นางซูชำเลืองมอง เซี่ยหยุนจินคิดกับตัวเอง นางไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ได้นานแค่ไหน

นางซูและซูจิ่นซิ่ว ติดตามหลู่เจียว ไปที่บ้านเซี่ย และอาศัยอยู่ที่เรือนปีกตะวันตก ในสวนหลังบ้าน

เนื่องจากเป็นเวลาดึก ทุกคนจึงไม่ได้พูดอะไรมาก และพวกเขาก็เข้านอนหลังจากอาบน้ำเสร็จ

วันต่อมา เซี่ยหยุนจินตั้งใจว่าจะไม่เข้าไปในสวนหลังบ้าน พักอยู่ที่สวนหน้าบ้าน เมื่อทานอาหารเช้า จะไปบ้านเช่าข้างๆ เพื่อนำทบทวนบทเรียนให้นักเรียน

หลู่เจียวพาเฟิงจื้อ ให้ช่วยจัดการดูแล นางซูและซูจิ่นซิ่ว

นางซูและซูจิ่นซิ่ว มีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก แต่เมื่อเห็นว่าหลู่เจียว กำลังยุ่ง พวกเขาก็ขอบคุณนาง "ขอบคุณค่ะ หมอหลู่"

หลู่เจียวชักชวนให้พวกเขากินอะไรซักอย่าง "แม้ว่าจะไม่สบายใจ แต่เดี่ยวมันก็จะผ่านไป มันจะดีขึ้นในอนาคต"

นางซูพยักหน้า นางจะทำอย่างไรได้ นางแค่รู้สึกเสียใจแทนลูกสาวของนาง

"ข้าเกรงว่าซิ่วเอ๋อร์ จะได้รับความยากลำบากหากนางติดตามข้าในอนาคต แต่ข้าก็ไม่สบายใจถ้าทิ้งนางไว้ในตระกูลซู"

ซูจิ่นซิ่วพูดทันที "แม่ ข้าไม่กลัวความยากลำบาก"

แม้ว่านางจะเสียใจที่ต้องจากตระกูลซู แต่นางก็ยิ่งเศร้ามากขึ้น แต่ก็มีอิสระและผ่อนคลายมากขึ้น

เมื่อก่อนอยู่บ้าน ย่าบอกนางอยู่เสมอว่า นั่นก็ไม่ดี นั่นก็ทำไม่ได้ นางไม่กล้าแม้แต่จะออกจากห้อง ตอนนี้นางเป็นอิสระที่จะกินและทำอะไรก็ได้ ตามที่นางต้องการในอนาคต นางจึงมีความสุขมากกว่าทุกข์

เมื่อเห็นว่าซูจิ่นซิ่ว ไม่ได้มีความทุกข์มากนัก นางซูก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลู่เจียวพูดคุยกับนางซู เกี่ยวกับการตั้งถิ่นฐานในอนาคตของแม่และลูกสาว "ตอนนี้เจ้าออกจากตระกูลซูแล้ว เจ้ามีแผนอย่างไรในอนาคต"

นางซูคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "กลับบ้านก่อน และอาจจะหาทางทำเล็กๆ หรือทำการค้าเล็กๆ แต่ยังไงก็อยู่บ้านแม่ตลอดไม่ได้ ต้องหาทางทำงานเพื่อหาเงินให้ลูกสาวและเตรียมสินเดิมให้ลูกสาวของข้า"

เมื่อนางซูพูดเช่นนี้ ซูจิ่นซิ่วหน้าแดง แล้วนางก็ดูจริงจัง นางพูดว่า "แม่คะ หนูไม่อยากแต่งงาน ผู้ชายไม่มีอะไรดี"

หลังจากได้ยินสิ่งที่ลูกสาวของนางพูด นางซูก็หันหน้าไปมองนางและบ่นว่า "จิ่วซิ่วเจ้ามีผู้ชายแล้วเหรอ?"

หลู่เจียวขัดจังหวะการสนทนาของแม่และลูกสาว "นางซู ข้ามีความคิดที่นี่ ข้าจะเล่าให้ฟังก่อน ถ้าท่านเห็นด้วย ค่อยมาคุยกันในรายละเอียด"

นางซูหันไปมองหลู่เจียว

หลู่เจียวกล่าวว่า "ข้ากำลังจะเริ่มตั้งโรงงานผลิตกับใครสักคนเพื่อผลิตน้ำมันและยา ต่อมาข้าจะเปิดร้านขายน้ำมันและร้านขายยา ร้านขายน้ำมันและร้านขายยานั้นต้องการคนดูแล ดังนั้นข้าจึง อยากถามว่าเจ้าสนใจไหม ถ้าสนใจ เจ้าก็ร่วมมือกับ เจ้าจะเป็นผู้หญิงที่ดูแลร้านทั้งสองของข้า และข้าจะให้เจ้า 30% ของกำไรต่อปี เจ้าคิดอย่างไร"

หลังจากได้ยินของหลู่เจียว นางซูรู้สึกประหลาดใจมาก นี่เป็นเรื่องน่าประหลาดใจจริงๆ นางออกมาจากบ้านซู โดยไม่รับเงินใดๆ ตอนนี้หลู่เจียว ยังให้โอกาสนางทำเงิน แล้วนางจะไม่มีความสุขได้อย่างไร

แต่ 30% นั้นมากเกินไป นางซูคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ข้าอยู่ได้เพราะหมอหลู่ ช่วยข้าเอาไว้ ตามเหตุผลแล้วข้าไม่ควรรับเงินของหมอหลู่ ข้ามีเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆต้องเลี้ยงดู ดังนั้นข้าจึงทำไม่ได้หากไม่มีเงิน แต่เงิน 30% นั้นมากเกินไป ข้าคิดว่า10% ก็น่าจะเพียงพอแล้ว”

10% ของเงินกำไรนั้นมันน่าจะเพียงพอสำหรับนาง ที่จะทดแทนบุญคุณพ่อแม่และเลี้ยงดูลูกสาวของนาง และเพียงพอที่จะหาสินเดิมให้ลูกสาวได้

หลู่เจียวมีความสุขมากที่ได้ยินคำพูดของนางซู นี่แสดงให้เห็นว่านางซู เป็นคนมีมโนธรรม ดังนั้นนางจึงสามารถใช้นางด้วยความมั่นใจมากขึ้น อย่างน้อยนางก็ช่วยชีวิตนาง แต่ 10% นั้นน้อยไปหน่อย เพราะนางต้องทำงานหนักพอสมควร

"10% นั้นน้อยเกินไป ข้าจะให้เจ้า 20% ของกำไรในอนาคต"

นางมีมโนธรรมและไม่สามารถเรียกได้ว่านางเสียเปรียบเกินไป อันที่จริง เดิมทีหลู่เจียว ตั้งใจจะให้นาง 30 % เพราะในอนาคตหลายสิ่งหลายอย่างในร้านจะให้นางซูเป็นผู้ดูแล

แต่นางคิดอย่างรอบคอบแล้ว และรู้สึกว่าเงิน 20% เป็นเงินจำนวนมาก และโรงกลั่นน้ำมันและร้านขายยาจะทำเงินได้มากมายในอนาคต

นางซูต้องการที่จะพูดมากกว่านี้ แต่หลู่เจียวตัดสินใจแล้ว

“ข้าตัดสินใจแล้ว ก็เอาตามนี้ เมื่อร้านเปิดในภายหลัง ข้าจะทำโฉนดและไปที่ว่าการอำเภอ เพื่อลงนามสัญญาก่อนที่ร้านน้ำมันและร้านยาจะเปิด ถ้าเจ้าไม่มีที่อยู่อาศัย เจ้าก็สามารถ อาศัยอยู่ในบ้านของข้าและช่วยข้าดูแลทุ่งยาชั่วคราว”

นางซูประหลาดใจมาก นางคิดว่าครอบครัวเซี่ย เป็นครอบครัวธรรมดา เหมือนบ้านของนาง มีบ้านหลังใหญ่ มีร้านค้าสองร้านและฟาร์มขนาดเล็ก 300 หมู่ คิดไม่ถึงว่าตระกูลเซี่ยดูเหมือนจะเป็นคนรวย

"ทุ่งยาของนางหลู่ อยู่ที่ไหน" 

หลังจากที่นางซูพูดจบ หลู่เจียว ก็รู้สึกอายเล็กน้อย และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ข้ายังไม่ได้ไปเอาโฉนดที่ดินเลยไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน วันนี้ข้าจะหาเวลาไปขอโฉนดที่ดิน" 

ฮูหยินซูหัวเราะ นางรู้สึกสูญเสียและไม่สบายใจ แต่เนื่องจากข้อตกลงของหลู่เจียว นางจึงรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

“ข้าวางแผนจะกลับไปบ้านแม่ในอีกสองวันข้างหน้า ไม่ว่ายังไงก็ตาม ข้ายังต้องบอกพ่อแม่เกี่ยวกับเรื่องต่างๆ เช่นการหย่า นอกจากนี้ ข้าไม่ได้อยู่บ้านมาหลายปีแล้ว ข้าเพิ่งกลับบ้าน อีกสองสามวัน ข้าจะกลับมาหาเจ้าในอีกไม่กี่วัน หมอหลู่”

หลู่เจียวตอบตกลงทันที “ตกลง”

หลังจากจบประโยค นางขอให้เฟิงจื้อไปเบิกเงินยี่สิบตำลึง

"คงไม่ดีหากเจ้ากลับแม่ไปมือเปล่า เจ้าควรซื้อของบางอย่าง"

นางซู รู้สึกขอบคุณในใจของนาง นางมองไปที่หลู่เจียว และขอบคุณนางครั้งแล้วครั้งเล่า 

"หมอหลู่ เจ้าเป็นคนดีจริงๆ ขอบคุณ ขอบคุณเจ้ามาก"

หลู่เจียวนางยิ้มและพูดว่า "สิ่งนี้จะถูกหักออกจากเงินในอนาคตของเจ้า"

คำพูดเหล่านี้ทำให้นางซูและซูจิ่นซิ่ว หัวเราะ และในที่สุดแม่และลูกสาวก็ผ่อนคลายลงมาก

หลังอาหารเช้าหลู่เจียว ส่งแม่และลูกสาวออกไป

เมื่อนางซู และซูจิ่นซิ่ว ออกจากบ้านเซี่ย พร้อมกับห่อข้าวของพวกเขา บ้านประตูถัดไปก็เคลื่อนไหวพอดี และซูต้าไห่ก็ออกมาพร้อมกับห่อของและยัดมันเข้าไปในอ้อมแขนของนางซู "นี่คือเครื่องประดับและตั๋วเงิน เจ้าเอาไป"

ซูต้าไห่หันหลังกลับและจากไปหลังจากพูด ราวกับว่าเขากลัวว่า นางซูจะไม่ต้องการมัน เขาหันกลับและเดินเข้าไปในประตูบ้านซูทันที

นางซูไม่ต้องการอะไรจากตระกูลซูจริงๆ นางอ้าปากจะกรีดร้อง แต่หลู่เจียว หยุดนางและพูดว่า "รับเอาไว้สิ ทำไมจะไม่รับล่ะ เจ้าได้รับความทุกข์ทรมานมากในตระกูลซู ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เจ้ารับเอาไว้ก็ไม่ถือว่าผิดอะไร และไม่ถือว่ามากมายอะไร เจ้าเอาสิ่งเหล่านี้ไป ซื้อของให้พ่อแม่ของเจ้าเป็นการดี และการเก็บเอาไว้เป็นสินเดิมของลูกสาวของเจ้าก็เป็นเรื่องดีด้วย”

นางซูครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และนางก็ไม่ได้ว่าอะไร เห็นด้วยกับนาง

หลู่เจียวไม่พูดอะไรสืบต่อเพียงสั่งให้หลินต้าส่งแม่และลูกสาวกลับบ้าน

หลินต้าตอบรับและส่งคนออกไป

ต่อมาหลู่เจียว หันหลังกลับและเดินเข้าไปในห้อง แต่เซี่ยหยุนจินกลับมาอย่างรีบร้อนด้วยสีหน้าที่น่าเกลียดมากบนใบหน้าของเขา

เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของเขา หลู่เจียวรู้ว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น นางหยุดและรอเขาโดยไม่รู้ตัว

"เกิดอะไรขึ้น ใบหน้าของเจ้าน่าเกลียดมาก"

เซี่ยหยุนจินเดินกลับบ้านก่อน ตามด้วยหลู่เจียว

หลังจากที่ทั้งสองคนเข้าไปในบ้าน เซี่ยหยุนจินก็พูดว่า "หัวขโมยที่ถูกจับโดยจ้าวปู้โถว เสียชีวิตในคุกกลางดึกเมื่อคืนนี้"

หลู่เจียวรู้สึกประหลาดใจ "ทำไมเขาถึงตายในคุก"

"แขวนคอ ตัวเอง”