สถานะของผู้หญิงในหมู่บ้านต่ำต้อย กล่าวได้ว่าพวกเธอไม่มีสถานะใดในหมู่บ้าน

คนในหมู่บ้านมีแต่พวกกันขฬะและป่าเถื่อน

เธอถูกบังคับให้แต่งงานกับลูกชายโง่เง่าของคนที่จับเธอมา

เธอไม่อยากฝันต่ออีกแล้ว!

ไม่!

ตื่น! ตื่น! เธอต้องตื่นเดี๋ยวนี้!

โฮวอู่รู้ว่านี่ไม่ใช่แค่ความฝัน มันเหมือนจริงมากแต่ไม่ว่าเธอตะพยายามแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถตื่นจากฝัน

เธอกังวลและสิ้นหวัง

ท้ายที่สุดความฝันก็มาถึงคืนแต่งงานของโฮวอู่กับผู้ชายโง่

เดิมทีควรจะเป็นคืนที่สวยงามที่สุดสำหรับผู้หญิง แต่ตอนนี้เธอถูกมัดอยู่บนเก้าอี้และไม่สามารถหลุดพ้นได้

เธอกรีดร้องและตะโกนสุดเสียง เธอต่อสู้กับเชือกที่มัดตัวเธออย่างสิ้นหวัง

เธอรู้ว่านี่เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดที่สุดสำหรับโฮวอู่ในนิยาย

เธอไม่อยากมีประสบการณ์เช่นนั้น.....

ขณะที่โฮวอู่กำลังจะหมดหวัง มือเย็นๆคู่หนึ่งก็แตะที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา

“น่าจะเป็นไข้ ป้าจางเอายาลดไข้มาให้ผมที”

เสียงที่เยือกเย็นแต่ชัดเจนมากของเขาไหลเข้าหูของโฮวอู่ มันทำให้เธอตื่นและในที่สุดเธอก็ตื่นจากความฝัน

“ป้าจะไปเอายาเดี๋ยวนี้ค่ะ คุณชาย”

เสียงนั้นเป็นของแม่บ้านที่ดูแลการทำอาหารที่คฤหาสน์

จากบทสนทนาของพวกเขา โฮวอู่สรุปได้ว่าตอนนี้เธอมีไข้

แม้ว่าเธอจะตื่น แต่เธอก็ยังรู้สึกเวียนหัวและสับสนเล็กน้อยเนื่องจากความฝันของเธอ ตอนนี้หัวใจของเธอยังคงเต้นรัวอย่างรวดเร็ว

ต้องขอบคุณมือเย็นๆ ของโฮวอูเสิ่นและเสียงที่สดชื่นของเขาที่ทำให้เธอตื่นทันเวลา

มือที่เย็นเฉียบของเขาที่วางลงบนหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา ช่วยให้จิตใจของเธอแจ่มใสขึ้นเล็กน้อย แต่โฮวอูเสิ่นวางมือแปบเดียวก็ถอนมือออกจากหน้าผากของเธอ

เพราะไข้ขึ้นสูง โฮวอู่จึงอ่อนแอและไม่มีแรง แต่กระนั้นไม่รู้ว่าเธอเอาแรงมาจากไหน เธอยื่นมือออกไปจับมือโฮวอู่เสิ่นแน่น

โฮวอูเสิ่นตกใจเล็กน้อยกับการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันของโฮวอู่ เขามองไปที่มือซ้ายที่ถูกโฮวอู่จับไว้แน่น

มือของโฮวอู่อุ่นมาก

มือของโฮวอูเสิ่นเย็นเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงรู้สึกไม่คุ้นเคยกับมืออันอบอุ่นของเธอ

เขากำลังจะดึงมือออกเมื่อโฮวอู่ลืมตาขึ้นมาครึ่งหนึ่ง

โฮวอู่มองโฮวอูเสิ่น ดวงตาของเธอแดงก่ำเพราะพิษไข้ โฮวอู่เสิ่นมองเธอกลับ เธอดูอ่อนแอและเปราะบาง

เสียงของเธอแหบเล็กน้อยแต่ไม่ได้ฟังขัดหู “พี่ชาย พี่อยู่กับอาอู่ได้ไหมคะ?”

ความรู้สึกโหยหาและการพึ่งพาอยู่ในน้ำเสียงของเธอ ทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวเร็วอย่างประหลาด

โฮวอูเสิ่นยืนนิ่งปล่อยให้เธอจับมือของเขา

ดวงตารีเรียวยาวของเขามองโฮวอู่อย่างไม่เชื่อสายตา “เธอรู้รึเปล่าว่ากำลังพูดอะไรอยู่?”

น้องสาวของเขาไม่เคยทำตัวแบบนี้

ในฐานะลูกสาวเพียงคนเดียวของครอบครัวโฮว เธอทั้งอวดดีและหยิ่งยโส เธอควรทำตัวหน้าด้านและอวดดีเหมือนเมื่อก่อนสิถึงจะถูก