หลี่ลี่ฮวน รู้สึกกังวลเมื่อได้ยินว่าเธอถูกขอให้ทำงาน

เธอไม่ต้องการทำงาน! อยากอยู่บ้านขี้เกียจๆ นั่งๆ นอนๆ ไม่ทำอะไรเลยดีที่สุด!

สาวๆ ในเมืองไม่ต้องทำงานฟาร์มแล้ว พวกเธอหน้าตาดีและทำงานสบาย!

ยิ่งทำงานมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้ผิวสีแทนสีดำคล้ำง่ายขึ้นเท่านั้น อีกหน่อยก็มีผิวหยาบกร้าน ดำ ผอม เธอไม่ต้องการสิ่งนี้!

ใครจะรู้ว่าเมื่อจ้าวเหว่ยกั๋ว ฟังคำพูดของจ้าวซิ่วหลัน กลับพยักหน้ารับ และหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาก็พูดกับหลี่ลี่ฮวน 

"ลี่ฮวน พรุ่งนี้เธอไปทำงานในกองพลน้อย!"

ใบหน้าของ หลี่ลี่ฮวน สลดลงอย่างกะทันหัน และเธอก็รีบหันไปหา หม่าหยูเหม่ย เพื่อขอความช่วยเหลือ

หม่าหยูเหม่ย จึงว่า "เหว่ยกั๋ว ฉันต้องการใครสักคนที่จะดูแลฉันที่บ้าน ลี่ฮวนไปทำงาน ก็ไม่มีใครอยู่บ้านสิ"

จ้าวซิ่วหลัน ก็พูดทันทีว่า “ป้าเหม่ย คุณไม่ได้บอกว่าที่บ้านมีอาหารไม่เพียงพอดอกหรือ นอกจากนี้คุณไม่จำเป็นต้องหาคนที่คอยบริการคุณทุกวันใช่ไหม”

จ้าวเหว่ยกั๋ว เห็นด้วยกับคำพูดของ จ้าวซิ่วหลัน "ซิ่วหลัน ถูกต้องแล้วตอนนี้ได้รับคะแนนการทำงานมากขึ้นและอาหารมากขึ้นเป็นสิ่งสำคัญที่สุด! ถ้าไม่มีอาหารกินทุกคนจะอดตายและดูแลตัวเองไม่มีประโยชน์ ที่บ้าน!"

“เหว่ยกั๋ว” ถึงแม้หม่าหยูเหม่ยจะไม่พอใจ แต่ก็จนใจ

แต่เหตุการณ์นี้ทำให้จ้าวเหว่ยกั๋ว ไม่พอใจหม่าหยูเหม่ยเล็กน้อย ลูกสาวของเขาทำงาน และเธอต้องการไปที่เมืองเพื่อหาอาหารเพราะครอบครัวไม่ค่อยมีอะไรกิน แต่หลี่ลี่ฮวนขี้เกียจอยู่ที่บ้าน 

เขาเป็นพ่อและพ่อเลี้ยงของหลี่ลี่ฮวน แต่ก็คงไม่ต้องถึงกลับ ดูแลลูกเลี้ยงจนยอมให้ลูกสาวแท้ๆ ทนทุกข์ ไม่งั้นเขาก็รู้สึกติดค้างจ้าวซิ่วหลันมากเกินไป!

“เอาหล่ะๆ ไม่จำเป็นต้องคุยกันในเรื่องนี้ ตกลงกันได้แล้ว! ลี่ฮวนจะเริ่มทำงานในวันพรุ่งนี้เพื่อรับคะแนนการทำงาน!” จ้าวเหว่ยกั๋ว กล่าวด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

โดยปกติ จ้าวเหว่ยกั๋ว ไม่ค่อยโกรธแบบนี้ แต่เมื่อเห็น จ้าวเหว่ยกั๋ว โกรธแล้ว หม่าหยูเหม่ยก็หยุดและไม่กล้าพูดอะไรอีก ทำให้เธอเกลียด จ้าวซิ่วหลันมากขึ้นกว่าเดิม! หลี่ลี่ฮวน มองไปที่ จ้าวซิ่วหลัน ราวกับว่าเธอต้องการทุบตีจ้าวซิ่วหลันซักสามร้อยรอบ

จ้าวซิ่วหลัน เพิกเฉยต่อดวงตาที่ต้องการกินเนื้อคนของ หม่าหยูเหม่ย และ หลี่ลี่ฮวน ทำความสะอาดหลังรับประทานอาหาร และกลับไปที่ห้องของเธอเพื่อพักผ่อน…

…

เช้าวันรุ่งขึ้น จ้าวซิ่วหลัน ตื่นแต่เช้า จ้าวซิ่วหลัน ไม่ได้ทานอาหารเช้าที่บ้านเพราะว่ายังเช้าอยู่ อย่างไรก็ตามที่บ้านไม่มีอะไรจะกิน ระหว่างทาง เธอหยิบขนมปังชิ้นหนึ่งกับนมหนึ่งแก้วจากมิติช่องว่างแล้วจัดการกับอาหารเช้า แน่นอนว่ามันดีกว่าวาวาโถว

หลังจากเดินไปมาจนสุดทาง จ้าวซิ่วหลันก็เหนื่อยและแทบหมดลมหายใจ

เธอยังกินอาหารในมิติช่องว่างด้วย ไม่อย่างนั้นเธอคงไปไม่ถึงเคาน์ตี ชาติก่อน จ้าวซิ่วหลัน ไม่ได้สนใจการออกกำลังกาย แต่ยุคนี้ต่างออกไป ยากจนเกินไป เจ้าของเดิมหิวโหยตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เธอไม่ได้กินมากพอและร่างกายของเธอไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นเธอจึงจากไป หนทางต่อไปนี้จึงเหนื่อยมาก

ดูเหมือนว่าไม่เพียงแต่ร่างกายของ จ้าวซิ่วซู่ จะต้องได้รับการเติมเต็มในอนาคต แต่ยังรวมถึงร่างกายของเธอด้วย

หลังจากพักผ่อนสักครู่ จ้าวซิ่วหลัน ก็เดินทางต่อไป จ้าวเหว่ยกั๋ว บอกว่าเดินทางสองชั่วโมง แต่จ้าวซิ่วหลันเดินมาถึงสามชั่วโมง ค่อยถึงเคาน์ตี

เมื่อเธอเห็นบ้านในเมือง จ้าวซิ่วหลัน ก็แสดงท่าทีไม่เชื่อ เป็นเพราะการปรากฏตัวของที่นั่งในเขตนั้นอยู่ไกลจากที่ จ้าวซิ่วหลัน จินตนาการไว้มากเกินไป!

มีถนนที่นำไปสู่เมือง มีบ้านเรือนตึกแถวสองข้างทาง แต่กลับกลายเป็นบ้านเตี้ยๆเป็นแถวเป็นแนวแทน