หลินเส้าหนาน มีความยินดีและกล่าวว่า "ข้ารู้สถานการณ์ของครอบครัวเจ้า ถ้าเจ้าตกลง ข้าจะให้เงินเจ้าหนึ่งร้อยตำลึง"

 กู้เฉิง กล่าวอย่างเย็นชา "ไม่จำเป็น!"

 เยว่หลิงจือ เฝ้าดูทั้งหมดนี้อย่างใจเย็น

 จะเห็นได้ว่าลุงคนนี้อยากจะพานางไปเมืองหลวงจริงๆ และเขาจะไม่รีรอที่จะเสียเงิน

 สิ่งนี้แตกต่างไปจากที่พวกเขาเคยเพิกเฉยอย่างสิ้นเชิง

 ไม่ว่านางจะต้องการชดเชยนางจริงๆ หรือมีวัตถุประสงค์อื่น ตอนนี้นางไม่แน่ใจ

 ไม่ใช่ว่านางขี้สงสัย แต่นางจำได้ว่ามีคนต้องการให้นางตาย

 ในชั่วพริบตานางก็มีความคิด

 นางส่ายศีรษะ "อ่า... อา อา"

 (ข้าไม่อยากไปเมืองหลวง)

 กู้เฉิง รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและบอกกับทุกคนว่านางหมายถึงอะไร

 หลินเส้าหนาน ถาม เยว่หลิงจือ ด้วยความประหลาดใจ "ทำไมเจ้าไม่ไป สามารถมีวันที่ดีในเมืองหลวง แต่เจ้าอยากจะมีชีวิตที่ยากลำบากในชทบทแห่งนี้"

 เยว่หลิงจือ อธิบายว่า "อ่า... อา อา"

 (เมื่อข้าไปที่เมืองหลวง ไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่ข้าพูด แต่ กู้เฉิง เข้าใจได้)

 หลินเส้าหนาน ฟังและเกลี้ยกล่อมนางอย่างหนัก "ลุงพูดแล้ว ลุงจะขอให้หมอมารักษาคอของเจ้าอย่างแน่นอน เจ้าไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้เลย"

 เยว่หลิงจือ คิดในใจ ไม่จำเป็นต้องให้หมอมารักษานาง นางมั่นใจว่าจะรักษาตัวเองให้หายขาดได้

 (ข้าได้พบหมอจากเหอชุนถังแล้ว เขาบอกว่ามันนานเกินไปและไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้)

 หลินเส้าหนาน โต้กลับนาง "หมอในชนบทจะสามารถเทียบกับหมอในเมืองหลวงได้อย่างไร เจ้าแค่เป็นใบ้ชั่วคราว และไม่ได้เกิดมาเป็นใบ้และหูหนวกมาตั้งแต่เกิด เจ้าเชื่อในลุงของเจ้า หมอในเมืองหลวงจะต้องรักษาได้อย่างแน่นอน!"

 เยว่หลิงจือ ยังคงส่ายศีรษะ ดูเหมือนว่านางจะไม่สะทกสะท้าน

 (ข้าไม่ไป ข้าเคยชินกับชีวิตในชนบท)

 และยังมีสิ่งที่นางกำลังคิดอยู่ในใจ ถึงแม้ว่าลุงคนนี้จะไม่มีปัญหาอะไรก็ตาม แต่นางก็ยังไม่ต้องการไปเมืองหลวงในตอนนี้

 ไม่ใช่ว่านางไม่เต็มใจที่จะรับกู้เฉิง แต่นางรู้สึกว่าหมู่บ้านกู้เจีย จะเป็นรากฐานของนาง หากว่าตอนนี้นางกำลังอยู่ในนิยายซักเรื่อง เมื่อคนแต่งนิยายให้นางมาเกิดใหม่ที่นี่ มันก็ต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่าง

 ในที่สุด หลินเส้าหนาน ก็โมโห “เจ้ากำลังบอกว่า เจ้าอยากจะเป็นหญิงใบ้ มากกว่าไปเมืองหลวง เพื่อมีชีวิตที่ดี แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนข้างนอกพูดถึงเจ้าอย่างไร พวกเขาบอกว่าเจ้าเป็นดาวไม้กวาด! เป็นผีโชคร้าย เป็นคนอับโชค!"

 “ครอบครัวของกู้เฉิง โชคไม่ดีอยู่แล้ว ถ้าเขาเชื่อคำพูดเหล่านั้นและขับไล่เจ้าออกไป เจ้าจะทำยังไง?”

 เยว่หลิงจือ มองมาที่เขาอย่างแน่วแน่ และจู่ๆ ก็มีแสงสว่างวาบ เข้ามาในหัวของนาง เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นคนที่จงใจเผยแพร่ข่าวลือพวกนั้น เพื่อบีบคั้นนาง

 หลังจากที่ หลินเส้าหนาน โกรธ เขาก็ตระหนักว่าเขาอารมณ์เสียและเสียกิริยา

 เขายังแอบคิดว่า เยว่หลิงจือ แอบเห็นความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของเขา และทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าการแสดงออกของนาง ที่ดูสงบเยือกเย็น จึงดูไม่เหมือนเด็กผู้หญิงอายุสิบขวบเท่าไหร่นัก

 เขาถอนหายใจ "หลิงจือ ยกโทษให้ลุง ที่โมโห เพราะลุงเป็นห่วงเจ้าจริงๆ เจ้ายังคงต้องคิดเรื่องนี้อย่างระวัง และอย่าได้ปฏิเสธมันทั้งหมดในครั้งเดียว"

 เยว่หลิงจือ ยิ้มและไม่พูดอะไร

 นางต้องการดูว่าเขาจะคิดหาวิธีอื่นที่จะพานางไปหรือไม่

 “ข้าหวังว่าเจ้าจะคิดให้ชัดเจน” หลินเส้าหนาน มอบของขวัญที่เขานำมาให้นาง

 “ลุงยังมีธุระอื่น งั้นลุงกลับก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่พรุ่งนี้”

 หลิวซือและ หลินเส้าหนาน ออกจากบ้านของ กู้เฉิง โดยไม่ได้ดื่มชาด้วยซ้ำ…

 ….

 กู้เฉิง ดึง เยว่หลิงจือ ไปที่ห้องหนังสือ และถามเกี่ยวกับเรื่องนี้

 “เจ้าไม่อยากไปเมืองหลวงจริงๆเหรอ ทำไมล่ะ”

 เยว่หลิงจือ พยักหน้า

 (ที่นี่ข้าสามารถขุดวัสดุยาเพื่อขายและยังสามารถรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนได้ เมื่อข้าไปเมืองหลวง ข้าจะกลายเป็นคนเสียเปล่า นอกจากนี้ข้าไม่ชอบเป็นผู้หญิงไร้ประโยชน์ หิวก็อ้าปาก อยากใส่เสื้อผ้าก็อ้าแขน ข้าไม่ใช่คนแบบนั้น)

 กู้เฉิง มองดูนางอย่างลึกซึ้ง ปรากฏว่านางคิดไปถึงขนาดนั้น แม้ว่านางจะพูดไม่ได้ นางก็ไม่อยากกลบฝังทักษะทางการแพทย์ที่ปู่ของนางสอนไว้ อย่าเสียเปล่า…