ในห้องหูหลิงเสวี่ยพูดอย่างรวดเร็วว่า "ท่านป้าอย่าโกรธพวกเราจะไม่ทะเลาะกันอีกต่อไป"

"อืม"

หลู่เจียวไม่ชมหูหลิงเสวี่ย จะทำให้จ้าวหยูหลัวและซือเป่าตัวน้อยคิดเพียงว่าหูหลิงเสวี่ยไม่ได้อยู่ข้างเดียวกับพวกเขา

หลู่เจียวฝึกฝนเด็กน้อยทั้งสี่และจ้าวหยูหลัวจากนั้นหันหลังกลับและจากไปจ้าวหยูหลัวเห็นหลู่เจียวจากไปจึงรีบวิ่งไปหาเอ้อเป่าและถามเขาว่า "เมื่อกี้เจ้าปกป้องข้าได้อย่างไร" เอ้อเป่าตะคอกพูดว่า

"ข้าเห็นว่าเจ้ากำลังปกป้องแม่ของข้าดังนั้นข้าจึงช่วยเจ้าตามธรรมชาติ"

จ้าวหยูหลัวเอียงศีรษะของนางและพูดเหมือนไก่ "ข้าต้องปกป้องป้าหลู่แต่อันที่จริงข้าอยากให้ป้าหลู่เป็นแม่ของข้ามากกว่า นางเป็นคนดีและมีความสามารถ" 

จ้าวหยูหลัวกำลังพูดกับตัวเองโดยไม่สนใจสายตาโกรธของเด็กน้อยสี่คนที่อยู่ข้างหลังนาง หูหลิงเสวี่ยเห็นเด็กน้อยทั้งสี่ ดูเหมือนพวกเขากำลังจะต่อสู้อีกครั้งดังนั้นนางจึงวิ่งออกไปทันที และดึงเด็กน้อยทั้งสี่และพูดว่า "พวกเราไปเล่นสไลเดอร์กันเถอะ" พอได้ยินดังนี้ เด็กๆก็ลืมเรื่องการต่อสู้และวิ่งไปนอกเพื่อเลื่อนบนสไลด์เดอร์

ในห้องโถงใหญ่ของบ้านเซี่ย เซี่ยหยุนจินมองไปที่หานตงเฉิงและพูดอย่างเย็นชา 

"เจ้าบอกว่าทุกคนรังแกเจ้า ทำไมเจ้าไม่พิจารณาตัวเอง ว่าทำไมทุกคนรังแกเจ้าคนเดียว ผู้คนควรเรียนรู้ที่จะหาเหตุผลให้ตัวเอง? ไม่โทษคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้า"

"พวกเขาทำให้น้องชายของข้าร้องไห้และพวกเขาตำหนิน้องชายของข้านั่นคือเหตุผลที่ข้าผลักจ้าวหยูหลัว"

เซี่ยหยุนจินดูสิ่งที่เกิดขึ้นนอกบ้านก่อนหน้านี้ ดังนั้นเขาจึงรู้รายละเอียดเป็นอย่างดี และเขามองไปที่หานตงเฉิงกล่าวด้วยความโกรธ

"นั่นคือน้องชายของเจ้ากลัวและร้องไห้ แต่เจ้าไม่รู้หรือ ว่าทุกคนไม่ได้ตั้งใจ และจ้าวหยูหลัวแค่พึมพำอะไรบางอย่าง และเจ้าก็รีบออกไปผลักนางด้วยความโกรธและทำให้นางล้มลง เป็นเหตุให้เจ้าถูกเด็กคนอื่นๆเข้าไปช่วยนาง เป็นอย่างนั้นหรือเปล่า"

หานตงเฉิงในวัย5ขวบตกตะลึง เขาไม่เคยคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน แต่ตอนนี้ เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเซี่ยหยุนจิน เขาก็คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างจริงจัง ดูเหมือนว่ามันเป็นเรื่องจริง

เมื่อเขาล้มเหลวในการแสดงและน้องชายของเขาร้องไห้ ดังนั้นเขาจึงออกมาด้วยความโกรธ และผลักจ้าวหยูหลัวล้มลง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้โกรธเพราะน้องชายของเขากำลังร้องไห้ แต่เป็นเพราะเขาไม่ได้เล่นละคร

หานตงเฉิงต้องการที่จะเข้าใจเรื่องนี้และพูดอย่างโกรธๆว่า "นางเป็นผู้หญิงเลวที่ไม่ยอมให้ข้าแสดง?"

ก่อนที่หานตงเฉิงจะพูดจบเซี่ยหยุนจินก็หยุดเขาด้วยท่าทางที่น่าเกลียด 

"หุบปาก"

นอกห้องโถงหลู่เจียวแค่เดินเข้าไปนางก็ได้ยินคำพูดของหานตงเฉิงนางเดินไปที่ด้านข้างของหานตงเฉิงและมองลงไปที่หานตงเฉิง

ท้ายที่สุดหานตงเฉิงยังเด็กและหลังจากที่นางมองมาแบบนี้เขาก็รู้สึกกลัวเล็กน้อยและถอยกลับไปโดยไม่รู้ตัว

หลู่เจียวถามเขาว่า "ทำไมข้าถึงกลายเป็นผู้หญิงเลว?"

แม้ว่าจ้าวตงเฉิงยังเด็กแต่เขาก็ยังค่อนข้างดื้อรั้นเขาเม้มปากและพูดอย่างหนักแน่น "เพราะเจ้ายั่วยวนพ่อของข้า แม่ของข้าจึงบอกว่าเจ้าเป็นจิ้งจอก"

ทันทีที่หานตงเฉิงพูดจบ สีหน้าของเซี่ยหยุนจินก็น่าเกลียดทันที ร่างกายของเขาเหมือนถูกแช่แข็ง และเขามองไปที่หานตงเฉิงด้วยสายตาที่เย็นชาอยากจะโกรธ

หลู่เจียวยกมือขึ้นเพื่อหยุดเขาและถามหานตงเฉิงด้วยตัวเองว่า "เจ้ารู้ไหมว่าการยั่วยวนคืออะไร" จ้าวตงเฉิงผงะและส่ายหัวทันทีเขาไม่เข้าใจแต่เขารู้ว่านั่นหมายความว่าไม่ใช่เรื่องดีและไม่ใช่คนดี

"ไม่ใช่คนดี"

"ถ้าอย่างนั้นให้ข้าถามเจ้าว่าแม่ของเจ้าเป็นคนดีหรือไม่"

หานตงเฉิงพยักหน้าทันทีหลังจากได้ยินคำพูดของหลู่เจียว "แม่ของข้าเป็นคนดีนางใจดีกับเรามากซื้อของอร่อยให้เราและเล่าเรื่องสนุกๆให้ฟัง"

เมื่อคิดว่าแม่ของเขาหย่ากับพ่อของเขาและเขาจะไม่มีแม่อีกแล้วจ้าวตงเฉิงรู้สึกไม่สบายใจและดวงตาโตของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่ได้ตั้งใจ

หลู่เจียวสามารถเห็นความเศร้าในใจของเด็กคนนี้แต่มันเป็นโชคชะตาของเขาที่มีแม่แบบนั้น

คนอย่างตู้หลัวจูแม้ว่าเขาจะไม่โชคร้ายในวันนี้แต่เขาก็จะโชคร้ายในอนาคต

"เจ้าบอกว่านางเป็นคนดีเพราะนางเป็นแม่ของเจ้า เจ้ากลับไปที่จวนหานและถามคนอื่นๆในจวนดูว่า พวกเขาพูดถึงแม่ของเจ้าอย่างไร ถ้าคนอื่นบอกว่าแม่ของเจ้าเป็นคนไม่ดีบ้าง เจ้าคิดอย่างไร เช่นนั้นที่แม่ของเจ้าบอกว่าข้าเป็นคนไม่ดี มันน่าเชื่อถือหรือไม่"

ทันทีที่หลู่เจียวพูดหานตงเฉิงก็โกรธและตะโกน "แม่ของข้าเป็นคนดีนางเป็นคนดี"

เซี่ยหยุนจินพูดอย่างเย็นชาหลังจากได้ยินสิ่งนี้ "แม่ที่ดีจริงคือสอนให้ลูกเป็นเด็กดีและเป็นคนดีในอนาคต เจ้าคิดว่าแม่ของเจ้าสอนเจ้าแบบนี้หรือเปล่า" คราวนี้หานตงเฉิงตกตะลึงแม่ของเขาจะซื้ออาหารและเครื่องดื่มให้พวกเขาเท่านั้นแล้วให้คนรับใช้พาไปเล่นนางไม่สอนอะไรพวกเขา

เซี่ยหยุนจินขี้เกียจเกินไปที่จะคุยกับเด็กคนนี้อีกต่อไปและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา 

"อย่าเพิ่งพูดว่านางเป็นคนดีหรือเปล่า หัดคิดดูเอาเอง เมื่อเจ้ากลับไปที่บ้านไม่ต้องทำอะไรถามท่านย่าและคนรับใช้ในบ้านของเจ้า มาดูกันว่ามีคนกี่คนที่บอกว่าแม่ของเจ้าเป็นคนดี"

หลังจากที่เซี่ยหยุนจินพูดจบนางก็เรียกหลินตงข้างนอก "นำเด็กคนนี้กลับไป"

"ขอรับ"

หลินตงเข้ามาและพาหานตงเฉิงออกไป

ในห้องโถงใหญ่หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยหยุนจิน "ทำไมเจ้าถึงกลับมา"

เซี่ยหยุนจินพูดด้วยรอยยิ้ม "ข้าเห็นเจ้ากลับมา ข้าจึงกลับมาและดูว่ามีใครทำให้เจ้าลำบากเมื่อเจ้าไปที่บ้านลู่วันนี้หรือเปล่า”

หลู่เจียวกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่เซี่ยหยุนจินก็พูดก่อนที่นางจะอ้าปาก เขาจะพูดว่า “เจ้าไม่ต้องไปงานเลี้ยงของครอบครัวลู่อีกแล้วในอนาคต” 

ทันทีที่หลู่เจียวได้ยินนางก็เดาได้ว่าเฟิงจือคงจะบอกเซี่ยหยุนจินเรื่องวันนี้ไปแล้ว

หลู่เจียวคิดว่าเฟิงจือคงบอกเขาเมื่อเขากลับมา

เมื่อเห็นการแสดงออกของหลู่เจียวเซี่ยหยุนจินรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ เมื่อไหร่เขาจะฝ่าการป้องกันของหลู่เจียว และปล่อยให้นางยอมรับเขาอย่างแท้จริง

เซี่ยหยุนจินคิดเช่นนี้อยู่ในใจแต่เขาไม่แสดงสีหน้าเขาถามหลู่เจียวว่า "ข้าอยากจะบอกเจ้าบางอย่างข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ตำหนิข้า" เมื่อหลู่เจียวได้ยินสิ่งนี้นางหันไปดูเซี่ยหยุนจินทันที "เกิดอะไรขึ้น?"

"ตู้หลันจูถูกงูพิษกัดเป็นเพราะแผนของข้า มันแค่ข้าไม่ได้คาดคิดว่าวันนี้นางจะบุกเข้าไปในบ้านลู่และทำให้เจ้าลำบาก" เมื่อหลู่เจียวได้ยินสิ่งนี้นางก็ทนทุกข์ทรมานอย่างไร้เหตุผลอีกครั้ง ภัยพิบัติมาถึงตัวโดยไม่รู้ตัว และเป็นแผนการณ์ของคนใกล้ตัว ทำไมดวงนางช่างโชคร้ายนางควรจะหาเวลาไปวัดไหว้พระดีไหม?

"เจ้าวางแผนไว้อย่างไร"

แม้ว่าเซี่ยหยุนจินจะออกแบบสถานการณ์ แต่ที่เขาทำเช่นนั้นเพราะเขากลัวว่าตู้หลัวจูจะทำอะไรที่จะทำร้ายนางและเด็กน้อยทั้งสี่อีกครั้ง

ดังนั้นเรื่องนี้จึงยังพอให้อภัยได้และหลู่เจียวจะไม่ตำหนิเขาในเรื่องนี้

เมื่อเห็นว่าหลู่เจียวไม่ได้คิดที่จะตำหนิเขา เซี่ยหยุนจินกล่าวพร้อมกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"อันที่จริงข้าไม่ได้ทำอะไร ข้าแค่บอกหลินตงไปกระจายข่าวอย่างเงียบๆให้ลูกพี่ลูกน้องของตู้หลัวจูได้ยินตอนเดินผ่าน ว่าจะทำอย่างไรหลังจากที่ตู้หลัวจูถูกครอบครัวหานหย่าร้าง นางบอกว่านางจะแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของนางอย่างแน่นอน จากนั้นลูกพี่ลูกน้องของนาง ควรทำอย่างไร ถ้าเขามีภรรยาที่หย่า ตอนนี้ข้ายังจงใจบอกให้ลูกพี่ลูกน้องของนาง ว่านางเลิกกับลูกพี่ลูกน้องของเขาอย่างแน่นอนเพราะครอบครัวหานร่ำรวย ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่ลูกพี่ลูกน้องของนางจะไม่ถูกตู้หลัวจูล่อลวงอีกต่อไป

"หลินตงบ่นพึมพำอย่างตั้งใจด้วยเสียงต่ำถ้าข้าเป็นลูกพี่ลูกน้องคนนั้นข้าจะไม่ดูแลตู้หลัวจูแน่นอนและปล่อยให้งูพิษกัดตู้หลัวจูจนตาย"