หลู่เจียวคิดอยู่พักหนึ่งและคิดว่ามันเป็นปัญหาจริงๆ ดังนั้นนางจึงช่วยเซี่ยหยุนจินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดว่า "เจ้าสามารถทำได้ แต่เมืองชิงเหอ อยู่ในช่วงที่น่ากลัวในขณะนี้ ดังนั้นเจ้าจึงไม่สามารถให้คนอื่นรู้ว่าเจ้าเป็นที่ปรึกษาหรือผู้ช่วย เจ้าต้องซ่อนตัวในความมืดและรอให้เมืองชิงเหอ แก้ไขให้ดีขึ้น แล้วจึงออกมา ดังนั้น มันจะเหมาะสมกว่า"

เซี่ยหยุนจินคิดแบบเดียวกันก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้มันสอดคล้องกับคำพูดของหลู่เจียว และเขาหัวเราะทันที เมื่อมองไปที่หลู่เจียว เขาพูดว่า "ความคิดของเจ้าดีมาก ข้าจะทำแบบนี้" 

ทันทีที่เขาพูด ความสนใจของหลู่เจียวก็ถูกกระตุ้นขึ้นมา และนางก็พูดอีกเล็กน้อย 

"ข้าคิดว่า จ้าวปู้โถวมีประโยชน์ เจ้าสามารถขอให้เขาช่วยเจ้าได้"

เซี่ยหยุนจินพยักหน้า มองไปที่หลู่เจียวอย่างจริงใจ ในขณะเขาฟังหลู่เจียว อย่างจริงจัง เขาทำให้หลู่เจียวรู้สึกอายเล็กน้อย เขาคือผู้ช่วยหัวหน้าวายร้ายในอนาคต และเขาคงจะมีความคิดของตัวเอง และคงจะตัดสินใจเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้เอาไว้แล้ว ดังนั้นนางจึงไม่จำเป็นต้องพูดมากเกินไป

"ตกลง ข้าเดาว่าเจ้าคงมีบางอย่างอยู่ในใจ ดังนั้นข้าจึงไม่พูดมาก"

เซี่ยหยุนจินอยากจะพูดจริงๆ เขาแค่ชอบที่จะได้ยินเจ้าพูด แต่เขาก็ฉลาดพอที่จะไม่พูดอะไร

หลู่เจียวนึกถึงคนที่อยู่เบื้องหลังที่ทำให้เซี่ยหยุนจินเป็นอัมพาตอยู่บนเตียงได้ และอดไม่ได้ที่จะเตือนเขาว่า "สำหรับคนที่ทำร้ายเจ้าก่อนหน้านี้ เจ้าต้องค้นหาให้เร็วที่สุด อย่าปล่อยทำร้ายเจ้าอีก และในเดือนสิงหาคมปีหน้าเป็นการสอบระดับเมือง ซึ่งอาจจะมีคนออกมาทำร้ายเจ้าอีกครั้ง"

เมื่อนางพูดถึงเรื่องนี้ เซี่ยหยุนจินก็ดูจริงจัง และเขาก็พยักหน้าอย่างจริงจัง 

"ข้าจะหาคนนี้ให้เจอ" 

หลังจากพูดคุยกันจบหลู่เจียวก็ลุกขึ้นและไปที่สวนหลังบ้านเพื่อไปกับเด็กน้อย

ในตอนเย็นเซี่ยหยุนจินไม่กลับมาทานอาหารเย็น และหลู่เจียว ก็ไม่สนใจเขา และทานอาหารอย่างมีความสุขกับเจ้าตัวน้อยทั้งสี่ หลังจากกิน สมบัติทั้งสี่ก็เริ่มทำตัวเหมือนเด็กอีกครั้งโดยมีจุดประสงค์ที่จะนอนกับแม่ ในที่สุดเจ้าตัวน้อยทั้งสี่ก็วิ่งไปที่เตียงของหลู่เจียว และนอนกับหลู่เจียว

วันรุ่งขึ้นหลู่เจียว ตัดสินใจพาเฟิงจื้อ ไปดูการประชุมเชิงปฏิบัติการหลักสามแห่งที่นางและจ้าวหลิงเฟิงร่วมมือด้วย โรงงานกำลังวางรากฐานดังนั้นนางจึงไปดูความคืบหน้าว่าไปไกลแค่ไหน

โรงงานหลักสามแห่งเป็นทุนสำหรับนางในการใช้ชีวิตและทำงาน และนางคงแย่มากหากไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเวิร์คช็อปของตัวเองจะไปอยู่ที่ไหน

เดิมทีเจ้าตัวเล็กทั้งสี่ต้องการไปกับหลู่เจียว แต่หลู่เจียวรู้ว่าเวิร์กช็อปหลักทั้งสามกำลังยุ่งเหยิงอยู่ในขณะนี้ ดังนั้นจึงไม่ง่ายที่จะพาเจ้าตัวน้อยทั้งสี่ไปด้วย

หลู่เจียวจึงบอกว่าเดี่ยวนางค่อยพาเด็กน้อยทั้งสี่ไปซื้อของสำหรับเรียนในตอนบ่าย เด็กน้อยทั้งสี่มีความสุขในทันที และรออยู่บ้านอย่างมีความสุขกับหลู่กุ้ยเพื่อดูช่างฝีมือทำงาน

หลู่เจียวและเฟิงจื้อ แต่งตัวและออกไปในชุดผู้ชาย

หลินต้าไปที่สวนหลังบ้านเพื่อลากรถม้า ส่วนหลู่เจียว และเฟิงจื้อ เดินออกไปนอกประตูบ้าน ทันทีที่ทั้งสองคนไปถึงประตูบ้านเซี่ย พวกเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวมาจากประตูบ้านจ้าว บ้านข้างๆเสียงดัง

"ผู้หมวดซู นางอายุเท่าไหร่? เจ้าทำสิ่งที่ด้อยกว่าสัตว์ร้ายได้อย่างไร"

หลู่เจียวมองไปที่หน้าประตูบ้านจ้าวโดยไม่รู้ตัว และพบคนมากมายยืนอยู่ที่ประตูบ้านจ้าว มันกลายเป็นผู้หมวดซู ที่ตัวอ้วนๆและใบหูใหญ่ และคนที่ยืนอยู่ข้างผู้หมวดซู คือจ้าวเหอหัว

การแสดงออกของจ้าวเหอหัวแย่มากราวกับว่านางถูกน้ำแข็งทุบ

นางไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเมื่อคืนนี้นางถึงได้ลงเอยกับการนอนกับซูเสียนเหว่ย ซึ่งแก่กว่าพ่อของนาง

เพราะนางเป็นลูกสาวของจ้าวปู้โถว ซูเสียนเหว่ยรู้สึกว่าจ้าวปู้โถวต้องการคำอธิบายเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงนำของขวัญมากมายมาที่บ้านจ้าว พร้อมกับนางในตอนเช้า

ซูเสียนเหว่ยบอกว่าเมื่อคืนนี้เขาดื่มแอลกอฮอล์และเข้าใจผิด คิดว่าจ้าวเหอหัวเป็นนางบำเรอ ดังนั้นวันนี้เขาจึงนำของขวัญมาให้ครอบครัวจ้าวเป็นพิเศษเพื่อขอโทษ และเขาบอกจ้าวปู้โถวว่าเขาจะรับจ้าวเหอหัวเป็นอนุ และสัญญาว่าจะปฏิบัติต่อนางอย่างดีในอนาคต

จ้าวปู้โถวตามหาจ้าวเหอหัวในช่วงสองวันที่ผ่านมา จริงๆแล้วเขาไปที่จวนซู เพื่อค้นหามาก่อน แต่คนรับใช้ของจวนซู บอกว่าเขาไม่เห็นนาง และเขาก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ ดังนั้น เขาไปหาที่อื่น กลับกลายเป็นนางซ่อนตัวอยู่ที่นี่แล้วเกิดเรื่อง

ด้วยเหตุนี้ หัวหน้าซู จึงพาจ้าวเหอหัวมาที่บ้านจ้าว เช้านี้ โดยบอกว่าเขาจะรับจ้าวเหอหัวเป็นอนุคนที่สิบของเขา

จ้าวปู้โถวมีความตั้งใจที่จะฆ่าซูเสียนเหว่ย คนนี้แก่กว่าเขา และเขาต้องการที่จะรับลูกสาวของเขาเป็นอนุคนที่สิบ จ้าวปู้โถวจะมีหน้าที่นี่ในอนาคตได้หรือไม่?

ยิ่งจ้าวปู้โถวคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็ยิ่งอับอายมากขึ้น และเขาก็อยากตาย

เขาเงยหน้าขึ้นและจ้องมองที่จ้าวเหอหัวซึ่งอยู่ตรงข้าม สายตาของเขาไม่เหมือนการมองลูกสาวที่เลี้ยงดูมา แต่เหมือนกับการมองศัตรู

จ้าวเหอหัวตกใจกับสายตาของพ่อของนางก่อน จากนั้นจึงตอบสนองและตะโกนด้วยความโกรธ "ใครบอกให้ข้าแต่งงานกับหลู่ต้าหนิว ข้าบอกท่านแล้วว่าข้าไม่ต้องการแต่งงานกับเขา ข้าต้องการแต่งงาน..."

หัวหน้าจ้าวเหอคำรามด้วยความโกรธก่อนที่นางจะพูดจบ "หุบปาก" 

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองซูเสียนเหว่ย และพูดว่า 

"ผู้หมวดซู จ้าวเหอหัวไม่ใช่ลูกสาวของตระกูลจ้าวของข้า นางคือลูกของลูกน้องของข้าคนหนึ่ง เป็นลูกสาวของจางเจิ้ง ข้ารับเลี้ยงนางเอาไว้ เช่นนั้นนามสกุลของนางจะไม่ใช่จ้าวอีกต่อไป จากนี้ไปนามสกุลของนางคือจาง ให้นางกลับไปใช้สกุลเดิม และชื่อของนางต่อไปคือ จางเหอหัว จากนี้ไปเรื่องของนางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัวจ้าวของข้า”

ซูเสียนเหว่ยตกตะลึงไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

หัวหน้าจ้าวเพิกเฉยต่อเขา กำหมัดแล้วหันกลับไปมองเพื่อนบ้านที่กำลังดูความตื่นเต้นอยู่หน้าบ้านแล้วพูดว่า

“เพื่อนบ้าน โปรดเป็นพยานให้ข้า จากนี้ไป ในครอบครัวจ้าวของข้าไม่มีใครเช่นจางเหอหัว นางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลจ้าวของเรา”

จ้าวเหอหัวไม่ได้คาดหวังว่าพ่อของนางจะตัดความสัมพันธ์กับนาง และนางก็น้ำตาไหล ตอนนี้นางมองไปที่หัวหน้าจ้าว นางพูดอย่างรุนแรงว่า 

"ถ้าเจ้าบอกว่าข้าไม่มีสกุลจ้าว ข้าก็ไม่มีนามสกุลจ้าว เจ้าคิดว่าข้าจะสนไหม ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัวจ้าวของเจ้า…"

หลังจากที่นางพูดจบ นางก็หันหลังกลับและวิ่งหนีไป ซูเสียนเหว่ย ทางด้านหลัง จ้าวปู้โถวก็มองไปที่จ้าวเหอหัวที่วิ่งหนีไป อย่างอธิบายไม่ได้

ถ้าพูดตามตรง ถ้าจ้าวเหอหัวไม่ใช่ลูกสาวของจ้าวปู้โถว ผู้หมวดซูก็คงไม่มาที่บ้านพร้อมของขวัญและแม้แต่สัญญาว่าจะรับเป็นอนุ เขาไม่ได้มีแค่นางคนเดียว ยังรับเด็กหญิงตัวเล็กๆอีกเก้าคนที่รับเป็นอนุและยังมีนางบำเรออีกมากมาย จากนี้ไปชีวิตของนางคงไม่ง่าย แต่ตอนนี้ไม่ว่ายังไงเขาคิดว่าจะไม่สนใจนางอีกต่อไป

ตอนนี้ครอบครัวจ้าว ปล่อยนางไป เขาก็ไม่ต้องกังวลอีก เขายังมีความคิดบางอย่างเสมอแต่ เขากลัวว่าเขาจะปฏิบัติต่อลูกสาวของเขาไม่ดี แต่อีกอย่างหนึ่งเขาอาจจะสอนลูกสาวไม่เป็นหรือลูกสาวของเขาคิดไม่เป็นก็ไม่อาจรู้ได้ แต่เมื่อเขาตัดสินใจปล่อยนางไป เหมือนกับว่าเขาได้ปล่อยวางความทุกข์ใจนั้นไปด้วย

ผู้หมวดซู ยิ้มทันทีและพยักหน้า "เอาล่ะ จากนี้ไป จะไม่มีจ้าวเหอหัวในครอบครัวซูของข้า มีเพียงจางเสี่ยวเนียง ในครอบครัวของข้า"

หลังจากที่ซูเสียนเหว่ยพูดจบ เขาก็หันกลับและจากไป จ้าวปู้โถวก็หันหลังกลับเข้าบ้าน

เพื่อนบ้านไม่มีใครพูดถึงจ้าวเหอหัวในแง่ดี และทุกคนยังบอกว่านางเนรคุณและใจร้าย คนแบบนี้คงไม่มีอนาคต

หลู่เจียวไม่คาดคิดมาก่อนว่านางจะได้ชมการแสดงใหญ่ เมื่อนางออกไปข้างนอก ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะกระซิบกับเฟิงจื้อที่อยู่ข้างๆนาง

"เจ้าคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสมองของผู้หญิงคนนั้นหรือไม่ นางไม่ต้องการแต่งงานกับพ่อค้าเนื้อหลู่ ในฐานะเมียหลวง แต่กลายเป็นอนุคนที่สิบของซูเสียนเหว่ย สมองของนางเต็มไปด้วยน้ำหรือไม่"