หวังหงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงทางเดินราวกับกำลังรอเธออยู่ ไป๋เซินเซินเดินผ่านหล่อนไปโดยไม่สนใจ เดินตรงไปที่บันไดหนีไฟ

“หยุดนะ!” หวังหงวิ่งไล่ตามหลังมา

คงเห็นว่าวันนี้เธอสวมกระโปรงสั้นเอวต่ำซึ่งดูเซ็กซี่ไม่หยอก ปากไม่ดีก็เริ่มทำงานอีกครั้ง “นังจิ้งจอก แกคิดจะขโมยผู้ชายของคนอื่นใช่ไหม!”

ไป๋เซินเซินยืนหันหลังให้หวังหง เธอไม่ตอบคำถาม มองไปทางอื่นด้วยความนิ่ง ข่มความโกรธที่อัดอั้นอยู่ในอก

“ตอบมาสิ!” หล่อนตะโกน จากนั้นก็เตะไป๋เซินเซินที่น่องแล้วด่าว่า “ตอบสิอีเวร! เป็นแกใช่ไหมที่อยู่เบื้องหลังล่มงานแต่งของซีซี! แกนี่มันไร้ยางอายจริงๆ หน้าด้านหน้าทนเหลือเกิน ถ้าหุบ XX เน่าๆ ของแกไม่ได้ ฉันจะหาคนไปเย็บให้เอง!”

ภาษาที่หยาบคายและสกปรกแบบนี้ออกมาจากปากหมาๆ ของหวังหงเป็นอะไรที่ไป๋เซินเซินไม่แปลกใจเลยสักนิด “ก็เรียนรู้จากคุณไม่ใช่เหรอ? น้าหวัง คนแบบคุณไม่ควรมาด่าฉันนะ ผู้หญิงที่ไปให้ท่าผู้ชายที่แต่งงานแล้ว ถ้าพูดกันในแง่ความไร้ยางอาย ฉันยังอยู่ห่างจากคุณหลายขุม”

“หุบปากนะ!” หวังหงตัวสั่นด้วยความโกรธ “นี่แกยอมรับแล้วใช่ไหมว่าเป็นคนทำ? ซีซีเป็นน้องของแกนะ ถ้าแกกล้าทำอะไรซีซีล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยแกมีชีวิตอยู่แน่!”

ไป๋เซินเซินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หันหลังกลับมาและตบหวังหงที่อยู่ตรงหน้าอย่างแรง!

เสียง 'ตบ' ดังก้องชัดเจนเป็นพิเศษในทางเดินที่เงียบสงบนี้

หวังหงตกตะลึงไปสองสามวินาที เมื่อรู้สึกตัวว่าถูกตบ หล่อนก็พุ่งเข้ามาเหมือนระเบิดที่ถูกจุดชนวน

ทว่าไป๋เซินเซินไวกว่า ตบกลับไปหนึ่งฉาด!

หลังจากนั้นก็ผลักหวังหงลงกับพื้นแล้ว ก็กระโดดขึ้นคร่อม สองมือบีบคอหวังหงแล้วพูดว่า “อีแก่ ฉันบอกความจริงก็ได้ ฉันนี่แหละเป็นคนทำให้งานแต่งลูกสาวสุดที่รักของแกต้องล่ม ฉันไม่อยากให้ลูกสาวของแกสมหวัง ไม่อยากให้ธุรกิจของตู้เซินเป่ยเจริญเติบโต ฉันอยากเห็นพวกแกความฝันสลาย มีแต่ความฉิบหายวายวอด” 

“แก...” หวังหงเริ่มหายใจไม่ออก ดิ้นรนไปมาอย่างสิ้นหวัง “ปะ..ปล่อย..นะ..ปล่อย..ฉัน....นะ...”

ไป๋เซินเซินเพิ่มแรงบีบที่มือด้วยความแค้น “แกเป็นคนทำลายครอบครัวฉัน! ผลักไสให้แม่ฉันไปตาย คิดเหรอว่าฉันจะลืมง่ายๆ ! ฉันจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้ ฝังแกให้กลายเป็นผีเหมือนแม่ของฉัน!”

“ไม่ ไม่...” หวังหงส่ายหน้าไปมา พยายามดิ้นให้หลุดจากการถูกบีบคอ ใบหน้าของหล่อนแดงก่ำเพราะหายใจไม่ออก รูม่านตาขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

“ทำอะไรกันน่ะ!?” จู่ๆ ผู้ชายสองคนก็ปรากฏตัวขึ้นที่ทางเดิน ในมือมีกล่องเครื่องมือ น่าจะมาที่โรงพยาบาลเพื่อซ่อมแซมอุปกรณ์บางอย่างและบังเอิญเดินผ่านมาทางนี้และเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี

“ช่วยด้วย…ช่วยด้วย…” หวังหงพูดด้วยความยากลำบาก แต่ว่าเวลานี้จิตใจและความคิดของไป๋เซินเซินขาวโพลนไปหมดแล้ว ความกระหายอยากฆ่าคนตรงหน้าเข้าครอบงำเธอจนไม่สนใจสิ่งรอบตัว

“หยุดนะ อย่าฆ่าคน!” ผู้ชายคนหนึ่งลากไป๋เซินเซินออกไปทันที

“แค่ก แค่ก แค่ก” หวังหงนั่งเป็นอัมพาตอยู่ที่มุมบันได ใบหน้าของหล่อนซีดเซียว หล่อนตกใจมาก เงยหน้าขึ้นและตะโกนบอกเจ้าหน้าที่ซ่อมบำรุงสองคนด้วยความสับสนในจิตใจ “จับนังนั่นไว้แล้วฉันจะให้เงินหนึ่งล้าน! เร็วเข้า!” ขณะที่พูดก็คุ้ยกระเป๋าเพื่อหาบัตรธนาคาร “ฉันจะให้เงินหมดนี่เลย ฆ่ามันซะ ฆ่าอีเวรนั่นซะ แล้วฉันจะให้เงินพวกแกทั้งหมด!”

เจ้าหน้าที่สองคนนั้นมองหน้ากัน ก่อนจะด่าว่า ‘บ้า’ แล้วเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามองอีก

ที่บันไดหนีไฟจึงเหลือเพียงเราสองคนอีกครั้ง เมื่อเห็นความกลัวบนใบหน้าของหวังหง ไป๋เซินเซินก็สงบลงเล็กน้อย อันที่จริงก็ไม่ได้อยากให้หล่อนตายจริงๆ หรอก ดังนั้นเธอจึงยืนขึ้น สวมรองเท้าส้นสูง เตะหวังหงอีกสองครั้งก่อนจะเดินจากไปท่ามกลางเสียงกรีดร้องโหยหวนและเสียงสาปแช่ง

ไป๋เซินเซินไม่ต้องการให้คุณย่ารู้ว่าเธอเพิ่งเกือบพลั้งมือฆ่าลูกสะใภ้ของท่านตาย จึงเดินลงไปชั้นล่าง เข้าไปในรถ โทรหาคุณย่า พูดคุยกันนิดหน่อย จากนั้นก็ขับรถจากไป

เหตุการณ์เมื่อครู่เป็นอะไรที่อยู่นอกเหนือการควบคุมจริงๆ หากหวังหงไม่พูดจาหยาบคายทุเรศๆ แบบนั้นก่อน เธอคงไม่สติหลุดขนาดนั้น อย่างไรก็ตาม แรงมาก็แรงกลับ!