กู้หยู รู้สึกตื่นเต้นอยู่เสมอ เขาจำรูปร่าง ลักษณะ และสภาพแวดล้อมในการเจริญเติบโตของยาแต่ละชนิดได้ นอกจากนี้ เขายังขอร้อง เยว่หลิงจือ ให้เขียนถึงประสิทธิภาพและข้อห้ามของวัสดุที่ใช้ในการรักษา

เยว่หลิงจือ กล่าวว่าไม่มีปัญหา แต่นางรู้ว่านางต้องคัดลอกคำศัพท์ใหม่จำนวนมากในตอนกลางคืน

กู้เฉิง กล่าวว่าการประเมินจะเริ่มในคืนนี้

อย่างไรก็ตาม ปัญหาไม่ได้ใหญ่มาก อักษรจีนโบราณเหล่านั้นมีความคล้ายคลึงกันกับอักษรย่อสมัยใหม่ ทำให้คุ้นเคยง่ายกว่าที่คาดไว้

ตอนเที่ยงทั้งสามกลับมาพร้อมกับสัมภาระอันหนักอึ้ง

สองข้างทางของหมู่บ้านยังมีชาวบ้านจำนวนมากที่นินทาว่า เยว่หลิงจือ เป็นดาวไม้กวาด

เมื่อพวกเขาเห็นพวกเขาจากระยะไกล ทุกคนก็ชี้ และเมื่อเห็นพวกเขาใกล้เข้ามา พวกเขาก็หยุดพูดทันที

กู้เฉิง หยุดเดินตามรอยเท้าของเขาและพูดอย่างเข้มงวดกับพวกเขา "พี่น้องและป้าเพื่อนพ่อและชาวบ้าน กู้เฉิง มีเรื่องจะบอกพวกท่าน เยว่หลิงจือ ถูกข้าพากลับบ้านด้วยความเต็มใจ นางเป็นครอบครัวของข้า ข้าไม่ต้องการ ที่จะได้ยินข่าวลือเหล่านั้น อีกต่อไป"

“อันที่จริงแล้ว ไม่ว่านางจะดีหรือไม่ดีก็ไม่มีผลกับพวกท่าน ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมพวกท่านถึงต้องการใส่ร้ายเด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่ง จุดประสงค์คืออะไร และพวกท่านจะได้ประโยชน์อะไร”

“ถ้าข้าได้ยินคำพูดแย่ๆ ของนางอีก ข้าจะขอให้หัวหน้าหมู่บ้านทวงคืนความยุติธรรม!”

เขาหันกลับมาและเดินจากไป

ชาวบ้านไม่ปฏิเสธ และบางคนก็ก้มหน้าด้วยความเขินอาย

เมื่ออยู่ไกลกันก็พูดเสียงต่ำ

“คำพูดของกู้เฉิง ก็สมเหตุสมผลเช่นกัน แม้ว่านางจะเป็นดาวไม้กวาดจริงๆ แต่นางก็กำลังกวาดล้างครอบครัวของ กู้เฉิง และมันจะไม่ส่งผลกระทบต่อพวกเราจริงๆ ไม่เกี่ยวกับพวกเราจริงๆ”

“ลองคิดดู สาวน้อยก็น่าสงสารพอ และพวกเราก็ยังมีปัญหาของพวกเราอยู่ ไม่เห็นจำเป็นต้องไปยุ่งเรื่องของคนอื่น”

“เฮ้อ ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดคำเหล่านี้ก่อนใคร เมื่อมาลองคิดๆดูแล้ว มันเลวร้ายมาก ถ้ากู้เฉิง ฟังคำเหล่านี้ เด็กหญิงตัวเล็กๆคนนั้นก็อาจจะไร้บ้าน พวกเราจะไม่พูดคำเหล่านี้อีกในอนาคต”

“ข้าจะไม่พูดแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านเห็นเจ้าคุณค่าของกู้เฉิงมาก ให้ความสำคัญกับเขาเสมอ ถ้าเขาไปฟ้องจริง มันไม่คุ้มที่จะเอาก้นของพวกเราไปอยู่บนกระดาน”

กู้เฉิง ได้ยินคำเหล่านี้ด้วยเหมือนกัน

เขาพูดมากกับพวกเขาเป็นครั้งแรก และหากพวกเขายังพูดเรื่องไร้สาระอยู่ เขาจะขอให้หัวหน้าหมู่บ้านดำเนินการให้ยุติธรรมจริงๆ

มีระเบียบในหมู่บ้านว่าด้วยการหมิ่นประมาทชื่อเสียงของบุคคลอื่นโดยไม่มีเหตุผล

ใครกันแน่ที่พูดคำนี้ออกมากันแน่ และจุดประสงค์คืออะไร เขายังคิดไม่ออก

ตอนแรกเขาคิดว่าเป็นหวางเสี่ยวเฟิง และมีวัตถุประสงค์เพื่อให้เขาส่งเยว่หลิงจือออกไป แต่หวังเสี่ยวเฟิง ให้คำสาบานต่อหน้าเขาเมื่อเช้านี้ ไม่ใช่นางหรือแม่ของนาง

หวังเสี่ยวเฟิงมีสีหน้าไม่ดี และนางก็กอดตัวเองแน่น ร่างกายของนางคันทั้งวันทั้งคืน และมันไม่มีประโยชน์ที่จะอาบน้ำ ในตอนเช้า ในที่สุดก็หยุดอาการคัน แต่ร่างกายของนางก็เต็มไปด้วยรอยขีดข่วน

ทุกคนในครอบครัวของนาง คิดว่าเป็นเพราะนางพูดจาไม่ดี ก็เลยได้รับผลกรรมแบบนี้

แต่นางก็สาบานออกไปว่าไม่ได้พูด นางไม่ต้องการให้กู้เฉิง คิดว่านางเป็นผู้หญิงที่ดุร้าย

หากไม่ใช่หวังเสี่ยวเฟิง แล้วเป็นใครกัน?

จะเป็นคนเดียวกัน กับที่ทำร้ายน้องรองหรือไม่?

ภรรยาตัวน้อยนั้นฉลาดเกินไป และเมื่อเห็นกลอุบายของพวกเขาแล้ว พวกเขาต้องการที่จะทำร้ายครอบครัวของเขาต่อไป มันจะง่ายกว่าถ้าไม่มีภรรยาตัวน้อยอยู่ข้างๆ

เยว่หลิงจือ กำลังคิดถึงคำถามที่ กู้เฉิง กำลังคิดอยู่ ความคิดของนางชัดเจนกว่า กู้เฉิง

จุดประสงค์ของผู้ที่ปล่อยข่าวลือคือทำให้ กู้เฉิง หย่ากับนางและไม่กล้าที่จะเก็บนางไว้ที่บ้าน

เป็นไปได้ไหม ที่จะเป็นคน ที่ผลักนางตกจากหน้าผา?

บุคคลนั้นต้องรู้อยู่แล้วว่านางยังไม่ตาย แต่ยังมีการติดตามข่าวอยู่ตลอด คงรู้ว่านางพักอยู่ที่บ้านของกู้เฉิง และบุคคลนั้นมีความรอบคอบ

พี่น้องทั้งห้าของ กู้เฉิง ล้วนเป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ นางได้เห็นทักษะของกู้เฉิงและกู้หมิง พวกเขาสามารถบดยาให้เป็นชิ้นๆ ได้อย่างง่ายดายซึ่งไม่ควรมองข้าม…