ซูชิงหยินนำสาวใช้ของตระกูลซู มาดื่มอวยพรที่โต๊ะหลักก่อนหน้านี้ ในเวลานั้น หลายคนวิ่งไปที่โต๊ะหลักเพื่อดื่มอวยพรและฉากก็ดูวุ่นวายเล็กน้อย

กิ๊บติดผมของซูชิงหยินอาจหายไปในเวลานั้น

ที่โต๊ะหลัก นายหญิงซ่งเมื่อได้ยินคำพูดของซูชิงหยิน นางก็สั่งให้คนรับใช้ในครอบครัวหากิ๊บไข่มุกให้ซูชิงหยินทันที เนื่องจากมันหายที่โต๊ะหลักจึงควรอยู่บนพื้นรอบโต๊ะ

คนรับใช้ของตระกูลหูก็เริ่มมองหา แต่ไม่พบ

ในที่สุดเสียงที่อ่อนโยนก็ดังขึ้น "ดูเหมือนข้าจะเห็นหมอหลู่ก้มตัวราวกับว่านางกำลังหยิบอะไรบางอย่าง" หลังจากพูดแบบนี้ ทุกคนรอบๆ ก็มองไปที่หลู่เจียว

หลู่เจียวไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้ในตอนแรก นางคิดว่ากิ๊บติดผมของซูชิงหยินอาจจะหล่นหาย แต่กลับกลายเป็นว่า นางเพ่งเล็งมาทางนางโดยเฉพาะ

ในเวลานี้ ถ้านางไม่รู้ว่าเป้าหมายของซูชิงหยินมุ่งเป้ามาที่นาง นางก็คงเป็นคนโง่

หลู่เจียวรีบหันศีรษะไปมองผู้หญิงที่ระบุตัวตนของนางเมื่อครู่ ผู้หญิงคนนี้ กลับกลายเป็นหลี่หยูฉินน้องสาวของหลี่หยูเหยา

นายหญิงซ่งเมื่อเห็นว่าหลี่หยูฉินเป็นผู้ระบุตัวหลู่เจียวและใบหน้าของนางก็จมลง ไม่ว่ายังไง หลู่เจียวถือเป็นแขกผู้มีเกียรติของครอบครัวหูของนางในวันนี้ และญาติๆในบ้านของนาง กลับชี้ให้เห็นว่า หลู่เจียวอาจหยิบ กิ๊บติดผมไป นี่ไม่ใช่แค่การตบหน้า หลู่เจียวเท่านั้น แต่ยังรวมถึงใบหน้าของตระกูลหูของนางด้วย

นายหญิงซ่งโกรธจนอยากจะสาปแช่งออกมา

แต่ซูชิงหยินไม่ได้มองนาง มองที่หลู่เจียวและพูดช้าๆ 

"หมอหลู่ เจ้าเอากิ๊บติดผมของข้าไปหรือไม่ ถ้าเจ้ารับมันไป เจ้าสามารถคืนให้ข้าได้หรือไม่ พ่อของข้าให้ข้ามา มันมีค่ามาก ข้ารู้ว่าคนอย่างเจ้าไม่ได้เห็นของดีมากมาย เป็นเรื่องปกติที่จะหลงไหลมันทันทีที่เห็น และการหยิบมันขึ้นมาก็ไม่ถือว่าเป็นการขโมย ดังนั้นเจ้าคืนมันให้ได้ไหม?"

ซูชิงหยินพูดด้วยน้ำเสียงที่ดี แต่ในประโยคแฝงเอาไว้ด้วยภัยคุกคาม

ในงานเลี้ยง ทุกคนมองไปที่ซูชิงหยินจากนั้นมองไปที่หลู่เจียว แต่หลายคนต่างสงสัยว่าหลู่เจียวอาจหยิบมันขึ้นมาจริงๆหรือเปล่า

เนื่องจากนางเป็นผู้หญิงบ้านนอก นางอาจจะไม่ได้เห็นของดีมากมาย และเป็นเรื่องปกติที่พวกนางจะโลภมาก เมื่อเห็นของมีค่า

แต่ถ้านางหลู่คนนี้หยิบมันขึ้นมาจริงๆ นางจะต้องละอายใจ แม้ว่านางจะหยิบมันขึ้นมาก็ตาม

เสี่ยวจู สาวใช้ข้างซูชิงหยินมองไปที่หลู่เจียวอย่างอ้อนวอนและพูดว่า 

"หมอหลู่ โปรดส่งคืนให้คุณหนูของข้า"

เฟิงจื้อซึ่งอยู่ข้าง หลู่เจียวออกมาด้วยใบหน้าที่น่าเกลียดเพื่อปกป้องหลู่เจียวและพูดว่า "แม้ว่ากิ๊บไข่มุกจะมีค่า แต่หากนายของข้าเก็บได้ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะเก็บมันเอาไว้"

หลังจากที่เฟิงจื้อพูดจบ นางก็มองไปที่หลี่หยูฉินและถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม 

"คุณหนูหลี่ ให้ข้าถามท่าน ท่านเห็นนายข้าเก็บกิ๊บติดผมของคุณหนูซูจริงๆหรือไม่ จำไว้ว่า หากพบว่าไม่ใช่เรื่องจริง ท่านไม่สามารถหลบหนีความผิดโทษฐานใส่ร้ายได้"

เมื่อหลี่หยูฉินได้ยินคำพูดของเฟิงจื้อ ความกลัวก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนางทันที และสายตาจับจ้องไปที่ซูชิงหยินอย่างระมัดระวัง

นางไม่แน่ใจว่าหลู่เจียวมีกิ๊บติดผมอยู่บนตัวหรือ ถ้านางไม่มี นางก็คงแย่แน่นางเป็นแต่พูดไปตามที่นางบอกให้พูดเท่านั้น หลี่หยูฉินอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก และรู้สึกเสียใจที่ช่วยซูชิงหยิน

ซูชิงหยินเห็นว่าหลี่หยูฉินกำลังจะเปิดเผยความจริง ดังนั้นนางจึงรีบพูดว่า 

"หมอหลู่อย่าทำให้คุณหนูหลี่ลำบาก นางเป็นญาติของตระกูลหู ดังนั้นจึงไม่ง่ายเลยที่จะระบุตัวเจ้า ข้ารู้ว่านี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า เจ้าแค่หยิบมันขึ้นมา  ไม่ได้หมายถึงขโมยมันไป โปรดคืน กิ๊บติดผมให้ข้าด้วย"

หลู่เจียวกำลังจะยืนขึ้นเพื่อพูด กลับมีร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาเหมือนพายุหมุนจากด้านนอกห้องจัดเลี้ยงและพุ่งเข้าหาหลี่หยูฉิน

ผู้มาเยือนยกมือขึ้นและตบหลี่หยูฉินอย่างแรง ทำให้หัวของหลี่หยูฉินเสียงดังวิ๊ง

ทุกคนในห้องโถงจัดเลี้ยงตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ผู้โจมตีโดยไม่รู้ตัว และพบว่านั่นคือหลี่หยูเหยา ลูกสะใภ้คนโตของนางซ่ง หรือก็คือพี่สาวของคุณหนูหลี่

ใบหน้าของหลี่หยูเหยา เหมือนโกรธมาก นางกัดฟันและจ้องไปที่หลี่หยูฉินด้วยความโกรธ "อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ เป็นเพราะข้ารับเจียวเจียวเป็นน้องสาวของข้า หรือเพราะข้าให้สร้อยข้อมือนางไป แต่ไม่ได้ให้เจ้าใช่หรือไม่ เจ้าจึงอิจฉานาง แล้วเจ้าก็ร่วมมือกับคนอื่นใส่ร้ายนาง ต่อไปข้าไม่มีน้องสาวแบบเจ้า"

หลี่หยูฉินไม่คาดคิดว่าพี่สาวของนางจะเดาถูกและทำให้นางอับอายเช่นนี้ และน้ำตาก็ไหลออกมาทันที

แม่ของหลี่หยูฉินรู้สึกเป็นทุกข์ นางเดินไปปกป้องหลี่หยูฉินและพูดด้วยความโกรธกับหลี่หยูเหยาว่า "หยูเหยา นี่คือน้องสาวแท้ๆของเจ้า เจ้าปฏิบัติต่อน้องสาวแท้ๆของเจ้าแบบนี้ได้ยังไง ทำไมเจ้าถึงโหดร้ายขนาดนี้"

ดวงตาของหลี่หยูเหยาก็มองไปที่แม่และน้องสาวของนางอย่างเย็นชา 

"ข้าใจร้ายหรือท่านใจร้ายกันแน่ ท่านไม่รู้หรือว่าเจียวเจียวช่วยพวกเราแม่ลูกเอาไว้ยังไง? ถ้าท่านมีใจที่รักข้า ท่านควรจะรักนางให้ดี ถ้าไม่มีนางที่นั่น ข้าและลูกก็คงไม่อยู่แล้ว ท่านทำอะไรลงไป ท่านยังมีหัวใจอยู่หรือเปล่า"

หลี่หยูเหยายังบอกอีกว่านางไม่ต้องการเห็นแม่และน้องสาวของนางอีกต่อไป ครอบครัวของนางทำให้นางผิดหวังมาก

นางหันหลังกลับและเดินไปด้านหน้าของหลู่เจียวยืนอยู่ตรงหน้านาง มองไปที่ซูชิงหยินแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"ซูชิงหยินเจ้าแน่ใจหรือว่า เจียวเจียวเป็นคนได้รับกิ๊บติดผมของเจ้า"

ซูชิงหยินชำเลืองมองเสี่ยวจูที่อยู่ข้างๆนางอย่างรวดเร็ว เสี่ยวจูก็พยักหน้าเล็กน้อย และยืนยัน นางเห็นคนมากมายวิ่งไปที่โต๊ะหลักเพื่อดื่มอวยพรให้ภรรยาของผู้ปกครองมณฑล เพราะนางรู้สึกรำคาญกับทัศนคติที่ไม่แยแสของเซี่ยหยุนจิน นางจึงต้องการจัดการหลู่เจียวแทน

เมื่อเห็นผู้คนจำนวนมากวิ่งไปที่โต๊ะหลักเพื่ออวยพร ฉากนั้นดูวุ่นวายเล็กน้อย นางจึงถอดกิ๊บไข่มุกออกจากหัวเมื่อไม่มีใครมอง และปล่อยให้เสี่ยวจูยัดมันลงในกระเป๋าเงินของหลู่เจียว

ตอนนี้ กิ๊บติดผมอยู่ในกระเป๋าของหลู่เจียว

ซูชิงหยินมองไปที่หลี่หยูเหยา ด้วยความมั่นใจและพูดว่า "นายหญิงซ่ง ให้คนค้นหาทั่วแล้ว แต่ไม่พบ และข้าไม่ได้ไปที่อื่น ดังนั้นมันน่าจะหายอยู่แถวนี้ นอกจากนี้ น้องหยูฉินยังบอกว่า นางเห็นหมอหลู่กำลังหยิบของบางอย่าง ดังนั้นข้าคิดว่า กิ๊บติดผมของข้า ต้องอยู่กับหมอหลู่ตอนนี้"

"ถ้าพี่สาวหลี่ไม่เชื่อ ให้ใครสักคนค้นร่างกายของหมอหลู่ ข้าเชื่อว่าจะต้องพบกิ๊บติดผมของข้าแน่นอน"

เมื่อเห็นการแสดงออกที่ยืนยันของซูชิงหยิน หัวใจของหลี่หยูเหยาก็ทรุดลง แต่นางก็ได้เห็นเรื่องใส่ร้ายป้ายสีแบบนี้มามากมายในบ้าน นี่นั่นความว่าซูชิงหยินอาจเล่นกลกับหลู่เจียวก็เป็นไปได้ แล้วจะทำยังไงดี

หลี่หยูเหยาไม่เข้าใจว่าทำไมซูชิงหยินพยายามใส่ร้ายหลู่เจียว ทั้งที่หลู่เจียวไม่รู้จักนาง

หลี่หยูเหยาคิดอย่างรวดเร็วเกี่ยวกับวิธีแก้ปัญหาสถานการณ์นี้ แต่เป็นไปไม่ได้เลยที่ผู้คนจะค้นหาร่างของหลู่เจียว

"ซูชิงหยิน นี่คือจวนหู ไม่ใช่จวนซูของเจ้า เจ้าบอกว่าต้องค้น ก็ต้องค้นเมื่อเจ้าบอกว่าต้องค้นหรือไม่"

ซูชิงหยินร้องไห้ "แล้วถ้านางเอาไปจริงๆล่ะ พ่อของข้ามอบให้ข้า ถ้ามันเป็นของธรรมดา ก็ลืมมันไปเถอะ แต่สิ่งนี้มีค่าต่อข้ามาก ไม่ต้องพูดถึงว่ามันเป็นของขวัญจากพ่อของข้าอีกด้วย” 

ในตอนท้ายของคำพูดของซูชิงหยิน นางเริ่มร้องไห้อย่างน่าสงสาร เมื่อผู้หญิงรอบๆ เห็นนางเช่นนี้พวกเขาก็รู้สึกเห็นใจนาง มีคนมองไปที่หลู่เจียวและพูดว่า 

"หมอหลู่ ทำไมเจ้าไม่ให้ค้นตัวเจ้าล่ะ เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเจ้า" 

แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเย็นชาดังแทรกเข้ามาจากที่ไกลๆ 

"ทำไมต้องค้นตัว ภรรยาข้า"