หลู่เจียวและเซี่ยหยุนจินยิ้มทันที และทักทายพวกเขาบอกว่าพวกเขาสบายดี

แม้ว่าจ้าวเหอหัว ลูกสาวของตระกูลจ้าว จะประพฤติตัวไม่ดี แต่นายท่านจ้าวและนางลู่คนนี้เป็นคนดี ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาเป็นเพื่อนบ้าน ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะไม่จริงจังเกินไป

"จ้าวปู้โถวและนางลู่ มาที่บ้านข้า เพราะมีธุระหรือไม่"

เซี่ยหยุนจินพูดก่อน และในขณะเดียวกันสายตาของเขาก็มองไปที่ชายหนุ่มด้านข้าง เขาดูไม่เหมือนจ้าวปู้โถวแต่เหมือนนางลู่เล็กน้อย ใบหน้าของเขาละเอียดอ่อนและอ่อนโยนมาก คงเป็นนักศึกษาหรือบัณฑิต

เมื่อเห็นเซี่ยหยุนจินมองลูกชายของเขา นายท่านจ้าวก็กล่าวว่า 

"เมื่อได้ยินว่าเซี่ยซิ่วไฉเช่าห้องข้างๆ เพื่อสอนนักเรียนของโรงเรียนเมืองชิงเหอ เพื่อเตรียมตัวสอบในเดือนกันยายน เด็กคนนี้ในครอบครัวของจ้าวของเรา ก็กำลังเตรียมตัวเช่นกัน ดังนั้นเด็กคนนี้จึงมาที่นี่ในวันนี้ เพื่อขอคำขอที่น่าละอายใจ" 

ทันทีที่จ้าวปู้โถวพูดเซี่ยหยุนจินรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร และเขาไม่ต้องการให้จ้าวปู้โถวพูด และพูดโดยตรง "เราเป็นเพื่อนบ้าน อย่าสุภาพมาก พรุ่งนี้เจ้าแค่ให้เขามาร่วมกับคนอื่น"

เขาพูดจบประโยคและมองไปที่ชายหนุ่มข้างๆเขา "เจ้าชื่ออะไร"

ชายคนนั้นลุกขึ้นอย่างมีความสุขและพูดว่า "ข้าชื่อจ้าวหง”

เซี่ยซิ่วไฉผู้นี้เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในสถานศึกษาในเมืองชิงเหอ ผู้คนบอกว่าเขาทำตัวห่างเหินและดูถูกคนอื่น แต่เพราะเขาเรียนดี แม้ว่าเขาจะไม่ชอบให้ความสนใจกับคนอื่น เขายังคงกลายเป็นเป้าหมายของการสนทนาของคนอื่นเสมอ และหลายคนยังคงชื่นชมเขาอย่างมาก

จ้าวหงชื่นชมเขามาก ตอนนี้หากเขาได้รับคำแนะนำจากเซี่ยหยุนจินแล้วนั้น เขามีความสุขอย่างสุดจะพรรณนา และเขาก็มีความมั่นใจมากขึ้นในการสอบ

"ขอบคุณ ขอบคุณเซี่ยซิ่วไฉ"

เซี่ยหยุนจินพยักหน้าเบาๆ และพูดว่า "เจ้าไม่จำเป็นต้องคิดมากเกินไป เราเป็นเพื่อนบ้านกัน เจ้าสามารถเรียกข้าว่าพี่เซี่ยได้"

"เซี่ยซิ่วไฉไม่ต้องกังวล เจ้าเป็นคนชี้แนะลูกชายของข้า ค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่าย ไม่น้อยกว่านักเรียนคนอื่นๆแน่นอน"

เขาสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้มาแล้ว และเซี่ยหยุนจินก็แนะนำนักเรียนเหล่านั้นให้ทบทวนเรียน และแต่ละคนจะให้เงินสองตำลึงเงินและให้เงิน 30 ตำลึงหลังจากสอบผ่าน 

เซี่ยหยุนจินยิ้ม "ท่านไม่จำเป็นต้องสุภาพ คณบดีตั้งใจที่จะเก็บเงินจากนักเรียนเหล่านั้น เพราะคณบดีเห็นว่าข้าได้รับบาดเจ็บที่ขาเมื่อเร็วๆ นี้ ดังนั้นเขาจึงหาการค้าเล็กๆให้ข้า ไม่เพียงช่วยเหลือโรงเรียนเมืองชิงเหอเท่านั้น ข้าทำเงินได้มากขึ้น และสำหรับจ้าวหง เขาไม่ต้องจ่ายเงินอีกต่อไป เราเป็นเพื่อนบ้านกัน ดังนั้นเราไม่จำเป็นต้องเกรงใจมาก"

ทันทีที่เซี่ยหยุนจินกล่าว นางลู่รู้สึกเสียใจกับตัวเองและพูดอย่างเขินอายว่า "งานนี้จะเป็นไปได้อย่างไร เราควรปฏิบัติตามกฎ"

ดวงตาของนายท่านจ้าวมืดลง เขาพาจ้าวหงมาที่นี่ในวันนี้เพราะเขามีความตั้งใจอื่นด้วย

เขาเดาไว้ก่อนว่าเซี่ยหยุนจินจะไม่รับเงินจากพวกเขาเมื่อเขาส่ง จ้าวหงมาที่นี่ เพื่อเป็นการสมานฉัน ดังนั้นเขาจะมีข้ออ้างในการตอบแทนเขา เพื่อที่เขาจะได้ปกป้องเขาในอนาคต

นายท่านจ้าวมองไปที่เซี่ยหยุนจินอย่างครุ่นคิดและพูดว่า 

"ในเมื่อเซี่ยซิ่วไฉจะไม่ยอมรับ ข้าก็จะไม่เกรงใจ แต่ถ้ามีอะไรเกี่ยวข้องกับครอบครัวเซี่ยในอนาคต อย่าลังเลที่จะเรียกหาข้า แล้วข้าจะช่วยเหลือเต็มที่"

นางลู่รู้สึกประหลาดใจเมื่อเหลือบมองผู้ชายของนาง ผู้ชายของนางไม่เคยชอบเอาเปรียบคนอื่น แล้วทำไมเขาถึงเอาเปรียบเซี่ยซิ่วไฉ

เซี่ยหยุนจินมีความสุขมาก นายท่านจ้าวอยู่ในเมืองชิงเหอ ดูจากท่าทางที่จริงใจของเขาแล้ว เขาต้องมีรากฐานที่ดีในเมือง พวกเขาอาศัยอยู่ข้างบ้านจ้าว หากมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นในอนาคต พวกเขาสามารถขอให้เขาช่วยได้

เซี่ยหยุนจินมองไปที่จ้าวปู้โถวอย่างอารมณ์ดีและพูดว่า "จ้าวปู้โถวจะไม่ต้องเรียกข้าว่าเซี่ยซิ่วไฉในอนาคตก็ได้ มันดูห่างเหินเกินไป ท่านสามารถเรียกข้าด้วยชื่อของข้า ข้าก็จะเรียกเจ้าว่าลุง จ้าว"

"ตกลง" 

ทั้งสองพูดอีกครั้ง หลังจากพูดคุยกันสักพัก ครอบครัวจ้าวก็พา จ้าวหงออกไป

เมื่อมองไปที่เซี่ยหยุนจินจากด้านหลัง หลู่เจียวก็กล่าวว่า 

"ทำไมข้าถึงรู้สึกว่านายท่านจ้าว กระตือรือร้นในตัวเจ้ามาก"

ตามสามัญสำนึก นายท่านจ้าว ควรเป็นคนที่เงียบขรึมและแข็งกร้าว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะกระตือรือร้น เกี่ยวกับเซี่ยหยุนจินมาก

เซี่ยหยุนจินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ

"ข้าคิดว่าเป็นเรื่องปกติ เขาส่งจ้าวหงมาที่นี่เพื่อให้ข้าแนะแนวไม่ใช่หรือ เขาต้องต้องการให้ข้าติวให้จ้าวหงอย่างดีเพื่อที่เขาจะได้ผ่านการสอบของวิทยาลัยในปีนี้และกลายเป็นนักวิชาการ"

หลู่เจียวคิดอยู่พักหนึ่ง ใช่ ด้วยเหตุผลดังกล่าว นางจึงไม่คิดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป หลังจากคุยกับเซี่ยหยุนจินแล้ว นางก็กลับไปที่สวนหลังบ้าน

ในสวนหลังบ้าน ลูกๆทั้งสี่ไม่ยอมนอน พวกเขากำลังเล่นอะไรบางอย่างซึ่งเป็นของขวัญจากฉีเหล่ยก่อนหน้านี้

ล็อคอายุยืนเงินสี่อันพร้อมตัวปลดล็อค แม้ว่าพวกมันจะทำจากเงิน แต่ฝีมือของพวกเขานั้นประณีตอย่างยิ่ง และพวกมันมีมูลค่าเงินมหาศาลเมื่อมองแวบแรก และสิ่งที่หายากที่สุดคือพวกเขาสี่คนเหมือนกันทุกประการ

เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยทั้งสี่ชอบมันมากและพวกเขาก็เล่นกับล็อคอายุยืนต่อไป

เมื่อเห็นหลู่เจียวใกล้เข้ามา ชายน้อยทั้งสี่ก็ยกล็อคอายุยืนในมือแล้วเขย่า "แม่ สวยจัง"

หลู่เจียวเดินไปดูด้วยรอยยิ้ม นางต้องเตรียมปลอกคอและล็อคอายุยืนให้ลูก แต่นางก็ลืมไปแล้ว

"เก็บไว้และสวมตอนไปที่จวนหู ในวันพรุ่งนี้"

นางจะต้องเตรียมเครื่องประดับให้พวกเขาในภายหลังเมื่อนางมีเวลา แม้ว่าพวกเขาจะไม่จำเป็นต้องสวมใส่ที่บ้าน แต่ไม่สวมใส่อะไรเลยเมื่อออกไปข้างนอกไม่ได้ ในฐานะนายน้อย เป็นเรื่องง่ายที่จะถูกดูถูก

เด็กยังสามารถเปรียบเทียบตัวเองได้ พวกเขาไม่มีประวัติครอบครัวทรงพลัง แต่คงไม่ดีหากเทียบไม่ได้กับคนอื่น

หลังจากฟังคำพูดของหลู่เจียวแล้ว เด็กน้อยทั้งสี่ก็พยักหน้าอย่างมีความสุข และซันเป่าทำท่าตรงไปที่หน้าอกของเขา ปากเล็กๆ ของเขาหุบไม่ลง

หลู่เจียวรีบเร่งให้พวกเขา "งีบหลับก่อนแล้วค่อยเล่นใหม่เมื่อเจ้าตื่น"

ในที่สุดชายน้อยทั้งสี่ก็ถูกนางพาเข้านอน และหลู่เจียวก็กลับไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกเพื่องีบนอนพักหนึ่ง

ในตอนเย็น หลู่กุ้ยก็พาหลู่อันกลับมา

หลู่เจียวมองไปที่หลู่อันและพูดว่า "หลู่กุ้ยน่าจะบอกท่านแล้วว่าเจ้าของเปาเหอถังและข้า กำลังจะเปิดโรงงานหลักสามแห่ง ดังนั้นข้าจึงแนะนำให้ท่านเป็นผู้จัดการคนที่สองของโรงงานหลักทั้งสามแห่ง ข้าอาจจะไม่มีเวลาในอนาคต ท่านช่วยดูแลมันได้ และโรงงานน่าจะใช้สูตรที่ข้าพัฒนาขึ้นเป็นการส่วนตัว ดังนั้น ท่านสามารถจัดการมันได้เมื่อถึงเวลา"

หลู่อันมองไปที่หลู่เจียวอย่างตื่นเต้น น้องสาวของเขามีความสามารถมาก ไม่เพียง แต่นางรักษาผู้คนได้ดีเท่านั้น แต่นางยังร่วมมือกับพวกเขาเพื่อเปิดโรงงานได้ด้วย

น้องสาวยังให้เขาเป็นผู้จัดการคนที่สอง แค่คิด หลู่อันก็รู้สึกตื่นเต้น

หลู่เจียวเทน้ำเย็นใส่เขาทันทีและพูดว่า "ท่านจะนั่งตำแหน่งผู้จัดการคนที่สองได้อย่างมั่นคงหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับความสามารถของท่านเอง ถ้าท่านไม่มีความสามารถ ข้าจะให้คนปลดท่านออก แล้วส่งกลับไปที่หมู่บ้านซิงหัว เพื่อทำฟาร์ม นี่เป็นโอกาสของท่าน ท่านต้องรักษามันไว้"

"ข้าเข้าใจแล้ว"

หลู่เจียวชำเลืองมองหลู่กุ้ยอีกครั้งและพูดว่า "จัดพี่รองพักในห้องข้างๆเจ้า แล้วส่งเขาไปที่เปาเหอถัง และให้จ้าวตงเจี๋ย จัดการให้เขาทำบางอย่าง”

“เข้าใจแล้ว พี่สาว”

หลู่กุ้ยพาหลู่อันไปเข้าไปในบ้านอย่างมีความสุขเพื่อจัดที่พัก

ต่อมา หลู่เจียวรู้สึกกังวลเล็กน้อยและถามเซี่ยหยุนจิน "เจ้าคิดว่าพี่ชายคนที่สองของข้า เหมาะสมสำหรับตำแหน่งผู้จัดการคนที่สองของโรงปฏิบัติงานหรือไม่ ถ้าไม่ ข้าต้องหาวิธีที่จะจัดคนอื่น"

ในระยะสั้น นางต้องจัดให้คนอื่นรับตำแหน่งนี้ ก็ไม่เลว ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับจ้าวหลิงเฟิง แต่คนๆ นี้ต้องการมาหานางเพื่อรับน้ำแร่แห่งจิตวิญญาณในมือของนาง และนางไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการนินทา นางไม่รู้ว่าการทำเช่นนี้ดีหรือไม่

เซี่ยหยุนจินคิดอยู่ครู่หนึ่ง "บุคลิกของพี่ภรรยาคนที่สองค่อนข้างเรียบง่าย สำหรับความสามารถของเขา ข้ายังมองไม่เห็นในขณะนี้ แต่ข้าคิดว่าเขากระตือรือร้นมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเขาจะทำงานได้ดีอย่างแน่นอน เขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เรื่องนี้สำเร็จ เจ้าบอกเองไม่ใช่เหรอ คนที่ตั้งใจมักจะทำสำเร็จได้ง่าย”