ลู่เฉียง : "คุณปู่! เรื่องนี้ไม่จำเป็นเลยครับ ความอึดของผมเป็นเลิศ อย่างน้อยปู่ควรเชื่อในยีนของตัวเอง" เสียงของเขาจริงจังและเขามองตรงเข้าไปในดวงตาของผู้เฒ่าลู่ฮวน เขาไม่ได้ดูเขินอายหรืออะไรเลย เขาแค่ตัดสินใจเล่นด้วย

ทุกคนคุ้นเคยกับพฤติกรรมของผู้เฒ่าลู่ฮวน แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาประหลาดใจมากที่สุดคือคำพูดที่พวกเขาได้ยินจากปากของลู่เฉียง เขาไม่เคยพูดมากขนาดนี้และกับเรื่องที่ไร้ยางอายเหมือนคุณปู่ของเขา

ลู่ฮวน : "ฉันแค่ต้องการให้แน่ใจว่า เมื่อแมวป่าจะเดินตัดหน้าแกในอนาคต แกจะไม่ทำกาแฟหกทิ้ง"

“ไม่ต้องห่วง คุณปู่ ผมรู้วิธีเลี้ยงแมวป่า กาแฟไม่หกทิ้งแน่นอน”

"แมวป่า? พวกมันเก่งพอตัวมั้ย?

“แค่ต้องต้องทำให้เชื่องอย่างถูกต้อง แปลงร่างได้ดีกว่าในเมือง”

"ฮ่าฮ่า! แกสืบทอดยีนของฉันจริงๆ"

ไม่มีใครพูดยกเว้นสองคนนี้เพราะคนอื่นทำตัวไร้ตัวตน สายตาของพวกเขากำลังเดินทางจากปลายโต๊ะหนึ่งไปอีกปลายหนึ่ง ทุกครั้งที่พวกเขาได้ยินคำพูดที่น่าตกใจจากทั้งสองฟากฝั่งโต๊ะ ทำพวกเขาตกตะลึง

ลู่ซวง : "พอได้แล้วทั้งสองคน!! อาหารเริ่มเย็นแล้ว หยุดพูดแล้วตั้งใจกับอาหารเช้า" คำพูดของลู่ซวงเป็นเหมือนรับสั่งของจักรพรรดินี ทุกคนจึงเริ่มกินอย่างเชื่อฟัง

ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากห้องนั่งเล่นมายังโต๊ะอาหาร ทุกคนมองไปทางต้นเสียง ร่างเล็กๆ ตรงเข้ามาในห้องอาหารขณะวิ่ง หยุดอยู่ใกล้ลู่เฉียงและกอดเขาแน่น

"พี่ใหญ่!" ร่างเล็กพูดขณะกอดลู่เฉียง เขามองชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มที่สดใสและดวงตาที่ส่องประกายราวกับดวงดาวที่เจิดจ้าในยามค่ำคืนแสดงถึงความสุขที่เขามีอย่างไม่ต้องอธิบาย

ลู่ลี่จุน เป็นลูกชายคนที่สองของลู่จินไห่และเป็นน้องชายของลู่เฉียง เขาเป็นสมาชิกที่อายุน้อยที่สุดและเป็นที่รักมากที่สุดในครอบครัว เนื่องจากเขาอายุเพียง 11 ขวบเท่านั้น

สำหรับลู่เฉียง เขามีคนเพียงสามประเภทในชีวิตของเขา..

ที่ 1 ลูลี่จุน ที่สอง-สมาชิกในครอบครัว และคนที่ 3 - คนอื่นๆ..

ลู่ลี่จุนเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา ทุกคนรู้ดีว่าเขารักลู่ลี่จุนมากแค่ไหน! น้ำเสียงที่สุภาพและอ่อนโยนของเขา ความอบอุ่นในดวงตาของเขาและวิธีที่เขาจับลู่ลี่จุน ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้

“ลู่ลี่จุน! ไปไหนแต่เช้า?” ลู่เฉียงถามพลางเอามือข้างหนึ่งลูบแก้มน้องชายของเขา และใช้มืออีกข้างโอบไหล่เขา เขามีความสุขที่ได้เห็นกระรอกน้อยตัวนี้

“ผมอยู่กับพี่ลู่เฟิง พวกเรากำลังให้อาหารปลาในสระน้ำในสวนครับ?” เขาพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่จู่ๆ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป และถามด้วยใบหน้าเศร้าๆ ว่า “ทำไมพี่ไม่มาวันเกิดผม? ผมรอพี่” แล้วเขาก็หลุบตาและมองไปที่พื้น

“พี่รู้! และพี่ต้องขอโทษจริงๆ ที่ไม่ได้มาวันเกิดนาย” จากนั้นลู่เฉียงก็กอดเขาเบา ๆ ยกเขานั่งบนเก้าอี้ข้าง ๆ แล้วพูดว่า "ทานอาหารเช้าของนายก่อนแล้วพี่จะให้นายดูบางอย่าง"

“อะไรเหรอ พี่ลู่เฉียง?” เขาถามด้วยความสงสัยและความเศร้าบนใบหน้าเริ่มหายไป

"นั่นเป็นเซอร์ไพรส์!" ลู่เฉียงกล่าวด้วยรอยยิ้มและขยิบตาให้น้องชายของเขา จากนั้นก็เริ่มตักอาหารลงในจานของน้องชาย

“ว้าว! เซอร์ไพรส์!! ของผม....ของขวัญวันเกิดของผมใช่ไหม?” เขาถามด้วยความตื่นเต้นสุดขีด

“อืม..” ลู่เฉียงพยักหน้าและกล่าวว่า “ตอนนี้กินข้าวเช้าให้เสร็จก่อน”

ลู่ลี่จุนเริ่มกินอาหารเช้าของเขาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยัดเข้าปากของเขาโดยไม่มีที่ว่างเลย เขาดูน่ารักด้วยปากที่อัดแน่นไปด้วยอาหารอย่างกระรอก

ลู่เฉียง: "กินช้าๆหน่อย ไม่งั้นอาหารจะไม่ย่อย" จากนั้นเขาก็ตบหัวเบา ๆ ด้วยความชื่นชมอย่างเต็มที่

พฤติกรรมของลู่เฉียงแตกต่างกันมากเมื่อลู่ลี่จุนมาถึง ทุกคนสามารถเห็นมิติที่แตกต่างกันของบุคลิกภาพของเขาเมื่อเขาอยู่กับลู่ลี่จุน เช่นความรักและห่วงใยลู่เฉียง ลู่เฉียงโกรธ ลู่เฉียงมีความสุข ลู่เฉียงกังวล ลู่เฉียงอารมณ์เสีย ลู่เฉียงช่างพูด ลู่เฉียงเป็นเด็กตัวเล็กๆและอีกมากมาย ลูลี่จุนสามารถดึงบุคลิกเหล่านี้ออกมาจากพี่ชายที่เย็นชาของเขาได้

เขาปฏิบัติต่อลู่ลี่จุนเหมือนลูกชายของเขามากกว่าน้องชายของเขา การตัดสินใจทั้งหมดเกี่ยวกับลู่ลี่จุนเป็นของลู่เฉียงเท่านั้น เขาทำตามความต้องการของเขาเสมอ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม ลู่เฉียงต้องการทุกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับน้องชายเสมอ ทุกคนกังวลว่าความรักของเขาอาจทำให้ลู่ลี่จุนนิสัยเสีย แต่ลู่เฉียงนั้น ระมัดระวังตัวมาก เพราะเขาต้องการให้น้องชายคนเล็กของเขาเป็นคนดี เขาทำให้น้องชายเข้าใจเสมอว่าอะไรถูกอะไรผิด

สำหรับลู่ลี่จุน เขาก็รักลู่เฉียงมากกว่าใครๆ แม้แต่พ่อแม่ของเขาก็ยังเป็นรองสำหรับเขา โลกทั้งใบของเขาหมุนรอบลู่เฉียง

"ได้เห็นภาพสวยงามอะไรแบบนี้!" ทุกคนได้ยินเสียงจากประตูห้องอาหาร ขณะที่พวกเขากำลังยุ่งอยู่กับการได้ดูความรักระหว่างพี่น้องสองคนที่แสดงต่อกัน

ทุกคนมองไปที่ต้นเสียง ลู่เฟิง ชายหนุ่มรูปหล่ออีกคนหนึ่งจากตระกูลลู่เดินเข้ามาที่ห้องอาหาร

“เมื่อนายได้ยินว่าลู่เฉียงกลับมา นายลืมพี่ชายคนนี้เลยและวิ่งมาหาเขาโดยทิ้งฉันไว้ที่นั่นตามลำพัง ไม่ยุติธรรมเลย” และเดินไปหาลู่ลี่จุน

ลูลี่จุนมองขึ้นไปที่เขาและกระพริบตาราวกับกระต่ายไร้เดียงสา เมื่อปากของเขาถูกยัดจนเต็ม เขาไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่คำเดียว

ลู่เฟิงมองใบหน้าที่กลมๆของเขา ดูน่ารักเพราะแก้มที่ยัดจนพอง เขายิ้มและพูดว่า "ฉันจะปล่อยผ่านมันไปซักครั้ง" เขามองไปที่ลู่เฉียง ยิ้มเล็กน้อยและนั่งบนเก้าอี้ข้างแม่ของเขา

ลู่เฉียงยิ้มกลับและให้ความสนใจกับลู่ลี่จุนต่อ โดยบอกให้เขากินช้าๆและกินที่ละน้อย ลู่ฮวนเห็นสิ่งนี้และขัดลูกกะตา

ลู่ฮวน: "ปล่อยให้เขากินทุกอย่างที่เขาต้องการ อย่าจู้จี้เขามากเกินไป ในอนาคตอันใกล้นี้ เขาจะเป็นคนสร้างหลานที่ยิ่งใหญ่ให้ฉัน เมื่อแก้วกาแฟของแกเหือดแห้งไปหมดแล้ว"