หลายคนเมื่อมองมาก็เกิดความประหลาดใจ คนๆนี้เคยดูเหมือนจะเป็นคนที่เอาแต่ใจเรื่องเงิน แต่ตอนนี้เขาเสนอให้เงินห้าพันตำลึงด้วยตัวเอง

อย่างไรก็ตาม เมื่อเงินมาส่งถึงประตู ก็ไม่จำเป็นต้องปฏิเสธ

หลู่เจียวยิ้มและพูดว่า "ตกลง"

โม่เป่ยมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของนางและบ่นอย่างเงียบๆ จากก้นบึ้งของหัวใจ ทักษะทางการแพทย์ของนางนั้นดีมาก และความโลภในเงินนั้นก็ไม่ใช่น้อยจริงๆ

แต่เขาไม่สามารถทำให้คนๆนี้ขุ่นเคือง ไม่อย่างนั้นนางอาจจะไม่เต็มใจที่จะตรวจรักษาให้ ถ้าเขาส่งใครมาอีกในอนาคต

โม่เป่ยมองไปที่จ้าวหลิงเฟิงที่อยู่ข้างๆและพูดว่า "อย่าลืมให้เงินนางหลู่ห้าพันตำลึง"

จ้าวหลิงเฟิงดูเหมือนต้องการจะทุบตีเขา เจ้าสัญญาว่าจะให้เงิน แต่กลายเป็นว่าข้าเป็นคนจ่าย ทำไมเจ้าไม่จ่ายเอง

โม่เป่ยคิดว่าเงินของเจ้าคือเงินของนายท่าน คนนี้เป็นคนของนายท่าน เช่นนั้นใช้เงินเจ้าจ่าย ต่างกันตรงไหน?

จ้าวหลิงเฟิงก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ เขามองไปที่หลู่เจียวอย่างรวดเร็วและพูดว่า "ไม่ต้องกังวล ข้าจะไปหาเจ้าในภายหลัง"

หลู่เจียวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "ตกลง ข้าจะออกไปก่อน เพื่อดูว่ามีคนไข้อีกหรือไม่"

จ้าวหลิงเฟิงเห็นว่าการแสดงออกของนางไม่ค่อยดี อาจจะเหนื่อยเกินไป จึงรีบพูดว่า “เที่ยงแล้ว พักผ่อนเถอะ แล้วค่อยดูหลังกินข้าวเที่ยงเสร็จแล้ว”

หลู่เจียวเห็นด้วย และหลังจากการผ่าตัดสองชั่วโมง นางเหนื่อยจริงๆ นางจึงกลับไปพักผ่อนและจะกลับมาในตอนบ่าย

“ตกลง งั้นข้ากลับก่อนนะ”

จ้าวหลิงเฟิงพูดทันที “เป่าเหอถังเปิดใหม่วันนี้ และข้าได้จองโต๊ะไว้สองสามโต๊ะในร้านอาหาร เจ้ากับเซี่ยซิ่วไฉสามารถพักทานอาหารได้”

หลู่เจียวได้ยินคำว่าเซี่ยซิ่วไฉ อดไม่ได้ที่จะถามว่า "สามีของข้ายังไม่กลับหรือ"

นางคิดว่าเซี่ยหยุนจิน คงกลับไปแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าเขายังอยู่

จ้าวหลิงเฟิงเลิกคิ้วและพึมพำกับตัวเอง ใครจะรู้ว่าผู้ชายของเจ้ามีปัญหาอะไร เขายุ่งอยู่ข้างหน้า เขาไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ยังกระตือรือร้นที่จะอยู่

จ้าวหลิงเฟิงมองไปที่หลู่เจียวอย่างครุ่นคิดและพูดว่า "เซี่ยซิ่วไฉ กำลังช่วยผู้จัดการหลี่ ดูแลผู้ป่วยที่อยู่ข้างหน้า มันเป็นเช้าที่วุ่นวาย"

ใบหน้าของหลู่เจียวแย่ลงเล็กน้อยเพราะขาของเซี่ยหยุนจิน พึ่งรักษามาน้อยกว่าสองเดือน กลับวิ่งไปรอบๆ คงไม่ดีกับขาเท่าไหร่

หลู่เจียวไม่สนใจจ้าวหลิงเฟิง และโม่เป่ยหันหลังและเดินไปข้างหน้า หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว นางก็เห็นเฟิงจื้อ กำลังเข้ามาใกล้

ทันทีที่เฟิงจื้อเข้ามา เขาเห็นว่าหลู่เจียวเหนื่อยเล็กน้อยและรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อสนับสนุนนาง

“นายหญิง ท่านเป็นอย่างไรบ้าง ท่านต้องการกลับไปพักผ่อนไหม”

“ตกลง”

หลู่เจียวตอบ แล้วถามเฟิงจื้อ “นายท่านอยู่ที่ไหน”

“เขาช่วยรับลูกค้าอยู่ข้างหน้า วันนี้มีคนไข้เยอะมาก หมอในร้านและผู้ช่วยยุ่งมาก นายท่านจึงไปช่วยผู้จัดการหลี่สร้างความบันเทิงให้คนไข้ เช้านี้ยุ่งทั้งวัน แล้วบ่าวก็เลยเข้าไปช่วย”

เป่าเหอถังมีหุ้นของนาง เท่ากับเป็นร้านของนางด้วย เขาอยู่ในฐานะก็เลยคิดว่ามาช่วยงานร้านของภรรยา อะไรประมาณนั้นหรือเปล่า

หลู่เจียวขมวดคิ้ว พยุงแขนของเฟิงจื้อ แล้วเดินไปที่ด้านหน้า แน่นอนว่านางเห็นเซี่ยหยุนจิน ช่วยผู้จัดการหลี่จัดคิวผู้ป่วย มอบหมายผู้ป่วยให้กับหมอสองคนแล้วนำผู้ป่วยไปที่เคาน์เตอร์เพื่อรับยา

ในเวลาสั้นๆเขาไม่ได้อยู่นิ่ง หลู่เจียวอดไม่ได้ที่จะตะโกนว่า 

"เซี่ยหยุนจิน"

เซี่ยหยุนจินหันหลังกลับและเห็นหลู่เจียว ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เซี่ยหยุนจินเมื่อดูแล้ว ทำได้แต่รู้สึกเป็นทุกข์

แต่เขาไม่ได้แสดงออก ตอนนี้ เขาและหลู่เจียวอยู่ในสถานะรอเวลาแยกทางกัน ถ้าเขากระตือรือร้นเกินไป หลู่เจียวก็จะตื่นตัว ดังนั้นเขาจึงต้องค่อยๆตะล่อม

เมื่อเซี่ยหยุนจินคิดเกี่ยวกับมัน ก็เดินไปและพูดอย่างอบอุ่น "เป็นไงมั่งทำไมเจ้าดูเหนื่อยมาก เจ้าอยากกลับไปพักผ่อนก่อนหรือไม่"

หลู่เจียวพยักหน้าแล้วมองที่เขาและพูดว่า "เจ้าก็กลับไปด้วยกัน"

เซี่ยหยุนจินมองไปที่นาง แต่เมื่อดูสถานการณ์ในร้าน เขาพูดว่า "คนค่อนข้างเยอะ แต่มีพนักงานไม่เพียงพอ"

"มีคนจำนวนมากในวันนี้เพราะพวกเขาไม่เก็บเงินในวันเปิดร้าน แต่เมื่อวันพรุ่งนี้คนก็คงจะน้อยลงเพราะต้องเก็บค่าธรรมเนียม"

หลู่เจียวมองไปที่ขาของเซี่ยหยุนจินและพูดว่า "ขาของเจ้ายังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ อย่าทำงานหนักเกินไป เราเหนื่อยแล้ว ก็กลับกันเถอะ"

เมื่อได้ยินคำพูดของหลู่เจียว ปากของเซี่ยหยุนจิน ก็โค้งยิ้มขึ้นเล็กน้อย

นิสัยของหลู่เจียวก็เป็นไปตามที่เขาเดา ปากแข็งแต่ใจนางอ่อนโยน และนางจะไม่ทำเรื่องยากๆ ถ้าเขาใส่ใจนาง นางก็จะใส่ใจเขา แต่เขาห้ามแข็งกร้าวกับนาง

เซี่ยหยุนจินรู้อยู่แล้วว่า ต่อไปเขาควรทำอย่างไรในอนาคต เขาก็อารมณ์ดีอย่างสุดจะพรรณนา ใบหน้าของเขาเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน ทั้งตัวของเขาเหมือนชายหนุ่มที่สดใสราวกับหยก มีรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาอย่างสุดจะพรรณนา

ในร้านหลายคนจ้องมองอย่างตกตะลึงและเริ่มพูดคุยกัน

"ชายหนุ่มคนนี้คือใคร เขาดูดีมาก"

"ข้ารู้จักเขา เขาเป็นบัณฑิตในสถานศึกษาในเทศมณฑล ข้าได้ยินมาว่าเขาสอบได้อันดับหนึ่งด้วยซ้ำ"

"อา เขาเป็นบัณฑิต เขาเก่งมากเลย"

"ใช่ เขาเก่งจริงๆ"

หลู่เจียวและเซี่ยหยุนจิน ดูเหมือนจะไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด และพวกเขาก็พาเฟิงจื้อ ออกจากโรงหมอ แล้วกลับไปที่บ้านเซี่ย

ในตอนบ่าย หลู่เจียวยังคงไปที่โรงหมอ เพื่อตรวจรักษาผู้ป่วย และเซี่ยหยุนจิน ก็พาหลินตง ไปติวให้นักเรียน

ในตอนเย็นเซี่ยหยุนจิน ไม่กลับมาทานอาหารเย็น แต่ขอให้หลินตง กลับมาและบอกหลู่เจียวว่าเขามีบางอย่างที่ต้องทำและจะกลับมาในภายหลัง

หลู่เจียวเหนื่อยมากหลังจากวันที่วุ่นวาย นางพยักหน้าแสดงว่านางเข้าใจ หลังอาหารเย็น นางก็เล่านิทานให้เด็กน้อยทั้งสี่ฟัง จัดให้พวกเขาเข้านอน และเข้านอนแต่หัวค่ำ

กลางดึกมีเสียงเคาะประตูที่หน้าบ้านอย่างเร่งด่วน

แม้ว่าหลู่เจียวจะอยู่ที่ลานด้านหลัง แต่นางก็ตื่นตัวด้วยการเคลื่อนไหวที่หน้าบ้าน นางลุกจากเตียงในแล้วออกไป นอกประตูเฟิงจื้อ ก็เดินเข้ามา

เฟิงจื้ออาศัยอยู่ในห้องถัดจากห้องนาง เฝื่อว่า หลู่เจียวต้องการอะไรในตอนกลางคืน

"นายหญิง"

“ไปที่ด้านหน้าเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น?”

นางกลัวมีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ก่อนหน้านี้นางก็ทำให้เหลียงซือเหวิน ขุ่นเคือง คงไม่ใช่ว่าเขากลับมาแก้แค้นหรือเปล่า ไม่เช่นนั้นพวกเขาเพิ่งย้ายมาที่นี่ และคงไม่มีใครมาตามหาพวกเขาตอนกลางคืน

เฟิงจื้อรีบกลับไป แต่นางเพิ่งเดินมาไม่ไกลก็เห็นเซี่ยหยุนจินนำหลู่กุ้ย เข้ามา และทั้งสองคนก็มาพร้อมกับจางเอ๋อ ผู้ช่วยพยาบาลคนหนึ่งในเปาเหอถัง

เฟิงจื้อทักทายเซี่ยหยุนจิน อย่างรวดเร็ว "นายท่าน"

เซี่ยหยุนจินพยักหน้าเล็กน้อยและถามว่า "นายหญิงของเจ้าตื่นอยู่หรือเปล่า"

เฟิงจื้อตอบว่า "ใช่ นายหญิงบอกให้ข้าออกมาดู"

คนทั้งกลุ่มกำลังพูดคุยกันและเดินไปที่สวนหลังบ้าน หลู่เจียวก็ได้สวมเสื้อผ้าของนางแล้วและยืนอยู่บนขั้นบันไดหินมองไปข้างหน้า นางเห็นเซี่ยหยุนจิน และหลู่กุ้ยกำลังมา ตามด้วยพนักงานของเปาเหอถัง

หลู่เจียวรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นคนในเปาเหอถัง แต่เมื่อคิดดูผู้ป่วยคนนั้นก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร นางกลัวว่าเหลียงจื่อเหวินจะมาแก้แค้นหรือทำอะไรบางอย่างกับครอบครัวของพวกนางมากกว่า 

“มีปัญหากับผู้ป่วยหรือเปล่า” หลู่เจียวถามจางเอ๋อ และจางเอ๋อก็ตอบอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่ เพียงแต่มีผู้ป่วยหนักมาใหม่ เป็นลูกชายของตระกูลเหลียง หนึ่งในสี่ตระกูลในเทศมณฑลชิงเหอ” 

พอจางเอ๋อเอ่ย หลู่เจียวก็จ้องมองไปที่เขาโดยไม่รู้ตัว 

"เจ้ากำลังพูดถึงใคร" เป็นไปได้ไหมที่อาการบาดเจ็บของเหลียงซือเหวิน เกี่ยวข้องกับเซี่ยหยุนจิน เขาถึงมาด้วยกัน