จ้าวซิ่วหลัน รู้สึกเจ็บจิ๊ดที่หน้าผากของเธอเมื่อตื่นขึ้นมา และก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องที่ทรุดโทรมด้วยผนังโคลนสีเหลืองหมองคล้ำ…

มีตู้เล็กๆข้างเตียง เตียงนอนไม้ปูด้วยจากและคลุมด้วยผ้านวมบางๆเก่าๆ ขึ้นราและดำคล้ำสีสนิม

มีกลิ่นแปลกๆ ที่อ้อยอิ่งลอยอยู่ในอากาศอยู่ด้วย และศีรษะของเธอก็อยู่ในอาการมึนงง เวียนหน้าเวียนหัว เธออยากลุกขึ้นแต่ร่างกายยังอ่อนแอ

เราอยู่ที่ไหน?

จู่ๆ หน้าผากของเธอก็เจ็บจิ๊ดอีกครั้ง และความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอก็ผุดขึ้นในใจของเธอ

โอ้ว… เจ้าของร่างนี้ชื่อว่า จ้าวซิ่วหลัน เหมือนชื่อเดิมของเธอ และตอนนี้ก็กำลังอยู่ใน ค.ศ. 1960 อยู่ในช่วงเวลาของความอดอยากของคนทั้งประเทศ

เจ้าของร่างเดิมอาศัยอยู่ในครอบครัวธรรมดาที่ยากจน ในชนบทที่มีสมาชิกทั้งหมดห้าคน

บิดาหรือพ่อคือ จ้าวเหว่ยกั๋ว น้องสาว จ้าวซิ่วซู่ และแม่เลี้ยงหม่าหยูเหม่ย และลูกติดมาจากแม่เลี้ยง หลี่ลี่ฮวน และยังมีลูกที่ยังไม่เกิดในครรภ์ของแม่เลี้ยงอีกหนึ่งคน

ในยุคที่ขาดแคลนเสบียงอย่างหนัก ครอบครัวจ้าว ก็เหมือนกับครอบครัวอื่นๆ ส่วนใหญ่ต้องทำงานและได้รับคะแนนการทำงาน และกองพลน้อยจะแจกจ่ายอาหารตามจุดงานทุกปี อย่างไรก็ตาม นับตั้งแต่เกิดความอดอยากในปี 2502 เป็นต้นมา การเก็บเกี่ยวข้าวได้ลดลงอย่างมาก และปริมาณเมล็ดพืชที่สามารถแจกจ่ายได้ทุกปีมีไม่มากนัก นอกจากนี้ ตระกูลจ้าว มีคนมากแต่แรงงานน้อย และชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขาก็ไม่ดีอะไร จึงอยู่กันแบบอดๆยากๆ

เจ้าของเดิมมีชีวิตที่ยากลำบากมากในครอบครัวนี้ พ่อของเธอทำงานหนักและปล่อยบ้านให้แม่เลี้ยงดูแล และแม่เลี้ยง ก็เป็นประเภทแม่เลี้ยงใจร้ายเหมือนดั่งละครไทยหนังข่าว ไม่เพียงช่วยดูแลแต่ยังชอบกลั่นแกล้ง เจ้าของร่างเดิมอายุสิบเจ็ดหรือสิบแปดปี แต่เพราะหิวโหยอดยากบ่อยครั้ง จึงดูเหมือนเด็กยังไม่โต ภาวะทุพโภชนาการในระยะยาวส่งผลให้มีผิวสีซีด ผมแห้ง หัวโต ร่างกายเล็ก และดวงตาที่หย่อนคล้อย น้ำหนักตัวไม่ถึงสี่สิบกิโลกรัม

ถึงกระนั้น จ้าวซิ่วหลัน ก็มีความสุขเพราะการข้ามเวลาครั้งนี้ ยังมีพื้นที่สีเขียวและอากาศยังบริสุทธิ์ ผู้คนไม่ต้องสวมหน้ากากอนามัยปิดหน้าปิดตาเหมือนดั่งยุคที่เธออยู่ ดูเหมือนว่าการข้ามเวลายืมศพคืนชีพนี้ มันจะสุ่มหาร่างที่ตรงตามชื่อเดิมของเธอ หากเป็นเหมือนเกมออนไลน์ ก็คงประมาณยืมไอดีคนอื่นใช้ชีวิตหรือตัวละครตัวนี้แทน

เมื่อเทียบกับความโกลาหลและความยากลำบากในโลกที่จากมา กับทศวรรษ 1960 และ 1970 นี้ รวมทั้งความทุกข์ทรมานของเจ้าของเดิมที่ถูกรังแก การที่เธอต้องหนีจากอนาคตที่หดหู่ใกล้โลกแตกมาที่นี่ ไม่รู้ว่าอันไหนดีกว่ากัน

เธออยู่ในยุคขาดแคลนน้ำและอาหาร ต้องระแวงโรคระบาดที่แพร่เชื้อทางอากาศ และยังต้องป้องกันการโจมตีของซอมบี้และสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์ต่างๆ รวมทั้งมนุษย์ต่างดาวที่มาบุกโลก เมื่อเทียบกับภยันตรายที่วันโลกาวินาศอาจจะเกิดได้ทุกเมื่อ อย่างน้อยยุคนี้ก็ปลอดภัย ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับภัยอันตรายจากการโจมตีของซอมบี้ สัตว์ประหลาดและมนุษย์ต่างดาว ในที่สุด ตอนนี้ก็สามารถนอนหลับอย่างสงบสุขซักที

ทันใดนั้น เมื่อนึกถึงบางสิ่ง จ้าวซิ่วหลัน ก็มองไปที่พื้นที่มิติของเธออย่างรวดเร็ว

โอเค พื้นที่มิติของเธอยังคงอยู่

ทันใดนั้นเอง พื้นที่มิติก็ปรากฏขึ้นในร่างกายของเธอ เหมือนดั่งก่อนวันสิ้นโลก เวลาข้างในยังคงหยุดนิ่ง และสิ่งที่ใส่เข้าไปก็ยังคงเหมือนเดิมทุกประการ และมันจะไม่เปลี่ยนแปลงไม่ว่าจะนานแค่ไหน คล้ายข้างในนั้นเวลาหยุดนิ่งเอาไว้

ในตอนนั้น ข่าวลือเรื่องวันสิ้นโลกก็โหมกระหน่ำบนอินเทอร์เน็ต และเกิดเหตุการณ์แปลกๆมากมาย เธอก็บังเอิญได้รับพื้นที่มิติช่องว่างนี้ จ้าวซิ่วหลันจึงได้เตรียมการล่วงหน้าและใช้เวลาครึ่งปีในการจัดหาเสบียงจากทั่วประเทศ

พื้นที่มิตินี้ไม่เพียงแต่เก็บอาหารทุกประเภทไว้สำหรับ 20 คนเพื่อรับประทานเป็นเวลาหลายสิบปี เช่น ข้าว แป้ง ข้าวโพด แต่ยังมีของใช้ในชีวิตประจำวัน เสื้อผ้า เครื่องนุ่งห่ม ผ้าห่ม ผลไม้ต่างๆ ผัก ผักตุ๋น อาหารปรุงสุก เนื้อวัว, เนื้อแกะ, หมู, ไก่ ไข่ ปลา กุ้ง อาหารทะเลและเนื้อสัตว์อื่นๆ ก็จัดเก็บไว้ในพื้นที่เช่นกัน

เพราะเธอกลัววันสิ้นโลก จึงตุนเสบียงไว้มากมายกระทั่งมี บาร์บีคิว ข้าวหม้อดิน ไม้เสียบไม้ทอด ถูกจัดเก็บไว้หลายแสนชุด

ขนมขบเคี้ยวและชานมมีความสำคัญมากกว่า ซื้อไว้กินจนสามารถเป็นเบาหวานและโรคไตตายได้หลายรอบ

นอกจากนั้นยังมี เครื่องปรุงรส เกลือ ซอส น้ำส้มสายชู ชา ของใช้ในชีวิตประจำวัน ฯลฯ ทุกอย่างที่สามารถซื้อ และทุกอย่างที่สามารถขโมยจากในห้างได้ เธอก็ขโมยมาหมด ในยุคที่ผู้คนล้มตายกลายเป็นซอมบี้

เสบียงมากมายพวกนี้เธอก็จิ๊กมาเก็บไว้ในพื้นที่มิติช่องว่างทั้งหมด

สภาพแวดล้อมในการสุขาภิบาลในวันสุดท้ายในโลกเก่านั้นย่ำแย่อย่างยิ่ง เธอยังเตรียมเครื่องมือป้องกันตัวและเวชภัณฑ์บางอย่างเอาไว้อีกด้วย

หลังจากทำเช่นนี้ จ้าวซิ่วหลัน ก็มีทุกอย่างในพื้นที่ของเธอ…

เมื่อย้อนเวลากลับมาเกิดใหม่ใช้ร่างใหม่นี้ เธอจึงคิดว่า ไม่น่าจะอดตายแน่นอน…

****