นิยายเรื่องนี้จะเล่าถึงความรักของเทพผู้พิทักษ์กับมนุษย์ เมื่อเทพผู้พิทักษ์เลือดบริสุทธิ์เพียงคนเดียวที่มีพลังแตกต่างจากเทพคนอื่น ๆ พลังนี้แข็งแกร่งช่วยปกป้อง รักษาผู้ที่อ่อนแอได้ เขาเกลียดมนุษย์แต่กลับต้องมาปกป้องมนุษย์ผู้หนึ่งเพราะศิลาเพลิงในตำนานได้ปรากฏขึ้น ความรักได้ก่อกำเนิดพร้อมกับภัยสงครามที่จะกลืนกินโลกมนุษย์ ภัยแห่งปีศาจเงามืดที่กำลังจะถูกปลดปล่อย ความหายนะก่อตัวขึ้นทั่วทุกดินแดน
บทที่ 74
ตอนงานเลี้ยง
วังภูผา
เหล่าอาวุโสก็หายไป ทุกคนต่างกลับวังภูผา ที่ตอนนี้ กำลังมีงานเลี้ยง เป็นครั้งแรกที่วังภูผาเปิดให้คนภายนอกเข้ามา เสียงดนตรี การร่ายรำ ที่ไม่เคยมีก็ถูกจัดขึ้น
เมื่อองค์ชายและวิวเดินเข้าวังมา เหล่าเทพธิดาได้ดึงตัวของวิวออกจากองค์ชายทันที แล้วเหล่าอาวุโสต่างมาร่วมยินดีกับกับเวน
เวลาผ่านไป วิวเริ่มรู้สึกเมา เขามองหาเวน แต่เวนยังคงดื่มอยู่กับแขก เขาเริ่มเบื่อ จึงเดินออกจากงานไปอย่างเงียบ ๆ วิวเดินมาจนถึงทุ่งดอกไม้เห็นเหล่าภูติต่างร้องเพลงร่ายรำและดื่มสุรา เขาถาม
“พวกเจ้าดื่มสุราได้เหรอ”
ภูติตนหนึ่งตอบ “ได้ซิ ท่านมาดื่มกับพวกเราซิ” ภูตยื่นแก้วให้เขา เขารับแก้วเล็ก ๆ ขึ้นมาดื่ม
เขาแปลกใจ “สุรานี้ทำไมรสชาติหวานหอมกว่าที่ผมกินมาละ”
“ก็นี้คือสุราพฤกษาที่พวกเราทำขึ้นมาเชียวนะ”
วิวยิ้ม “เหรอ อร่อยจัง”
ระหว่างนั้น องครักษ์ลุคได้เดินมาแถวนั้นพอดี เขาเห็นวิว จึงเดินเข้าไปหา “ทำไมท่านถึงมาอยู่ตรงนี้ละ”
วิวหันมอง “อ้าว..ท่านองครักษ์ อย่าเรือกผมว่าท่านเลย เรือกเหมือนเดิมนะ”
ลุคยิ้ม “ได้ ข้าว่าเจ้าเมาแล้วไปพักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวองค์ชายก็โกรธหรอก”
“ไม่โกรธหรอกตอนนี้เขารับแขกเมาอยู่ในห้องนั้น ผมเบื่อก็เลยหนีออกมา” เขามองลุคที่ดูปกติมาก
“ท่านไม่ดื่มเหล้าเหรอ”
“ไม่..ข้าไม่ชอบ” วิวยิ้ม แววตาเป็นประกาย ดูเหมือนเขาต้องการจะแกล้งลุค
“นี่ดื่มซิของอร่อยเลยนะ”
ลุคถอยหนีก้าวหนึ่ง “ไม่ละ..ข้าว่าเจ้าเมามากแล้วกลับห้องพักผ่อนเถอะ”
วิวยังคงเดินเข้าไปแกล้งลุคต่อ เขาพยายามให้ลุคดื่มสุรา เหล่าภูติก็เช่นกันช่วยกันแกล้งลุค ดันหลังเขาไม่ให้หนี วิวยกแก้วเล็ก ๆ ส่งเข้าปากลุค
แต่ทันใดนั้น วิวได้เสียหลักสะดุดก้อนหินที่ตกแต่งล้มลงมาหาลุค ลุคคว้าร่างของวิวไว้ มือของเขาจับที่ไหล่ของลุค ตอนนี้เสื้อของลุคก็เลอะไปด้วยสุราที่หก ซึ่งเป็นจังหวะที่องค์ชายเดินเข้ามาเห็นพอดี เขาหยุดนิ่งตรงหน้าวิวกับลุค
ลุคตกใจ ปล่อยร่างของวิวที่ดูท่าจะเมา เขาโค้งคำนับองค์ชาย ส่วนเหล่าภูติต่างพาตัวเองหายไปในทุ่งดอกไม้ทิ้งให้ลุคเผชิญหน้ากับรังสีความหึงอยู่เพียงลำพัง
วิวพูด "องค์ชายเจ้าหายไปไหนมา"
เวนถาม “นายเมาเหรอ”
วิวตอบ “เปล่า”
องค์ชายหันมาทางลุค “เจ้ามีเหตุอันใดจะไปทำก็ไปเถอะเดี๋ยวข้าจัดการเขาเอง”
ลุคพูด “ครับ”
วิวพูด “นายอย่าโกรธซิ เมื่อกี่แค่อุบัติเหตุเอง”
“สงสัยฉันคงต้องขังนายไว้ให้ห่างจากพวกองครักษ์ของฉันแล้ว”
เมื่อพูดเสร็จเขาก็เดินออกจากตรงนั้น วิววิ่งตามไป เวนเดินตรงไปนอกเขตวัง เขาพาวิวเดินลงบันใด
“เวนเราจะไปไหนกันเหรอ”
เมื่อทั้งสองลงบันใดออกจากม่านหมอก ด้านล่างได้มีการจัดฉลองงานแต่งของเขาเช่นกัน วิวตกใจมากที่เห็นผู้คน ต่างหันมองมาทางเขากับองค์ชาย ทุกคนเงียบลงทันทีที่เห็นพวกเขา ต่างลุกขึ้นยื่น พร้อมกับโค้งคำนับ เวนได้โค้งคำนับตอบ วิวเองก็ทำตามที่เวนทำ นี่ถือเป็นการเปิดวังภูผาครั้งแรกที่มนุษย์ได้เห็นร่างที่แท้จริงของเวน
พ่อของวิว “มองมาที่องค์ชาย หนุ่มผู้นั้นทำไม่เหมือนเขาละ” เขาคิดย้อนไปที่หลายเดือนมานี้เวนได้ไปหาเขาที่บ้านบ่อยครั้ง มันทำให้พ่อของวิวยิ้ม
“เจ้านั้นเอง”
วิวเรียก “พ่อ” เขาวิ่งเข้ามากอดลูกชายด้วยความดีใจ วิวก็ดีใจที่ได้เจอพ่อ ทั้งเจมส์และชัยต่างพากันดีใจ
“พ่อ ผมคิดถึงพ่อมากเลย พี่เจมส์ด้วย”
"ลูกเป็นไงบ้าง พ่อคิดว่าลูก…."
“ผมสะบายดีครับ”
ชัยเพื่อนของเขาวิ่งเข้ากอดวิวทันที วิวรู้ดีว่าองค์ชายต้องไม่พอใจแน่ เขากอดกลับเล็กน้อย แล้วจับไหล่ของชัยดึงเขาออกจากตัวมองหน้าเขา ระหว่างนั้นองค์ชายได้ยืนมองแต่ก็แกล้งไม่สนใจ เสียงกระแอมดังขึ้นจากเขา วิวคิดขึ้นได้ เขาแนะนำ องค์ชายให้พ่อและเพื่อนรู้จัก
พ่อของวิว เดินเข้ามาคำนับองค์ชายแล้วพูด “ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”
“ไม่เป็นไร”
วิวหันมององค์ชาย เขาพูด “เวน ผมขอไปสนุกกับเพื่อนได้ไม่”
เวนยิ้มพร้อมกับพยักหน้า เขามองวิวเดินออกไปหาเพื่อน ๆ ด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข ทุกคนต่างชื่นชมชุดที่วิวใส่ ก่อนที่เวนจะหันมาทางพ่อของเขา
“ศาสตราจารย์คุณต้องการคุยอะไรกับผมเหรอ”
ศาสตราจารย์ยิ้ม “ผมรู้ว่าเขารักคุณ แต่ผมเป็นพ่อย่อมจะห่วงลูกเป็นธรรมดา หลายปีมานี้ผมไม่ได้ดูแลเขาให้ดี แถมยังนำพาอันตรายมาให้อีก”
เวนคิด เขารู้ดีว่าพ่อของวิวต้องการอะไร เขาพูด “คุณต้องการลูกชายคืน”
ศาสตราจารย์พูด “ขอแค่ให้เวลาเขากับผมบ้าง”
เวนพูด “นานแค่ไหน”
ศาสตราจารย์ไม่ตอบ
เวนพูด “ผมจะช่วยคุณได้อย่างไรถ้าคุณไม่พูดความจริงจากใจคุณออกมา”
ศาสตราจารย์ตัดสินใจพูด “ผมรู้ว่าองค์ชายกับวิวรักกัน แต่ผมก็ไม่อยากให้ลูกต้องพบกับอันตราย ดินแดนเทพ เป็นผู้พิทักษ์มีแต่ภัยอันตราย ผมห่วงเขา ขอร้องท่านละปล่อยลูกคืนให้ผม” เวนรู้สึกโกรธ แต่เขาก็เข้าใจสิ่งที่ศาสตราจารย์พูด
“คุณถามเขาเองเถอะ ถ้าเขาจะไปคุณผมก็ไม่ขัดขวาง”
ศาสตราจารย์คุกเข่า “ขอบคุณองค์ชาย”
วิวเดินมาที่พ่อ เขาพยุงร่างพ่อขึ้น “พ่อทำอะไรนะ” เขามองหน้าเวน ที่ดูนิ่งเฉย
พ่อหันมาพูดกับวิว “วิวกลับบ้านเราเถอะนะ”
วิวมองหน้าพ่อและเวนที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร
วิวพูด “แต่ผม…”
เจมส์พูดขึ้น “ตอนนี้พ่อนายอ่อนแอมาก แถมไม่สะบายบ่อยบ่นหาแต่นายตลอด”
วิวพูด “แต่ผม….” เขามองหน้าเวน องค์ชายไม่มีทีท่าจะพูดอะไรเลย เขาเริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น วิวกลับคิดที่จะแกล้งองค์ชาย
“ก็ได้ ผมกลับบ้านกับพ่อก็ได้ครับ” เมื่อพูดเสร็จเขามองมาทางเวน
เวนหลับตา หันหลังกลับเดินขึ้นบันใด พร้อมกับปิดกั้นม่านหมอกทันที วิวตกใจที่ทางขึ้นเขาหายไป เขายืนอึ่ง ชุดที่เขาใส่กลับกลายเป็นชุดของมนุษย์ เขารู้ว่าเวนยืนมองเขาอยู่อีกด้าน แต่เขาไม่เข้าใจทำไมเวนไม่รั้งเขาไว้ พ่อของวิวกอดเขาด้วยความดีใจที่วิวยอมกลับบ้านกับเขา ศาสตราจารย์ได้พาวิวกลับบ้าน เวนยืมมองพวกเขาจากไป
ซันเดินเข้ามาหาองค์ชาย “ทำไมองค์ชายถึงปล่อยเขาไป”
องค์ชายถอนหายใจ “นี่อาจจะเป็นบทพิสูจน์ความรักของเขาที่มีต่อเรา ให้เขากลับมาด้วยหัวใจของเขาเอง และที่สำคัญ ข้ายังมีเรื่องที่ต้องทำอีก”
ซันพูด “ต้องใช้เวลานานเท่าไร”
องค์ชายยืนมองวิว ก่อนจะพูด “นานแค่ไหนข้าก็จะรอ แต่ตอนนี้ข้าต้องตอบแทนบุญคุณ ให้วิวอยู่เมืองมนุษย์สักพัก ข้าจะแก้ไขบางอย่าง”
ซันพูด “องค์ชาย ข้าไม่เข้าใจ ฝ่าฟันอุปสรรคมากมายเหตุใดพระองค์ถึงยอมปล่อย”
เวนยิ้ม “ข้าไม่ได้ปล่อย ข้าแค่อยากให้บิดากับลูกได้เป็นครอบครัวก่อนที่วิวจะเดินเส้นทางของเทพผู้พิทักษ์ ระหว่างนี้เจ้ากับข้าต้องเปลี่ยนชะตาอีกครั้ง”
ซันยืนงงในสิ่งองค์ชายตัดสินใจ
