หลู่เจียวพยักหน้าทันที หลี่หยูเหยามองดูหลู่เจียวอย่างเป็นห่วงและพูดว่า 

"สามีของเจ้ากำลังจะเป็นขุนนางในอนาคต และมีขุนนางไม่กี่คนที่ไม่มีนางบำเรอ ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาต้องการมีนางบำเรอหรือไม่" 

"จากนั้น เพื่อนร่วมงานของเขาก็จะมองเขาแปลกๆเพราะทุกคนต่างก็มี อย่างไรก็ตาม แม้แต่แม่สามีของข้า ยังรับอนุภรรยาสองคน"

"สำหรับขุนนางยศใหญ่กว่านั้น มีสามภรรยาสี่อนุถือเป็นเรื่องธรรมดาในจวน"

หลู่เจียวรู้สึกประหลาดใจเมื่อ นางได้ยินเช่นนั้น นางรู้ว่าสามภรรยาสี่อนุเป็นเรื่องปกติในสมัยโบราณ แต่นางไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมงานที่เป็นขุนนาง ชอบที่มีเหมือนกัน จะว่าไปมันก็ไม่แปลก เพราะขุนนางในสมัยโบราณต่างก็มีผู้หญิงในบ้านเยอะๆเพื่อแสดงพลังอำนาจ

โชคดีที่นางไม่เคยคิดว่าเป็นภรรยาของขุนนาง ไม่อย่างนั้นนางคงหมดแรงที่จะเผชิญกับเหตุการณ์เช่นนี้ในอนาคต

การไปงานเลี้ยงที่บ้านหู เมื่อวานนี้ทำให้เกิดหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น หากมีผู้หญิง 2-3 คนในคฤหาสน์ที่เล่นกลตลอดทั้งวัน นางจะยังมีเวลารักษาคนป่วยหรือไม่? แค่ต้องต่อสู้กับอนุภรรยาในคฤหาสน์คงไม่ต้องทำอะไรพอดี

หลู่เจียวคิดถึงคำพูดของเซี่ยหยุนจิน ที่เกี่ยวกับการที่เขาไม่รับนางบำเรอในชีวิตนี้ และสงสัยว่าเขาจะรักษาสัญญาได้หรือไม่

หลู่เจียวคิดเกี่ยวกับหนังสือเล่มนั้นอย่างจริงจัง ดูเหมือนว่าในหนังสือจะไม่ได้กล่าวถึงว่าจะมีนางบำเรอเลย

จากมุมมองนี้เซี่ยหยุนจิน ถือว่าค่อนข้างดีในหมู่คนโบราณ 

ในห้องโถงดอกไม้ หลี่หยูเหยาเห็นใบหน้าที่ครุ่นคิดของหลู่เจียว และปลอบโยนนางว่า "ลืมไปเถอะ นางบำเรอเหล่านั้นก็เป็นแค่สิ่งของ ถ้าสามีของเจ้ารับนางบำเรอในอนาคต เจ้าก็สามารถถือว่าพวกนางเป็นของเล่น สำหรับสามีของเจ้าก็แล้วกัน"

หลู่เจียวเงยหน้าขึ้นมองหลี่หยูเหยาด้วยใบหน้าที่จริงจังและพูดว่า "แล้วทำไมมันถึงต้องเป็นแบบนั้นล่ะ มันอันตรายมากที่เจ้าคิดแบบนี้ จริงๆมันง่ายที่คนอื่นจะ มีความรู้สึกกับผู้ชายของเจ้า ถ้าผู้ชายมีความรู้สึกกับพวกนาง เจ้าจะทำอย่างไร เมื่อผู้หญิงคนนั้นให้กำเนิดลูกอีกคนหนึ่ง เจ้าจะทำอย่างไร อะไรอยู่ในหัวของเจ้า"

"เจ้าควรรู้ว่าผู้หญิงในสวนหลังบ้านกี่คนที่เสียชีวิต มากแผนการณ์พวกนี้ เด็กๆจะต้องทนทุกข์ทรมานกับอาชญากรรมพวกนี้กี่คดี” 

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลู่เจียวรู้สึกว่าผู้หญิงในสมัยโบราณนั้นน่าสมเพช และผู้ที่มารดาเสียชีวิตเพราะแผนการณ์ก็ยิ่งน่าสงสารมากขึ้นไปอีก

เมื่อหลี่หยูเหยาคิดถึงสถานการณ์นั้น ขนทั่วร่างกายของนางก็ลุกชันขึ้น และนางก็อดไม่ได้ที่จะเกลียดแม่สามีในใจ

ถ้านางไม่ยืนกรานที่จะรับอนุ หูซานก็คงไม่ต้องการรับอนุ ใช่ไหม

สำหรับเรื่องรับอนุ พ่อสามีห้ามปรามเอาไว้ มิฉะนั้นจะมีเด็กผู้หญิงอีกสองคนอยู่ในบ้านของพวกเขาตอนนี้

ก่อนหน้านี้ พ่อสามีบอกว่า หูซานไม่มีลูกชาย และอนุไม่สามารถตั้งครรภ์ก่อนภรรยาหลวงได้ เขาจึงรอให้นางคลอดลูกชายก่อน จากนั้น ทำให้นางบำเรอตั้งท้องแล้วค่อยตั้งเป็นอนุ

เดิมทีนางก็ยอมจำนนต่อชะตากรรมของนาง แต่ตอนนี้เมื่อนางได้ฟังคำพูดของหลู่เจียวแล้ว นางก็ไม่สบายใจ ถ้าอนุตั้งท้องลูกชาย นางคงอยากฆ่าลูกชายของนาง

หลี่หยูเหยาเอื้อมมือไปจับมือหลู่เจียว "เจียวเจียว ทำไมข้าถึงปล่อยแม่สามีที่เลินเล่อแบบนี้ไป"

หลู่เจียวถอนหายใจและพูดว่า "ไม่ใช่แค่แม่สามีของเจ้าเท่านั้น แม่สามีทุกคนก็เป็นแบบนี้ แต่ท่านจำเอาไว้ อย่าทะเลาะกับแม่สามีแรงเกินไป ท่านต้องใช้มีดนุ่มๆ แตะมีดแข็งๆ ของนาง และท่านต้องเอาชนะใจหูซาน อย่าปล่อยให้เขาเข้าหาสาวข้างห้อง แล้วท่านก็หาโอกาสที่จะแยกหูซานออกมา แล้วจัดการกับแม่สามีของท่านในอนาคตด้วยข้าวนุ่ม ท่านแค่ต้องทำตัวดีกับพวกเขาใช้เหตุและผล"

หลี่หยู่เหยา ก็พยักหน้าซ้ำๆ เมื่อฟังคำพูดของหลู่เจียว นางก็ยื่นมือไปจับมือของหลู่เจียว 

"เจียวเจียว ข้าคิดว่าเจ้าเป็นน้องสาวแท้ๆของข้า"

เมื่อเห็นนางกังวล หลู่เจียวก็แกล้งนางด้วยรอยยิ้ม "ถ้าอย่างนั้น ปฏิบัติต่อข้าดีกว่านี้"

หลี่หยู่เหยารู้สึกขบขัน "แน่นอน จากนี้ไปนางจะเป็นน้องสาวของข้าจริงๆ"

…

หลู่เจียวพูดคุยกับหลี่หยูเหยาอยู่พักหนึ่ง ก็กังวลว่าชายสี่จะเริ่มทะเลาะกับจ้าวหยูหลัว ดังนั้นนางจึงไปตรวจสอบ

ปรากฎว่า จ้าวหยูหลัว เงียบเป็นพิเศษ เล่นของเล่นตัวน้อยทั้งสี่กับหูหลิงเสวี่ยเรียบๆร้อยๆ

หลู่เจียวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเห็นมัน ดูเหมือนว่าหญิงร้ายจะหายดีแล้ว ถ้าเจ้าไม่กล่อมนาง นางก็กล่อมตัวเองได้ดี

ในตอนบ่าย ครอบครัวหู มีช่วงเวลาที่ดีที่บ้านเซี่ย เดิมที หลู่เจียวต้องการอยู่กับพวกเขาเพื่อรับประทานอาหารเย็น แต่เนื่องจากผิงอัน ยังเด็กเกินไป หูซานและหลี่หยูเหยาจึงไม่อยู่ด้วย

หลู่เจียวห่อขนมที่ป้าฮั่วทำเมื่อตอนบ่ายให้พวกเขากลับบ้าน

หลี่หยูเหยาและหูหลิงเสวี่ย มีความสุขมาก พวกเขากินของว่าง ที่หลู่เจียวขอให้ป้าฮัว ทำในตอนบ่ายแล้ว มันอร่อย และพวกเขารู้สึกว่าอารมณ์ดีขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้หลังจากกิน

จ้าวหยูหลัว ถูกแม่นมและสาวใช้ของบ้านจ้าว พาตัวกลับไปด้วย และนางรู้ด้วยว่าต้องบอกลาหลู่เจียวก่อนที่นางจะจากไป

แต่นางไม่ต้องการเอ่ยกับคนอื่น นางหันกลับมาด้วยใบหน้าเย็นชาและวิ่งหนีไป

อย่าคิดว่านางไม่รู้ พวกเขาไม่ชอบนาง เช่นนั้น นางก็จะไม่ชอบพวกเขา

เซี่ยหยุนจินและเด็กน้อยทั้งสี่มีเส้นสีดำบนใบหน้า

"มีบางอย่างผิดปกติกับการสอนของครอบครัวจ้าว"

ต้าเป่าพูดด้วยใบหน้าเฉยเมย "มีปัญหาจริงๆ และนางไม่เข้าใจมารยาทใดๆ เลย"

เอ้อเป่าพูดห้วนๆ "ครั้งต่อไปถ้านางสร้างปัญหา ก็แค่ ทุบตีนาง"

สีหน้าของหลู่เจียวไม่ดีนัก มองไปที่เอ้อเป่า "เจ้าลืมสิ่งที่แม่พูดกับเจ้าก่อนหน้านี้แล้วหรือ"

เอ้อเป่าพูดทันที "ข้ารู้ ผู้ชายรังแกผู้หญิงไม่ได้"

เขาพูดอย่างรวดเร็ว "แต่นางรังแกข้า นางบีบแก้มข้า นางยังอยากตีข้าอยู่”

“เหตุการณ์วันนี้ให้อภัยได้ แต่คราวหน้า อย่าพูดถึงการทุบตีผู้หญิง เด็กผู้ชายต้องใจกว้างและมีเหตุผล เข้าใจไหม”

เอ้อเปารู้สึกเสียใจในตอนแรก แต่ก็เชื่อฟัง เมื่อแม่บอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้อภัยได้ เขาก็หัวเราะ แล้วตอบเสียงดังว่า

“แม่ครับ ผมรู้ ต่อไปผมจะไม่ทุบตีนาง”

แต่ถ้าเขาเจอคนพาลแบบนั้นอีกครั้งก็ทุบตีต่อไป

เอ้อเป่าบ่นอย่างดุเดือดในใจของเขา

ซันเป่าและซือเป่าหันหน้าไปมองหลู่เจียวแล้วพูดว่า "แม่ พี่สาวเสี่ยวเสวี่ย ดีกว่า จ้าวหยูหลัว"

"ใช่ นางให้ของขวัญเราด้วย"

ซือเป่าตัวน้อยหัวเราะหนักมากจนมองไม่เห็นฟัน เพราะเขาได้รับของขวัญจาก หูหลิงเสวี่ย

"นี่แสดงว่าพี่สาวเสี่ยวเสวี่ย เป็นคนสุภาพ และในอนาคตเจ้าควรจะเป็นคนที่สุภาพด้วยเช่นกัน"

"เราจะทำ"

ครอบครัวกินข้าวเย็นอย่างมีความสุข และลูกๆ ทั้งสี่ก็ง่วงนอนหลังอาหารเย็น ตอนนี้ หลู่เจียวและเซี่ยหยุนจิน รีบอาบน้ำส่งเข้านอน

ภายใต้แสงสลัวเซี่ยหยุนจิน อดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง หลู่เจียวอย่างเงียบๆ

หลู่เจียวกำลังห่มผ้าห่มให้เด็กน้อยทั้งสี่ด้วยคิ้วที่อ่อนโยน เดือนสิงหาคม และกลางคืนค่อนข้างหนาว ดังนั้นเด็กๆ จึงห่มผ้านวมบางๆ

หลู่เจียวกลัวว่าเจ้าตัวน้อยทั้งสี่จะเตะผ้านวมออกในตอนกลางคืน นางจึงค่อยๆ ซ่อนมุมของผ้านวมทั้งสองด้านไว้ใต้ตัวของนางสำหรับพวกเขา

เซี่ยหยุนจินมองที่ดวงตาที่อ่อนโยนของนางและอดไม่ได้ที่จะจ้องมองอย่างว่างเปล่า

สิ่งที่เขากำลังคิดก็คือคำว่าแม่ควรมีลักษณะอย่างไร

เมื่อก่อนเขามักจะคิดว่าภรรยาที่เขาจะแต่งงานด้วยในอนาคตจะต้องเป็นคนที่รักลูกๆ มากๆ เขาไม่อยากให้ลูกชายต้องเจ็บปวดอย่างที่เขาได้รับ

แต่ต่อมา เขาก็ได้พบกับคนที่น่ารังเกียจยิ่งกว่าแม่ของเขา ซึ่งไม่เพียงแต่ปฏิบัติต่อเด็กอย่างเลวร้ายเท่านั้น แต่ยังทุบตีเด็กอีกด้วย

เมื่อเซี่ยหยุนจิน นึกถึงหลู่เจียวคนก่อนหน้านี้ คิ้วและดวงตาของเขาก็เบื่อหน่ายทันที

หลู่เจียวยืนขึ้นที่ด้านข้างของห้อง ยืนอยู่บนตัวเขา และอดไม่ได้ที่จะถามว่า "เจ้าดูไม่ค่อยสบาย เกิดอะไรขึ้น?"