ป้าผู้ใจดีกระซิบกับกู่เจิ้ง “เจ้าคิดดูดีๆนะ…”

 กู้เฉิง ทำหูทวนลม

 เขาไม่เห็นด้วยกับจำนวนเงินพวกนั้น

 แต่เขามีอาการปวดศีรษะในฉากดังกล่าว

 หลิวซือ และลุงรองเยว่ อยู่ในครอบครัวของพ่อแม่ของหลิงจือ เขาไม่สามารถดำเนินการกับพวกเขาได้

 เขาสูดหายใจเข้าและพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อสงบสติอารมณ์ "ทั้งหมดขึ้นอยู่กับหลิงจือ หากนางต้องการไป ข้าไม่ต้องการเงินสักเหวินเดียว และถ้านางไม่ต้องการจากไป ใครก็พานางไปไม่ได้!"

 “ข้าจะพานางออกไปเดี๋ยวนี้ ดูสิว่า เจ้าจะทำอะไรได้บ้าง!” ลุงเยว่อยากจะพาเยว่หลิงจือออกไปอย่างเย่อหยิ่ง

 เยว่หลิงจือ กล่าวว่า "อ่า... อา…"

 กู้เฉิง ตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างเย็นชา "หลิงจือ พูดว่า นางจะไม่กลับไป ถ้าพวกท่านยังสร้างปัญหา อย่าโทษว่านางที่ต้องพูดอะไรออกไป พวกท่านคงรู้ดีว่ามันคืออะไร!…"

 หน้าตาของนางหลิวเปลี่ยนไป และเอ๋อซู่เยว่ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

 เยว่หลิงจือ ถอนหายใจภายในและนางเดาได้จริงๆ

 สองคนนี้เป็นชู้กัน 100%!

 เมื่อเห็นรอยยิ้มครึ่งๆ เยว่หลิงจือ ที่คล้ายยิ้มแต่ไม่ยิ้ม นางหลิวก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ถ้าสิ่งที่นางกับลุงเยว่ทำถูกแพร่ออกไป พวกเขาคงจมน้ำลายคนอื่นจนตายแน่ และนางอาจจะถูกจับถ่วงน้ำ ด้วยกฏหมู่บ้านหลังจากนั้น

 นางมองเอ๋อซู่เยว่ แล้วเสียงของนางก็อ่อนลง

 “ในเมื่อหลิงจือไม่ยอมกลับบ้าน เจ้าควรชดใช้สินสอดทองหมั้นโดยเร็วที่สุด...”

 ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาถูกขัดจังหวะโดยเสียง "อ่า...อ่า" ของเยว่หลิงจือ

 หลิวซือเปลี่ยนคำพูดของเขาทันที "เจ้าไม่จำเป็นต้องมีเงินห้าร้อยตำลึงก็ได้"

 หลังจากพูดจบ นางกับลุงเยว่ ก็พากันออกจากบ้านของกู้เฉิง

 กู้หญิง กลั้นหายใจตลอดเวลา ทันทีที่พวกเขาออกจากประตู นางก็ปิดประตูลงแล้วถอนหายใจ

 ถ้าครั้งหน้าหลิวซือมาอีก นางจะไม่เปิดประตูรับนางอย่างแน่นอน

 ชาวบ้านที่ถูกกันอยู่นอกประตู ก็กำลังพูดถึงเรื่องนี้…

 เมื่อ หลินเส้าหนาน มาที่นี่ ก็มีผู้คนรอบๆ รอดูความสนุก ตอนนี้เมื่อรวมสองสิ่งนี้เข้าด้วยกันแล้ว หลายคนก็เข้าใจถึงจุดประสงค์ของนางหลิว ที่ทำเช่นนี้

 “ข้าไม่นึกเลยว่านางหลิวจะน่ารังเกียจขนาดนี้!”

 “ข้าไม่ได้คิดว่า เยว่หลิงจือ จะมีลุงที่มั่งคั่ง รักใคร่ และชอบธรรมเช่นนี้ น่าเสียดายที่นางโง่งม อยากอยู่บ้านนอกแต่ไม่อยากเข้าไปเป็นคุณหนูในเมืองหลวง"

 “เจ้าไม่เข้าใจสิ่งนี้ เหตุผลหลักก็คือ กู้เฉิง หล่อและดูดี นางจึงไม่เต็มใจที่จะจากไป”

 “หึ หน้าตาดีกินเป็นอาหารได้เหรอ หากสอบเป็นบัณฑิตได้ก็ว่าไปอย่าง โชคร้ายที่เขาพลาดการสอบครั้งแล้วครั้งเล่า ข้าได้ยินมาว่าเขาลาออกจากโรงเรียน และเขาอาจจะไม่สามารถสอบผ่านได้ในชีวิตนี้…"

 ….

 เช้าวันรุ่งขึ้น เยว่หลิงจือ ต้มซุปยาอีกสามชาม

 มันเกือบจะเที่ยงแล้ว และ กู้หญิง เริ่มประหม่า

 “พี่หลิงจือ อีกสักครู่พยาธิจะออกมาไหม”

 นางไม่กล้าอึเป็นวันครึ่ง และตอนนี้นางทนไม่ไหวแล้ว

 เยว่หลิงจือ กลั้นยิ้มและพยักหน้า

 นางดึงมันออกมาแล้วครั้งนึง และไม่มีพยาธิไส้เดือนออกมามากนัก แต่ กู้หญิง ก็ยังมีเหลืออีกจำนวนมากเพราะท้องของนางยื่นออกมา

 หนอนตัวกลม พยาธิไส้เดือน ยังมีชีวิตอยู่ เมื่อมันถูกดึงออกมา มันดูน่าขยะแขยงมาก ถ้าไม่มีผู้ใหญ่ไปกับกู้หญิง นางอาจจะร้องไห้ด้วยความตกใจ กู้เฉิงและคนอื่นๆ เป็นผู้ชายทั้งหมด ดังนั้นงานนี้ จึงต้องตกเป็นของนาง

 ในที่สุด กู้หญิง ก็อดไม่ได้ที่จะรีบไปส้วม เยว่หลิงจือ เดินตามนางไป และป้าหลิน ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้าน ก็เข้ามาถามเกี่ยวกับสถานการณ์

 กู้หญิง ร้องไห้เมื่อเห็นพยาธิไส้เดือนที่มีชีวิตดิ้นดุกดิกไหลออกมาพร้อมอุจาระของนาง

 ป้าหลินหัวเราะตลอดเวลา

 นี่คือรอยยิ้มที่อุ่นใจ

 เยว่หลิงจือ ไม่ได้โกหกพวกเขา พยาธิที่นางดึงออกมา ยังไม่ตาย ต่างจากยาที่หมอในเมืองสั่งจ่ายยา ตัวพยาธิตายโดยสมบูรณ์ เมื่อถูกขับถ่ายออกมา ดังนั้นจึงอาจจะมีพิษหลงเหลือจากยา ส่งผลต่อร่างกายบางส่วน

 กู้หญิง ไม่ได้ร้องไห้เพราะความเสียใจ แต่นางร้องไห้เพราะความโกรธ อย่าลืมว่าพยาธิพวกนี้มาแย่งอาหารของนางในท้อง…

 หลังจากที่ช่วย กู้หญิง ทำความสะอาดบั้นท้ายแล้ว ป้าหลินก็พาผู้หญิงคนอื่นๆ ไปดูพยาธิไส้เดือนที่ถูกดึงออกมา และอธิบายให้พวกเขาฟังว่าพยาธิตัวกลมๆ ที่คล้ายไส้เดือนพวกนี้ ถือกำเนิดมาได้อย่างไร และยาถ่ายพยาธิของเด็กหญิงหลิงจือนั้นน่าทึ่งมาก…