เยว่หลิงจือ สนใจการวาดภาพทิวทัศน์เป็นอย่างมาก และชี้ไปที่ภาพวาดและถามกู้เฉิง

(ภาพนี้ขายได้กี่ตำลึง?)

คำพูดของ กู้เฉิง นั้นเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด “ถ้าเจ้าขายมันให้กับร้านค้าในเมือง เราจะได้รับ 30 เหวิน ถ้าเราขายมันให้กับร้านค้าในเทศมณฑล เราจะได้ประมาณ 300 เหวิน หากเจ้าพบคนที่รู้จักสินค้า ราคาก็ขึ้นได้อีก"

ชาติก่อนเขาไปเมืองหลวง ต้องไปขายภาพตามท้องถนน เลี้ยงปลาเลี้ยง พอเจอคนที่รู้สินค้าก็ซื้อภาพของเขา ในราคาคู่ละหนึ่งร้อยตำลึง

หลังจากที่เขาสอบได้อันดับหนึ่ง คนที่ซื้อภาพเขียนของเขาจำเขาได้ และขายภาพเขียนของเขาในราคาภาพละ 1,000 ตำลึง

การประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดของเขาไม่ได้ไร้ค่า แต่ขึ้นอยู่กับว่าจะขายที่ไหนและเมื่อไหร่จะขาย

เยว่หลิงจือ ได้ยินเสียงคำพูดของ กู้เฉิง และริมฝีปากของนางก็ขยับ

(300 เหวิน เท่ากับขายขาดทุน)

กู้เฉิง ไม่กล้าที่จะรับคำของนาง เพราะมันก็มีความเป็นไปได้

เมื่อเห็นสีหน้าเยว่หลิงจือที่เหมือนยังมีคำถาม กู้เฉิงจึงเปลี่ยนเรื่องและมองนางอย่างจริงจัง

"ถ้างั้น เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ ข้าจะสอนให้เจ้าอ่านและเขียนหนังสือ"

น้ำเสียงของเขาไม่ใช่การสนทนาหรือขอความคิดเห็น แต่เป็นการตัดสินใจ

หลังจากที่นางหัดเขียน นางสามารถสื่อสารกับน้องๆ ได้โดยไม่มีอุปสรรค และน้องๆ ของเขาทุกคนก็มีความรู้

เยว่หลิงจือ พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในขณะนี้ เพราะเสียงของนางคงไม่ดีขึ้นในหนึ่งหรือสองวัน

ปวดหัวจริงๆ ไม่คิดว่าวันหนึ่งนางจะต้องทำการบ้าน ในระดับนักเรียนชั้นประถม!

นอกจากนี้ กู้เฉิง ครูคนนี้ยังดูเข้มงวดมาก

แน่นอนว่ากู้เฉิง พูดคุยกับนาง "ตอนแรกเจ้ารู้จักตัวหนังสือบางตัว คงไม่มีปัญหาอะไร เพราะเจ้าฉลาด ดังนั้นเจ้าคงจะเรียนรู้อย่างรวดเร็ว ตั้งเป้าหมายเล็กๆ ก่อน เขียนตัวอักษรห้าสิบตัวต่อวันเป็นอย่างไร"

“อะ...อะแฮ่ม!”

เยว่หลิงจือ ประท้วงทันที

(ห้าสิบมากเกินไป มากสุดยี่สิบ!)

อักษรจีนโบราณมีหลายจังหวะ จะแยกแยะห้าสิบอักขระต่อวันได้อย่างไร

นางไม่ใช่เด็กอัจฉริยะ!

กู้เฉิง ยิ้มเพื่อต่อรอง "จากนั้นเขียน 20 คำต่อวันแล้วข้าจะทดสอบเจ้าด้วยตัวเอง"

อา? ยังมีสอบ?

เยว่หลิงจือ รู้สึกว่านางถูกเขาหลอก เขาจงใจพูดห้าสิบคำโดยรอให้นางต่อรองและขุดหลุมด้วยตัวเอง

นางยังเห็นการผ่อนคลายในดวงตาของเขาอีกด้วย

นางคงได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นเด็กอย่างสมบูรณ์จากเขา

……….

อาหารเย็น อุดมไปด้วยข้าวขาว เนื้อกระต่ายตุ๋น ซุปไก่ฟ้าตุ๋น และแตงกวาทอดจัดวางบนโต๊ะ

เยว่หลิงจือ อยู่ที่สวนหน้าบ้านและหลังบ้านมาเป็นเวลานานแล้ว และได้สำรวจภายในและภายนอกบ้าน มีแตงกวาปลูกในแปลงผักที่สวนหลังบ้าน และมีผักอื่นๆ ที่เติบโตได้ดีในแปลงผัก

งานบ้านเหล่านี้ทำโดย กู้หยู อายุเก้าขวบ และ กู้หญิง อายุเจ็ดขวบ

อาหารบนโต๊ะก็มีรสชาติที่ดีเช่นกัน เป็นผลงานชิ้นเอกของ กู้หลิง ที่ชี้ไปที่ กู้หยู ด้วยไม้เท้า

น้องชายของ กู้เฉิง ล้วนฉลาดและมีความสามารถ

กู้หลิง อยู่ในอารมณ์ที่ดีเป็นพิเศษเพราะเขาเริ่มความหวังสำหรับขาของเขาที่จะฟื้นตัว

เยว่หลิงจือ มองดูพี่น้องทั้ง 5 ของ กู้เฉิง ด้วยความชื่นชม พวกเขาทั้งหมดหล่อมาก และดูไม่เหมือนเด็กที่เกิดและเติบโตในชนบทเลย

นางมองเข้าไปในกระจกสีบรอนซ์เมื่อครู่นี้ และรู้ว่ารูปลักษณ์ของนางก็ไม่ได้ขี้เหร่ ค่อนข้างน่าประทับใจเช่นกัน ตอนนี้ ที่สำคัญนางผอมมากหากเทียบกับชาติก่อน แค่บำรุงเพิ่มอีกนิดหน่อย นางคงต้องเป็นคนสวยเมื่อโตขึ้น

…

เมื่อทุกคนเพลิดเพลินกับอาหาร เด็กผู้หญิงอายุประมาณสิบสี่หรือห้าขวบเข้ามาที่ประตูพร้อมแผ่นรองรองเท้าสองคู่ในมือ

“ว้าว หอมจัง! คืนนี้ครอบครัวเจ้ากินอะไรถึงได้หอมขนาดนี้”

“พี่เสี่ยวเฟิง” กู้หญิง ตอบรับอย่างมีความสุข แล้วสาธยายราวกับสมบัติของครอบครัวสองสามอย่าง

“ครอบครัวของเรากินเนื้อกระต่ายตุ๋น ซุปไก่ฟ้าตุ๋น ข้าว ผักทอด และแตงกวาคืนนี้!”