทันที ปล่อยให้ซันกับฟางต่อสู้กับเถาวัลย์และต่อสู้กับปีศาจไปพร้อม ๆ กัน สุดท้ายฟางกับซันก็ถูกจับ

ปีศาจตนหนึ่งพูดขึ้น   “ถ้าเจ้าหนี พวกเขาต้องตาย”

เขาได้ยินอย่างนั้น ก็หยุดวิ่ง เสียงของฟางดังขึ้นด้วยความเจ็บปวดที่ปลายมีดแทงลงบนขาของเขา

ปีศาจพูด  “ว่าไงอยากเห็นพวกเขาตายใช่หรือมั้ย” ปลายมีดบิดอีกครั้ง ฟางส่งเสียงร้องอีกครั้ง วิวทนไม่ไหว เขาเดินออกมาจากป่าทึบ

วิวพูด “ปล่อยพวกเขา”

ซันพูด “นี่เจ้า ข้าบอกให้เจ้าหนีไป”

วิวมองเห็นดาบของซันที่ปักอยู่ที่ต้นไม้ เขาดึงดาบออกมา แล้วเดินหน้าไปยังที่ฟางกับซันอยู่ เขาต่อสู้กับเหล่าปีศาจ แม้จะต่อสู้ไม่เป็นแต่เขาก็สู้ ร่างเขาถูกเหวี่ยงออกไปทันทีก่อนที่จะได้ลงดาบต่อสู้ด้วยซ้ำ เนื้อตัวเขาเป็นแผลเต็มไปหมด

ซันพูด “หนีไปซิเจ้าเด็กบ้า”

วิวตะโกนออกมาสุดเสียง  “ไม่”

ฟางพูด “เจ้าไม่มีทางช่วยพวกเราได้ หนีเอาตัวรอดไปซะ”

ปีศาจที่จับตัวฟางกับซันไว้ ใช้มีดปักลงตรงท้องของทั้งคู่ วิวตกใจและโกรธมาก เขาตัวสั้น ในมือกำดาบไว้แน่น ดวงตาเริ่มกลายเป็นสีแดงราวกับเปลวเพลิง เขากระโจนเข้าใส่ปีศาจอย่างบ้าครั้ง ตนแล้วตนเหล่า พวกมันล้มตาย จนเหลือแค่ปีศาจที่เป็นหัวหน้า กับสมุน 5 ถึง 6 ตน วิวไม่รอช้าเขาต่อสู้กับหัวหน้าปีศาจทันที การต่อสู้ผ่านไปนานพอสมควร จนร่างของซันล้มลง

ฟางพูด “ซัน..” เขาร้องไห้

วิวเห็นอย่างนั้น เขารู้ทันทีว่าซันกำลังจะไม่ไหว เขาหันมองปีศาจทุกตัว ด้วยความโกรธแค้นและเป็นห่วง เขาตวัดดาบอย่างรวดเร็วแล้วปีศาจทุกตนก็ตายหมด  วิวยืนนิ่งดวงตาเริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนร่างเขากำลังจะหมดแรง แล้วภาพทุกอย่างก็มืดลง ซันคว้าร่างของวิวไว้ทันที ซันกับฟางมองหน้ากัน แล้วฟางก็รับร่างของวิวอุ้มไว้แทนซัน

ซันพูด “ตัวร้อนมากเลย”

ฟางพูด “อย่าตายนะเจ้าเด็กบ้า”

พื้นป่าเปิดทางให้ซันกับฟางพาตัววิวไปยังหลังหุบเขาทันที่

ในห้วงแห่งความฝัน วิวเหมือนลองลอยอยู่กลางอากาศ เขามองไปรอบ ๆ ดวงตามองท้องฟ้าสีครามสดใส มันทำให้เขารู้สึกสบายและผ่อนคลาย เราฝันหรือตายแล้วกันแน่นะ แล้วเสียงองค์หญิงทิวาก็ดังขึ้น

“เหตุใดเจ้าถึงคิดว่าเจ้าตายแล้วละ”

“องค์หญิง ท่านมาช่วยข้าเหรอ” เธอจับแก้มของวิวเบา ๆ

“รักษาแผลใจของน้องชายข้าด้วย เขาต้องหลุดพ้นจากความทุกข์นี้”

“องค์หญิงสิ่งที่ท่านขอมันยากเหลือเกิน ผมอยากให้ท่านกลับมาเจอเขาอีกครั้ง”

“สักวันเขาจะเข้าใจ”

“ผมจะเจอองค์หญิงในความฝันนี้เวลาที่ ผมอ่อนแอใช่หรือมั้ย”

“เราไม่เคยจากเจ้าไปไหน เจ้าต้องไปแล้ว อย่าลืมสัญญาที่ให้กับเราไว้ละ”

               แล้วความมืดก็เข้าปกคลุม วิวไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อีก เขาหลับไปอีกครั้ง

Hanan hb.