7 หายไป

ประเทศไทย

"งานเป็นไงบ้างว่ะ หนีเพื่อนไปไกลเลยนะมึง" 

บาสเพื่อนของฟิวเอ่ยทัก หลังจากไม่ได้เจอกันหลายเดือนเนื่องจากปีสุดท้ายต่างต้องแยกย้าย ทำผลงานส่งอาจารย์

"ถามเหี้ยไรของมึง กูก็พึ่งส่งวันนี้ไง มึงก็เห็น "

" เออวะ งั้นพรุ่งนี้กูส่งของกูเลยละกัน  ของกูมันง่ายๆเว๊ย ไม่มีซับซ้อน ถูกแก้ กูก็ไปแค่อยุธยา" บาสเลือกไปที่อยุธยาแทนที่จะไปกับเพื่อนสนิทอย่างฟิว เพราะกลัวเครื่องบิน

"....."

"แต่ของมึงอ่ะ อียิปต์เลยนะเว๊ย ไกลชิบหาย"

"ก็พี่เขาชวนอ่ะ ไปหาประสบการณ์อ่ะมึง ไม่ดีรึไง"

"เออๆ แล้วแต่มึงเหอะ ไหนลองแชร์ประสบการณ์ให้เพื่อนอย่างกูฟังหน่อยสิ"

"....."

"กลับมาเป็นเดือนๆ แต่ไม่ยอมออกมาเจอเพื่อนนะมึง"

"กูก็ทำงานส่งอาจารย์ไง มึงก็พึ่งออกจากถ้ำมาเหมือนกันไม่ใช่รึไง"

"เออๆ มึงเล่ามาได้ล่ะ"

ฟิวเล่าเรื่องราวที่ตัวเองได้สัมผัสและพบเจอในดินแดนอียิปต์ที่ได้ร่วมคณะไปกับทีมสำรวจ รวมทั้งเรื่องของราฟให้บาส เพื่อนสนิทฟัง

"ไอ้เหี้ย! เรื่องจริงรึว่ะ"

"เสียงดัง ไอ้สัส" ฟิวทำหน้าเข้มดุบาส ทว่าเพื่อนสนิทกลับไม่มีท่าทีเกรงกลัวสักนิด

"แล้วมึงอ่ะ สรุปคือรักเขา?"

"กู.... ไม่รู้ว่ะ มึงว่าพี่เขาจะจริงจังกับกูไหมว่ะ"

"โธ่เอ๊ย เพื่อนกูรักเขาแต่ทำเป็นปากแข็ง"

"ไอ้สัส บาส"

"ฟังจากที่มึงเล่า กูว่าพี่เขาไม่ได้หลอกมึงหรอก พวกมึงก็ติดต่อกันตลอดไม่ใช่รึไง"

"แต่เขาไม่ติดต่อกูมาเดือนกว่าแล้วมึง เขาไม่คิดถึงกูเลยรึว่ะ" ฟิวเอ่ยอย่างน้อยใจ

ปกติราฟจะตอบข้อความและโทรหาฟิวเสมอ วีดีโอคอลบ้างหากมีเวลา แต่พักนี้ราฟเงียบหายไปเหมือนคราวนั้นไม่มีผิด ปล่อยอีกคนให้คิดอย่างกังวลใจ ขนาดส่งรูปถ่ายเซลฟี่วาบหวิวไปยั่วก็ยังไม่ได้รับการตอบกลับจากราฟ 

เขากับราฟรู้จักกันเพียงไม่นาน แม้จะเคยเจออีกฝ่ายในฝันบ่อยๆ เช่นเดียวกับราฟ แต่ชีวิตจริงพวกเขาได้อยู่ด้วยกันระยะเวลาเพียงสั้นๆ ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าบางทีราฟอาจจะไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับเขาแล้วก็ได้ ถึงเงียบหายไปแบบนี้ ฟิวคิดเองเออเองโดยไม่รู้เลยว่าราฟนั้นกำลังยุ่งอยู่กับการจัดการร่างของมัมมี่เพื่อปลดปล่อยบรรพบุรุษให้เป็นอิสระ ทุกคืนเขาแทบไม่มีเวลานอน บางคืนหลับไปพร้อมกับรูปถ่ายฟิวที่วาบหวิวชวนใจสั่น หากเจ้าตัวอยู่ใกล้ๆเขาจะจับมาลงโทษให้เข็ดหลาบ จับเด็กบ้าที่ชอบอวดอกขาวๆนมชมพูดูดให้ช้ำ ไหนจะต้นขาเรียวที่ถ่ายสูงขึ้นมาจนเห็นสะโพกกลมเนียนถูกชายเสื้อสีขาวปิดไว้อย่างหมิ่นเหม่ แถมบางจนดูออกว่าข้างในไม่ได้ใส่อะไร แค่เห็นภาพนิ่งที่ส่งมาแก่นกายเขาก็ลุกโด่ดันกางเกงให้นูนออกมา แทบอยากจะนั่งเครื่องไปหาเดี๋ยวนั้น ราฟได้ชื่นชมภาพที่ฟิวส่งมาไม่นาน ญาติทางอียิปต์ของเขาก็เข้ามาเรียกเพื่อไปจัดการปัญหาต่อ ทำให้ราฟต้องอดกลั้นความปรารถนาเอาไว้อย่างข่มใจ เขาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆเมื่อถูกญาติขัดจังหวะ ได้แต่คิดปลอบใจตัวเองว่ารีบจัดการทุกอย่างให้เสร็จทีเดียว เพื่อที่จะได้กลับไปหาฟิวได้เร็วขึ้น

"แล้วมึงทำไง บินไปหาเขาเลยดีไหม ไปถามเขาตรงๆเลยว่าเป็นเหี้ยไร มาทำเพื่อนกูเสียใจ" บาสแกล้งพูดเย้าแหย่ให้เพื่อนคลายกังวล

"ไอ้เหี้ย กูไม่น่ามีมึงเป็นเพื่อนเลยแม่ง "

"เออๆ กูไม่แกล้งล่ะ มีอะไรให้ช่วยก็บอก มึงเพื่อนกูรู้ใช่ไหม "

"ซึ้งเลยไอ้สัส"

"เลิกทำเศร้าได้แล้วมึง เดี๋ยวคืนนี้กูเลี้ยงเอง "

"ไม่มีอารมณ์ว่ะ"

"ไปถึงเดี๋ยวมึงก็มีอารมณ์เองแหละ 4 ทุ่มเจอกันร้านเดิม... กูไปละ "

ฟิวกลับห้องพักตัวเองหลังจากแยกกับบาสที่มหาลัย ตรงเข้าไปยังห้องนอน ทิ้งตัวลงที่เตียงนุ่มหลับตาคิดทบทวนเรื่องราวและความรู้สึกที่เขามีต่อราฟ ทั้งรักทั้งน้อยใจแต่ในใจลึกๆก็อดกลัวความรู้สึกที่ราฟมีต่อตัวเองไม่ได้ ในหัวคิดวกไปวนมาจนกระทั้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ของบาส

 'ไอ้ฟิว มึงมารับกูด้วยนะ น้องกูมันแม่งเอารถกูไปละ '

ฟิวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาอีกครั้งหลังจากวางสายบาส ตอนนี้ 4ทุ่มแล้ว ทั้งที่ถึงเวลาที่เขากับเพื่อนนัดกันแล้วแต่เขากลับ พึ่งตื่น มือเรียวเลื่อนนิ้วไปที่หน้าจอกดเข้าแอปพลิเคชั่นหนึ่งที่เขาไว้ใช้ติดต่อกับราฟ มีเพียงข้อความล่าสุดที่เขาเป็นคนส่งไป 'วันนี้ผมต้องเอาผลงานไปส่งที่มหาลัย' ทุกๆวันฟิวได้แต่ส่งข้อความเล่าถึงชีวิตในแต่วันของตัวเอง เพราะหากเป็นประโยคคำถามบทสนทนาจะค้างไว้เพียงแค่ประโยคคำถามของเขา 'งานยุ่งมากรึครับ?'

‘…’

'อย่าลืมกินข้าวนะ' ไม่มีข้อความตอบกลับของราฟ ฟิวจึงเลือกที่จะเล่าเรื่องราวของตัวเองแทน 'คืนนี้ไอ้บาสเลี้ยงเหล้า ผมจะกินให้แม่งมันหมดตัวเลย'

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ฟิวหยิบน้ำหอมมาฉีดเบาๆ สำรวจความเรียบร้อยหน้ากระจกอีกครั้ง เขาใส่เสื้อยืดสีดำแขนยาวที่ยาวเลยข้อมือไปมาก มีเพียงนิ้วเรียวที่โผล่พ้นออกมาเล็กน้อย เพราะเป็นโอเวอร์ไซส์แต่เนื้อบางเบาใส่สบาย ท่อนล่างสวมกางเกงขายาวถึงข้อเท้าสีดำเช่นกัน สวมรองเท้าผ้าใบสีขาว ก่อนออกไปไม่ลืมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปหน้ากระจกแล้วส่งเข้าไปในแชทของอีกคน เป็นรูปถ่ายเปล่าๆ ไร้ข้อความบรรยายภาพ ทว่าคนที่ได้รับก็เข้าใจได้ทันทีว่าฟิวแต่งตัวไปไหน ถึงแม้การแต่งตัวจะดูเรียบง่าย เสื้อผ้าที่ใส่แขนยาวขายาวปกปิดร่างกาย แต่ราฟก็อดหวงไม่ได้เพราะเสื้อที่ใส่ดูใหญ่จนหลวม บางรูปเสื้อไหล่ตกเผยผิวเนียน แถมเนื้อผ้ายังบางจนดูยั่วยวนเกินไป แต่ราฟทำได้แค่คิดบัญชีไว้ในใจ กลับไปเมื่อไหร่เขาจะจัดการเด็กขี้ยั่วด้วยตัวของเขาเอง