ตอนที่ 2 วิศวกรของภูผา

หลังจากผ่านค่ำคืนที่พายุเข้าฝนฟ้าคะนองเกลียวคลื่นทะเลซัดถาโถมอย่างบ้าคลั่ง ท้องฟ้ากลับมาสดใสต้อนรับพระอาทิตย์ของเช้าวันใหม่ ท้องทะเลเรียบเงียบสงบเป็นปกติ

"นายหัวครับ ตื่นหรือยังครับ... นายหัว"

เสียงเอะอะแต่เช้าปลุกให้ไฟฟ้าตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย มือเรียวยกขึ้นสางผมที่ไม่เป็นทรงลวกๆ ก่อนจะสังเกตผ้าห่มผืนนุ่มของภูผาที่ห่มอยู่บนตัวแต่เขาจำได้ว่าก่อนนอนมันไม่มี อย่าบอกนะว่าคนอย่างภูผาเสียสละผ้าห่มให้ ผ้าห่มอุ่นๆก็มันทำให้เขาหลับสบายจริงๆแหละถึงแม้ต้องนอนบนโซฟาที่แคบไปหน่อยก็ตาม

ไฟฟ้ามองหาภูผาที่ตอนนี้กำลังยืนสวมเสื้อคลุมคุยอะไรกับมิ้งอยู่หน้าประตู

"มีอะไรไอ้มิ้ง"

"ผู้รับเหมาครับนายหัว พากันหยุดงานจะขอขึ้นค่าแรงครับ"

"อะไรวะ! แล้ววิศวกรที่ให้หาล่ะ ยังไม่มาอีกเหรอ" ภูผาถามถึงวิศวกรที่ประกาศรับสมัครไปเกือบๆ เดือน เขาต้องการวิศวกรมาคุมงานก่อสร้างรีสอร์ตที่ตั้งใจสร้างเป็นที่พักไว้ด้านหน้าของเกาะเพื่อต้อนรับนักท่องเที่ยว

"ยังหาไม่ได้ครับนายหัว บนเกาะแบบนี้มันค่อนข้างไกล ความสะดวกสบายไม่ค่อยมี เลยไม่มีใครอยากมาครับ"

"...."

"มีอะไรกันเหรอคุณ?" เสียงไฟฟ้าเอ่ยแทรกเข้ามา ขณะที่ภูผากำลังใช้ความคิดอย่างเคร่งเครียด

"ไม่เกี่ยวกับคุณ อย่ายุ่ง"

"อ้าวคุณ! ผมแค่ถามดีดี จะดุทำไม!"

"คุณหยุดทำตัวน่ารำคาญสักทีได้ไหม ตื่นแล้วก็กลับบ้านคุณไปซะ อย่ามายุ่งกับผม!"

"คำก็รำคาญ สองคำก็ไล่ สักวันผมจะทำให้คุณมาชอบผม แล้วผมจะไล่คุณดูบ้าง คุณจะได้รู้สึก" ไฟฟ้าสบตาโฉบเฉี่ยวของภูผาอย่างเอาชนะ แต่ภูผาก็มองกลับด้วยความท้าทายเช่นกัน

"ไม่มีทาง!"

"คุณ!..."

"พูดจบแล้วก็รีบกลับไปซะ ไอ้มิ้งไปบอกลุงแสงเอาเรือออก" ภูผาเอ่ยแทรกขึ้นมาตัดบทโดยไม่รอให้ไฟฟ้าพูดจบประโยค

"เออ!! ไปก็ได้ ผมทำจริงแน่ คุณคอยดู!"

..........

"คุณกลับไปซะ ผมไม่รับคุณ" ภูผาเอ่ยออกมาอย่างไม่สนใจไยดีคนตรงหน้า เขาพึ่งได้ใช้ชีวิตสงบสุขผ่านไปเพียงแค่ไม่กี่วัน ไฟฟ้าก็มาปรากฏต่อหน้าเขาด้วยตำแหน่งวิศวกร

"ผมไม่กลับ ผมจะทำงานที่นี่"

"ใครรับคุณเข้าทำงานไม่ทราบ บอกแล้วไงว่าผมไม่รับคุณ" ภูผาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

"กูเอง " รอนเดินตามเข้าภายในห้องทำงานของภูผา ที่มีสองคนกำลังเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

"กูเป็นคนรับคุณไฟเข้ามาเอง"

รอนพูดน้ำเสียงราบเรียบ เขากับภูผาร่วมมือกันลงทุนและทำธุรกิจกันหลายและหนึ่งในนั้นก็คือโครงการนี้โดยส่วนใหญ่เขาจะทำงานอยู่บนฝั่ง ให้คนที่รักสงบอย่างภูผาได้ทำงานอยู่ที่เกาะแบบที่ชอบ

"มึงทำแบบนี้ทำไมว่ะ"

"ดูเหมือนคุณภูผายังแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ออกนะครับ หรือว่าจริงๆ แล้วคุณภูผากลัวอะไรผม" ไฟฟ้าเอ่ยออกมาพร้อมท่าทางชวนหมั่นไส้ ใบหน้าขาวส่งยิ้มท้าทายอย่างกวนๆ

"หึ อย่างคุณมีอะไรให้ผมกลัว "

"คุณกลัวว่าถ้าผมเอาจริงขึ้นมา คุณจะต้านทานผมไม่อยู่และแพ้ให้ผมยังไงล่ะ ผมมั่นใจสักววันคุณต้องชอบผมแน่" ไฟฟ้าเอ่ยอย่างมั่นใจ

"หึ ไร้สาระ ฝันไปเถอะ"

"เอ่อ... มิ้งมึงมาพาคุณไฟไปดูที่พักก่อน บกพร่องตรงไหนมึงจัดการให้เรียบร้อยด้วยนะ " รอนรีบตัดบทก่อนที่สถานการณ์ตรงหน้าจะแย่ไปมากกว่านี้

"..." ภูผาตวัดสายตากลับมามองเพื่อนรักอย่างไม่ชอบใจ

“ก็เขามาสมัครแล้วกูก็เห็นว่าโปรไฟล์เขาดีเลยรับมา...ให้มึง”

“แม่งทำคุณไสยใส่มึงสิไม่ว่า”

"มึงก็พูดเกินไป กูว่าคุณไฟเขาก็เป็นคนดีนะ มึงไปว่าเขาขนาดนั้นเขายังอุตส่าห์มาช่วยงานเราเลย"

"อยากเอาชนะกูน่ะสิ"

"มึงก็อย่าพึ่งไปอคติกับเขานักสิ"

"..."

"เอางี้มึงก็ให้โอกาสเขาลองดูก่อน ถือว่าทดลองงาน ถ้าเขาทำงานไม่ได้เรื่องแล้วอยากไล่เขาออก กูจะไม่ขัดมึงเลย โอเคไหม"

"แล้วถ้ากูไม่โอเค..."

“ไม่โอเคก็แล้วแต่มึงครับเพื่อน แต่กูรับเขามาแล้ว ฝากด้วยนะ แล้วเจอกันเว้ย”

หลังจากรอนกลับไปไม่นาน มิ้งก็เข้ามารายงานเรื่องที่พักของไฟฟ้า เขาถอนหายใจหนักๆ ออกหลายครั้งก่อนจะเดินไปยังบ้านพักของไฟฟ้าที่อยู่ห่างจากสำนักงานออกไปเล็กน้อย

"ทำอะไร!"

"เฮ้ย! " ไฟฟ้าตกจากเก้าอี้ที่ปีนขึ้นไปหวังจะใช้ผ้าบางกันลมแอร์ เขาเป็นคนขี้หนาวและไม่ชอบเวลามีลมเป่าเนื้อตัว แต่ถ้าไม่เปิดแอร์เลยก็อาจจะร้อนเกินไป ทำให้เขาต้องปีนไปทำแบบนี้ แต่ตกใจเสียงภูผาที่เข้ามายืนข้างหลังแบบเงียบๆ ทำให้เสียการทรงตัวและตกลงมา มือขาวเนียนคว้าต้นคอและบ่ากว้างหาที่ยึดเหนี่ยวอัตโนมัติ ภูผาตกใจเช่นกันมือหนาคว้าเข้าที่เอวเล็กและแผ่นหลังของอีกคนที่ล้มลงมา ส่งผลให้แผ่นหลังของภูผากระแทกกับปลายเตียงอย่างแรงก่อนจะทรุดตัวลงตรงนั้น สะโพกนุ่มของไฟฟ้าทับอยู่ต้นขาแกร่ง ใบหน้าใกล้ชิดกันจนเห็นไรหนวดเขียวชวนใจสั่นของภูผา

"อึก...จุก"

"เอ๊ยคุณ! เป็นอะไรมากหรือเปล่า คุณมาเงียบๆ ผมตกใจหมด" ไฟฟ้าเอ่ยออกมาหลังจากได้สติ เขารีบลุกออกจากตักของภูผาหัวใจเต้นระรัว ใบหน้าขาวเปลี่ยนเป็นสีแดง

"ผมขอดูหน่อยนะ" ไฟฟ้าประคองภูผาขึ้นนั่งบนเตียงนุ่ม เปิดเสื้อสำรวจแผ่นหลังแกร่งของภูผาแดงช้ำจนเห็นเป็นรอยชัดเจน

"ผมขอโทษนะ" ไฟฟ้าเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิด

“มียาไหมผมจะทาให้”

.........

ภูผาส่งมามือออกไปเกี่ยวเอวคนข้างหน้าที่กำลังขี่มอเตอร์ไซต์คันเก่ากลับไปส่งเขายังบ้านพัก เนื่องจากแผ่นหลังได้รับบาดเจ็บทำให้ซ้อนรถได้ไม่ค่อยสะดวกเขาจึงต้องเกาะเอวของไฟฟ้าแน่น เอวไฟฟ้าทั้งเล็กและบางอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเอวของผู้ชายที่ทำงานในไซต์ก่อสร้างได้ ทว่าภูผาเพียงคิดอยู่ในใจเงียบๆ คนเดียว เมื่อสังเกตเห็นคนข้างหน้าเกิดอาการเกร็งทั้งตัวเวลาถูกเขาสัมผัส

ไฟฟ้าไม่ได้ขี่เร็วมากนัก เพราะเกรงจะกระเทือนแผลของภูผา จึงค่อยๆ ขับไปเรื่อยๆ อย่างระมัดระวัง เลือกใช้เส้นทางอ้อมมาตามแนวชายหาด ลมทะเลพัดปะทะใบหน้าให้ความรู้สึกสดชื่น โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากลิ่นกายหอมอ่อนๆ ถูกลมพัดโชยเข้าจมูกภูผาตลอดทาง

"เจ็บมากไหมคุณ" ไฟฟ้าเอ่ยถามขณะที่นั่งลงด้างหลังภูผามือนุ่มกำลังเตรียมยามาทาให้

"ผมฆ่าคุณแน่" ภูผาเจ็บจนต้องขบกรามแน่นต่อสู้กับความเจ็บปวด ได้แต่เค้นเสียงออกมาขู่อีกคน

"เอ้า...ก็คุณมาทำให้ผมตกใจก่อนทำไมล่ะ"

"หรือนี่เป็นวิธีเอาชนะใจผม?" ภูผาเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม สายตาดุเอาเรื่อง

"..."

" ไม่ทันไรก็ก่อเรื่อง ยอมแพ้เถอะคุณ"

"ผมทำได้แน่ คุณคอยดู"

ภูผาถอดเสื้ออวดกล้ามเนื้อแกร่งและผิวสี ความสูงหากเทียบกันจริงๆ คงก็คงห่างกันไม่กี่เซ็น แต่ภูผามีกล้ามเนื้อแข็งแรงแบบผู้ชาย ทำให้ดูมีเสน่ห์ ต่างจากเขาที่ค่อนข้างบางและสันทัดเพราะมีแต่เนื้อไม่มีกล้าม

มือนิ่มแตะลงบนแผ่นหลังที่มีกล้ามเนื้อแกร่งออกอาการสั่นเทาอย่างตื่นเต้น

"สั่นขนาดนี้ผมจะได้ทายาไหมคุณ หรือผมต้องทาเอง" ภูผาเอ่ยเสียงเข้ม ทำให้ใบหน้าเคร่งขรึมยิ่งดูดุดันมากยิ่งขึ้น

"คุณก็อยู่นิ่งๆ หน่อยสิ" ไฟฟ้าหาข้ออ้างกลบเกลื่อน ทำให้ภูผาได้แต่นึกแปลกใจ เขาไม่นิ่งตรงไหน

ปลายนิ้วชุ่มยาจรดลงบนแผลที่ช้ำจนขึ้นสีเขียว ไล่ปลายนิ้วนวดวนไปมาอย่างเบามือ

"ซี้ด... อ่า... " กล้ามเนื้อแกร่งกระตุกเล็กน้อย เมื่อปลายนิ้วชุ่มยาสัมผัสลงมาบนผิวเข้ม

"อย่าทำเสียงแบบนี้ได้ไหมคุณ ได้ยินแล้วมันแปลกๆ" ไฟฟ้าหัวใจเต้นแรงยิ่งขึ้น แก้มขาวบนใบหน้าที่ตื่นตระหนกเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ

"ก็ยามันเย็น คุณจะให้ผมทำยังไง ซี้ด" คราวนี้ภูผาตั้งใจส่งเสียงเพื่อแกล้งคนข้างหลัง

"///" ไฟฟ้าจึงเร่งมือรีบทายาให้เสร็จจนเผลอลงแรงมากเกินไป

"โอ๊ย! จะฆ่าผมรึไงคุณ"

"อะ เสร็จแล้วกินข้าวอย่าลืมกินยาด้วยนะคุณ ผมกลับล่ะ" ไฟฟ้าเอ่ยจบแล้วรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ไม่ทันได้เห็นสายตาของภูผาที่เหลือบมองตามไป

..........

"นายหัวเจ็บมากไหมคะ ดาได้ข่าวนายหัวไม่สบาย"

ดารินผู้รับเหมาคนใหม่มาแทนคนเก่าที่ไฟฟ้าเสนอให้ภูผายกเลิกสัญญาไปเนื่องจากทำงานไม่คืบหน้า ชอบแอบดื่มแอลกอฮอล์ในที่ทำงานและที่พักทำให้กระทบการทำงานแถมยังโก่งค่าแรงรับเหมา ดารินเข้าหาภูผาด้วยผลประโยชน์ทางธุรกิจ แม้ภูผาค่อนข้างเงียบขรึมและเย็นชา ทำให้บางทีก็น่าเกรงกลัว แต่ดารินกลับคิดว่ามันคุ้มค่ามาก หากเธอได้ใจนายหัวคนนี้มา เพราะทุกอย่างของภูผาจะตกเป็นของเธอทั้งหมด

"ดาทำอาหารมาให้ เดี๋ยวดาป้อนให้นะคะ" ดารินเตรียมอาหารและตักจ่อริมฝีปากหยัก

"ไม่ได้นะ!"

"..."

"คุณบอกอยากกินต้มซี่โครง นี่ผมก็ต้มแล้วก็เคี่ยวนานมากเลยนะ เพราะฉะนั้นคุณห้ามกินของคนอื่นสิครับ" เสียงไฟฟ้าทำให้ภูผาและดารินชะงักเล็กน้อย สายตามองไปยังไฟฟ้าที่กำลังจัดเตรียมอาหารและยกมาป้อนภูผา

"อ้าปากสิคุณ" ภูผาทำตามอย่างว่าง่าย ดารินมองการกระทำของไฟฟ้าอย่างเจ็บใจ

"นายหัวคะ แต่ว่าดาเอาอาหารมาให้..."

"เอ้อ... ตอนผมเข้ามาเหมือนโฟร์แมนกำลังตามหาคุณดาอยู่นะครับ"ไฟฟ้าเอ่ยขัดประโยคของดารินเมื่อเห็นว่าดารินยังไม่ยอมไปไหน

"เดี๋ยวดาค่อยโทรหาก็ได้ค่ะ"

"แต่ผมได้ยินว่าเป็นเรื่องด่วนด้วยนะครับ น่าจะเรื่องงาน คุณดารีบไปจัดการก่อนดีไหมครับ" ไฟฟ้าเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง ทว่าคนที่ได้ฟังกลับรู้สึกถึงความเจ้าเล่ห์

"ไปแกล้งเขาทำไม" ภูผาเอ่ยขึ้นหลังจากดารินเดินออกไป ภายในห้องเหลือเพียงไฟฟ้าที่กำลังจับช้อนป้อนอาหารให้ภูผา

"อย่ามาใส่ร้ายผมสิครับนายหัว ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย"

"..." ภูผาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก ใบหน้าเคร่งขรึมเพียงส่งสายตารู้ทันไปให้อีกคน

"ก็มัน...สนุกดี"

"หึหึ... นึกว่าหึงผม"

"ก็แน่สิคุณ คุณยังเย็นชาใส่ผมอยู่แบบนี้ ถ้าคุณดาจีบคุณติด ผมก็แพ้คุณน่ะสิ" ไฟฟ้าพูดทุกอย่างออกมาอย่างที่ใจคิด ทำให้ภูผาต้องระบายลมหายใจแรงๆ กับความคิดเด็กของไฟฟ้า

"ไร้สาระ!"

"ไร้สาระตรงไหน อะ...กินเองเลยไม่ป้อนแล้ว" ไฟฟ้าปล่อยช้อนในมือ

ถ้าภูผาหูไม่เพี้ยนเขาเหมือนได้ยินความงอนปนออกมากับปลายเสียงของไฟฟ้าที่เอ่ยออกมา

"ไม่ คุณเป็นคนไล่คุณดาไป เพราะฉะนั้นคุณต้องเป็นคนป้อนผม" ภูผามองไฟฟ้าทำหน้ามุ่ย

"คุณบังคับผมไม่ได้หรอก"

"ได้ไม่ได้เดี๋ยวก็รู้" มือหนาคว้าเอวไฟฟ้าเข้าชิดตัวแล้วกักไว้ในวงแขน

"เฮ้ยคุณ! ทำอะไรเนี่ย" ไฟฟ้าตกใจเกร็งและใจสั่นจนรู้สึกได้

"ป้อน!"

"..." มือเรียวหยิบช้อนอย่างสั่นเทายกขึ้นป้อนอาหารภูผา

"หึหึ...เปลี่ยนใจล่ะ ผมกินเองดีกว่า"

ทันทีที่ภูผาปล่อยมือจากเอวคอด ไฟฟ้าก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาให้ได้ยินอย่างลืมตัว ภูผามองตามอีกคนวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ไม่รู้อีกคนไปเอามาจากไหนว่าเขาอยากกินซี่โครง หวังว่าไฟฟ้าคงไม่ทำเขาท้องเสียหรอกนะ

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นไฟฟ้าก็ขยันทำอาหารมาเพื่อเอาชนะใจภูผาเรื่อยมา ทว่าก็มักโดนปฏิเสธกลับไปทุกที

"ไอ้มิ้ง..." เพียงได้ยินเสียงเข้มของนายหัวดังออกมา มิ้งก็รู้ได้ทันที เขาเดินเข้าไปยังห้องทำงานของภูผา อาหารที่ไฟฟ้าตั้งใจทำมาทั้งถาดถูกยกออกไปต่อหน้าต่อหน้าคนทำ

ไฟฟ้าเหลือบตามองค้อนให้นายหัวที่นั่งทำหน้านิ่งไร้อารมณ์ใส่เขา มือสองข้างกำแน่นจนชื้น ทำได้เพียงพ่นลมหายใจออกแรงๆ พยายามระงับคลื่นลมที่กำลังจะก่อตัวเป็นพายุพัดทำลายทุกอย่างในใจ แล้วกระทืบเท้าหนักๆ เดินออกมามองหาที่ที่ทำให้ลมพายุสงบลง มิ้งกำลังมองมาที่เขาอย่างเกร็งๆ อาหารบนโต๊ะเพิ่งพร่องไปเล็กน้อย

"อะ...เอ่อ...คุณไฟทานอาหารรึยังครับ"

มิ้งมองไฟฟ้าเดินเข้ามานั่งตรงข้ามเขาหน้างอบูดบึ้ง ก่อนจะตักอาหารเข้าปากคำใหญ่เคี้ยวตุ้ยๆ หนึ่งช้อน...

"อื้ม! อร่อยฉิบหาย!" เจ้าของใบหน้างอตั้งใจบ่นออกมาเสียงดัง แล้วตามมาด้วยช้อนที่สอง...

"ใครไม่กินก็ช่าง กินเองก็ได้วะ!"

ช้อนที่สาม...

"เล่นตัวไปเถอะ! ปล่อยให้อดแม่ง!" และช้อนที่สี่ช้อนที่ห้าก็ตามมาพร้อมกับเสียงบ่นไม่หยุดจนกระทั่งท้องอิ่ม พายุอารมณ์จึงสงบลง ทำให้คนที่ร่วมวงอาหารอย่างมิ้งก็ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเช่นกัน

“หัวหน้าครับ เย็นนี้ไปไหมครับ” ช่างผู้รับเหมาเอ่ยถามไฟฟ้า ขณะที่ใกล้เลิกงานแล้ว แต่ไฟฟ้าก็ยังเดินอยู่บนตึกก่อสร้าง จนช่างผู้รับเหมาไม่แน่ใจว่าเย็นนี้ไฟฟ้าจะมาเตะบอลที่ชายหาดกับพวกเขาอีกหรือไม่

“หาเรื่องอู้งาน” อยู่ๆ ภูผาก็โผล่มาพร้อมคำพูดชวนหาเรื่อง

“นี่มันจะเลิกงานแล้วนะคุณ”

“นายหัวไปเตะบอลกับพวกเราไหมครับ หัวหน้าเตะกับพวกเราประจำเลย”

“อย่าชวนให้เสียเวลาเลยช่าง ให้นายห้วเขาบ้างานของเขาไปเถอะ ...ไปพวกเรา”