กู้หญิง พยักหน้า: "พี่ใหญ่บอกว่าพี่สะใภ้ทานอาหารเย็นที่บ้านวันแรก...ก็เลย…"

ก่อนที่นางจะพูดจบ นางก็ถูกหวังเสี่ยวเฟิงขัดจังหวะ “เจ้านี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ! ข้าคิดว่าเจ้าสามารถทำโจ๊กข้าวได้สามวัน ข้าถึงให้เจ้ายืมข้าวจากครอบครัวของข้า หากเป็นแบบนี้ คราวหน้าหากเจ้าขอยืมข้าว ข้าจะไม่ให้เจ้ายืมอีก...”

กู้เฉิง เริ่มทนฟังไม่ได้อีกต่อไป "เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก และก็คราวหน้า อย่ามาบ้านข้าอีก เมื่อข้ายืมข้าวจากบ้านเจ้า พรุ่งนี้ข้าจะคืนให้แน่นอน ถ้าเจ้ายังรู้สึกไม่พอใจ ข้าก็จะคืนให้เจ้าเป็นสองเท่า"

ในที่สุด หวังเสี่ยวเฟิงก็วิ่งกลับบ้านโดยที่ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความโกรธเคือง

…

บรรยากาศแห่งความสุขดั้งเดิมพังทลายลง และทุกคนไม่พูดอะไร

คนโง่แค่ไหน ก็คงเห็นว่านางชอบกู้เฉิง แต่เขาปฏิเสธ และเยว่หลิงจือก็มาที่นี่ จึงเหมือนเป็นตัวขัดขวางความตั้งใจของนาง โดยไม่ตั้งใจ

กู้หญิง ไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและยืนยันกับเยว่หลิงจือ "พี่หลิงจือ อย่าโกรธเลยนะ ข้าไม่รู้ว่าพี่สาวเสี่ยวเฟิง จะเป็นคนแบบนี้ และข้าจะไม่ไปเล่นกับนางอีกในอนาคต!"

เยว่หลิงจือ คิดว่ามันตลกแล้วจึงทำท่าทางให้ กู้เฉิง "อา...อา"

(ข้าไม่ถือสาเรื่องไร้สาระขนาดนั้น ไม่โกรธหรอก จริงๆแล้วพวกเจ้าทุกคน ก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องเป็นทุกข์ใจด้วยล่ะ มากินข้าวกันอย่างมีความสุขกันเถอะ)

กู้เฉิง หน้าตาดี มีความสามารถ ไม่น่าแปลกใจเลย ที่เขาจะเป็นจุดสนใจตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ก็เป็นเรื่องแปลกอยู่บ้าง ที่ผู้หญิงโบราณกล้าแสดงออก และกล้าได้กล้าเสียขนาดนี้

กู้เฉิง ถ่ายทอดสิ่งที่ เยว่หลิงจือ พยายามจะสื่อ และทุกคนโล่งใจที่ได้เห็นการแสดงออกที่ไม่แยแสของ เยว่หลิงจือ ด้วยตาของพวกเขาเอง

บรรยากาศที่ผ่อนคลายกลับมาอีกครั้ง…

…

ในตอนเย็น กู้หญิง อาสาพา เยว่หลิงจือ ไปที่ห้องของนางและตบหน้าอกของตัวเองและสัญญาว่า "ข้าจะดูแลพี่สาวหลิงจือให้ดีในอนาคต!"

เยว่หลิงจือ มองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ ด้วยท่าทางตลกๆ ที่นางกำลังบอกว่าจะดูแลนาง

กู้เฉิงบอกกู้หญิงว่า "นางอาศัยอยู่ในห้องของพี่ใหญ่"

เยว่หลิงจือ ตกใจเล็กน้อย เขาต้องการจะนอนกับเธอหรือ ยังเด็กไปไหม?

กู้เฉิง กล่าวต่อ "ข้าสามารถนอนในห้องอ่านหนังสือได้"

นางถูกพากลับบ้านในฐานะภรรยาตัวน้อยของเขา ดังนั้นก็ควรจะนอนในห้องของเขา

เยว่หลิงจือ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทำให้นางหวาดกลัวแทบตาย

…

ห้องของกู้เฉิง นั้นใหญ่และสว่างที่สุดในบ้าน นอกจากตู้เสื้อผ้า โต๊ะทำงาน โต๊ะเครื่องแป้ง และชั้นวางหนังสือแล้ว ก็มี เตียงขนาดใหญ่แบบโบราณ หมอนปักลาย และผ้าห่มบางๆ ยังคงให้บรรยากาศที่เย็นสบายของวัยรุ่น

บางทีอาจเป็นเพราะความอ่อนแอของนาง เยว่หลิงจือ ก็ผล็อยหลับไปหลังจากนอนลงได้ไม่นาน

เมื่อน้องๆ ทุกคนหลับไป กู้เฉิงก็ผลักประตูเข้าไปในห้องของกู้หมิง

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เขาตัดสินใจบอกกู้หมิง ถึงสิ่งที่เขาและเยว่หลิงจือสงสัย

กู้หมิง กลับมารู้สึกตัวอีกครั้งหลังจากนั้น

“ถ้าพูดแบบนี้ ข้าก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน ที่คนนอกเมืองไม่ได้เอาธนูและลูกธนูมาด้วย เขาไม่ได้พกถุงหรือกระเป๋ายามพวกนั้น เขาไม่เหมือนคนมาล่าสัตว์ หรือเก็บสมุนไพร หรือเขาจงใจมาทำร้ายข้าโดยเฉพาะ!”

“แต่ว่าข้าไม่รู้จักเขาเลย และไม่รู้ว่าข้าไปทำอะไรให้เขาขุ่นเคือง?”

“พี่ใหญ่ ท่านเคยฝันหรือเปล่า ว่าใครกันที่ต้องการทำร้ายข้า”

กู้เฉิง ส่ายศีรษะ “ข้าแค่ฝันว่าเจ้าถูกงูกัด ความฝันของข้าอาจเป็นเรื่องบังเอิญ แต่จริงๆ แล้วมีคนต้องการทำร้ายเจ้าจริงๆ พวกเราต้องระวัง อาจไม่แน่ว่า ขาของน้องสาม ก็อาจถูกใครบางคนจงใจทำให้หักด้วยเช่นกัน”

กู้หมิง ตกใจมาก "คนพวกนั้น ไม่เพียงแต่ ต้องการทำร้ายข้า แต่ยังรวมถึงครอบครัวของพวกเราด้วย?"

ถ้าพวกมันต้องการทำร้ายเขาเท่านั้น เขาก็ไม่ต้องวิตกกังวลอะไรมาก ก็แค่ต้องระวังตัวให้มากหน่อย หลังจากที่เขาหายดี เขาก็แค่ต้องเตรียมพร้อมรับมือ ด้วยทักษะของเขา เขาก็ไม่ควรจะตายง่ายๆเหมือนเดิมขนาดนั้น

แต่ถ้าคนเหล่านั้น ต้องการทำร้ายคนในครอบครัวของพวกเขา มันก็จะน่ากลัวขึ้นมาอีกนิดหน่อย อย่าลืมว่าน้องๆของพวกเขานั้น อายุยังน้อยและยังเด็กมาก แล้วจะป้องกันตัวยังไง…