My sextuplets : 01

"ปะป๊า"

ผมชะงักเมื่อได้ยินเสียงเด็กน้อยหน้าตาจิ่มลิ้มเรียกผมอย่างนั้น ผมคิดว่าเด็กคนนั้นเขาเรียกผมเมื่อลองหันไปมองรอบข้างแล้วพบว่าไม่มีใครนอกจากตัวผมคนเดียว

"มาแล้วเหรอครับ"

เด็กคนนั้นยังคงเรียกอีก ผมลังเลหากจะเข้าไปใกล้ หน้าตาจิ้มลิ้มนั้นเปื้อนน้ำตาราวกับกำลังรอคอยให้ผมเข้าไปกอดปลอบประโลม

"หนู คือพี่ไม่ใช่ปะป๊าของหนูหรอกนะ" ผมจำเป็นต้องอธิบายให้เด็กตัวน้อยได้เข้าใจ คาดว่าเด็กน้อยหลงทางกับพ่อแม่ถึงได้มานั่งร้องไห้เรียกคนอื่นว่าเป็นพ่อ โดยไม่รู้ว่าผมเป็นผู้ชาย ผมท้องและมีลูกไม่ได้ เจ้าตัวเล็กเริ่มแบะปากเมื่อผมบอกอย่างนั้น

"ปะป๊าหนูหิว"

ผมถอนหายใจ สายตาวอกแวกต้องการหนีไปจากสถานการณ์แสนน่าอึดอัด การรับมือกับเด็กน้อยเป็นเรื่องยากสำหรับคนเข้ากับเด็กไม่เก่งอย่างผม เห็นเด็กน้อยเช็ดน้ำตาตัวเองด้วยแขนเล็กใจผมก็อ่อนยวบ รู้สึกสงสารและเอ็นดูเจ้าตัวน้อย

เป็นลูกเต้าเหล่าใครนะ น่ารักขนาดนี้ทำไมถึงได้ทอดทิ้งให้อยู่คนเดียว

"หนูหิวเหรอ พี่พอจะมีช็อกโกแลตนะ" ผมรีบขวานหาขนมหวานในกระเป๋าทำงานอย่างรีบร้อน รู้สึกดีใจเมื่อตัวเองเป็นประเภทชอบกินขนมถึงได้มีอยู่ในกระเป่า เด็กน้อยยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมผมเดินเข้าไปใกล้ นั่งยองลงเพื่อจะได้คุยกับเด็กน้อยได้ถนัด

"นี่นะช็อกโกแลต แต่หนูกินแล้วต้องรีบแปรงฟันด้วยนะ เดี๋ยวฟันจะผุครับ" เด็กน้อยแบมือรับอย่างไม่มีท่าทีตื่นกลัวผมสักนิดแล้วเอียงคอถามผมอย่างน่ารัก

"ปะป๊ากินแล้วฟันผุไหม" ผมอึ้งไปครู่เดียว ก่อนจะหลุดขำกับคำถามแสนซื่อของเด็กน้อย มันก็น่าแปลกเมื่อคนเข้ากับเด็กไม่เก่งอย่างผมจะรู้สึกดีกับเด็กน้อยคนนี้ ผมว่าผมสามารถพูดคุยกับเด็กน้อยได้โดยไม่รู้สึกอึดอัดแล้ว

"ถ้าพี่กินเยอะ ๆ มันก็ฟันผุได้เหมือนกัน เพราะอย่างนั้นพี่เลยต้องแปรงฟันไงครับ" เด็กน้อยพยักหน้าอย่างน่ารักแต่ไม่คิดจะทานช็อกโกแลตในมือจนผมขมวดคิ้วสงสัย หรือเด็กน้อยแพ้ช็อกโกแลต ทานไม่ได้

"หนูไม่กินเหรอครับ" เด็กน้อยส่ายหน้า

"กินครับแต่หนูอยากเป็นให้น้อง ๆ ด้วย" ผมรู้สึกซึ้งใจและเอ็นดูเด็กน้อยมากขึ้น ตัวเล็กแค่นี้แต่กลับรู้จักมีน้ำใจนึกถึงน้อง ไม่น่าถึงได้เอาแต่มองขนมแล้วไม่ยอมแกะทาน ผมรีบเปิดกระเป๋าอีกครั้งอย่างไม่รีรอ มีขนมอะไรก็เอาออกมาเพื่อให้เด็กน้อยทั้งหมด

"อะ พี่ให้หมดเลย"

"ปะป๊าใจดี"

"เออ คือพี่ไม่ใช่ปะป๊าหนูหรอกนะ" ผมอธิบายให้เด็กน้อยฟังอีกครั้ง ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้เรียกผมว่าปะป๊า หรือหน้าผมจะเหมือนกับพ่อของเด็กน้อย "พี่เป็นผู้ชาย พี่ท้องไม่ได้ พี่ไม่มีลูก เพราะงั้นหนูจะเป็นลูกพี่ไม่ได้นะครับ" เด็กน้อยมองหน้าผม กะพริบตาปริบ ๆ อย่างน่าเอ็นดู โอ๊ย ทำไมดาเมจรุนแรงจนผมอยากเอื้อมมือไปหยิกแก้มกลม ๆ นั่น

"เป็นปะป๊าไม่ได้หยอ" เอาแล้วไงกู

ผมเกาหัวตัวอง พยายามนึกหาเหตุผลมากมายเพื่อจะอธิบาย เด็กน้อยเริ่มน้ำตาคลออีกครั้ง ผมถึงได้เอื้อมมือเพื่อห้ามปรามไม่ให้ร้องไห้ กว่าจะทำให้เลิกร้องไห้ก็ต้องเอาขนมมาล่อ ถ้าหากเด็กน้อยร้องไห้อีกผมก็ไม่รู้จะเอาอะไรมาหลอกล่อแล้ว

"มาเป็นปะป๊าให้พวกหนูได้ไหม" ผมเหมือนถูกกดดัน มือเช็ดน้ำตาใสบนแก้มนุ่มอย่างแผ่วเบา ลูกใครหนอทำไมถึงได้อ้อนเก่ง

"เป็นได้ไหม" เสียงอ้อนยังคงรบเร้า พลางเคลื่อนตัวก้าวมาหาผมจนตกอยู่ในวงแขนของผม หัวใจผมเต้นรัวดัง คนเล่นกับเด็กไม่เก่งอย่างผมกำลังถูกเด็กอ้อนอย่างน่ารัก เล่นเอาผมทำตัวไม่ถูก

"นะครับปะป๊า" ความเอียงคออ้อนนั้นมันน่าหมั่นเขี้ยวมาก ผมเผลอยิ้มตามด้วยความเอ็นดู

"ก็ได้ครับ พี่เป็นปะป๊าให้สักวันก็ได้"

"เย่ ๆ ปะป๊าของหนู" เด็กน้อยว่าพร้อมกางแขนกอดผม ทิ้งขนมในมือให้หล่นบนพื้น ผมก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมเด็กน้อยถึงได้ดีใจแต่หากว่าคำตอบของผมพอจะทำให้เด็กน้อยยิ้มได้ ไม่งอแงร้องไห้แล้วสามารถสอบถามเรื่องพ่อแม่ของเจ้าตัวว่าอยู่ที่ไหน มันก็น่าจะพอช่วยได้บ้างแต่หากไม่ได้เรื่องอะไรผมคงต้องพาเด็กน้อยไปส่งตำรวจเพื่อให้ทางตำรวจดำเนินการตามหาครอบครัวของเด็กน้อยแทน

"ปะป๊าาา" ผมรู้สึกเหมือนหูแว่วเมื่อได้ยินเสียงเด็กเรียกผมจากข้างหลัง แต่เมื่อหันหน้าไปมองก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่ามีเด็กอีกสองคนหน้าตาเหมือนเด็กที่ผมกอดราวกับฝาแฝดยืนมองผมอยู่

"มาเร็ว มากอดปะป๊าเร็ว" เด็กน้อยในอ้อมกอดผมกวักมือเรียกฝาแฝดของตัวเอง ผมยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ เด็กสองคนวิ่งมาหาพร้อมกอดผมเต็มเหนี่ยว จนผมล้มแล้วประคองไม่ให้เด็ก ๆ ได้รับบาดเจ็บ

อะไร ยังไง เด็กพวกนี้เป็นแฝดสามเหรอ

"ปะป๊าจะมาอยู่กับพวกหนูแล้วใช่ไหมคับ" คำถามเดิม ๆ แต่มาจากเด็กอีกคน ผมถูกเด็กน้อยอีกคนหอมแก้มหลายฟอด ลูกใครเนี่ยทำไมถึงได้มารุมรังแกผมอย่างนี้นะ

"หนูคิดถึงปะป๊าครับ"

"เดี๋ยว ๆ ก่อนครับ" ผมรวบเด็กทั้งสามให้มายืนเรียงกัน มันทั้งสับสนและมึนงง เด็กแฝดสามคนหายไปพ่อแม่ของเด็กคงต้องเป็นห่วงมากแน่ ๆ

"พวกหนูเป็นแฝดสามเหรอครับ"